Τεχνολογικά πείσματα

Από το τελευταίο μου post πέρασε πολύς καιρός και πλείστα όσα τεχνολογικά συνέβησαν στην ζωή μου. Ευχάριστα και δυσάρεστα.

Τα πιο δυσάρεστα ήταν δύο περιπτώσεις με «τεχνολογικό πείσμα». Έτσι αποκαλώ την παράλογη αντίρρηση ορισμένων μηχανημάτων (ή και προγραμμάτων) να συνεργαστούν.

Από παιδί πάλευα με μηχανήματα. Αλλά από το 1985 που ασχολούμαι με πληροφορική, βρίσκομαι σε μία διαρκή διαμάχη - το υλικό και το πνεύμα των υπολογιστών κάνει αντίσταση.

Πρώτη περίπτωση: Αντικατέστησα την σύνδεση ISDN στα Κιούρκα με μία ADSL Conn-X στα 1024. Για τις λίγες ώρες που είμαι εκεί, μου φτάνει και μου περισσεύει.

Δεν αφηγούμαι τι τράβηξα για να στήσω την σύνδεση. Είναι η τρίτη Conn-X που οργανώνω και για τρίτη φορά διαπίστωσα όχι μόνο ότι οι οδηγίες παραμένουν λανθασμένες (τις σωστές τώρα τις ξέρω απέξω) αλλά ότι είχε πάλι γίνει λάθος στους αρχικούς κωδικούς που μου είχε γράψει ο ΟΤΕ. Νέα τηλεφωνήματα στην Οtenet (ευτυχώς αυτή είναι προσιτή – το 1242 βουίζει συνέχεια).

Τέλος πάντων την έστησα και δούλεψε αμέσως με το παλιό μου (και αθάνατο) Dell Latitude 610 που κατοικεί μονίμως εκεί. Όταν όμως έφερα το νέο μου Sony Vaio TZ, ήταν αδύνατο να συνδεθεί. Έβλεπε το ασύρματο δίκτυο, αλλά μου έλεγε πως είναι μόνο τοπικό (local only) και δεν είχε πρόσβαση στο Internet.

Έφαγα τέσσερα πρωινά χωρίς αποτέλεσμα. Ούτε με καλώδιο Ethernet δεν επικοινωνούσε. Στο Ψυχικό συνδεόταν άψογα. Άλλα φορητά που έφερα για δοκιμή στα Κιούρκα, δεν είχαν πρόβλημα.

Βέβαια μπορούσα να το πάρω απόφαση και να παραιτηθώ. Άλλωστε το ΤΖ έχει μόνιμη σύνδεση Vodafone Mobile Connect την οποία μπορούσε να χρησιμοποιεί και στα Κιούρκα. Αλλά ποτέ δεν έχω ενδώσει στο πείσμα μίας συσκευής ή ενός λογισμικού. Μία πείσμα εσύ – δύο εγώ!

Έκανα format και ξανάστησα όλο το Vaio από την αρχή (με βάση τα DVD για restore που η τσιγκούνα Sony δεν τα δίνει, αλλά σου ζητάει να τα φτιάξεις εσύ!).

Μου πήρε μερικές ημέρες, αλλά πέρασε το δικό μου. Το ανανεωμένο ΤΖ είδε αμέσως το δίκτυο και το Διαδίκτυο των Κιούρκων.



Τα τελευταία μου αποκτήματα είναι ηχητικής μορφής. Ένα σετ διάφανα ηχεία “Soundsticks” της Harmann Kardon (τα βλέπετε δεξιά και αριστερά από την οθόνη) που, παρόλη την εντυπωσιακή τους εμφάνιση, έχουν και άριστο ήχο (συνήθως τα πολύ «ντεζαϊνάτα» αντικείμενα υστερούν στην απόδοση).

Από κάτω βλέπετε μία λεπτομέρεια από τους δορυφόρους και δεξιά το διάφανο επίσης subwoofer.

Το δεύτερο απόκτημα ήταν ένα πικάπ της Lenco (το βλέπετε στην πρώτη φωτό) που έχει σύνδεση USB και ψηφιοποιεί αυτόματα τα βινύλια. Με την βοήθεια ενός προγράμματος που λέγεται Audacity (Αυθάδεια – τι θράσος!) τα μετατρέπει σε .wav, .ogg, ή mp3. Για κάποιον που έχει μερικές χιλιάδες βινύλια, είναι μεγάλη υπόθεση.

Δεύτερη περίπτωση πείσματος: Το Audacity μου έσπασε τα νεύρα. Την πρώτη φορά που το εγκατέστησα μου ακύρωσε την κάρτα ήχου! Νόμιζα στην αρχή ότι μόνο τα προϊόντα της ψηφιοποίησης δεν ακούγονταν – μέχρι που διαπίστωσα ότι δεν ακουγόταν τίποτα!

"Δεν έχω ήχο!" που λέει κι ο Σαββόπουλος.

Έκανα νέα εγκατάσταση της κάρτας ήχου (κατεβάζοντας από το Internet τους τελευταίους drivers) αλλά μάταια. Μόνο όταν έβγαλα την Αυθάδεια από το σύστημα, επανήλθε ο ήχος.

Πάλι κόντρα πείσμα: εγκαθιστώ την Αυθάδεια ξανά από την αρχή. Αυτή τη φορά η κάρτα ήχου δούλεψε για λίγο και επιλεκτικά. Π. χ. ακουγόταν το Nero Show Time αλλά όχι το Windows Media Player ή το iTunes.

Η τρίτη - κι η καλύτερη - εγκατάσταση βγήκε σωστή. Τώρα παίζουν όλα και η ποιότητα των ψηφιοποιήσεων είναι εντυπωσιακή. Το πρόγραμμα δίνει και δυνατότητες για την βελτίωση του ήχου.

Αλλά γιατί κάθε κίνηση να θέλει τόσες ώρες, τόσες επαναλήψεις και τόση υπομονή; Γιατί να πρέπει να κατεβάσεις δέκα πράγματα από το Διαδίκτυο; (Π. χ. η Αυθάδεια δεν έχει δικό της κωδικοποιητή για ΜΡ3 και πρέπει να βρεις άλλον στο Internet). Γιατί χρειάζεται να κάνεις format σε έναν υπολογιστή μόνο και μόνο για να συνδεθεί με ένα ασύρματο δίκτυο;

Η Ανωριμότητα της Πληροφορικής - ή η Αντίσταση των Υλικών (και των άυλων);


Υ. Γ. Είδα τις νέες μεγάλες ψηφιακές της Nikon. Την επαγγελματική D3 και την μικρή της αδελφή D300. Τι υπέροχα τεχνολογήματα – πραγματικά έργα τέχνης. Δύο λεπτά να τις κρατήσεις στο χέρι, δύο κλικ και τις ερωτεύεσαι… Και μία ολόκληρη νέα σειρά φακών με νανοτεχνολογικό επίχρισμα!

Α - η τεχνολογία δεν σταματάει ποτέ. Στον αγώνα αυτόν εμείς μένουμε πίσω και νιώθουμε, συνεχώς, πεπαλαιωμένοι…