Kindle: To iPod των βιβλίων;

Ήδη τον πρώτο μου φορητό υπολογιστή, τον είχα μετατρέψει σε φορητή βιβλιοθήκη.

Είχα αγοράσει ένα CD-ROM (σε DOS!) που περιείχε 2500 βιβλία. Νομίζω πως ονομαζόταν The Greatest Books - και έβρισκες τα πάντα σε πλήρη κείμενα (Αγγλικά): από τον Όμηρο και τον Βιργίλιο ως τον Τολστόη. Κοντολογής οτιδήποτε δεν είχε copyright. Ήταν ένα είδος φορητού Project Gutenberg.

Μετά βρήκα το Thesaurus Linguae Graecae (TLG) που περιέχει όλα τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στο πρωτότυπο (όλα, ακόμα και τα σπαράγματα). Πληροφορίες στο TLG.

Εδώ και δέκα χρόνια, με τα πρώτα Palm, η ηλεκτρονική βιβλιοθήκη μπήκε στην τσέπη μου - τα λεγόμενα e-books. Τα περισσότερα από αυτά, τα κλασικά, ήτανε τζάμπα από πανεπιστημιακά sites.

Τώρα έχουν μπεί και στο κινητό μου, το Nokia E65. To λογισμικό Mobireader το δίνει η Nokia δωρεάν και κατεβάζεις βιβλία από το site Mobipocket Reader.

Βέβαια εδώ πρέπει να εξομολογηθώ ότι ελάχιστες φορές έχω καθίσει να διαβάσω ένα βιβλίο στον φορητό ή στο κινητό μου. Από την άλλη πλευρά είναι μεγάλη η βοήθεια όταν ψάχνεις ένα χωρίο ή και μία λέξη. Εκεί π.χ. η μηχανή εύρεσης του TLG, που διατρέχει σε κλάσματα δευτερολέπτου χιλιάδες σελίδες αρχαίων κειμένων, είναι ανεκτίμητη.

Τώρα η Amazon παρουσίασε το Kindle. Ένα μηχανάκι βάρους 290 γραμμαρίων, μεγέθους βιβλίου τσέπης, με μεγάλη ασπρομαυρη οθόνη (ευκρινέστατη) και με χωρητικότητα 200 βιβλίων.

Το σημαντικό είναι πως το Kindle συνδέεται με την Amazon μέσω τηλεφωνικού δικτύου GSM και μπορείτε από όπου βρίσκεστε να αγοράσετε και να κατεβάσετε οποιοδήποτε βιβλίο με πολύ χαμηλό κόστος. Ένα σημερινό best seller που κοστίζει 30 δολάρια, το παίρνετε κάτω από 10. Διαθέσιμοι ήδη είναι 88.000 τίτλοι - και αυξάνονται καθημερινά.

Μαζί είστε μόνιμα συνδεδεμένοι με την Wikipedia, με γλωσσικό λεξικό (αρκεί να κάνετε κλικ σε μία λέξη) τις μεγαλύτερες διεθνείς εφημερίδες και τα 250 δημοφιλέστερα blogs των ΗΠΑ.

Φυσικά μπορείτε να κάνετε εύρεση, να αλλάζετε τις γραμματοσειρές στην οθόνη σας, να υπογραμμίζετε, να γράφετε σημειώσεις και να μαρκάρετε κείμενα. Περισσότερα (και ένα ενδιαφέρον βίντεο) ΕΔΩ.

Κόστος συσκευής $399. Ο Jeff Bezos, δημιουργός του Amazon, ισχυρίζεται ότι αυτό είναι το μέλλον του βιβλίου. Εγώ, όταν το είδα, σκέφθηκα ότι μπορεί να κάνει για τα βιβλία ότι το iPod για την μουσική.

Αλλά θα μάθει ο κόσμος να διαβάζει από την οθόνη; Εκεί είναι το στοίχημα!

Κι εσείς; Θα αγοράζατε ένα;

Θαύμα; Θαύμα!

