Wednesday, November 14, 2007

Παίζοντας



Ποιος δεν έχει παίξει πασιέντζα στο υπολογιστή του; Ποιος δεν έχει δοκιμάσει τον «Ναρκαλιευτή» ή το Φλίπερ (δυστυχώς το έκοψαν στα Vista). Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν 9 χρόνια – αρχικά στο RAM και μετά μπήκε στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή». Από τότε τα πράγματα έχουν μεγαλώσει πολύ. Εδώ και χρόνια η βιομηχανία των ψηφιακών παιχνιδιών έχει ξεπεράσει σε τζίρο το Χόλυγουντ, οι παιχνιδομηχανές έχουν εξελιχθεί σε βαθμό που τα παιχνίδια να παίζονται όχι πια με ποντίκι ή χειριστήριο, αλλά με ολόκληρο το σώμα (π. χ. το Wii της Nintendo) αλλά αυτή η αναδρομή στις απαρχές των παιχνιδιών είναι πάντα ενδιαφέρουσα και για τους παλιότερους, νοσταλγική:


ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ DOOM. Το πιο γνωστό και ήδη κλασικό παιχνίδι πρώτο-πρόσωπο παιχνίδι περιπέτειας και ιδιωτικού πολέμου. Ήμουν από τους πρώτους που το κατέβασαν από το Δίκτυο το 1994, πριν ακόμα φτάσει εδώ το CD-ROM. (Σήμερα βέβαια οι διάδοχοί του το κάνουν να μοιάζει πρωτόγονο και χοντροφτιαγμένο. Αλλά τότε ήταν επαναστατικό – και άλλωστε όλοι μετά αυτό μιμήθηκαν).

Είστε πεζοναύτης σκληροτράχηλος και πρέπει να σώσετε τον κόσμο από επίθεση απάνθρωπων τεράτων. Σας χρειάζεται ταχύτητα, δύναμη, αντοχή, εξυπνάδα, ευρηματικότητα και ...υπομονή.

Ό,τι πρέπει για να εκτονώνει κανείς τα επιθετικά του ένστικτα - και να βγαίνει μετά ειρηνιστής και αρνάκι. Αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει είναι η αίσθηση όταν «πεθαίνεις». Ξαφνικά αλλάζει η προοπτική, βυθίζεσαι στο πάτωμα, βλέπεις τον κόσμο από πάνω σου.

Πιστεύω πως όλη η δύναμη του παιχνιδιού αυτού προέρχεται από την ταύτιση του παίκτη με τον ήρωα. Η οθόνη είναι το οπτικό πεδίο των ματιών σου, μπροστά σου η άκρη του όπλου σου. Όπως προχωράς, αλλάζει όλη η γύρω σου εικονική πραγματικότητα.

Φοβερό παιχνίδι, που συναρπάζει... Αλλά δεν συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται ότι είναι ψυχοφθόρο. Εμένα αυτού του είδους η πεποιημένη βία - φαίνεται καθαρά ότι τα τέρατα που σκοτώνεις είναι cartoons και δεν έχουν ρεαλιστική παρουσία - μου μοιάζει μάλλον καθαρτική. (Με την Αριστοτελική έννοια της κάθαρσης.) Αν σκεφθείτε πως ανήκω στους τύπους που δεν μπορούνε να σκοτώσουν μύγα - και όμως το χαίρομαι...

ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ: Μερικές φορές, σε στιγμές άσχετες, μου έρχονται στο νου τοπία από παιχνίδια του υπολογιστή. Και μου έρχονται περίεργα στην μνήμη, σαν σκηνές από όνειρα. Κυρίως ανακαλώ τους μεγάλους χώρους, όπως τους πρωτοαντίκρισα: Πόσο με είχαν ενθουσιάσει οι τεράστιες αίθουσες (με θέα στα βουνά), οι δαιδαλώδεις διάδρομοι, οι ελισσόμενες σκάλες του Doom, πίσω στα 1994! Ήταν το πρώτο τρισδιάστατο παιχνίδι που έζησα και ο τρόπος που άλλαζε γύρω μου ο χώρος όταν κινούσα το ποντίκι ή τα βελάκια με εντυπωσίαζε. Περίπου τον ίδιο καιρό γνώρισα και το Myst που μπορεί να μην ήταν τόσο ζωντανό σε δράση, κέρδιζε όμως σε ποίηση και ατμόσφαιρα.

Από τότε βέβαια ήρθαν πολύ πιο εξελιγμένα παιχνίδια – από το Doom (και το πολύ καλύτερο Doom II) πήγαμε στο Duke Nukem 3D, στο Quake και στο Quake II με την πιο εξελιγμένη μηχανή κίνησης. Φτάσαμε μετά στα απίθανα γραφικά του Quake III Arena.

Ωστόσο τα σκηνικά που μου είχαν αφήσει τις πιο ζωντανές εντυπώσεις ήταν του πρώτου Heretic. (To Heretic II είναι καλύτερο σε κίνηση αλλά πιο φτωχό). Εκείνες οι αχανείς αίθουσες σαν καθεδρικοί ναοί, τα κάστρα, οι λιμναίες πόλεις, ήταν υποβλητικές και παραμένουν κάπου στο υποσυνείδητο, σαν ονειρικές ενθυμήσεις. Άριστοι καλλιτέχνες πρέπει να δούλεψαν εκεί. Επίσης μου ξανάρχονται συχνά στη μνήμη οι ερειπωμένες και βρώμικες βιομηχανικές φτωχογειτονιές του Duke Nukem.

Αφήνουν πράγματα μέσα μας οι υπολογιστές που δεν τα καταγράφουμε συνειδητά – και ορισμένες στιγμές μας αιφνιδιάζουν.


ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΕΡΝΑΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Όταν πάψει να παίζει. Είτε διότι δεν έχει πια κέφι για παιχνίδια είτε (το χειρότερο) επειδή τον προδίδουν η ταχύτητα αντίδρασης, η υπομονή του και οι δυνατότητες του να συγκεντρωθεί.

Ευτυχώς για μένα φαίνεται πως αργεί αυτή η ώρα. Η διάθεση για παιχνίδι παραμένει ακόρεστη. Βέβαια παρατηρώ (κι ας κάνω πως δεν το καταλαβαίνω) πως δεν είμαι πια τόσο ταχύς και επιδέξιος όσο ήμουνα. Οι χρόνοι που πετυχαίνω στους διάφορους αγώνες αυτοκινήτου (Need for Speed, F1 Racing) γίνονται χειρότεροι – ενώ στα παιχνίδια μπαμ-μπαμ αναγκάζομαι συχνά να προσφεύγω στις ζαβολιές (cheats) για να μην με φάνε λάχανο τα διάφορα τέρατα… Και βέβαια όταν αντιμετωπίζω παιχνίδια-ποταμούς που απλώνονται σε επτά CD-ROM (καληώρα τα X-Files) και εξαντλούν την υπομονή και την αντοχή μου, αρχίζω απλά να βαριέμαι.

Παρόλα αυτά συνεχίζω απτόητος. Ευτυχώς, άλλωστε, υπάρχουν και παιχνίδια που δεν απαιτούν τέλεια αντανακλαστικά, αλλά βασίζονται περισσότερο στην σκέψη και την δεξιοτεχνία. Από το πόκερ ως την πασιέντζα.

Πολύ σημαντική υπόθεση τα παιχνίδια. Και δεν εννοώ μόνο τα κομπιουτερικά. Ο όρος είναι ευρύς: καλύπτει κάθε πράξη που δεν έχει χρησιμότητα αλλά γίνεται μόνο για την ευχαρίστηση. Έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε τα παιχνίδια με την παιδική ηλικία – και δεν καταλαβαίνουμε πως πολλά πράγματα (από τα αυτοκίνητα μέχρι τα στερεοφωνικά) δεν είναι άλλο παρά τα παιχνίδια των μεγάλων. Η χρησιμότητά τους είναι συχνά μία δικαιολογία. Δεν χρειάζεσαι χιλιάρα μηχανή για να μετακινείσαι – αρκεί και ένα παπί. Όπως δεν χρειάζεται επεξεργαστή πολλών ΜHz για να γράψεις ένα κείμενο – αλλά για το Quake III…

Μόνον όποιος παίζει κερδίζει. Και όπως έχω γράψει παλιά: μην εμπιστεύεστε ποτέ άνθρωπο που δεν παίζει…

120 comments:

Thodoris said...

Καλησπέρα!

Είδα στην πρώτη φωτογραφία το Atlantis (πάνω δεξιά) και...συγκινήθηκα! Τι μου θυμίσατε... Τα τέλεια γραφικά του, τη φοβερή πλοκή του, την κίνηση σε 360 μοίρες και κυρίως την υποβλητική-μαγευτική μουσική του. Θυμάμαι πως έψαχνα να τη βρω σε CD, αλλά μάταια...

irlandos said...

Αγαπητέ μας Νικόδημε,

Πόσο σοφή αυτή η συμβουλή: "μην εμπιστεύεσαι ποτέ άνθρωπο που δεν παίζει".

Ο άνθρωπος που έχει χάσει την διάθεση για παιχνίδι δεν μπορεί παρά να είναι βαρετός, με περιορισμένη φαντασία και ελάχιστη όρεξη για ζωή. Το κυριότερο όμως είναι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα είχε απομακρυνθεί ανεπανόρθωτα από την "παιδικότητα". Και έναν τέτοιο άνθρωπο, όπως σωστά λες, είναι καλό να τον αντιμετωπίζει κανείς με επιφυλακτικότητα.

Αναφέρθηκα στην περίπτωση που κάποιος έχει χάσει τη διάθεση για παιχνίδι, διότι θεωρώ πιθανότερο όλοι κάποτε να είχαν τη διάθεση αυτή ως παιδιά.

Αναρωτιέμαι όμως, υπάρχουν άραγε άνθρωποι που που ποτέ δεν έπαιξαν ?Μάλλον όχι, ή μήπως κάνω λάθος?

takis vasilopoulos said...

Τι μου θυμισατε με το doom....

Εβαλα παλι τα χερια στο πληκτρολογιο προσπαθωντας να θυμηθω καποιους κωδικους...

Και τα ακρα των δαχτυλων θυμηθηκαν...Ειμαι σιγουρος πως ο ενας ειναι iddqd ( για απειρα οπλα ή αθανατος,δεν θυμαμαι )

Ξερω το πως να χρησιμοποιεις κωδικους ειναι αχαρο και χανεις ολη την γοητεια αλλα τους χρησιμοποιουσα καποιες φορες....ποιος θελει ( και αντεχει ) να νιωθει συνεχως φθαρτος και ευαλωτος?

Nikos Dimou said...

Μερικά cheat codes του Doom:

iddqd: God Mode - άφθαρτος (αχ - και να γινότανε!).

idkfa: Όλα τα όπλα- 200% ασπιδα, ανεξάντλητα πυρομαχικά.

idspispopd: περνάς μέσα από τοίχους

idbeholdi: γίνεσαι αόρατος

Τα έχω όλα σημειωμένα στη θήκη του CD.

harrygrath said...

Περιεργως,μεχρι σημερα δεν εχω εντρυφησει στα πισιπαίχνιδα.

Ισως τα θεωρω παιδαριωδη.

