Τεχνολογική μελαγχολία

Τίποτα δεν δείχνει τόσο έντονα το πέρασμα του χρόνου, όσο η τεχνολογική εξέλιξη. Τίποτα δεν γερνάει τόσο γρήγορα όσο η προπέρσινη τεχνολογία. Βλέπεις τα κινητά, τα PDAs, τις φωτογραφικές, τα εξαρτήματα υπολογιστών του παρελθόντος και σε πιάνει μελαγχολία. Άχρηστα τα περισσότερα, ριγμένα, ξεχασμένα, σε ένα ντουλάπι που θυμίζει οστεοφυλάκιο.

(Ναι, στο Μεγάλο Ντουλάπι υπάρχουν ριγμένα εξαρτήματα να φτιάξεις δύο και τρεις υπολογιστές: τροφοδοτικά, σκληροί, κάρτες, και πολλές πλεξούδες καλώδια…)

Άλλη μελαγχολία είναι η αδυναμία σου να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις. Πριν καλά-καλά μάθεις για το ένα, κυκλοφόρησε ήδη το επόμενο. Νέες λέξεις, νέοι όροι, νέες τεχνικές, ένα τεράστιο λεξικό στο κεφάλι σου που ξεχειλίζει.

Ακόμα σε στοιχειώνουν οι εντολές του DOS. Πότε ήταν που έγραφες cd\, mem, dir, diskcopy, del, στην μαύρη οθόνη; (Ευτυχώς που τις θυμάσαι - καμιά φορά σε ξελασπώνουν και στα Vista…). Τώρα βέβαια με τα κλικ είναι τα πράγματα πιο εύκολα. Τι βουνό ήταν η πλοήγηση στο Internet, με εντολές του UNIX!

Όλα αυτά που έμαθες, ξεπερνιούνται από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά πρέπει να μάθεις και τα νέα, αλλιώς, αν συναντηθείς με εικοσάρηδες, θα σε πούνε αρχαιολογία.

Και η άλλη μελαγχολία: οι ωραίες συσκευές που διακαώς επιθυμείς, που με κόπο αποκτάς (υπερνικώντας τις αναστολές σου) και που δεν προλαβαίνεις να αξιοποιήσεις. Τι να τα κάνεις τα υπερεξοπλισμένα κινητά, αφού δεν παίρνεις πάνω από τρία τηλεφωνήματα την ημέρα – και πέντε μηνύματα τον μήνα; Τι σου χρησιμεύει η πανίσχυρη κάρτα γραφικών, όταν δεν έχεις καιρό να παίξεις παιχνίδια; (Για το Word, αρκεί και το τσιπάκι στο motherboard). H καινούργια Nikon, με τους πανάκριβους φακούς, μαραζώνει στην θήκη της. (Να μην πούμε για την βιντεοκάμερα που έχει μουχλιάσει). Το Home Cinema, που στήθηκε με κόπο και έξοδα, έχει πολύ καιρό να παίξει ταινία. Συσσωρεύονται τα DVD που δεν έχεις δει, τα CD που δεν έχεις ακούσει (για να μην μιλήσω για τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει). Μη διαμαρτύρεστε: και το βιβλίο τεχνολογικό προϊόν είναι – παλιάς τεχνολογίας.




Μέσα στην τεχνολογία υπάρχει μία υπόσχεση δύναμης και ανανέωσης. Ένα νέο προσωπικό σου εξάρτημα σε κάνει να νιώθεις (για λίγο) καινούργιος. (Κι όταν κάποια τεχνολογική σου προέκταση δυσλειτουργεί, νιώθεις κι ο ίδιος άρρωστος). Ταυτιζόμαστε με τα τεχνήματά μας. Μας δίνουν ζωή. Εγώ, ο αδύναμος, όταν οδηγώ τους 230 ίππους του Forester, αισθάνομαι ρωμαλέος σαν έφηβος. (Κι όσο γερνάω τόση περισσότερη δύναμη χρειάζομαι).

Χαρακτηριστικό για την ταύτιση είναι αυτό που έγραψε ο Periclis σε σχόλιο του προπερασμένου ποστ. Στήνοντας τον νέο του υπολογιστή κόλλησε κι ένιωσε αυτό που όλοι μας έχουμε περάσει: «…βρέθηκα τελικά αντιμέτωπος με την κόλαση, να μην τρώω και να μην κοιμάμαι για δυο μέρες». Θα το ένιωθε αυτό αν μαστόρευε στο πλυντήριο; Αλλά ο υπολογιστής (όπως και το αυτοκίνητο) είναι προέκταση του εαυτού μας.

Ωστόσο αυτή η ταύτιση, η δύναμη, η ευεξία, η ανανέωση, είναι μία ψευδαίσθηση. Σίγουρα πολύ ευπρόσδεκτη και απαραίτητη. Αλλά όχι πάντα επαρκής.

Απάνω στο τίτλο του blog γράφει: the joy of tech. Ναι, είναι χαρά η τεχνολογία και πολλές ωραίες στιγμές μου έχει χαρίσει. Αλλά όπως έγραψε ο Κάτουλος για τον έρωτα «tempus amoris cubiculum non est» (ο χρόνος δεν είναι η παστάδα του έρωτα) θα έλεγα ότι ο χρόνος δεν είναι ο χώρος της τεχνολογίας. Για δύο λόγους: δεν μας φτάνει ο χρόνος να την χαρούμε σε όλες τις μορφές της. Αλλά και για την αστραπιαία εξέλιξή της. Η φθορά εδώ είναι πιο γρήγορη από οπουδήποτε αλλού.

Έπειτα είναι και ο άλλος χρόνος, ο δικός σου. Σκεπτόμουνα ότι ένας ορισμός του γήρατος είναι όταν σου παίρνει περισσότερο χρόνο να κάνεις τα ίδια πράγματα. Πριν δύο δεκαετίες ακόμα ήταν πιο εύκολο να αφομοιώνεις νέες έννοιες και παραστάσεις. Τώρα θέλει ζόρι.

Ως εδώ. Έπρεπε να γραφτεί κι αυτό το κείμενο, για την άλλη πλευρά των πραγμάτων.