Με τον τίτλο "η ιατρική αγγίζει το θαύμα" το Βήμα της 21ης Νοεμβρίου είχε πρωτοσέλιδο άρθρο για μία βιοτεχνολογική ανακάλυψη που χαρακτηρίστηκε ήδη σαν "η εξέλιξη του αιώνα". Επειδή είμαι τελείως άσχετος με το θέμα περιορίζομαι να αντιγράψω το ρεπορτάζ της Θεοδώρας Τσιώλη από την online έκδοση του Βήματος και το παραδίδω προς σχολιασμό.




Λήψη ανθρώπινου δερματικού κυττάρου, εισαγωγή τεσσάρων γονιδίων για επαναπρογραμματισμό του πυρήνα του και... εγένετο επιστημονικό θαύμα. Για την ακρίβεια επίτευγμα, το οποίο χαρακτηρίζεται το μεγαλύτερο που έχει παρατηρηθεί ως τώρα στον τομέα της έρευνας επί των πολυσυζητημένων εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων, των πολυδύναμων αυτών κυττάρων που σύμφωνα με πολλούς ειδικούς αποτελούν το μέλλον της ιατρικής καθώς υπόσχονται θεραπεία σοβαρών ασθενειών όπως η νόσος του Πάρκινσον, η νόσος Αλτσχάιμερ και ο διαβήτης. Δύο διαφορετικές ομάδες ειδικών- μία από την Ιαπωνία και η δεύτερη από τις ΗΠΑ- αναφέρουν σε χθεσινές δημοσιεύσεις τους στον δικτυακό τόπο έγκριτων επιστημονικών εντύπων- του «Cell» και του «Science» αντιστοίχως- ότι πέτυχαν να δημιουργήσουν κύτταρα με όλες τις ιδιότητες των εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν έμβρυα!

Ιατρική και πολιτική

Η εξέλιξη αυτή έχει μεγάλη επιστημονική βαρύτητα- ανοίγει τον δρόμο για θεραπεία νόσων αλλά και για δημιουργία ιστών και οργάνων στο εργαστήριο, τα οποία θα προέρχονται από τα κύτταρα του ίδιου του ασθενούς, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος απόρριψής τους. Την ίδια στιγμή όμως έχει και ειδικό πολιτικό βάρος αφού αναμένεται να βάλει «φρένο» στις επί έτη αντιδράσεις οργανώσεων υπέρ των δικαιωμάτων των εμβρύων αλλά και κυβερνήσεων όπως αυτής του Τζορτζ Μπους η οποία αντιτίθεται επί έτη στην ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για την έρευνα επί των εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων.

Το νέο επίτευγμα που γυρίζει πίσω το «ρολόι» των ενηλίκων κυττάρων, χαρίζοντάς τους τις μοναδικές ιδιότητες των κυττάρων των εμβρύων, χαρακτηρίστηκε «ορόσημο» από την επιστημονική κοινότητα. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ρόμπερτ Λάντσα , της εταιρείας Αdvanced Cell Τechnology που ασχολείται επί έτη με την εξαγωγή βλαστικών κυττάρων από κλωνοποιημένα ανθρώπινα έμβρυα, έκανε λόγο για έρευνα που μοιάζει με το «να μαθαίνει κάποιος πώς να μετατρέπει το μολύβι σε χρυσάφι» και παρομοίασε τα νέα αποτελέσματα με την πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ, εφεύρεση που άνοιξε νέους ορίζοντες στην ανθρωπότητα.

Ως τώρα πιστευόταν πως μόνο τα κύτταρα που λαμβάνονται από έμβρυα έχουν την απεριόριστη δυνατότητα να μετατραπούν σε έναν από τους 220 τύπους κυττάρου του ανθρώπινου οργανισμού.