Παντως,οπως & στο σεξ,(σχεδον) ολα πρεπει να τα δοκιμαζει κανεις,εστω για 1 φορά...

irlandos said...

Μετά την ανεπιτυχή μου προσπάθεια για σοβαρή συζήτηση γύρω από ένα παιχνιδιάρικο θέμα, συμμορφώνομαι με το ύφος των άλλων σχολίων:

Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, πάνω που αποφάσιζα ότι τα παιχνίδια των υπολογιστών δεν μου ταιριάζουν (οκ, εξαιρούνται το σκάκι και ο ναρκαλιυτής), ανακάλυψα το Ages of Empires. Αυτό ήταν, πέρασα πολλές μέρες (και κυρίως πολλές νύχτες) γράφοντας τη δική μου Ιστορία του Κόσμου, δημιουργώντας κοινωνίες, οικονομία και συνθήκες επιβίωσης. Ίσως ... να ξύπνησαν τα γονίδια κάποιου πολύ μακρινού Ρωμαίου προγόνου (αν και οι Ρωμαίοι δεν είχαν φτάσει στην Ιρλανδία - μάλλον θα είναι η άλλη πλευρά η ελληνική. Πού είσαι Χάρρυ...).

Ακόμα θυμάμαι τη συγκίνηση και την ταχυπαλμία που μου προκαλούσε το παιχνίδι αυτό. Τελικά, μάλλον πρέπει να υπάρχει ένα (τουλάχιστον) παιχνίδι φτιαγμένο για κάθε έναν από εμάς.

Nikos Dimou said...

Moνο παιδαριώδη δεν είναι τα παιχνίδια Ηarry

Nikos Dimou said...

irlandos
για να πιάσω το νήμα από κει που το αφήσατε στο δεύτερο σχόλιο - ο άνθρωπος που δεν παίζει έχει έλλειμα ελευθερίας. Είναι κουμπωμένος μέσα σε ένα κοστούμι σοβαροφάνειας και είναι συνήθως τελείως κενός.

Nikos Dimou said...

Από φίλο με email:

Μου αρέσουν τα παιχνίδια όταν με κάνουν και συνειδητοποιώ το
μεταίχμιο: ότι δεν παίζω μέσα σε "πραγματικές" καταστάσεις αλλά
ότι ανταγωνίζομαι μια μηχανή. Με πιο γρήγορα αντανακλαστικά από τα
δικά μου, πιο τέλεια από μένα. Ένα παιχνίδι χαμένο από την αρχή.
Πιστεύω ότι μια τέτοια εμπειρία είναι από τις πιο οριακές.

giorgos76 said...

Ο κ. Δήμου έγραψε:
Ο άνθρωπος που δεν παίζει έχει έλλειμα ελευθερίας. Είναι κουμπωμένος μέσα σε ένα κοστούμι σοβαροφάνειας και είναι συνήθως τελείως κενός.
---

Ισχύει και για ανθρωπους που παιζουν, ακόμα και πολύ. Έχω συναντήσει τέτοιους. Απο μόνο του το παιχνίδι δεν κάνει ελευθερο τον ανθρωπο ουτε τον γλιτωνει από το κενο. Ούτε οποιος δεν παίζει εχει ελλειμα ελευθερίας. Υπερβάλλετε. Οι αφορισμοι ειναι εύκολοι, αλλα η ζωή δεν έχει τέτοιους γενικούς κανόνες. Μαλλον ένα παιχνίδι είναι και αυτή που ολοι το παιζουν θέλοντας και μη.

Nikos Dimou said...

giorgos76
εξαρτάται από το πως και τι παίζουν...

:))

Somebody961 said...

"Έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε τα παιχνίδια με την παιδική ηλικία – και δεν καταλαβαίνουμε πως πολλά πράγματα (από τα αυτοκίνητα μέχρι τα στερεοφωνικά) δεν είναι άλλο παρά τα παιχνίδια των μεγάλων."

Το παιχνίδι είναι πολύ σοβαρότερο από αυτό που η λέξη εννοεί.
Οι συντηρητικοί το λένε χάσιμο χρόνου.
Εγώ το λέω, μάθημα και άσκηση επέκτασης των ορίων μας και με συνέπεια ελευθερία.
Κομμάτι από την ίδια μας την ύπαρξη.
Αν σήμερα είμαστε αυτό που είμαστε, στο παιχνίδι το χρωστάμε.
Δείξτε μου άνθρωπο που δεν έπαιξε παιδί και θα σας δείξω ένα πρόβλημα.

Μάθημα για μας, για άλλη μία φορά, τα ζώα. Γατάκια σε παιχνίδι! Η ζωή στην χαρούμενη πλευρά της.
Πως μαθαίνουμε την αίσθηση του χώρου, της κίνησης, του συγχρονισμού;

Σε όλα τα έμβια όντα το παιχνίδι είναι μάθημα για τη ζωή αργότερα.

Μπορεί να μην παίζω παιχνίδια με την στενή έννοια του όρου.
Εχω κάνει όμως παιχνίδι - και θα αναφερθώ μόνον σε ότι έχει να κάνει με υπολογιστή - στο να κάνω πράγματα με αυτόν που εγώ παιχνίδι τα βλέπω. Πχ, να αντιγράψω μια ταινία κλειδωμένη, να επεξεργαστώ μια φωτογραφία με το photoshop, ένα δύσκολο στη μορφοποίηση κείμενο.
Και αν κάποιος εκείνη την ώρα με πάρει τηλέφωνο κ μου πει "τι κάνεις", θα του πω: "Παίζω με τον υπολογιστή μου..

Και συνεχίζω να παίζω.
Η ζωή είναι παιχνίδι.
Και το παιχνίδι ζωή!

Et in Arcadia ego said...

Οταν ημουν μικρος φανταζομουν πως θα ηταν αν τα Playmobil και τα Matchbox μου ηταν μικρα ρομποτ που απο μονα τους θα εδιναν ζωη στις ιστοριες που εφτιαχνα μαζι τους. Ενα καλο RTS η το θεικο Medieval ειναι η πραγματοποιηση αυτου του ονειρου. Ποιος θα μπορουσε ομως να φανταστει το Doom πριν βουτηξει μεσα του ?
Πως θα ειναι αραγε τα πραγματα στο μελλον ? Ελπιζω να προλαβω το αλλα Matrix plug and play brain interface

... now in Crysis mode !!!

Unknown said...

Μεταξύ δουλειας και σχολείου τα computer games είναι μια απο τις αγαπημένες μου ασχολίες όταν έχω ελεύθερο χρόνο.

Η μύηση έγινε με την Commodore Amiga 500 (οποιος τη θυμάται) όταν ήμουν 15 χρονών και συνεχίστηκε με τα IBM συμβατά PC ως τα 20. Όταν πρωτομπήκα στο πανεπιστήμιο, σταμάτησαν και τα παιχνιδια στον υπολόγιστή (χωρίς να σημαίνει οτι τα ξέχασα).

Όταν τελικά βρέθηκα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και επέστρεψα στο gaming, μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσο είχαν αλλάξει τα παιχνίδια μέσα σε 3-4 χρόνια.
Το Diablo φάνταζε πρωτόγονο μπροστά στο World of Warcraft, το ίδιο και το Doom μπροστά στο Battlefield. Η τελευταία μου «τρέλα» έχει να κάνει με τις διάφορες διαδικτυακές ομάδες (ή clans επι το αγγλικότερο).

Κύριε Δήμου, συμφωνώ οτι καταντάει κουραστικό όταν αντιλαμβάνεσαι οτι η «μηχανή» έχει πιο γρήγορα αντανακλαστικά απο σένα, αλλά πιστέψτε με, όταν ο αντίπαλος είναι ενας άλλος παίχτης που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, η εμπειρία είναι τελείως διαφορετική – ειδικά όταν μπορείς να του μιλήσεις χρησιμοποιώντας προγάμματα σαν το Ventrilo και το Τeamspeak. Αρχίζεις να μελετάς και να μαθαίνεις τις κινήσεις, τις προτιμήσεις και γενικά τη ψυχολογία του αντιπάλου, κάτι που δεν θα αντιμετωπίσετε ποτέ σε οποιαδήποτε single player campaign. Η διαδικτυακή «παρέα» που τυχαίνει να παίζω παιχνίδια το τελευταίο καιρό αποτελείται απο 20ηδες και πολλούς 40αρηδες οι οποιοι μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα online games.

Προσωπικά, η ενασχόληση μου με τα παιχνίδια πέρα απο το διασκεδαστικό της χαρακτήρα έχει και μια δόση νοσταλγίας. Μου θυμίζει τις Παρασκευές που φεύγαμε απο το σχολείο και παίρναμε το λεωφορείο για να κατεβούμε στη Στουρνάρη για να χαζέψουμε τις βιτρίνες των καταστημάτων, μου θυμίζει το χαρτζηλίκι που βάζαμε στην άκρη για ένα χρόνο μεχρι να μαζέψουμε αρκετά για να πάρουμε υπολογιστή, μου θυμίζει το 12ωρο που ο αδερφός μου κι εγώ ξοδέψαμε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή την πρώτη μέρα που φέραμε το καινούργιο υπολογιστή στο σπίτι, μου θυμίζει τις δικέτες που αντάλαζα στο σχολείο με τους συμμαθητές μου, μου θυμίζει.... μια πιο αφελή εποχή, την παιδική μου ηλικία και οτι παρόλο που μεγάλωσα το παιδί μέσα μου είναι ακόμα εδώ.

Δημήτρης ηλεκτρολόγος said...

Παίζοντας ....

Colin mcrae rally και ξερό ψωμί.

harrygrath said...

Παιδαριωδη = τα παιχνιδια του παιδαρου...

st_darwin said...

Για εμένα ένα καλό adventure είναι ισοδύναμο με ένα καλό βιβλίο ή μια καλή ταινία, ίσως και πιο διασκεδαστικό γιατί είναι interactive!
Ας μην ξεχνάμε ότι η εξέλιξη και η ζήτηση των games είναι βασικός λόγος αναβάθμισης και εξέλιξης του hardware. Φαντάζομαι πως λίγοι θα έκαναν αναβάθμιση ή θα αγόραζαν καινούριο pc για να χρησιμοποιήσουν τα office και να περιηγηθούν στο internet.

athanasia said...

1. Στη δουλειά (ΧP):

Ναρκαλιευτής, όταν μιλάω στο τηλέφωνο για πολλή ώρα και η συζήτηση είναι χρήσιμη και δύσκολη (η χαρά -και η ελπίδα- της αποφυγής των ναρκών), ή

Πασιέντζα, όταν το τηλεφώνημε είναι διαρκείας κι έχω την αίσθηση ότι, αντί να μιλάμε τόση ώρα, θα μπορούσαμε να στείλουμε ο ένας στον άλλο ένα συνοπτικό email και να συνεννοηθούμε καλύτερα και συντομότερα (φυγή, αφού δεν μπορώ ν' ακούω μουσική όταν είμαι στο τηλέφωνο...).

2. Στο σπίτι (vista):

Σκάκι: τις συντριπτικά περισσότερες φορές χάνω (διότι ο υπολογιστής δεν αφαιρείται και δεν κάνει ανοησίες) [κάτι μαθαίνω έτσι κι αλλιώς...], ή

Πασιέντζα: συνήθως σε στιγμές τεμπελιάς και αναβλητικότητας, ιδίως όταν έχω αρκετά να κάνω (ας βάψω λίγο αργότερα τα παπούτσια μου, ας φροντίσω λίγο αργότερα τα χειμερινά ρούχα...).

