H πρώτη προϋπόθεση

Στο post που είχα κάνει για τους υπο-φορητούς υπολογιστές («Οι μικροί μας φίλοι», στις 20 Ιουλίου) είχα γράψει ένα σχόλιο που το επαναφέρω εδώ:

Νομίζω πως ο καθένας μας πρέπει να κάνει μία λίστα με την ιεράρχηση των χαρακτηριστικών που αξιολογεί σε ένα φορητό - διότι μερικά όχι μόνο δεν συμβαδίζουν μεταξύ τους αλλά είναι αντίθετα και αντιφατικά.

Η δική μου λίστα:

1. Φορητότητα
2. Ισχύς
3. Οθόνη (για φωτογραφική δουλειά)
4. Αθόρυβο
5. Θύρες
6. Αυτονομία (σπάνια είμαι μακριά από πρίζα).
7. Χωρητικότητα.

Ε, λοιπόν, είχα ξεχάσει το υπ’ αριθμόν ένα: την υποστήριξη.

Ο καλύτερος υπολογιστής του κόσμου δεν αξίζει μία πεντάρα αν πάθει κάτι και δεν εργάζεται. Κι αν συμβαίνει να χρειαστεί καιρός για την επισκευή του, εσύ μένεις άνεργος.

Το πρόβλημα είναι πολύ οξύτερο στους φορητούς επειδή δεν μπορείς να επέμβεις ούτε εσύ ούτε ο Χ ηλεκτρονικός. Με τους επιτραπέζιους είχαμε μάθει οι περισσότεροι και τα βγάζαμε πέρα μόνοι μας. Στην ανάγκη βοηθούσε και ο κομπιουτεράς της περιοχής σας. Αλλά τα notebooks και ιδίως τα sub δεν ανοίγονται…

Άρα μένει το σέρβις της εταιρίας. Και εκεί υπάρχουν τεράστιες διαφορές.

Να πω κατ’ αρχήν ότι είναι ίσως το μόνο σημείο στο οποίο πλεονεκτούν τα εν Ελλάδι συναρμολογούμενα. Από την στιγμή που είναι εδώ οι τεχνικοί που τα φτιάχνουν και τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται – οι λύσεις είναι εύκολες και άμεσες.

Από κει και πέρα οι ξένες εταιρίες διαιρούνται σε δύο κατηγορίες. Αυτές που έχουν εδώ δικό τους εργαστήριο επισκευών και αυτές που δεν. Μία υποκατηγορία στις πρώτες είναι αυτές που έχουν εκχωρήσει την υποστήριξη στους εδώ μεγαλο-εισαγωγείς τους. Οπότε εκεί δεν έχεις π. χ. να κάνεις με την Hewlett Packard αλλά με την Altec ή την Info Quest.

Από όλες τις εταιρίες με τις οποίες είχα προσωπικές δοσοληψίες δύο μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις: H Dell και η Toshiba.

Η Dell με κάθε μηχάνημα δίνει και 3ετή εγγύηση και υποστήριξη στον χώρο σου μέσα σε 24 ώρες. (Πόσο λίγοι ελέγχουν τους όρους της εγγύησης και αν είναι on site ή bring in!). Δύο φορές που την χρειάστηκα τήρησε επακριβώς το συμβόλαιο. Την άλλη μέρα ήρθε μηχανικός στο σπίτι. Στην μία περίπτωση άλλαξε όλο το motherboard, στην άλλη την κάρτα Bluetooth.

Και με την Toshiba είχα καλές εμπειρίες. Δεν είναι on site αλλά bring in - όμως η εξυπηρέτηση είναι άμεση.

Ένα βασικό στοιχείο είναι η διαθεσιμότητα ανταλλακτικών – ένα δεύτερο είναι η ταχύτητα με την οποία έρχεται το μη-διαθέσιμο. Στην Toshiba διαθέτουν τα βασικά, κι αν είναι κάτι ειδικό έρχεται σε δύο μέρες με κούριερ. Στην Fujitsu- Siemens που επίσης διαθέτει δικό της σέρβις τα ανταλλακτικά αργούν.

Ένα τεστ διαθεσιμότητας είναι το εξής: με κάθε φορητό παραγγέλνω αμέσως ένα δεύτερο τροφοδοτικό. (Σας το συνιστώ – παθαίνει τις συχνότερες βλάβες και αχρηστεύεται ο υπολογιστής. Ας αφήσουμε που βολεύει να έχεις ένα στο σπίτι και ένα στο γραφείο και να ελαττώνεις το βάρος μεταφοράς).

Λοιπόν το τροφοδοτικό της Toshiba ήρθε την άλλη μέρα και της Dell σε δύο. Όμως ένα τροφοδοτικό της Sony που παράγγειλα εδώ και ένα μήνα, δεν έχει φανεί ακόμα. Μία εταιρία που δεν έχει στοκ τροφοδοτικών στην έδρα της, απλούστατα δεν είναι σοβαρή. Ας αφήσουμε που η Sony το χρεώνει δυόμιση φορές επάνω από τις άλλες. Σκέτη αισχροκέρδεια!

Γενικά η εντύπωση που έχω για την Sony (είχα τρία φορητά της) είναι: πολύ lifestyle και λίγη σοβαρότητα. Για επαγγελματία, δεν θα τα συνιστούσα. Έχω ακούσει τραγικές ιστορίες με φορητά που πήγαν για επισκευή στο Βέλγιο (δεν υπάρχει ντόπιο σέρβις) και …ξέχασαν να επιστρέψουν.