Σήμερα οι ερευνητές απέδειξαν ότι αυτό μπορεί να συμβεί και με τη χρήση ενηλίκων κυττάρων. Η ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Κιότο στην Ιαπωνία χρησιμοποίησε τέσσερα γονίδια τα οποία και εισήγαγε σε ενήλικους ανθρώπινους ινοβλάστες- δερματικά κύτταρα τα οποία είναι εύκολα στη λήψη και στην καλλιέργειά τους στο εργαστήριο- προκειμένου να τους μετατρέψει σε πολυδύναμα κύτταρα. Τα γονίδια που χρησιμοποιήθηκαν ήταν γνωστό έπειτα από πλήθος πειραμάτων ότι μπορούν να δώσουν χαρακτηριστικά εμβρυϊκών κυττάρων στα ενήλικα κύτταρα καθώς διαθέτουν την ικανότητα να «ανοίγουν» και να «κλείνουν» τον διακόπτη άλλων γονιδίων. Τα κύτταρα που προέκυψαν είχαν ιδιότητες παρόμοιες με εκείνων των εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων και μάλιστα οι ερευνητές πέτυχαν στη συνέχεια να τα μετατρέψουν σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων του οργανισμού και συγκεκριμένα σε καρδιακά, νευρικά, μυϊκά, κύτταρα του λιπώδους ιστού και του χόνδρου. Οι ιάπωνες ερευνητές έλαβαν τα δερματικά κύτταρα τα οποία και υπέβαλαν σε επαναπρογραμματισμό από το πρόσωπο 36χρονης γυναίκας.

Η αμερικανική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν - Μάντισον πέτυχε το ίδιο αποτέλεσμα, χρησιμοποιώντας ελαφρώς διαφορετικό συνδυασμό γονιδίων. Οι ειδικοί δημιούργησαν οκτώ νέες σειρές βλαστικών κυττάρων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην έρευνα. Για τη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν δερματικά κύτταρα που ελήφθησαν από την ακροποσθία νεογέννητου βρέφους.

Παρά τα αισιόδοξα αυτά αποτελέσματα οι ίδιοι οι ερευνητές προειδοποιούν ότι απαιτούνται περαιτέρω μελέτες προκειμένου να τελειοποιηθεί η τεχνική και να επιβεβαιωθεί η ασφάλειά της. Και αυτό διότι και στα δύο πειράματα έχουν μέχρι στιγμής χρησιμοποιηθεί ιοί για την εισαγωγή του νέου υλικού εντός των κυττάρων, πράγμα που ίσως να δημιουργεί αμφιβολίες για την ασφάλειά τους.

Νέες προοπτικές

Σε κάθε περίπτωση- όπως ανέφερε ο επικεφαλής της αμερικανικής ομάδας καθηγητής Τζέιμς Τόμσον, πρωτοπόρος του πεδίου των βλαστικών κυττάρων, ο πρώτος επιστήμονας που το 1998 απομόνωσε ανθρώπινα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα- ένα νέο πεδίο ανοίγει στην έρευνα του συγκεκριμένου τομέα. «Τα κύτταρα που παρήχθησαν κάνουν όλα όσα κάνουν και τα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα. Θα αλλάξουν εντελώς το πεδίο της έρευνας». Από την πλευρά του ο δρ Σίνγια Γιαμανάκα, επικεφαλής της δεύτερης ερευνητικής ομάδας, τόνισε ότι «τα κύτταρα αυτά αναμένεται να είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα στην κατανόηση των μηχανισμών ασθενειών και στον έλεγχο για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των φαρμάκων».

Οι ταυτόχρονες δημοσιεύσεις αποτελούν το... κόψιμο του νήματος σε έναν αγώνα δρόμου που είχαν αποδυθεί επί χρόνια οι ερευνητές στις δύο ηπείρους σχετικά με τη δημιουργία «ηθικών εμβρυϊκών» βλαστικών κυττάρων. Ο αγώνας αυτός είχε φθάσει σχεδόν στο τέρμα του πριν από περίπου πέντε μήνες- για την ακρίβεια τον περασμένο Ιούνιο όταν η ομάδα του Γιαμανάκα ανακοίνωσε ότι δημιούργησε κύτταρα ποντικών τα οποία διέθεταν ίδιες ιδιότητες με τα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα. Οι νέες μελέτες αποδεικνύουν τώρα ότι η ίδια διαδικασία μπορεί να εφαρμοστεί και σε ανθρώπινα κύτταρα. Ως φαίνεται όμως ο πραγματικός αγώνας για τη χρήση της τεχνικής στους ασθενείς μόλις άρχισε!