3. Στο κινητό:

Pacman (παλιό, αλλά με διασκεδάζει πολύ) και Τetris (παλιό και καλό, ιδίως όταν γίνεται πολύ γρήγορο στο τέλος).

HomoSedens said...

1989(amstrad CPC 6128): Saboter, chicken(!)

1995(PC): DIG

2007...spider solitaire

Nikos Dimou said...

Kαλημέρα!

athanasia κι εγώ παίζω πασιέντζες όταν μιλάω στο τηλέφωνο! Έχω πολλά είδη όχι μόνο αυτές των Windows. H αγαπημένη μου είναι "Ο Ταφος του Τουταγχαμών" (Tutstomb). Πασιεντζες και Tetris έχω και στο κινητό...

Anonymous said...

Λοιπόν!
Νιώθω πολύ άσχημα....

Δεν παίζω!!!

Στον υπολογιστή τουλάχιστον...αλλά και γενικά...πασιέντζα έχω να παίξω από το 1986!!!

Άρα λοιπόν, δεν με εμπιστεύεται κανείς σας...(και καλά, μάλλον, κάνετε...)

Κλαψ, κλαψ, σνιφ, σνιφ...
:(

(But...I play for living!)

:)

Καλή σας μέρα!!!

Nikos Dimou said...

rallou

οι καλλιτέχνες δικαιούνται να μην παίζουν - αφού "παίζουν" τέχνη...

Εσύ παίζεις με τα χρώματα και τα σχήματα!

Anonymous said...

Thanks Nick!
Ανησύχησα για λίγο...

Αλλά, δεν μπορώ να μην το πάω και λίγο πιο μακρυά:
Τα επιτραπέζια παιγνίδια...

Τραυματικη εμπειρία(-ες) μάλλον!
Λοιπόν:
Σε καλεί ο γέιτονας στο σπίτι...περνάς ένα απίστευτα βαρετό βράδυ, γιατί, γείτονας είναι, και όχι η "αδελφή ψυχή"...και πάνω που λες, άντε να πηγαίνουμε σιγά σιγά...
Nτοινγκ!!!
Το λαμπάκι της μεγαλειώδους έμπνευσης!!!
Να παίξουμε το τάδε ή το δέινα παιγνίδι να έρθουμε πιο κοντά..."to know us better"...

Πολύ διαδεδομένο εις τας Ευρώπας...

Εχει συμβεί σε κανέναν, ή μονο εγώ το παθαίνω...

Χαχα...πάλι εκτός θέματος...
Σορρυ!

giorgos76 said...

Εγω νομίζω πως η rallou έχει ελλειμα ελευθερίας. καιρος να κρεμάσει καπου το κουστούμι της σοβαροφάνειας της

:))

Anonymous said...

giorgos76,

μακάρι να είχα κουστούμι, σοβαροφάνεια, ή, τουλάχιστόν καποια μορφή σοβαρότητας...

Πάσχω και από τα τρία...

Από ελευθερία δε, νο προμπλεμ!

Anonymous said...

Θυμάμαι ατελείωτα φοιτητικά βράδια σε dos περιβάλλον να βγάζουμε τα μάτια μας στα lemmings. Τα mame τελευταια μου θύμισαν παλιές αγάπες. Για μένα η μαγεία έχει να κάνει με την ανάμνηση των ξενυχτιών και την προσμονή του πρώτου install.. καλημερα

Stavros Katsaris said...

Καλημέρα!

Τι θέμα!

Είναι το άλλοθι μου αυτό το ποστ!

Το παιχνίδι είναι κάτι που πραγματικά λατρεύω.

Ηλεκτρονικό,πνευματικό,αθλητικό από μικρός λατρεύω να παίζω.

Φιδάκι,γκρινιάρη,monopoly,uno,atari!, και αργότερα παιχίδια στον υπολογιστή.
Σκάκι,τάβλι χαρτιά(ξερή μικρός με την πρόγιαγια μου που μ'εκλεβε συστηματικά)
Αλλά και ποδόσφαιρο,μπάσκετ(κυρίως) βόλεϋ μέχρι σήμερα.
Τις Παρασκευές τελειώνοντας από τη δουλειά το βράδι υπάρχει καθιερωμένο ραντεβού στις 21.30 σε κλειστο γήπεδο μπασκετ όπου συγκεκριμένοι 10 παίζουμε διπλό μέχρι τελικής πτώσης.
Κόντρες, νεύρα,καζούρα και γέλια μας χαλαρώνουν τελείως.
Όλη την εβδομάδα περιμένω την Παρασκευή της εκτόνωσης όπως την λέω.
Και τώρα που γράφω παίζω mini-golf στο κινητό μου!!!

Καλημέρα σε όλα τα παιδιά - μικρά και μεγάλα!

candide said...

Όταν έκανα το λάθος και αγόρασα το Mac mini μου, δεν ήξερα τι με περιμένει... Τώρα μετράω τις μέρες να ξαναγυρίσω πίσω στο PC με τα παιχνίδια του. Μέχρι τον Μάρτιο που βγαίνει το Starcraft 2 θα είμαι σίγουρα έτοιμος!

candide said...

...κι ένα σχετικό άρθρο στο Wired 15.11, με τίτλο

"When Reality Feels Like Playing a Game, a New Era Has Begun"

Anonymous said...

Ατελείωτα φοιτητικά βράδια με lemmings μου έφερε το post στο μυαλό. Τελευταία θυμήθηκα πολλά από τα παλιά παιχνίδια με τα mame οπου το dos περιβάλλον θυμίζει το χρόνο που περνά αδησώπητα. Πάνω από ήχο και γραφικά, η μαγεία της σπαζοκεφαλιάς και του νυχτερινού κολλήματος για την επόμενη πίστα..

takis vasilopoulos said...

Πολλα video games ειναι αξιολογα....σε πολλα απο αυτα ειναι σαν να βρισκεσαι σε εναν αλλον κοσμο και να τον εξερευνεις....

Θα ηθελα να ακουσω την αποψη σας σχετικα με καποιες τραβηγμενες περιπτωσεις ανθρωπων που εχουν πραγματικα αποκτησει εμμονη ( και που η διαχωριστικη γραμμη εμμονης με το παθος αραγε ? ) με καποια παιχνιδια οπως το WOW....

Εκει πως να το κρινουμε?

Σε οποιο ντερνετ καφε και αν πας βλεπεις παιδια με τις ωρες ( η με τις μερες... ) να παιζουν παρομοια παχνιδια...

Εχει μια γοητεια αυτο το παιχνιδι ή μαλλον παρα πολλα γοητευτικα σημεια...αλλα η υπερβολη της υπεβολης?

Οταν αφηνεις τις σπουδες σου για αυτο?Οταν εγκαταλειπεις τους ανθρωπους και τη ζωη για αυτο?Οταν παραμελεις την οικογενεια σου για αυτο?

Ταιριαζει αυτο με την ελευθερια?

Ειχα συμφοιτητη που στο δευτερο ετος τον χασαμε εντελως και επειτα για 4 χρονια τον βλεπαμε μονο με ψευδωνυμο στο wow....

Δεν θελώ να φανω συντηριτικος με αυτα που γραφω..απλα ψαχνω ενα μετρο...και εγω εχω ξενυχτησει καποιες φορες με το doom η και με αλλα παιχνιδια αλλα σε αυτο το σημειο δεν εχω φτασει.....

Νομιζω πως σε καποια τετοια σημεια το παιχνιδι μονο ελευθερο δεν ειναι,αυτοαναιρειται,γινεται σκοπος ( αυτο ,που μας αρεσει ακριβως γιατι δεν εχει σκοπο παρα μονο την ψυχαγωγια ) και για αυτο ακριβως χανει και την ελευθερια....

Nikos Dimou said...

takis vasilopoulos
με όλα τα πράγματα μπορείς να κολλήσεις - ακόμα και τα πιο θετικά. Όλοι τρώμε αλλά λίγοι γίνονται βουλιμικοί...

Μερικά παιχνίδια πάντως είναι πιο εθιστικά - το World of Warcraft είναι ανάμεσα σε αυτά.

Κι αυτά με τα αινίγματα όπως το Myst μπορούν να σε απορροφήσουν...

diastimata said...

Θυμάστε τα δραχμοβόρα μηχανήματα στα μπιλιαρδάδικα; Τα πρωτόγονα πιγκ πογκ, σε μαύρη οθόνη με άσπρες γραμμές, να χτυπούν μια... τετράγωνη μπάλα;
Κι έπειτα; Το pac man! Η επανάσταση! Τα φαντασματάκια που σε κυνηγούσαν κι από θύτες γίνονταν θύματα με το που έτρωγες την τελίτσα που αναβόσβηνε;
Τον πρόδρομο του Mario, Kong, με το γορίλα που άρπαζε την ξανθομαλούσα κι έτρεχες να τη γλιτώσεις ενώ σου πετούσε βαρέλια και φωτιές;
Πλέον τα αγαπημένα μου είναι τα football manager. Έχω βαλθεί να βγάλω τον ΠΑΟΚ στο Champions Legue, χωρίς να κλέψω. Αλίμονο! Στα σύγχρονα παιχνίδια οι ανανεώσεις παίρνουν πληροφορίες απο την πραγματικότητα. Κι όποτε πηγαίνω στον πρόεδρο για να αυξήσει το μπάτζετ και να κάνω μεταγραφές βρίσκομαι... στο σπίτι μου! Θέλω πίσω το όνειρο! Τουλάχιστον στο Kong, κατάφερνα να περάσω μερικά επίπεδα. Και στο Phoenix να διαλύσω το εχθρικό μητρικό σκάφος των Aliens!

kleisoura said...

Καλησπέρα,

TETRIS. Τί αρρώστια... Στο τέλος τους έβαλα να τα βγάλουν από το mac της δουλειάς μου. Ανεξαρτήτως πίεσης, αποχαυνωνόμουν για τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα. Ίσως αγχωλυτικό αλλά φοβήθηκα.
Και ήμουν μεγάλος.

Δεν ένιωσα ότι είχα εθιστεί ούτε με το πακ - μαν ούτε με τον commodore 64 στα '80s.

Apostolos said...

Διαβάζοντας πριν τα μηνύmατα, κάθε παιχνίδι ήταν και ένα ταξίδι στο χρόνo. Παιχνίδια που με ξενύχτησαν/συντρόφεψαν μέχρι σήμερα, και ακόμη αναπολώ...
Πρώτα πρώτα στο γυράδικο της γειτονιάς ένα στοιχειώδες ραλάκι με αυτοκινητάκια που στρίβαν και τρέχαν σε ένα δαίδαλο από δρόμους..
Μπάσκετ (πώς το λέγανε, δε θυμάμαι, απλά θυμάμαι εκείνο το "...he is on fire...")
Phoenix
Μυγάκια...
Larry Suite etc
Hitchhikers guide to the galaxy
Τα adventures της LucasArts
Starcraft
Command and conquer
Doom
Wolfenstein
Age of empires
Colin McRae
F-δε-θυμάμαι-ποιο (15,16?)
Τι τέλεια παιχνίδια / τι χαβαλές...

Disposition21 said...

