Αυτο - αυτοβιογραφία

Στη ζωή μου άλλαξα πάρα πολλά αυτοκίνητα. Σίγουρα περισσότερα από γυναίκες. Όμως με κανένα αυτοκίνητο δεν έζησα 14 χρόνια (όπως με την δεύτερη σύζυγό μου) ή 30 όπως με την τρίτη (και νυν). Το γεγονός ότι συνεργαζόμουν με εταιρίες αυτοκινήτων, είχα και δική μου, έκανε την αλλαγή πολύ εύκολη.

Το 1988 έγραψα στους 4Τροχούς ένα άρθρο για τα αυτοκίνητα που αγάπησα. Το συμπεριέλαβα μετά 10 χρόνια, συμπληρωμένο, στο βιβλίο μου «Η Τέλεια Διαδρομή». Από τότε ως σήμερα δεν έχω αποκτήσει πολύ σημαντικά αυτοκίνητα (έπαψα να έχω και τις οικονομικές δυνατότητες που μου πρόσφερε η ύπαρξη της διαφημιστικής εταιρίας). Σήμερα θα πρόσθετα στην πρώτη κατηγορία μία εξακύλινδρη BMW coupe, αναβαθμισμένη στα 2800 κυβικά – και πειραγμένη – καθώς και το Subaru Forester Turbo 2,5 XT που οδηγώ τώρα.



Αναπολήσεις

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ. (Προσοχή! Τονίζω το «αγάπησα». Πρόκειται για υποκειμενική επιλογή - όχι για βαθμολογία των «καλύτερων»).

'Ολα τα αυτοκίνητα με τα οποία έχω ζήσει (δεν βάζω τις σύντομες γνωριμίες λίγων ημερών) έχουν μία θέση στη μνήμη μου. Το καθένα φορτώθηκε στιγμές από τη ζωή μου, εμπειρίες, παθήματα - ταυτίστηκε με ανθρώπους, εποχές, καταστάσεις. 'Ομως στο «Μουσείο» μπαίνουν μόνο εκείνα που, σαν αυτοκίνητα, με κέρδισαν, με έπεισαν, με κατάκτησαν.

Μπορεί π.χ. το μικρό Vauxhall Viva που αγόρασα το 1965 να κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. ('Ηταν το πρώτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ αυτοκίνητο.) Αλλά σαν σχεδιασμός και σαν αποτέλεσμα ήταν «ολίγο». 'Ηδη από τους πρώτους μήνες προσπάθησα να το βελτιώσω. (Του έβαλα κάτι αμορτισσέρ Koni και πήδαγε σαν καγκουρώ...) Και μόλις βρήκα τα χρήματα το άλλαξα.

'Οχι πως το δεύτερο ήταν καλύτερο. Θαμπωμένος από την γοητεία των έξη κυλίνδρων, την φήμη της Αγγλικής τεχνολογίας (τότε ήταν πολύ ψηλά οι μετοχές της) το δέρμα στα καθίσματα και το ξύλο καρυδιάς στο ταμπλό, αγόρασα ένα Triumph 2000, που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. (Ευγενικό και άνετο, αλλά αργό...) Τέλος πάντων. Μαθαίνει κανείς από τα λάθη του.

'Η, έτσι νομίζει. Γιατί το τρίτο ήταν και το χειρότερο λάθος. Μία Rover 2000 (έχω ξαναμιλήσει γι αυτήν) που με άφηνε τρεις φορές την εβδομάδα. Το τι έχω σπρώξει και ρυμουλκήσει αυτό το αυτοκίνητο, δεν λέγεται. Πιο πολλά χιλιόμετρα έκανε ετεροκινούμενο παρά αυτοκινούμενο.
Εκεί βέβαια με είχαν παρασύρει οι τεχνικές προδιαγραφές (τέλειες στα χαρτιά: εκκεντροφόρος επί κεφαλής, τέσσερα δισκόφρενα, άξονας de Dion) και το γεγονός ότι την αντιπροσωπεία την είχε ένας φίλος γκαρδιακός (καλή του ώρα όπου κι αν είναι!) Αυτά όμως δεν βοήθησαν το αυτοκίνητο στην πράξη!

Ας κάνω μία προσπάθεια να κατατάξω τα αυτοκίνητα της ζωής μου μέχρι σήμερα - κατά την μέθοδο του CAR, με ορισμένες πρόσθετες κατηγορίες.