Πετρωμένη μουσική

Όλες οι τέχνες έχουν μία δόση τεχνολογίας αλλά υπάρχουν δύο που εξαρτώνται κυριολεκτικά από αυτήν. Για τον κινηματογράφο έχουμε ήδη μιλήσει - καιρός να πάμε και στην αρχιτεκτονική.

Η οποία έχει και μία τρίτη εξάρτηση - την χρηστικότητα. Πρέπει να εκπληρώνει τον λειτουργικό της σκοπό, να είναι τεχνολογικά εφικτή και μαζί να συγκινεί σαν έργο τέχνης.

Η πρώτη φωτογραφία που βλέπετε είναι η νέα Φιλαρμονική του Αμβούργου. (Elbphilharmonie, HafenCity Hamburg) έργο του γραφείου Herzog & de Meuron. Σαν μέγα υπερωκεάνειο, στην είσοδο του λιμανιού θα στεγάζει 2100 θεατές. Η "ναυαρχίδα της γερμανικής κουλτούρας", όπως ονομάστηκε, θα εγκαινιαστεί το 2010.

Αν αυτή είναι υπερωκεάνειο, η Όπερα του Sydney είναι το μεγαλύτερο ιστιοφόρο του κόσμου. Σήμερα η πόλη είναι περήφανη γι αυτήν και δεν θυμάται πως έδιωξε τον αρχιτέκτονά της τον Δανό Jørn Utzon για υπερβάσεις προυπολογισμού. Το έργο το τελείωσαν ντόπιοι αρχιτέκτονες, κάνοντας οικονομίες - έτσι που ο δημιουργός του ποτέ δεν αναγνώρισε την πατρότητα.

Περισσότερο από όλα τα έργα σύγχρονης αρχιτεκτονικής θαυμάζω αυτά της Zaha Hadid. Είναι και τεχνολογικά τα πιο δύσκολα: δεστε αυτό το μπρούτζινο δάκρυ που κατεβαίνει από τον ουρανό στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Cincinnati.

Ή το Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας στο Wolfsburg της Γερμανίας: Τόσο καθαρή αρχιτεκτονική γραμμή σπάνια αντικρίζει το μάτι. Η Hadid μπορεί να είναι εντυπωσιακά μπαρόκ και κλασικά απλή.

Το εσωτερικό του είναι ακόμα πιο ονειρικό - ανάλαφρο και μαζί τεχνολογικά πειστικό.

Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για την αρχιτεκτονική του καιρού μας - τον Frank Gehry (που με ένα κτίριο αναγέννησε το Bilbao) τον Daniel Libeskind που με έκανε να νιώσω μεταφυσικό ρίγος στο Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου...

Αλλά ήθελα να επιμείνω στην τεχνολογία που κάνει δυνατά όλα αυτά τα αισθητικά κατορθώματα. Πίσω από τις ωραίες μορφές βρίσκονται τόμοι με στατικές μελέτες και αναλύσεις υλικών...

Υ. Γ. Έχουμε κι εμείς (επιτέλους) ένα μεγάλο έργο συγχρονης αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα - το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έργο του Bernard Tschumi και του Μιχάλη Φωτιάδη. Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει την σημασία του και συζητάμε αν θα πρέπει να ρίξουμε τις δύο πολυκατοικίες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, προκειμένου να ενωθεί οπτικά με την Ακρόπολη. (Αλλιώς οι επισκέπτες του θα βλέπουν τους φωταγωγούς τους). Το κακό είναι ότι σε αυτές μένουν "επώνυμοι", οι οποίοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο υπερασπιζόμενοι τους φωταγωγούς...