Αυτό το ποστ μας γύρισε πολύ καιρό πίσω! Ώρες ατελείωτες στο Doom II... θυμάμαι μια πίστα με τεράστιες αράχνες που έπεφταν καταπάνω μου από παντού, φοβόμουν λες και ήταν πραγματικές, δεν μπορούσα να κοιτάζω την οθόνη, τις πυροβολούσα στην τύχη...
Αγαπημένο παιχνίδι και ένα καουμπόϊκο, το "Outlaws", με έρημες πόλεις, πολύ ωραία γραφικά (για την εποχή) και μουσική Ενιο Μορικόνε.
Το Need For Speed 3 εκτίναζε την αδρεναλίνη στα ύψη! Δεν θυμάμαι να έχω διασκεδάσει τόσο πολύ με άλλο παιχνίδι. Να τρέχεις σε πίστες του μέλλοντος με πάνω από 300 χλμ/ω. Οι συνέχειες του NFS ήταν μάλλον απογοητευτικές. Από τα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων, ξεχωρίζω το Call of Duty, που ζωντανεύει τις μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου!

Dion.M. said...

Εχω τραυματικές εμπειρίες από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Ενώ το κορίτσι στο «Prince» περίμενε να το σώσω, -και να με ανταμείψει φυσικά-, ούτε μια φορά δεν κατάφερα να το κερδίσω! Στο τέλος πάντα αυτός ο ελεεινός σεϊχης, που το είχε αιχμαλωτίσει το κέρδιζε. Εγώ καθυστερημένος η εγκλωβισμένος σε απίθανα αδιέξοδα και παραπλανητικές ενδείξεις και το κορίτσι απελπισμένο,-ή απηυδησμένο- στην αγκαλιά του σεϊχη!

Φυσικά αυτά μόνο στα παιχνίδια συμβαίνουν... Στην πραγματική ζωή ποτέ! :-)

Και στο σκάκι... Άλλα πλήγματα εκεί!

Ενώ μετά από πολλή προσπάθεια έπαιρνα το πλεονέκτημα και η νίκη φαινόταν σίγουρη, μια απροσεξία, που την καταλάβαινα ένα δευτερόλεπτο αφού την έκανα, αλλά δεν μπορούσα να επανορθώσω, και φυσικά το πρόγραμμα την εκμεταλλευόταν αμέσως... και η κατάσταση αντιστρεφόταν εις βάρος μου.

irlandos said...

Ενδιαφέρουσα σημερινή είδηση, σίγουρα εντός θέματος:

Στη Σιγκαπούρη απαγορεύτηκε video game, νομίζω το "mass effect" διότι σύμφωνα με το yahoo, δείχνει έναν άνθρωπο να φιλάει μία εξωγήινη!

Αναρωτέμαι αν πρόκειται περί αστείου. Για περισσότερα, δείτε τιε σημερινές ειδήσεις του yahoo.

Το σωστό να λέγεται said...

Σπάνια μου άρεσε να παίζω μόνος.
Πάντα με παρέα, είτε στο γήπεδο (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ ή τένις), είτε στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Το μόνο ηλεκτρονικό παιχνίδι που ξενυχτούσα μόνος ήταν το speed chess ή το Silent Service του Sid Meier.
Από τους πρωτοπόρους και καλύτερους μάστορες στον σχεδιασμό και προγραμματισμό των simulation games.

Εκεί ο αντίπαλος, το PC, είχε την τελική υπεροχή και μόνο με αυτοσυγκέντρωση σε ένα συνδυασμό ταχύτητας, στην σκέψη με υπολογισμούς και στις κινήσεις, μπορείς να το κερδίσεις.

Τότε πίστευα ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν χάσιμο χρόνου.
Αργότερα οι εμπειρίες εκείνες φάνηκαν πολύ χρήσιμες στην πραγματική ζωή.

Όλα με το μέτρο βέβαια.
Αν κάποιος παραβλέπει άμεσες φυσικές ανάγκες και ανθρώπινες σχέσεις συνεχίζοντας να παίζει, τότε έχει πέσει σε βαθιά λακκούβα.

giant13 said...

Πολλά παιχνίδια στο παρελθόν, λιγότερα τώρα.
Απ τα παλιά θυμάμαι τα τέτρις-τσόντες.
Οσο πιό πολύ προχωρούσες, τόσο πιό πολύ σσόντα έβλεπες.

Φανατικός του Colin Mac Rae, το σταμάτησα στο σπίτι (με πληκτρολόγιο), όταν το έπαιξα σε φίλο με τιμονιέρα και είχα πολύ περισσότερο βελτιωμένες επιδόσεις.
Καθώς και F1, στο playstation, πάλι με τιμονιέρα.

irlandos said...

Τώρα που αποκαταστάθηκε η σύνδεση με το yahoo, πληροφορήθηκα περισσότερα για τη συγκεκριμένη είδηση(επιβεβαιωμένη):
Σύμφωνα με το Reuters, η Singapore's Media Development Authority έκρινε ότι το παιχνίδι "Mass Effect" της Microsoft πρέπει να απαγορευθεί γιατί έδειχνε μία γήινη γυναίκα να φιλάει και να χαϊδεύει μια εξωγήινη.

Το Reuters επικαλείται δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας "The Straits Times" (πάντως σίγουρα δεν λέγεται straights times, χα χα).

Η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης έχει επίσης απαγορεύσει στο παραλθόν τα παιχνίδια "God Of War 2" της Sony (λόγω γυμνών σκηνών) και "The Darkness", λόγω βίαιων και προσβλητικών για τη θρησκεία(!)θεμάτων.

proinos said...

@stavros katsaris

Μήπως δέχεστε και έναν ενδέκατο παίκτη για καμμιά πεντάλεπτη αλλαγή?

Stavros Katsaris said...

proinos said:
"Μήπως δέχεστε και έναν ενδέκατο παίκτη για καμμιά πεντάλεπτη αλλαγή?"


Καλημέρα!

Why not!

petros said...

Και νόμιζα ότι κάποιο πρόβλημα είχα και παρέμενα τόσο παιχνιδιάρης στην ηλικία των τριάντα! Ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα. Το φοιτητικό κόλλημα του Age of Empires δεν το ξεπέρασα ποτέ. Δε λέμε όχι και στα παιχνίδια των Windows βεβαια. Όμως η πασιέτζα στα Vista είναι πολύ κατώτερη των XP. Το Titans φοβερό ενώ το σκάκι έχει και αναίρεση για τους απρόσεκτους!!!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said...

Την καλησπέρα μου

Παιδιά τι παίζετε, να παίξω μαζί σας;

antonious said...

Να εστιάσω σε κάποιες στιγμές από παιχνίδια και όχι τόσο στα παιχνίδια:

Παίζαμε διπλό Colin McRae με τον αδελφό μου. Ανακαλύψαμε σε κάποια φάση πως αν έκοβες δρόμο από κάτι χωράφια στην Ελληνική πίστα, παρόλο που η ταχύτητα έπεφτε, αποκτούσες σημαντικό προβάδισμα! Ομηρικές μάχες για την πρώτη θέση. Όταν κέρδιζε τον φώναζα Ξε-κολιν! Ξεκωλόθηκε δηλαδή...

Στο στρατό σε windows NT ένα παιχνίδι με μηχανή. Δεν θυμάμαι πως το έλεγαν. Είχε πολύ καλή κίνηση και γραφικά. Όταν πήγαινες με σούζα έπιανες τη μέγιστη ταχύτητα. Κάθε μέρα κάποιος από το γραφείο έρευνας και πληροφορικής (!!!) έριχνε και το ρεκόρ για κάποια δέκατα... Ωσπου απολύθηκα.. :)

Τέλος, παρέα παίζαμε Trivial. Στην άλλη ομάδα ήταν και μια κοπέλα που κάτι ψηνόταν μεταξύ μας, χωρίς όμως να ξέρει κανείς τίποτα. Με ρωτούν τη θερμοκρασία του Ήλιου. Σκέφτομαι λίγο και απαντάω σωστά. Πετάγεται από τη χαρά της η εν λόγω κοπέλα και φωνάζει μπράβο και άλλα σχετικά! Όλοι την κοιτούσαν περίεργα και ρωτούσαν...Καλά εσύ γιατί χαίρεσαι;;;

Παίζω άρα υπάρχω.

proinos said...

Stavros Katsaris

Τωρα που δεν έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις με τον Ολυμπιακό (λόγω ηλικίας, μην νομίσετε) στη διάθεσή σας!!

Παρακαλώ ορίσατε τρόπο επικοινωνίας
(στο προφίλ μου έχει e-mail πχ)

aggelos-x-aggelos said...

Σημεία των καιρών.

Χωρίς βέβαια να εννοώ κάτι αρνητικό για τα παιχνίδια.

Αλήθεια Second Life παίζει κανείς;

Nikos Dimou said...

aggelos-x-aggelos said...
Αλήθεια Second Life παίζει κανείς;

----------------------------------

Mα είναι παιχνίδι το second life?

Από μία άποψη ναι - μια και είναι εικονικό. Αλλά δεν έχει ούτε κανόνες ούτε δομή παιχνιδιού. Είναι μία προσομοίωση πραγματικότητας που, μερικές φορές, όπως στο link που αναφέρεις, γίνεται πολύ ...ρεαλιστική.

Με την ίδια λογική δεν ξέρω αν το flight simulator είναι παιχνίδι ή απλώς μία άσκηση δεξιοτεχνίας...

proinos said...

ΝΔ

Θα μπορούσατε να παίξετε Second Life χωρίς να είστε και εκεί ο εαυτός σας?

Υπάρχει άλλη ταυτότητα που να θέλατε να αναπτύξετε?

Nikos Dimou said...

Ταυτότητες άφθονες - αρκεί να είχα χρόνο!

doctor said...

Ίσως να αποτελώ μια γραφική μειοψηφία, αλλά ουδέποτε έχω παίξει παιχνίδι στον υπολογιστή μου.

Ίσως λόγω των ατελείωτων ωρών on line σκακιστικών μαχών, όμως το (on line) σκάκι δεν θεωρείται παιχνίδι.

Το σκάκι είναι κάτι μαγικό και αποτελεί μια κατηγορία μόνο του.

Την καλησπέρα μου

doctor

Agos said...

Αρκετά ενδιαφέροντα για τη δημιουργία και την εξέλιξη των video παιχνιδιών είναι τα 5 επισόδια του ντοκιμαντέρ I, Videogame που παίζεται στο Discovery Channel τις Κυριακές στις 23.00.

Ειδικά τα πρώτα επισόδια με τα ρετρό coin-ops και τους δημιουργούς τους είναι αρκετά συγκινητικά.

athanasia said...

Proinos said...

ΝΔ

Θα μπορούσατε να παίξετε Second Life χωρίς να είστε και εκεί ο εαυτός σας?

Nikos Dimou said

Ταυτότητες άφθονες - αρκεί να είχα χρόνο!

----

Ένδιαφέρον!

Και -για μένα- το ωραιότερο παιχνίδι (?) θα ήταν να βλέπαμε μετά (όσο γίνεται πιό "αποστασιοποιημένα") αν τελικά όλες αυτές οι ταυτότητες ήταν πράγματι πειστικά διαφορετικές ή αν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν πάλι ο εαυτός μας (το ίδιο φίλτρο συναισθημάτων και αξιών, το ίδιο στυλ), αλλά εξωτερικά με άλλα ρούχα, άλλο επάγγελμα, άλλη ζωή.

