Πετρωμένη μουσική

Όλες οι τέχνες έχουν μία δόση τεχνολογίας αλλά υπάρχουν δύο που εξαρτώνται κυριολεκτικά από αυτήν. Για τον κινηματογράφο έχουμε ήδη μιλήσει - καιρός να πάμε και στην αρχιτεκτονική.

Η οποία έχει και μία τρίτη εξάρτηση - την χρηστικότητα. Πρέπει να εκπληρώνει τον λειτουργικό της σκοπό, να είναι τεχνολογικά εφικτή και μαζί να συγκινεί σαν έργο τέχνης.

Η πρώτη φωτογραφία που βλέπετε είναι η νέα Φιλαρμονική του Αμβούργου. (Elbphilharmonie, HafenCity Hamburg) έργο του γραφείου Herzog & de Meuron. Σαν μέγα υπερωκεάνειο, στην είσοδο του λιμανιού θα στεγάζει 2100 θεατές. Η "ναυαρχίδα της γερμανικής κουλτούρας", όπως ονομάστηκε, θα εγκαινιαστεί το 2010.

Αν αυτή είναι υπερωκεάνειο, η Όπερα του Sydney είναι το μεγαλύτερο ιστιοφόρο του κόσμου. Σήμερα η πόλη είναι περήφανη γι αυτήν και δεν θυμάται πως έδιωξε τον αρχιτέκτονά της τον Δανό Jørn Utzon για υπερβάσεις προυπολογισμού. Το έργο το τελείωσαν ντόπιοι αρχιτέκτονες, κάνοντας οικονομίες - έτσι που ο δημιουργός του ποτέ δεν αναγνώρισε την πατρότητα.

Περισσότερο από όλα τα έργα σύγχρονης αρχιτεκτονικής θαυμάζω αυτά της Zaha Hadid. Είναι και τεχνολογικά τα πιο δύσκολα: δεστε αυτό το μπρούτζινο δάκρυ που κατεβαίνει από τον ουρανό στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Cincinnati.

Ή το Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας στο Wolfsburg της Γερμανίας: Τόσο καθαρή αρχιτεκτονική γραμμή σπάνια αντικρίζει το μάτι. Η Hadid μπορεί να είναι εντυπωσιακά μπαρόκ και κλασικά απλή.

Το εσωτερικό του είναι ακόμα πιο ονειρικό - ανάλαφρο και μαζί τεχνολογικά πειστικό.

Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για την αρχιτεκτονική του καιρού μας - τον Frank Gehry (που με ένα κτίριο αναγέννησε το Bilbao) τον Daniel Libeskind που με έκανε να νιώσω μεταφυσικό ρίγος στο Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου...

Αλλά ήθελα να επιμείνω στην τεχνολογία που κάνει δυνατά όλα αυτά τα αισθητικά κατορθώματα. Πίσω από τις ωραίες μορφές βρίσκονται τόμοι με στατικές μελέτες και αναλύσεις υλικών...

Υ. Γ. Έχουμε κι εμείς (επιτέλους) ένα μεγάλο έργο συγχρονης αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα - το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έργο του Bernard Tschumi και του Μιχάλη Φωτιάδη. Δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει την σημασία του και συζητάμε αν θα πρέπει να ρίξουμε τις δύο πολυκατοικίες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, προκειμένου να ενωθεί οπτικά με την Ακρόπολη. (Αλλιώς οι επισκέπτες του θα βλέπουν τους φωταγωγούς τους). Το κακό είναι ότι σε αυτές μένουν "επώνυμοι", οι οποίοι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο υπερασπιζόμενοι τους φωταγωγούς...