Παίζοντας

Ποιος δεν έχει παίξει πασιέντζα στο υπολογιστή του; Ποιος δεν έχει δοκιμάσει τον «Ναρκαλιευτή» ή το Φλίπερ (δυστυχώς το έκοψαν στα Vista). Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν 9 χρόνια – αρχικά στο RAM και μετά μπήκε στο βιβλίο μου «Ψηφιακή Ζωή». Από τότε τα πράγματα έχουν μεγαλώσει πολύ. Εδώ και χρόνια η βιομηχανία των ψηφιακών παιχνιδιών έχει ξεπεράσει σε τζίρο το Χόλυγουντ, οι παιχνιδομηχανές έχουν εξελιχθεί σε βαθμό που τα παιχνίδια να παίζονται όχι πια με ποντίκι ή χειριστήριο, αλλά με ολόκληρο το σώμα (π. χ. το Wii της Nintendo) αλλά αυτή η αναδρομή στις απαρχές των παιχνιδιών είναι πάντα ενδιαφέρουσα και για τους παλιότερους, νοσταλγική:


ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ DOOM. Το πιο γνωστό και ήδη κλασικό παιχνίδι πρώτο-πρόσωπο παιχνίδι περιπέτειας και ιδιωτικού πολέμου. Ήμουν από τους πρώτους που το κατέβασαν από το Δίκτυο το 1994, πριν ακόμα φτάσει εδώ το CD-ROM. (Σήμερα βέβαια οι διάδοχοί του το κάνουν να μοιάζει πρωτόγονο και χοντροφτιαγμένο. Αλλά τότε ήταν επαναστατικό – και άλλωστε όλοι μετά αυτό μιμήθηκαν).

Είστε πεζοναύτης σκληροτράχηλος και πρέπει να σώσετε τον κόσμο από επίθεση απάνθρωπων τεράτων. Σας χρειάζεται ταχύτητα, δύναμη, αντοχή, εξυπνάδα, ευρηματικότητα και ...υπομονή.

Ό,τι πρέπει για να εκτονώνει κανείς τα επιθετικά του ένστικτα - και να βγαίνει μετά ειρηνιστής και αρνάκι. Αυτό που πάντα με εντυπωσιάζει είναι η αίσθηση όταν «πεθαίνεις». Ξαφνικά αλλάζει η προοπτική, βυθίζεσαι στο πάτωμα, βλέπεις τον κόσμο από πάνω σου.

Πιστεύω πως όλη η δύναμη του παιχνιδιού αυτού προέρχεται από την ταύτιση του παίκτη με τον ήρωα. Η οθόνη είναι το οπτικό πεδίο των ματιών σου, μπροστά σου η άκρη του όπλου σου. Όπως προχωράς, αλλάζει όλη η γύρω σου εικονική πραγματικότητα.

Φοβερό παιχνίδι, που συναρπάζει... Αλλά δεν συμφωνώ με όσους ισχυρίζονται ότι είναι ψυχοφθόρο. Εμένα αυτού του είδους η πεποιημένη βία - φαίνεται καθαρά ότι τα τέρατα που σκοτώνεις είναι cartoons και δεν έχουν ρεαλιστική παρουσία - μου μοιάζει μάλλον καθαρτική. (Με την Αριστοτελική έννοια της κάθαρσης.) Αν σκεφθείτε πως ανήκω στους τύπους που δεν μπορούνε να σκοτώσουν μύγα - και όμως το χαίρομαι...

ΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ: Μερικές φορές, σε στιγμές άσχετες, μου έρχονται στο νου τοπία από παιχνίδια του υπολογιστή. Και μου έρχονται περίεργα στην μνήμη, σαν σκηνές από όνειρα. Κυρίως ανακαλώ τους μεγάλους χώρους, όπως τους πρωτοαντίκρισα: Πόσο με είχαν ενθουσιάσει οι τεράστιες αίθουσες (με θέα στα βουνά), οι δαιδαλώδεις διάδρομοι, οι ελισσόμενες σκάλες του Doom, πίσω στα 1994! Ήταν το πρώτο τρισδιάστατο παιχνίδι που έζησα και ο τρόπος που άλλαζε γύρω μου ο χώρος όταν κινούσα το ποντίκι ή τα βελάκια με εντυπωσίαζε. Περίπου τον ίδιο καιρό γνώρισα και το Myst που μπορεί να μην ήταν τόσο ζωντανό σε δράση, κέρδιζε όμως σε ποίηση και ατμόσφαιρα.

Από τότε βέβαια ήρθαν πολύ πιο εξελιγμένα παιχνίδια – από το Doom (και το πολύ καλύτερο Doom II) πήγαμε στο Duke Nukem 3D, στο Quake και στο Quake II με την πιο εξελιγμένη μηχανή κίνησης. Φτάσαμε μετά στα απίθανα γραφικά του Quake III Arena.

Ωστόσο τα σκηνικά που μου είχαν αφήσει τις πιο ζωντανές εντυπώσεις ήταν του πρώτου Heretic. (To Heretic II είναι καλύτερο σε κίνηση αλλά πιο φτωχό). Εκείνες οι αχανείς αίθουσες σαν καθεδρικοί ναοί, τα κάστρα, οι λιμναίες πόλεις, ήταν υποβλητικές και παραμένουν κάπου στο υποσυνείδητο, σαν ονειρικές ενθυμήσεις. Άριστοι καλλιτέχνες πρέπει να δούλεψαν εκεί. Επίσης μου ξανάρχονται συχνά στη μνήμη οι ερειπωμένες και βρώμικες βιομηχανικές φτωχογειτονιές του Duke Nukem.

Αφήνουν πράγματα μέσα μας οι υπολογιστές που δεν τα καταγράφουμε συνειδητά – και ορισμένες στιγμές μας αιφνιδιάζουν.


ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΕΡΝΑΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Όταν πάψει να παίζει. Είτε διότι δεν έχει πια κέφι για παιχνίδια είτε (το χειρότερο) επειδή τον προδίδουν η ταχύτητα αντίδρασης, η υπομονή του και οι δυνατότητες του να συγκεντρωθεί.

Ευτυχώς για μένα φαίνεται πως αργεί αυτή η ώρα. Η διάθεση για παιχνίδι παραμένει ακόρεστη. Βέβαια παρατηρώ (κι ας κάνω πως δεν το καταλαβαίνω) πως δεν είμαι πια τόσο ταχύς και επιδέξιος όσο ήμουνα. Οι χρόνοι που πετυχαίνω στους διάφορους αγώνες αυτοκινήτου (Need for Speed, F1 Racing) γίνονται χειρότεροι – ενώ στα παιχνίδια μπαμ-μπαμ αναγκάζομαι συχνά να προσφεύγω στις ζαβολιές (cheats) για να μην με φάνε λάχανο τα διάφορα τέρατα… Και βέβαια όταν αντιμετωπίζω παιχνίδια-ποταμούς που απλώνονται σε επτά CD-ROM (καληώρα τα X-Files) και εξαντλούν την υπομονή και την αντοχή μου, αρχίζω απλά να βαριέμαι.

Παρόλα αυτά συνεχίζω απτόητος. Ευτυχώς, άλλωστε, υπάρχουν και παιχνίδια που δεν απαιτούν τέλεια αντανακλαστικά, αλλά βασίζονται περισσότερο στην σκέψη και την δεξιοτεχνία. Από το πόκερ ως την πασιέντζα.