Μπορούμε πράγματι να ζήσουμε πειστικά -έστω εικονικά- σαν να ήμασταν κάποιος άλλος?

Αυτό το συνδυασμό empathy (ενσυναίσθηση το λένε ελληνικά?), εμπειρίας και παρατηρητικότητας, που έχουν μόνον οι μεγάλοι ηθοποιοί, θα τον είχαμε άραγε?

:)))

Anonymous said...

Αγαπητέ συναπόφοιτε καλησπέρα,

Χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ (σε είχα αφήσει στους 4Τ), να γράφεις για πράγματα που αρέσουν και σε μένα.
Αυτοκίνητα (911 ας πούμε), pc, κάμερες, μουσική, gadgets, κλπ. Όλα δε αυτά παράλληλα με την συγγραφική σου δουλειά.
Να είσαι πάντα επίκαιρος :)

p.s. είμαι ε κ τ ό ς θέματος, σ΄ αυτό το post για να σου πώ το "Καλώς σε βρήκα" και μόνο.
Και βέβαια το post αυτό είναι μικρό επειδή, όπως καταλαβαίνεις, είχα τον χρόνο για να το κάνω μικρό ('82).

Nikos Dimou said...

doctor
Πρωτοφανές! Το σκάκι δεν είναι παιχνίδι; Είναι ο βασιλιάς των παιχνιδιών!

Nikos Dimou said...

athanasia
χωρίς να υπάρχει second life έπαιξα συχνά στην ζωή μου το παιχνίδι των ρόλων. Μάλιστα πολλοί άνθρωποι δεν γνώριζαν τα άλλα μου πρόσωπα και ζούσαν εκπλήξεις (κυρία σε δεξίωση στον άντρα της: να κι ο κύριος Δήμου ο γνωστός συγγραφέας! Ο σύζυγος: τι συγγραφέας! - επιχειρηματίας είναι ο άνθρωπος).

Κι όταν είπαν σε κάποιο μάστορα που μου έφτιαχνε αυτοκίνητα για αγώνες ότι είμαι ποιητής αντέδρασε: τι λες ρε - ο Δήμου δεν είναι πούστης!

BugoTheCat said...

Καταπληκτική συλλογή στην πρώτη εικόνα. Περιέχει μερικά από τα αγαπημένα μου FPS συν το υπεραγαπημένο μου Max Payne.

Θυμάμαι που είχα ξαναδιαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο για τους φανταστικούς χώρους του Doom και μου είχε κάνει εντύπωση. Πολλές φορές μου 'ρχονται και μένα στο νου σκηνές από χώρους στο Doom κάποιας πίστας που έτυχε να παίξω κάποτε χωρίς να ξέρω γιατί σκέφτηκα αυτόν ακριβώς τον χώρο τώρα. Για κάποιον λόγο ακόμα μου αφήνει αυτή την αίσθηση το Doom ενώ θαυμάζω τις παράξενες αρχιτεκτονικές και την πολυπλοκότητα των πιστών που ακόμα και σήμερα σχεδιάζει η κοινότητα του Doom. Από τότε που βγήκανε τα tools για να φτιάχνεις πίστες, να αλλάζεις τα γραφικά, τη μουσική στο doom, κατεβάζω πίστες και παίζω και μου έχουν μείνει τα τοπία στο μυαλό ενώ έχω ασχοληθεί και εγώ με τον σχεδιασμό πιστών. Είναι εκπληκτικό συναίσθημα το να φαντάζεσαι έναν χώρο και μετά να τον σχεδιάζεις και να ζεις μέσα. Με level editing σε νεότερα FPS δεν έχω ασχοληθεί καθόλου, δεν ξέρω τι παίζεται, αλλά μου αρέσει που αυτήν την φοβερή αίσθηση μου τη δίνει ένα παιχνίδι του 1994 ίσως περισσότερο από άλλα σύγχρονα FPS. Γιατί άραγε;

athanasia said...

@ND,

Έχουν μεγάλη πλάκα οι εκπλήξεις διαφόρων από τους ρόλους που έχει καθένας μας σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς ανθρώπους...

Ωστόσο, παρά τις διαφορετικές εκφάνσεις, η εσωτερική συνοχή συνήθως υπάρχει (και ευτυχώς...), αυτή που δίνει την ταυτότητά μας (όχι τον κατά περίπτωση ρόλο μας), τουλάχιστον για όποιον έχει μάτια να δει.

Πώς θα ήταν, για παράδειγμα, ο επιχειρηματίας-συγγραφέας όταν θα έπαιζε τον μονόπλευρο (και βαρετό) επιχειρηματία, την ευαίσθητη (αλλά ενδεχομένως άσχετη περί τα επιχειρηματικά) κυρία του κυρίου ή το παιδί του συνεργείου που πιστεύει ακράδαντα ότι κάθε ποιητής έχει μετακομίσει σε μη "ανδρική" επικράτεια?

:)))

doctor said...

Ο/Η Nikos Dimou είπε...
doctor
Πρωτοφανές! Το σκάκι δεν είναι παιχνίδι; Είναι ο βασιλιάς των παιχνιδιών!

November 16, 2007 7:51 PM

*****

Το σκάκι είναι ... pure Λογική, προϊόν ταξιθετημένης σκέψης, συσχετισμός και ανάλυση πιθανών μελλοντικών κινήσεων, είναι μια μάχη χωρίς αίματα, αλλά είσαι τόσο focus που μόνο ψυχαγωγία δεν είναι.

Μετά από ένα παιχνίδι σκάκι, νιώθεις τόσο εξουθενωμένος, σαν να έκανες έρωτα, νιώθεις το μυαλό σου στιμμένο και κενό, κι αν έχεις χάσει, αναπολείς τις χαμένες ευκαιρίες ή αναλύεις τα λάθη σου, όπως ο στρατηγός που λόγω μιας και μόνης λεπτομέρειας που του είχε διαφύγει, οδηγήθηκε στην ήττα.

Όχι, δεν είναι παιχνίδι, εκτός κι αν παίζεις για πλάκα. Παιχνίδι είναι το τάβλι και αυτό είναι ... και απόλυτο!

Συγνώμη για την (παρ)εκτροπή αγαπητέ οικοδεσπότη.

Ίσως, καλώς κλείσατε το πολύβουο saloon,και,ορθώς, ανοίξατε τεϊοποτείον που δεν σερβίρει αλκοόλ.
Μόνο αρνητικό, ότι "εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές".

Έχει όμως και η ησυχία τα καλά της, τι λέτε;

doctor

harrygrath said...

Empathy = συμπόνοια

sympathy = οικτος.

Ποιητης = ή π_υστης
ή κομμουνιστης
ή ψωνιο
( απο 1 στα 3 μεχρι...3/3 )

Nikos Dimou said...

doctor
καλά αν κάνεις πρωταθλητισμό ούτε ο αθλητισμός είναι διασκέδαση. Μιλάμε για το σκάκι του 99% κι όχι γι αυτό των grand maitres. To ότι είναι δύσκολο δεν το εξαιρεί από τα παιχνίδια - όπως δεν εξαιρεί και το bridge.

Univers said...

@ Dion:

("Ενώ μετά από πολλή προσπάθεια έπαιρνα το πλεονέκτημα και η νίκη φαινόταν σίγουρη, μια απροσεξία, που την καταλάβαινα ένα δευτερόλεπτο αφού την έκανα, αλλά δεν μπορούσα να επανορθώσω, και φυσικά το πρόγραμμα την εκμεταλλευόταν αμέσως... και η κατάσταση αντιστρεφόταν εις βάρος μου.")

Το σχόλιο μου θυμίζει έντονα τους Τρώες του Καβάφη!

Nikos Dimou said...

harry

Einfühlung είναι ο αρχικός όρος. Ο Παπανούτσος μεταφράζει ενσυναίσθηση. Δεν έχει σχέση με την συμπάθεια ή την συμπόνοια - είναι η ικανότητα να μπαίνεις μέσα στον άλλον να νιώθεις αυτά που νιώθει.

riva athena καλώς σε βρήκαμε. Ποια δεκαετία αποφοίτησες;

Univers said...

Σε υπολογιστές έχω παίξει τέννις (σε έναν Comodore 64) και ένα άλλο παιχνίδι που λεγόταν Gremlins (και πάλι Commodore 64) και το οποίο είχε καταπληκτική μουσική! Α, υπήρχε και ένα πρόγραμμα για σκάκι, με τρισδιάστατες απεικονίσεις (την εποχή του φορτώματος από κασέττα...)

Από τότε έχασα το τρένο των παιχνιδιών σε υπολογιστή. Μάλλον όμως τώρα θα ξαναπιάσω το μίτο. Προς το παρόν δουλεύει Fritz 8 (εξαιρετικό πρόγραμμα σκακιού, επίπεδο grandmaster και ρεαλιστικές απεικονίσεις). Πιθανώς θα ακολουθήσει Flight Simulator X, καθώς το πιλοτάρισμα αεροπλάνου είναι μεγάλο απωθημένο μου.

Νά 'σαι καλά ΝΔ που μας θυμίζεις ότι έχουμε ένα παιδί μέσα μας!

Nikos Dimou said...

Η σκηνή που περιέγραψε ο Dion.m. μου θύμισε το πως έπαιζε σκάκι ο Σουρής (περιγράφει ο Δροσίνης): έκανε κινήσεις στην τύχη, καταλάβαινε μετά το λάθος και μονολογούσε: "Παναγίτσα μου να μην το δει!"

Giasafox said...

Είχα κολλήσει 3 συναπτά χρόνια με το Age of Mythology.
Είχα να κολήσω τόσο με ηλ.παιχνίδι από το tetris και τα Lemmings. Τοοοτε

Είχα τερματίσει 3 φορές το campaign ώσπου το βαρέθηκα και μετά έπαιζα σε πίστες που έφτιαχνα εγώ.
Τα cheats βέβαια τα θυμόμουν απ'έξω αλλά έβαζα κύριο στόχο μου σε κάθε (advanced, με 2 εχθρικές φυλές) πίστα να τα χρησιμοποιώ όλο και λιγότερο.
Το AoM το έσβησα στο τελευταίο φορμάτ.

Τη μουσική (υπέροχη) του παιχνιδιού την έχω συμπεριλάβει στη δισκοθήκη μου από καιρό.

Πρέπει να ξέρετε βέβαια, ότι για τα "καλοφτιαγμένα" παιχνίδια έχουν γραφτεί καταπληκτικές "background" μουσικές οι οποίες ακούγονται ευχάριστα και εκτός παιχνιδιού.

(εξαίρεση αποτελεί το πανέξυπνο αλλά όχι τόσο καλοσχεδιασμένο τότε tetris, του οποίου το ρώσικο αυτό τραγουδάκι έχει γραφτεί πλέον στην ιστορία - και στη μνήμη μου ανεξίτηλα)

Univers said...