Πολύ Ενδιαφέροντα:

Porsche 911 Carrera
Renault Alpine A310 V6
Renault 5GT Turbo
NSU 1200TT
NSU Ro80

Ενδιαφέροντα
Renault 11 Turbo
Audi 50GLS
Audi 80GT
BMW 630 CS (Coupe)
Renault 5TS

Ικανοποιητικά
Renault 5 Alpine
Renault 14TS
Audi 100 Coupe
BMW 316

Βαρετά (και απαράδεκτα):
Rover 2000
Triumph 2000
Porsche 924
Audi 100

(Προλαμβάνω απορία: 'Οχι, δεν ήμουν Ωνάσης. Αλλαζα συχνά αυτοκίνητα, αλλά παλιότερα αυτό το χόμπι ήταν προσιτό - ιδιαίτερα αν είχες εταιρία που τα αγόραζε για λογαριασμό σου. Άλλωστε τα αυτοκίνητα κόστιζαν τότε λιγότερο - ακόμα και σε σταθερές τιμές - διότι δεν είχαν τις σημερινές φορολογίες. Για να καταλάβετε: η Carrera μου, το 1975, είχε πληρωθεί 1.050.000 δρχ. - ήταν και Targa! Από κει και πέρα, επειδή η αξία των αυτοκινήτων ανέβαινε συνεχώς (λόγω πρόσθετων φορολογιών), πουλώντας δεν έχανες ποτέ. Διακινούσες - και μεγάλωνες - το ίδιο κεφάλαιο. Μόνο που, από ένα σημείο και μετά, τα επόμενα μου αυτοκίνητα ήταν όλο και μικρότερα, επειδή δεν είχα την δυνατότητα να κάνω σημαντικές προσθήκες στο αρχικό κεφάλαιο).

Μερικές παρατηρήσεις για την κατάταξη: H Porsche 911 κανονικά θα χρειαζόταν δική της ανεξάρτητη κατηγορία. Δεν συγκρίνεται ούτε με τα άλλα της «πρώτης τάξης». Ωστόσο, οι δύο πρώτες κατηγορίες θα αποτελούσαν την συλλογή του (ιδεατού) μουσείου μου. Σε μια μεγάλη αίθουσα τα πρώτα, σε μια δεύτερη τα «ενδιαφέροντα».

Στην έκθεση αυτή θα συνυπήρχαν η ωμή (και λίγο «ανισόρροπη») δύναμη της Porsche, η γρήγορη φινέτσα και άνεση της Alpine, το απέραντο υπερστροφικό κέφι του ΤΤ, η απαλή σιγουριά του Ro80, η οξεία κορύφωση του 5GT turbo και η πιο ευγενική ανάπτυξη του 11 turbo.

Guest stars θα ήταν μερικά καλά αυτοκίνητα που οδήγησα για αρκετό καιρό - χωρίς να τα ζήσω. ('Ενας μήνας δεν φτάνει!) Π.χ.: Alfa Romeo Giulia Super, Fiat 128, Lancia Prisma ie, BMW 735i, Porsche 928.

Προβλέπω μία ερώτηση: Γιατί επαναλαμβάνονται περισσότερο μερικές μάρκες; Είναι θέμα σχέσης με ορισμένους ανθρώπους και αντιπροσωπείες. 'Αλλωστε, όπως έγραψε κι ένας από τους πολλούς επικριτές μου - εγώ δεν είμαι δοκιμαστής! («Από που κι ως που ο Δήμου tester!») Εχω λοιπόν το θάρρος - η θράσος - της υποκειμενικής μου κρίσης και χρήσης!

Και με το κείμενο αυτό (που χρωστούσα) κλείνω άλλο ένα κεφάλαιο από τα αυτοκινητικά μου απομνημονεύματα. Τα οποία πολλούς ερέθισαν και πολλούς ακόμα θα εξοργίσουν. Πάντα ενοχλεί μερικούς το να μιλάς για το πρόσωπό σου και να αναφέρεσαι σε σπάνια, ωραία και ακριβά πράγματα - είτε Ferrari, είτε Rembrandt - όταν υπάρχουν πολλά άλλα, πιο άμεσα προβλήματα. Ωστόσο, ένα μέρος της ανθρώπινης ποιότητας οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε για Ferrari και Rembrandt και Τέλειες Διαδρομές - κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες.



Οι πίνακες από τον κατάλογο της μεγάλης έκθεσης "Αυτοκίνητα στην Τέχνη", Μόναχο 1986. Allan d' Archangelo: Highway U.S. 1, No 5 (1962). Arman: Μόνιμο Πάρκινγκ (60 οχήματα, 16,5 μ. ύψος, 1982) και Magritte: Η Οργή των Θεών, (1960).