Πολύ σημαντική υπόθεση τα παιχνίδια. Και δεν εννοώ μόνο τα κομπιουτερικά. Ο όρος είναι ευρύς: καλύπτει κάθε πράξη που δεν έχει χρησιμότητα αλλά γίνεται μόνο για την ευχαρίστηση. Έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε τα παιχνίδια με την παιδική ηλικία – και δεν καταλαβαίνουμε πως πολλά πράγματα (από τα αυτοκίνητα μέχρι τα στερεοφωνικά) δεν είναι άλλο παρά τα παιχνίδια των μεγάλων. Η χρησιμότητά τους είναι συχνά μία δικαιολογία. Δεν χρειάζεσαι χιλιάρα μηχανή για να μετακινείσαι – αρκεί και ένα παπί. Όπως δεν χρειάζεται επεξεργαστή πολλών ΜHz για να γράψεις ένα κείμενο – αλλά για το Quake III…

Μόνον όποιος παίζει κερδίζει. Και όπως έχω γράψει παλιά: μην εμπιστεύεστε ποτέ άνθρωπο που δεν παίζει…

Η αλυσίδα αντέχει!

Μιλάω για την αλυσίδα που μας δένει και μας κρατάει μαζί.

Επειδή εγώ περνάω τώρα μία φάση αγρανάπαυσης, δεν πρέπει να χαθεί και ο δεσμός. Σκέφθηκα λοιπόν να ανοίξω το dimoutech, να το κάνω κάτι σαν τεχνολογικό forum. Όποιος έχει απορίες, προβλήματα, νέα, ιδέες, κλπ. σχετικά με την τεχνολογία, τις γράφει στα σχόλια και τις συζητάμε. (Ήδη αυτό γίνεται με ερωτήματα για κινητά, φωτογραφικές, κ.ά.). Αν εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σε κάποια ερώτηση, θα μπορεί σίγουρα κάποιος άλλος. Και όποτε έχω κάτι νέο, τεχνολογικό, θα ανεβάζω και ένα post.

Παραμένουμε στον χώρο της τεχνολογίας. Τα άλλα, όταν προκύψουν, τα γράφω στα "Επίκαιρα" (και σήμερα) και στο LiFO. Γιατί δεν αντέχω να αρχίσουν πάλι τα σεντόνια και οι αντιπαραθέσεις...

Μικρό, μικρότερο, μικρότατο...

Ποιο είναι το optimum μέγεθος για ένα φορητό υπολογιστή; Στην φωτογραφία βλέπετε τους τρεις πιο συνηθισμένους τύπους, που μετριώνται με βάση την οθόνη (αυτή καθορίζει και το μέγεθος): 15,4", 13" και 11,1" (υπάρχουν και 12").

Πρόκειται για δύο Toshiba Satellite (A100 &U300) και ένα Sony Vaio TZ.

Διαστάσεις και βάρη:

A100: 36Χ27Χ4 εκ - 2,85 κιλά
U300: 31Χ22Χ3,3 - 2,05 "
Vaio: 27,6Χ19,3Χ3 - 1,2 "

Το πάχος το μετράω στο παχύτερο σημείο - πράγμα που αδικεί το Sony, το οποίο στο μπροστινό του μέρος είναι 1,6.

Ας δούμε και τις τιμές: Το μεγάλο Satellite κόστισε 1800 € (τώρα έχει πέσει στα 1500) το μικρό 990 και το Vaio κοστίζει 2800.

Από δύναμη: όλα έχουν διπλοπύρηνους Intel. Το μεγάλο στα 2,17, το μεσαίο στα 1,6 και το μικρό στα 1,06 MHz. Σκληροί: 150, 150, 100GB. Κάρτα οθόνης: το μεγάλο έχει Nvidia GeForce Go 7600 με δική της μνήμη 512ΜΒ, τα άλλα δύο το τσιπάκι της Intel με 256 και 128ΜΒ. Τα δύο μικρότερα έχουν και ενσωματωμένη κάμερα.