Λοιπόν, για το σκάκι, το τάβλι και τους υπολογιστές λέγεται η εξής παραδοξολογία:

Ενώ το σκάκι θεωρείται παιγνίδι σκέψης και το τάβλι παιγνίδι τύχης, είναι βέβαιο ότι κάποια μέρα ένας υπολογιστής θα είναι αήττητος στο σκάκι από άνθρωπο (πλησιάζουμε ήδη), στον τομέα δηλ. όπου ο άνθρωπος θεωρείται ότι υπερτερεί των μηχανών. Αντίθετα, λόγω της τυχαιότητας στα ζάρια, πάντοτε θα υπάρχει πιθανότητα ένας άνθρωπος να κερδίσει έναν υπολογιστή στο τάβλι, όσο "καλός" και αν είναι ο τελευταίος...

doctor said...

Ο/Η Nikos Dimou είπε...
harry

Einfühlung είναι ο αρχικός όρος. Ο Παπανούτσος μεταφράζει ενσυναίσθηση. Δεν έχει σχέση με την συμπάθεια ή την συμπόνοια - είναι η ικανότητα να μπαίνεις μέσα στον άλλον να νιώθεις αυτά που νιώθει.

****

Να συμπληρώσω:

"Ενσυναίσθηση σημαίνει να μπορείς (και να θέλεις) να βλέπεις τον "Άλλο" όπως τον "Εαυτό σου", να τον βιώνεις.
Η λέξη είναι νέα στα ελληνικά και κάποτε χρησιμοποιείται ο όρος "εμβίωση".
Στα αγγλικά είναι "empathy"- που σημαίνει κάθε άλλο παρά εμπάθεια".

(Πηγή, Ηρακλής Μήλλας, Εικόνες ελλήνων και τούρκων, σελ.13-14).

Για το σκάκι: δεν κάνω πρωταθλητισμό, ούτε είμαι γκραν μετρ. Υπό προϋποθέσεις, και το μπριτζ δεν είναι παιχνίδι.

Univers, άψογη προσέγγιση, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής θεωρεί το τάβλι κάτι σαν ... τυχαία κβαντική διακύμανση!

doctor

Anonymous said...

Μεγάλη έως ζηλευτά τεράστια η παρέα σας και περνάτε και καλά βλέπω!

Αποφοίτησα αρχές '80. 'Οσον αφορά τα games τώρα. Θυμάμαι ένα ταξίδι με τους δικούς μου μικρός, (μόλις είχα αγοράσει μία μέρα πριν έναν προ-προπάππου του Flight Sim.) και όλο το βράδυ στο ξενοδοχείο ξύπνιος, έφερνα στο μυαλό μου τις πρωτόγνωρες και εντυπωσιακές για τότε εικόνες (πράσινα γραφικά σε μαύρο monitor). Ζήτημα αν κοιμήθηκα!
Σήμερα προτιμώ σκάκι στο pc και σκάκι ή trivial στο κινητό. Πόσες φορές αλήθεια έχω πεί "Παναγίτσα μου..."

Να ευχηθώ σε όλους καληνύχτα γιά απόψε και να εκφράσω σε εσάς προσωπικά την εκτίμησή μου :)

Lefteris said...

"Ο Παπανούτσος μεταφράζει ενσυναίσθηση."

Τέλος πάντων. Εδώ τα απλοποιούν τα πράγματα και πετάνε κάτι μυστήρια περί empathy (!), sympathy (!) κλπ.

Παιχνίδια; Τι παιχνίδια; Μηδέν χρόνος για παιχνίδια κι έχω ήδη αργήσει.

Αλλάξανε τα σχέδια. Τώρα σκέφτομαι για μετακόμιση στο West Virginia. Βρήκα κάτι φτηνά σπίτια που θέλουνε λίγο φτιάξιμο, αλλά ωραία μονοκατοικία με 3 στρέμματα και λίγο φτιάξιμο στα 200 χιλιάρικα δε βρίσκεις πουθενά (και σε σχετικά πολιτισμένη περιοχή).

Τελικά ίσως αυτό είναι το δικό μου παιχνίδι εδώ και 11 χρόνια τώρα: η αναζήτηση του θησαυρού (του "τέλειου μέρους") ανά τις ΗΠΑ... μόνο που κουβαλάω συνήθως κι ένα κάρο πράματα στο αμάξι και τις τελευταίες δύο φορές που μετακόμισα, είχα και τα πράματα της κυράς... οπότε, αντί για αμάξι, οδηγούσε αυτή το αμάξι κι εγώ πήγαινα μπροστά με φορτηγό...

Το' χω επίσης ρίξει και στο άλλο παιχνίδι που λέγεται "η αναζήτηση της τέλειας ανατριχίλας", πείτε το ηδονή, ευχαρίστηση, ενθουσιασμό και λοιπά.

Δεν καταλαβαίνω πια την έννοια "παιχνίδι". Αλλά αναζητώντας τη Σταθερότητα, τις Ρίζες, το Τέλειο και Τελικό Μέρος, έχω μπει σε χοντρές περιπέτειες.

d3lta said...

Ατελείωτες λωρες με παιχνίδια DOS στον πρώτο Amstrad, ύστερα ήλθε ο πρώτος flight simulator της microsoft (επίσης σε dos) και το κόλλημα πλήρες...

Απόγειο η έκδοση combat flight sim 2 και θρυλικές αερομαχίες αμερικάνων - ιαπώνων πάνω από τον Ειρηνικό. Ατελείωτες ώρες online, πρωταθλήματα και κυρίως, φίλοι από όλο τον κόσμο. Είχαμε το ojisan club (θείος στα γιαπωνέζικα με την απόλυτη και την αργκό έννοια της λέξης) με μέλη από όλο τον κόσμο (Κορέα, Ιαπωνία, Γερμανία, Σοπυηδία, Δανία, ΗΠΑ, Καναδάς) είμασταν καμμιά δεκαπενταριά - ο φόβος και τρόμος του Microsoft game zone. Οταν πρωτοπήγα στην Ιαπωνία γιά δουλειές με περίμεναν οι φίλοι μου στο αεροδρόμιο με τα joystick, λολ, κάποιος ήλθε από την Yokohama με το τραίνο γιά να μας βρεί, κάθε βράδυ έξοδος, περάσαμε υπέροχα - ωραίοι καιροί...

Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε, αλλά τα pc games αποτελούν την μοναδική αιτία γιά την τρομακτική εξέλιξη σε επεξεργαστές, μητρικές και κάρτες γραφικών, είναι βιομηχανία δισεκατομμυρίων, θεός είναι τα FPS (frames per second) και κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει τα περισσότερα κάθε δεδομένη στιγμή και να σκοράρει τους περισσότερους πόντους στο 3D mark.

ΥΓ σαφώς το empathy είναι ενσυναίσθηση (συμπόνοια είναι compassion) όσο γιά το second life πολλοί το παίζουν στο διαδίκτυο (και στην ζωή) με επιτυχία...

Anonymous said...

Λοιπόν...ως ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, αποφάσισα να δοκιμάσω το Myst IV.
ΑΝ,(ελπίζω...) εθιστώ με το παιγνίδι, τότε θα έχω μία εναλλακτική για τις 12ωρες πτήσεις, σε περίπτωση που το βιβλίο που διάλεξα δεν διαβάζεται...

Αν, τελικα, καταφέρω να σκοτώσω κάποιες ώρες
"ανοιοσχιζοφρενιοκλειστοφοβίας"
θα σας χρωστάω Μεγάλη Χάρη!

Ασχετο: Πιο βαρετό πράγμα από το "second life" υπάρχει;

Επίσης: Ενσυναίσθηση, δηλαδή...ταύτιση;

proinos said...

athanasia asked:

"Μπορούμε πράγματι να ζήσουμε πειστικά -έστω εικονικά- σαν να ήμασταν κάποιος άλλος?"
__________________________________

Για μένα αυτό είναι αδύνατο...
Θα έπρεπε να σκέφτομαι τόσο πολύ για την αντίδραση ενός άλλου (που "υποδύομαι") που στο τέλος θα ήταν πολύ φτιαχτό και θα τα έκανα σίγουρα σαλάτα, ή το πράγμα θα συνέκλινε προϊόντος του χρόνου στο δικό μου χαρακτήρα...

CROSSROADS said...

καλημερα, με ψιλοβροχο..
αληθεια τα ερωτικα "παιχνιδια" μετρανε ...???

Apostolos said...

Για όσους αποζητούν ένα ταξίδι στα παλιά: BBC: Your retro technology
http://news.bbc.co.uk/1/hi/in_pictures/7097520.stm
Το ταξίδι περιλαμβάνει φυσικά και παιχνιδομηχανές

Nikos Dimou said...

proinos

σκέψου τον Pessoa!

Νομίζω πάντως πως μία δεύτερη ταυτότητα είναι εύκολο να την τηρήση κανείς...

crossroads

και βέβαια μετράνε τα ερωτικά παιχνίδια - εφόσον είναι ψηφιακά...

gatti said...

Ο/Η Giasafox είπε...

Πρέπει να ξέρετε βέβαια, ότι για τα "καλοφτιαγμένα" παιχνίδια έχουν γραφτεί καταπληκτικές "background" μουσικές οι οποίες ακούγονται ευχάριστα και εκτός παιχνιδιού.

..............................


Εχεις απόλυτο δίκιο. Για χρόνια είχα πωρωθεί με το CD του Myst III Exile. ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μουσική.

Ξεκίνησα με ένα Τexas Instruments και ενα διαστημικό παιχνίδι, το Parsec, συνέχισα με ZX Spectrum + 128K, αυτό με τα λαστιχένια πληκτράκια και το φόρτωμα της κασέτας που έκανες ...τάμα για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Είχα κολλήσει με το Halls of the things και το Bomb Jack.

Oταν έπιασα στα χέρια μου το Ατάρι, είχε σταματήσει η διάθεση παιχνιδιών, έπρεπε να τα νοικιάζω για μία εβδομάδα, οπότε σπάνια έβρισκα αυτό που ήθελα, επομένως "κόλλησα" με το River Raid που έδιναν δώρο μαζί με την Κονσόλα.

Πέρασε μια - μικρή - εποχή "ανομβρίας" στο τέλος των παιχνιδομηχανών και στο ξεκίνημα των PC παίζοντας μόνο Solitaire και η "παιχνιδική" απόλαυση συνεχίστηκε με Μyst και Baldur΄s Gate. Πόσες ώρες ξόδεψα εκεί!

Σήμερα παίζω περισσότερο παιχνίδια Αdventure (αυτός ο Dracula μου είχε κλέψει την καρδιά) και κλασικά "ξεμουδιάζω" με Tetris, Spider Solitaire, ενίοτε και Taipei.

Δεν νομίζω να σταματήσω να παίζω παιχνίδια στο PC ακόμα κι όταν γεράσω. Πιθανότατα θα αλλάξει το είδος των παιχνιδιών, κάτι άλλωστε που μάλλον έχει ήδη συμβεί.

gerasimos74 said...

Μπορείτε να μας πείτε 2 λόγια για την εξαιρετική οθόνη της φωτογραφίας που δείχνει την πασιέντζα?

Πρόκειται προφανώς για laptop (κρίνοντας από το σηματάκι της φόρτισης, κάτω ΑΡ).

Ποιες εταιρίας, και πόσων ιντζών?

Many thanks!!

gerasimos74 said...

... βέβαια, μπορεί να μην είναι τόσο εξαιρετική (όπως δείχνει) η οθόνη, αλλά απλώς εξαίρετη η φωτογραφία!!

Με τον ΝΔ πότε δεν μπορείς να ξέρεις...

