Το τέλειο και το τελειότερο

Σήμερα έζησα για μία ακόμα φορά την εμπειρία της τελειότητας. Οδήγησα το τελευταίο μοντέλο της Porsche 911 turbo. Από το πρώτο γύρισμα του διακόπτη (πάντα στα αριστερά από το τιμόνι) είχα την αίσθηση του αριστουργήματος.

Πώς όταν ακούς την αρχή της Ενάτης ανατριχιάζεις. Και μετά όσο ξεδιπλώνονται οι ήχοι, λες: ναι, αυτό είναι.

(Κι ας μου πει κανείς πως η τεχνολογία δεν παράγει τέχνη! Κι όχι μόνο οπτική, με την μορφή - αλλά με μία συνολική εμπειρία όλων των αισθήσεων - και πέρα από αυτές. Γιατί π. χ. δεν υπάρχει αίσθηση της τέλειας ισορροπίας...)

Το τέλειο δεν χωράει περιγραφή εξήγηση ούτε ανάλυση. Είναι τέλειο. Τελεία και παύλα.

Το πρόβλημα με την Porsche είναι πως κατορθώνει να βελτιώνει το τέλειο και να το κάνει συνεχώς τελειότερο. Πράγμα που αντιβαίνει και λογικά και γλωσσικά με την έννοιά του. Κάθε φορά που δοκιμάζω μία Porsche, έχω την ίδια αίσθηση. «Ε, τώρα μπορούνε να πάρουν σύνταξη και να πάνε σπίτι τους – αυτό που έφτιαξαν δεν ξεπερνιέται».

Κι όμως... Η πρώτη Porsche που οδήγησα μου είχε ήδη φανεί τέλεια. Δύσκολη στο οδήγημα – αλλά άψογη. Ήταν πριν από 49 χρόνια – μία speedster.

Το ίδιο μου φάνηκε και η δεύτερη – η πρώτη και η μόνη που μου ανήκε. Μία Porsche Carrera Targa RS του 1975 (η τελευταία με την άγρια μηχανική injection Kugelfischer) σε χρώμα πράσινο-δηλητήριο (giftgrün). Το αυτοκίνητο αυτό ξεπερνούσε τις τότε δυνατότητές μου. (Κόστιζε 1.200.000 δρχ.). Αλλά, σε μία περίοδο έκπτωσης και καταθλιψης, ήταν το πιο ισχυρό τονωτικό φάρμακο που πήρα ποτέ. Με ξανάνιωσε, με ζωντάνεψε, με ερέθισε.

Ε, λοιπόν, ακόμα και αυτό το αυτοκίνητο θα μου φαινόταν πρωτόγονο μπροστά στα σημερινά μοντέλα. Ιδιαίτερα την Turbo που, ενώ είναι το ταχύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο, παραμένει απίστευτα άνετη, πολιτισμένη και απόλυτα φιλική για τον οδηγό. Σαν κάτι πρωταθλητές που δείχνουν την δυναμή τους μόνο μέσα στο στίβο. Όσο για την αξιοπιστία, την ποιότητα της κατασκευής και της εφαρμογής – βρίσκεται σε άλλη κλάση. Τεράστια απόσταση ακόμα και από αυτοκίνητα πολύ ακριβότερα.

Τα συναισθήματα από την οδήγηση ενός τέτοιου αυτοκινήτου δεν περιγράφονται. Ωστόσο ισχύει πάντα το ποίημα που έγραψα πριν 32 χρόνια για την δική μου. Μόνο που τώρα η αίσθηση της δύναμης θα ήταν πιο κρυφή: ατσάλι, σε βελούδινο γάντι. Θα υπερίσχυε αυτή της αρμονίας.


O ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Η PORSCHE

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Σφίγγα, αρχαία τίγρη της βίας, τώρα σιωπηλή, αλλά
με διάτορους εκκεντροφόρους να μαστιγώνουν την σιγή
μεγάλη συνουσία κυλίνδρων με πιστόνια - φλάουτο
άπειρων πλήκτρων, μεταλλική μουσική,
τι, ατσάλινη εσύ, τέλεια, καραδοκείς
εμένα τον ατελή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Ένωση μυστική, αμάλγαμα τέχνης και βίας,
άγρια στις ευθείες, κεντρόφυγη κεντρόμολη, χορεύοντας στις στροφές,
σκληροί επιβήτορες, στυγνοί, ασκήτεψαν
στη μάθηση της πειθαρχίας κοντά σου. Όμως γιατί
διπλοκάπουλη, σιωπηρή, παραμονεύεις
εμένα τον ενδεή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

Έτσι λοιπόν ο φθαρτός γίνεται άλλος
στο μέταλλο. Όταν τραγουδάς
επτά χιλιάδες στροφές στο άπειρο
διχοτομώντας το τοπίο με ακρίβεια νυστεριού,
αλλάζοντας την μάζα σε ενέργεια, την ενέργεια
σε δύναμη, σε κίνηση, σε ομορφιά,
ξεχνώ την νύχτα και την ένδεια του Καλού.
Ομολόγησα. Τι άλλο περιμένεις
από εμέ τον υποτελή;

Συσπειρωμένη στις φαρδιές λαγόνες,
η Πόρσε κοιτάει τον ποιητή.

_________________________________