Εργάστηκα και με τα τρία μηχανήματα και πρέπει να πω ότι επιβεβαιώθηκε η γνώμη μου πως το ιδεώδες μέγεθος για φορητό είναι οι 13 ίντσες. Σε value for money ο U300 είναι αχτύπητος - αλλά και σε φορητότητα είναι άνετος (έχει και ελαφρότερο τροφοδοτικό) και σε ταχύτητα είναι πολύ πιο γρήγορος από τον Sony. Φυσικά δεν τα βγάζει πέρα με τον μεγάλο.

Οι μετρήσεις των Vista:

Processor - Memory - Graphics - Game Graphics - Disk speed
A100: 5,1 ----- 4,6 ------ 4,5 ------ 4,6 ----- 4,8

U300: 4,7 ----- 4,4 ------ 3,1 ----- 3,3 ------ 5,0

Vaio: 4,3 ----- 4,1 ----- 2,0 ------ 2,6 ------ 3,9

Διάρκεια μπαταρίας: Α100: μάξιμουμ 2 ώρες (συνήθως 1.40). U300: 3,5 ώρες (άνετα 3). Vaio: 4,5 ώρες (σίγουρα 4).

Με το Sony είχα προβλήματα. Πρώτα το πληκτρολογιό του. Όπως φαίνεται και στην επάνω φωτογραφία (και σε λεπτομέρεια κάτω) τα πλήκτρα είναι μικρά και τα γράμματα τυπωμένα με γκρίζο στο μαύρο. Έτσι και δεν έχεις άπλετο φωτισμό επάνω στα πλήκτρα δεν βλέπεις τίποτα. Για μένα που γράφω στο κρεβάτι, το βράδυ - θανατηφόρο!

Επίσης είχα πρόβλημα και με το καταδεικτικό του - δεν μπόρεσα να το ρυθμίσω με τίποτα. Με το που έσερνες το δάχτυλο έστω και πολύ ελαφρά πάνω στην επιφάνεια (για να μετακινήσεις τον κέρσορα) μπορούσες να χάσεις τα πάντα.


Αυτό είναι το πληκτρολόγιο του Satellite A100 - δυνατά άσπρα γράμματα σε μαύρα πλήκτρα




Αυτό είναι το πληκτρολόγιο του U300 - ακριβώς το αντίθετο.

Κι αυτό το μαύρο σκότος είναι το πληκτρολόγιο του Sony. Τα μπλε γράμματα φαίνονται, αλλά τα γκρίζα...

Το γεγονός ότι στις φωτογραφίες η οθόνη του Α100 φαίνεται πιο σκοτεινή, είναι λάθος δικό μου - στην κλίση της. Στην πραγματικότητα έχει την ίδια φωτεινότητα με του U330. To Sony όμως κερδίζει άνετα την κούρσα της φωτεινότητας. Σε χαμηλούς φωτισμούς πρέπει να την κατεβάσεις γιατί κουράζει τα μάτια. Επίσης το μικρό κερδίζει και την μάχη της ευκρίνειας - στις οθόνες η Sony είναι πρώτη.


Ακόμα, λόγω προοπτικής στην επάνω φωτογραφία, η οθόνη του Sony φαίνεται εξίσου μεγάλη με του U300 - όμως η διαφορά δύο ιντσών (5 εκ) στην διαγώνιο είναι πολύ σημαντική. Θα έλεγα πως πιο κοντά είναι η δεκατριάρα στην δεκαπεντάρα - παρά στην εντεκάρα.

Ένα άλλο θέμα: H Sony γεμίζει τον δίσκο της με δεκάδες προγράμματα - μερικά από τα οποία σίγουρα δεν θα τα χρειαστείς ποτέ. Με αποτελέσμα ο ελεύθερος χώρος για τον χρήστη, όταν ξεκινάει, να είναι κάτω από 50GB - έναντι 130 στα Toshiba.

Νικητής του συγκριτικού: το U300. Για όσους θέλουν ένα δυνατό notebook (desktop replacement) το Α100. Και για τους μοδάτους που αντέχει η τσέπη τους: το Vaio TZ. Ως life style statement είναι αχτύπητο...