Filomila said...

Αν μπορούσα θα έπαιζα από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά τώρα πια πρέπει να διαβάζω και για το σχολείο...

Ή, όπως είπε και το τρίχρονο ξαδερφάκι μου, απαντώντας, με βαθύ αναστεναγμό, στην ερώτηση "τι κάνεις στη ζωή σου": "απλώς παίζω".

---

Αθανασία και ΝΔ,

σωστά, ενσυναίσθηση μεταφράζεται. Θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε τον όρο εμπάθεια, αλλά έχει φορτιστεί με διαφορετικό, από αυτό που κυριολεκτικά σημαίνει, νόημα.

Και διευκρινίζοντας κάπως το σχόλιο του doctor, η εξήγηση "να βλέπεις τον άλλον όπως τον εαυτό σου", είναι ελαφρώς παραπλανητική, γιατί όλη η δύναμη της ενσυναίσθησης ως πράξη εντοπίζεται σε 2 μαγικές λέξεις, το "σα να",
να βιώνεις, λοιπόν, την εμπειρία του άλλου ΣΑ ΝΑ ήταν δική σου, μέσα από τη δική του ματιά, κι όπως αυτή φιλτράρεται από τις προσωπικές του εμπειρίες, σαν να είσαι εσύ αυτός.
Η ενσυναίσθηση έχει σαφή όρια - εδώ και η βασική διαφορά με το sympathy -, δεν υπάρχει ταύτιση ή σύγχυση (ο "σταθερός πυρήνας", που λέει κι η Αθανασία, διατηρείται), για αυτό θεωρείται και απαραίτητη συνθήκη σε θεραπευτικές σχέσεις.


Μη μου πεις, Γάτε, ότι είμαι εκτός θέματος. Καθένας με τα παιχνίδια του...

Nikos Dimou said...

gerasimos74

δεν είναι φωτογραφία είναι printscreen από την οθόνη του Toshiba Satellite U300. Η διαφορά είναι η διαφάνεια των φόντων του aero (αυτά πληρώνεις στα Vista).

Anonymous said...

Καλησπέρα σας,

Η ημέρα και η βροχή βοηθούν στις αναδρομές.
Περιοχή: η ηρωϊκή περί το Πολυτεχνείο, κοινώς Stournara's Valley και οι παράπλευροι.
Εποχή: αρχή δεκαετίας 80.
Μέσον: υπολογιστές κασέττας και αργότερα floppy disk 5-1/4.
Προ αμνημονεύτων δηλαδή.

Υπήρχαν κάτι άθλια - πανάθλια και λερά κομπιουτεράδικα με βιτρίνα όπου υπήρχε ένα joystick, μιά κάρτα, ένα κουτί άδειο για μπούγιο, καμμιά δισκέττα και το πολύ μιά οθόνη μεταχειρισμένη που λέει ο λόγος.
Στο υπόγειο όμως γινόταν όλη η δουλειά. Εκεί αντέγραφαν "λαθραία" το game ή και το προγραμματάκι που έψαχνες (εποχές πρό internet).
Μιλάμε τώρα γιά 50-100 το πολύ Kilobytes. Το δε κόστος της αντιγραφής θυμάμαι ήταν σεβαστό. Τα "μεγάλα" προγράμματα μάλιστα ήθελαν 2 ή και 3 δισκέττες.
Έτσι λοιπόν απέκτησα την πρώτη βιβλιοθήκη μου με προγράμματα και παιχνίδια. Έχουν ζήσει οικογένειες εκεί από εμένα! Τα έχω ακόμα σε κούτες.
Το πιό γραφικό βέβαια ήταν, ότι μετείχαμε όλοι (ως άξιοι Έλληνες) στην γνωστή σε όλους και καλυπτόμενη από όλους τότε παράνομη αντιγραφή λογισμικού.
Εν τω μεταξύ η "βιομηχανία" που είχε στηθεί ήτο τεραστία! Σε κάθε μαγαζάκι δούλευαν παράλληλα δύο και τρία μηχανήματα με διπλά drives που αντέγραφαν. Όπως τα εργαστήρια παράνομης αντιγραφής CD σήμερα ας πούμε.
Κατά καιρούς και για τα μάτια του κόσμου, ακούγαμε κι απο ένα μπάμ! Έκλειναν κι ένα μαγαζί, που σήμαινε μιά πηγή software λιγότερη γιά μάς. Δεν πειράζει, πηγαίναμε στον διπλανό. Και συνεχίζαμε...
Τί θυμήθηκα τώρα. Πολλά χρόνια πίσω!

Τους χαιρετισμούς μου σε όλους.

CROSSROADS said...

ερωτικα ψηφιακα?
χμ, χμ, α μπα δεν θα παρω, προτιμουσα παντα τα "αληθινα"...!
Τωρα για τα ψηφιακα μαλλον ακολουθω την αντιστροφη πορεια. Λιγο παιχνιδι στην αρχη της βουτιας στους Η/Υ, περισσοτερο στη συνεχεια και απ' οτι φαινεται μαλλον οσο περναει ο καιρος με κερδιζουν τα παιχνιδια περισσοτερο απο την "δουλεια".
Ομως ηταν ενα παιχνιδακι που ειχα βρει στο πρωτο μου Λ/Τ (ενα πρωτογονο Compaq) που με ειχε σκλαβωσει. Ξενυχτια για να κερδισω το μηχανημα και να ανεβω επιπεδο. Πολυ εξυπνο τυπου "κυνηγητο" με κακους και με απλοϊκα γραφικα , τολεγαν Loderunner της Sierra. Κρατησα αντιγραφο οταν εδωσα το φορητο, αλλα δεν καταφερα να το κανω ποτε να δουλεψει οπου και να το εγκατεστησα. Και δεν ειχα καταφερει ουτε τα μισα επιπεδα..! Δεν το βρηκα πουθενα , ουτε στο site της Sierra, και τα εξελιγμενα ειχαν κατι φανταχτερα γραφικα και δεν με ενεπνεαν. Αυτο που με ειχε διαολισει σ'εκεινο το παιχνιδι ηταν η προσπαθεια να βρεις λυσεις για να ξεπερασεις εμποδια και φαντασματακια, που φυσικα δυσκολευε σε καθε επιπεδο...
Σε στιγμες χαλαρωσης, pacman, tetris, αντε και κανενας ναρκαλιευτης (κυριως στο κινητο) σε ανταγωνισμο με το γυιο μου (7,5)!!!

Nikos Dimou said...

riva athena

αχ η πειρατεία είναι στο αίμα μας

στη μουσική παλιά γράφαν πειρατικές κασέτες με τραγούδια, μετά CD τώρα σου γεμίζουν το MP3 (σωτήριο για όσους δεν έχουν υπολογιστή).

Στα παιχνίδια και τα προγράμματα κυκλοφορούσαν και λίστες όπου έκανες παραγγελίες. Θυμάμαι κάποιον που σου πούλαγε "Τα Πάντα" σε 5-6 CD-ROM: Windows, office, photoshop, acrobat, CAD και καμία 20αριά παιχνίδια μαζί - ό,τι κυκλοφορούσε.

Nikos Dimou said...

Μια και αναφέρθηκε ο ναρκαλιευτής πρέπει να κάνω μία εξομολόγηση:

Δεν έχω κερδίσει ούτε μία φορά!

Βέβαια δεν παίζω συχνά (ακριβώς επειδή δεν κερδίζω) αλλά όποτε δοκίμασα τελικά τινάχτηκα στον αέρα.

proinos said...
This comment has been removed by the author.
athanasia said...

@ND,

Στο ναρκαλιευτή τα καταφέρνω καλά! :)

@Φιλομήλα,

Ορίστε, και στα παιχνίδια (τουλάχιστον ορισμένα απ' αυτά) χρειάζεται η συνδρομή του ειδικού... :-)

Dion.M. said...

Ναρκαλιευτής: Best times 263 seconds, στους experts.

:-)

harrygrath said...

...Η ικανοτητα να μπαινεις μεσα στον αλλο,να νοιωθεις αυτα που νιωθει....

Αυτο θελω & εγω,μονο που τ' ονομαζω αλλιως...

West Virginia,οι πιο σοφτ νοτιοι,οι μονοι χωρις Κορυφαια Ποινη,ουτε καν στα χαρτια...

Για Κρητικους με Κρητικοσυνη ( = οπλοφορια + θανατικη ποινη ) το ιδεωδες ειναι το Τεξας.

proinos said...

ΝΔ said:

"σκέψου τον Pessoa!

Νομίζω πάντως πως μία δεύτερη ταυτότητα είναι εύκολο να την τηρήση κανείς..."


Σωστά,
εδώ ο άλλος (Pessoa) διατηρούσε δεκάδες alter ego(s) και μάλιστα χωρίς να τον πάρει κάποιος χαμπάρι, και του λόγου μου να μην τολμάω ούτε μια δεύτερη ταυτότητα?
Πάντως νομίζω ότι pessoa σημαίνει πρόσωπο, οπότε μπορεί να είχε εξ ονόματος την ευχέρεια να τα αλλάζει!

κούκλοθ said...

Ευτυχώς πότε έτσι πότε αλλιώς, παρεισφρύει λίγη Doncatίλα στο dimoutech...
Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου μου είχε πει: "Να ξέρεις οτι κάποια στιγμή θα αρχίσουν οι υποχρεώσεις και θα σταματήσεις να παίζεις".
Δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια του και φρόντισα να μη δημιουργήσω "υποχρεώσεις" και να μην σταματήσω ποτέ να παίζω!

Dion.M. said...

Τυχαία, κάνοντας ζάππινγ, έπεσα σε ένα πολύ ωραίο έργο στο MGM. "12 Angry Men", με τον Jack Lemmon και George Scott Είναι έργο του 1997.
Αξιζε τον κόπο το ξενύχτι. Καληνύχτα.

Nikos Dimou said...

Καλημέρα

Βροχή, χαλάζι, υγρασία, νοτιάδες - τέλεια μέρα για blogging...

κούκλοθ - ωραίοθ!

Dion.m. - κλασικό έργο, το έχω δει τρεις φορές.

Nikos Dimou said...

Το προηγούμενο σχόλιο το έγραψα πριν ανοιξω τα παράθυρα - ακούγοντας δελτίο ειδήσεων και μετεωρολογική υπηρεσία...

και μετά άνοιξα και είδα ημέρα ένδοξη (glorious day).

Πάντα αναρωτιόμουν πως ένας μετεωρολόγος αντιμετωπίζει τους φίλους και την γυναίκα του...

harrygrath said...

Μετ/λογος,επαγγελμα προς εξαφανιση ...& δικαια,αφου ενα πισι μπορει να τους αντικαταστησει...

Διαβαζω για την υστερια με την ανυπαρκτη υπερθερμανση & οπως στο ανεκδοτο για τον βασιλια που ειναι γυμνος,δεν βρισκεται ενας να πει οτι...η - ανυπαρκτη - υπερθερμανση ειναι αυτο που ονειρευονται ολοι.Γλυκυτεροι χειμωνες,λιγοτερο κρυο.

Αρα,θα ηταν,αν συνεβαινε, " ευλογια θεου ".

Yannis H said...

Good old Solitaire και μια από τις καλύτερες γελοιογραφίες που έχω δει. Σε μια εταιρία ρίχνουν όλοι από μια πασιέντζα στα γραφεία τους. Μια, ενώ ρίχνει φύλλα, μιλάει και στο τηλέφωνο: «άσε, κόπηκε το ρεύμα και πρέπει να κάνουμε όλη τη δουλειά με το χέρι!»

harrygrath said...

Με το πολιτικο μαγαζι τι θα γινει ?

Τωρα που εγινε η θαλασσα γιαουρτι,με Πασοκ,Μακ,υπερθερμανση,επιασαν τον Δημου οι κλειστες του...

Nikos Dimou said...

harrygrath said...
Με το πολιτικο μαγαζι τι θα γινει ?

-----------------------------

Συνωμοτεί υπογείως ο γάτος.

irlandos said...

Τσ, τσ, τσ. Ούτε ένα δυήμερο δεν μπορεί να απουσιάσει κανείς από αυτό το μπλογκ. Τόσα hot θέματα: Ερωτικά παιχνίδια και "ερωτικά παιχνίδια", σκάκι, υπόγειες συνομοσίες του γάτου (?)...

Tea and empathy ...

Καλά το παρατήρησε ο "κούκλοθ". Πολύ "doncatίλα".
Τόσο ευπρόσδεκτη, τόσο ευχάριστη, αυτή η "μυρωδιά" από τα παλιά.

Την καλησπέρα μου (αναζωογονημένη και θαλασσοδαρμένη).

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said...

harrygrath said...

Με το πολιτικο μαγαζι τι θα γινει ?

ND said

Συνωμοτεί υπογείως ο γάτος


Μακάρι να ξημερώσει

Την καλησπέρα μου σε όλους και κυρίως στον οικοδεσπότη

drunk tank said...

καλημέρα και καλή εβδομάδα!

έλειψα κάποιες μέρες (φεστιβάλ Θεσ-κης, επιτέλους είδα και την ΕυριδίκηΒΑ2Ο37 και ολοκλήρωσα τον Νικολαϊδη) και σας βρίσκω εδώ να παίζετε αγαπημένα παιχνίδια;
πολύ πολύ ωραία!!!
είδα το "prince of persia"! πόσα χρόνια έχω να το παίξω;10; νομίζω! μου είχαν βγει τα μάτια μέχρι να καταφέρω να ελευθερώσω την πριγκήπισσα. τελικά τα κατάφερα! και ακόμα και αφού τα είχα καταφέρει μου άρεσε πάντοτε να συνεχίζω.

το τελευταίο μου κόλλημα (των τελευταίων 10 ετών) είναι το football manager. οικονομική διαχείριση ποδαοσφαιρικής ομάδας καθώς και διαχείριση έμψυχου υλικού και τακτικών.
λίγο βαρύ σαν παιχνίδι και ανούσιο για όσους δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο αλλά υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να παίρνεις champions league με τον ΠΑΣ Γιάννινα; (ή αντίστοιχη ομάδα;)

giant13 said...

Tην καλημέρα μου και καλή βδομάδα σε όλη την παρέα.

mtryfo said...

Συνωμοτεί υπογείως ο γάτος.

"conspiracy perfume" το αγαπημένο μου άρωμα....

athanasia said...

@Dion M.,

Kοιτάζω την επίδοση 263 δευτερολέπτων στο expert του Ναρκαλιευτή...

Φοβάμαι ότι οι δικές μου επιδόσεις μου είναι λίγο καλύτερες: 111 δευτερόλεπτα στο expert (βλέπω τώρα που το έχω στην οθόνη μου, στα ΧP).

Δεν θέλω στενοχώριες, οι ανταγωνισμοί των παιχνιδιών έχουν πλάκα.

:)))

Anonymous said...

Καλησπέρα!

Πολύ ενδιαφέρον ποστ (όπως πάντα άλλωστε) και ακόμα πιο ενδιαφέροντα τα σχόλια, αλλά εγώ κρατώ μόνο μία αράδα.... ΟΤΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ ΥΠΟΓΕΙΩΣ Ο ΓΑΤΟΣ!!!!

Είθε...

Nikos Dimou said...

Mην περιμένετε σπουδαία πράγματα από τις συνωμοσίες του Γάτου. Προσπάθησε να κατασκευάσει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο - αλλά δεν του βγήκε...

Εδώ - εδώ -
στο τεχνολογικό!

harrygrath said...

Τι θα γινει με τα ...πισωγυρισματα...

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said...

ΝΔ είπε

Mην περιμένετε σπουδαία πράγματα από τις συνωμοσίες του Γάτου. Προσπάθησε να κατασκευάσει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο - αλλά δεν του βγήκε...

Εδώ - εδώ -
στο τεχνολογικό!



Τι να κάνουμε...Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αν και ο οικοδεσπότης παίζει με τις εξαρτήσεις μας και τα συμπαρομαρτούντα σύνδρομα στέρησης.

Αλλά από την άλλη για να πάρουμε έναν χαιρετισμό τύπου "καλωσήρθες Αντώνη, που χάθηκες τόσο καιρό βρε παιδί;" τι άλλο πρέπει να κάνουμε κ. Δήμου;

Και μεις φίλοι του blog είμαστε!

Harry; Συνάδελφε Doctor;Σωστό; Univers; Και σεις τέκνα Βρούτοι;

Nikos Dimou said...

Γειά σου Αντώνη με το παράπονό σου!

harrygrath said...

Αφου θεωρουμε τον
Λιολιο / με τη κουαντριφολιο
ιδρυτικο μελος του μπλογκ,δεν χρειαζεται κανακεμα...
Αλλοι εριξαν μαυρη πετρα πισω τους & εκαναν προδοσια...
Ας κατσουν να βουρλιζονται στα ζηροκομμενταδικα με σχολια τυπου

"Ειμαι καλα,το αυτο επιθυμω & δι' υμας "...

Ου παντος μπλογκειν εις ...Γραικιαν...

Anonymous said...

Εδώ - εδώ -
στο τεχνολογικό!

Καμία αντίρρηση, κι εδώ καλά περνάμε! Έχετε καταφέρει το απίστευτο: γυναίκες να διαβάζουν για κινητά, αυτοκίνητα και υπολογιστές και να το καταδιασκεδάζουν. Λες και διαβάζουν για παπούτσια, τσάντες και ρούχα...

athanasia said...

Dendrogali said...

Καμία αντίρρηση, κι εδώ καλά περνάμε! Έχετε καταφέρει το απίστευτο: γυναίκες να διαβάζουν για κινητά, αυτοκίνητα και υπολογιστές και να το καταδιασκεδάζουν. Λες και διαβάζουν για παπούτσια, τσάντες και ρούχα...

----

Όλοι μας ζούμε μέσα στην τεχνολογία, άλλο ζήτημα τί και πόσο καταλαβαίνουμε ο καθένας, ανάλογα με τον βαθμό ενασχόλησης και τις γνώσεις μας.

Και παρά το ότι παραδέχομαι ότι για μια σειρά από λόγους οι γυναίκες -και σήμερα- κατά κανόνα δεν ενθαρρύνονται ν' ασχοληθούν με τις θετικές επιστήμες και την τεχνολογία, υπάρχουν πια πολλά νέα κορίτσια που ασχολούνται με τις θετικές επιστήμες και την τεχνολογία, και μάλιστα πολύ καλά.

Κι αυτό καθόλου δεν αποκλείει τα παπούτσια, τις τσάντες και τα ρούχα, ή πιο "ευαίσθητες" δραστηριότητες, όπως το διάβασμα, η μουσική και ο χορός.

:)

κούκλοθ said...

dendrogali, η ιδέα οτι οι γυναίκες εν γένει δεν ενδιαφέρονται για κινητά, αυτοκίνητα και υπολογιστές είναι αστεία. Θα αγριέψω...

Anonymous said...

Καλησπέρα!

dendrogali said...
"γυναίκες να διαβάζουν για κινητά, αυτοκίνητα και υπολογιστές και να το καταδιασκεδάζουν"

Γιατί είναι περίεργο αυτό;;;
Δεν καταλαβαίνω!

κούκλοθ said...

"Προσπάθησε να κατασκευάσει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο - αλλά δεν του βγήκε..."

Δεν έχει παρα να προσθέσει και το σκόρδο...

8D

Dion.M. said...

athanasia said...
....
Φοβάμαι ότι οι δικές μου επιδόσεις μου είναι λίγο καλύτερες: 111 δευτερόλεπτα στο expert...

--------

Συνεπής με το πνεύμα του blog, "αν δεν θέσω τας χείρας μου επί των τύπων των ήλων" δεν πιστεύω τίποτε!:-):-)

Φυσικά αστειεύομαι και σε πιστεύω αφού το λές. Αλλά η αλήθεια νομίζω είναι ότι για να πετύχει κανείς 111, νομίζω ότι εκτός των ικανοτήτων και της ευχέρειας, πρέπει να έχει και μεγάλη εύνοια της τύχης με το μέρος του.

Στους έξπερτ, οι νάρκες είναι 99. Για να επιτύχεις 111 σημαίνει περίπου νάρκη και δευτερόλεπτο.

Για τον εαυτό μου αμφιβάλλω αν κατάφερνε να τσεκάρει τις νάρκες ακόμα και ήταν αποκαλλυμμένες, χωρίς να σταματήσω για να σκεφτώ καθόλου, εντός τόσο μικρού χρον. διαστήματος.
Συνεπώς μιλάμε για πρωταθλήτρια Ολυμπιακών προδιαγραφών!

athanasia said...

@Dion M.,

Tα 111 δευτερόλεπτα είναι, προφανώς, το ρεκόρ μου (και δεν μπορώ και να το ξεπεράσω εδώ και πάρα πολλούς μήνες).

Η συνήθης μου επίδοση είναι 50 δευτερόλεπτα παραπάνω (αν δεν ανατιναχθώ νωρίτερα...).

Βεβαίως έχει σημασία η τύχη, αν στην αρχή ανοίξουν πολλά τετράγωνα μαζί. Διευκολύνεται ο υπολογισμός, σε μεγαλύτερη έκταση του "γηπέδου".

:))

leila said...

Ειδα στη φωτο (την πρωτη του ποστ) ενα κομματι να ειναι και το παιχνιδι το αγαπημένο μου : max payne.. Και συγκινηθηκα.. και διαβαζοντας τα σχολια ειδα οτι το δικο μου δεν το πηρε ο βλογγερ, οποτε γι'αυτο το λογο και σχολιαζω σε προηγουμενο ποστ, ενω υπαρχει ηδη πιο "φρεσκο".
Το προηγουμενο μηνυμα που εστειλα λοιπον ελεγε για τη συγκινησή μου μιας που το πρωτο σχολιο που εκανα στο προηγουμενο βλογ που ειχατε ηταν για τα αγαπημενα μας παιχνιδια, και γω ανεφερα το max payne..
με επιασε μια γλυκια νοσταλγία
Παιχνίδια, λοιπόν.. μου αρέσουν και τα συμβατικά (μονοπολυ, πασιεντζα, χαρτια, σκακι) και τα ιδια περασμένα σε ηλεκτρονικη μορφή και ολα αυτα τα ηλεκτρονικά με τα υπέροχα γραφικά.. Σε ποιον ανθρωπο δεν αρεσει να παιζει; ειναι μια απο τις χαρες της ζωής..

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.