Περιμένω να ακούσω και τις δικές σας εμπειρίες και απόψεις. Ίσως καταρτίσουμε έτσι ένα στοιχειώδες Service and Reliability Index, όπως έκανε το Αμερικάνικο PC Magazine, που θα είναι χρήσιμο για όλους.

Και σε άλλο post μπορούμε να συζητήσουμε για την υποστήριξη και αξιοπιστία και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών...

Υπέρ αυτομάτων

Οι παλιότεροι θα θυμούνται τις πρώτες τηλεοράσεις που δεν είχαν τηλεκοντρόλ. Για να αλλάξεις σταθμό έπρεπε να σηκωθείς, να πας στην τηλεόραση και να πατήσεις το σχετικό κουμπί. Το ίδιο για να χαμηλώσεις ή να ανεβάσεις τον ήχο. Το ζάπινγκ φυσικά ήταν αδύνατο.

Θυμάμαι σε ένα ξενοδοχείο στην Κύπρο: με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με τηλεόραση της οποίας είχε χαθεί το τηλεχειριστήριο. Άλλαξα δωμάτιο.

Σήμερα είναι αδιανόητη μια τηλεόραση χωρίς τηλεκοντρόλ. Ούτε τζάμπα δεν θα την έπαιρνε κανείς.

Εξίσου αδιανόητο είναι για κάποιον που οδηγεί αυτόματο αυτοκίνητο, η διαδικασία της αλλαγής ταχυτήτων. Πατάω συμπλέκτη, αλλάζω ταχύτητα, αφήνω συμπλέκτη, είναι εξίσου πρωτόγονο με το σηκώνομαι και αλλάζω κανάλι.

Ήδη μετά τον πόλεμο, το 100% των αυτοκινήτων στις ΗΠΑ ήταν αυτόματα. Θυμάμαι όταν το 69 στη Νέα Υόρκη ζήτησα να νοικιάσω χειροκίνητο (manual shift) αυτοκίνητο – το έπαιζα ραλίστας – με κοίταξαν κατάπληκτοι, σαν να ήμουν εξωγήινος. Ολόκληρη η Hertz δεν είχε ούτε ένα χειροκίνητο. Γι αυτούς ήταν εξίσου παράξενο με το να ζητήσεις όχημα που έπαιρνε μπρος με μανιβέλα.

Κάποτε βέβαια τα αυτόματα είχαν μερικά μειονεκτήματα: έκαναν αργές αλλαγές, κατανάλωναν περισσότερη βενζίνα, κόστιζαν σημαντικά περισσότερο.

Όλα αυτά έχουν εξαλειφθεί σήμερα με την νέα τεχνολογία. Πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις από τα χειροκίνητα (και μάλιστα από τους χρόνους που επιτυγχάνουν δοκιμαστές), κάνουν καλύτερη διαχείριση καυσίμου και η διαφορά στο κόστος κτήσης είναι μικρή. Εδώ στην Ελλάδα τα χρεώνουν κάπως ακριβότερα, ακριβώς επειδή τα ζητούν λίγοι. Όταν αυξηθεί η ζήτησή τους (ήδη συμβαίνει) τα καπέλα θα πέσουν.

Τα "έξυπνα" κιβώτια μαθαίνουν τον τρόπο που οδηγείτε και αυτοπρογραμματίζονται ανάλογα. Σκέπτονται πριν από σας, για σας. Ερμηνεύουν και τον ελάχιστο νυγμό του δεξιού ποδιού και αποσυμπλέκουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Κάνουν ότι και ένας καλός οδηγός - απλώς το κάνουν πολύ πιο γρήγορα.

Εκτός από την υπέροχη βολή τους, τα αυτόματα κιβώτια προσφέρουν και πρόσθετα πλεονεκτήματα: είναι πιο ανθεκτικά και αξιόπιστα, σπάνια θέλουν επισκευές (δεν χρειάζεται να αλλάξεις δίσκο συμπλέκτη) και επιδρούν θετικά στην υγεία. Έρευνες σε οδηγούς, έδειξαν ότι παθαίνουν λιγότερο στρες, οι καρδιακοί ρυθμοί και η πίεση πέφτουν.

Όσο γι αυτούς που οδηγούν αγωνιστικά, θα θυμίσω πως εδώ και χρόνια πουλιούνται περισσότερες Porsche με Tiptronic, από χειροκίνητες. Η αυτόματη Turbo είναι δύο δέκατα του δευτερολέπτου πιο γρήγορη στα 100. Και το Golf Gti 2.0 DSG τρία δέκατα ταχύτερο από το ίδιας ιπποδύναμης απλό.

Άλλωστε και τα κιβώτια της Formula 1 δουλεύουν με κουμπιά, όπως η Tiptronic. Η οποία είναι ταυτόχρονα και ένα εντελώς αυτόματο κιβώτιο – εξίσου γρήγορο στις αλλαγές. Και πρέπει να πούμε ότι, ενώ τα καλά αυτόματα κιβώτια σου δίνουν την δυνατότητα να κάνεις και χειροκίνητες αλλαγές (το + και - της φωτο) οι περισσότεροι οδηγοί δεν κάνουν χρήση, γιατί σύντομα βλέπουν ότι ο αυτοματισμός τα καταφέρνει καλύτερα.

Για μένα δεν υπάρχει πια κανένα λόγος να οδηγεί κανείς χειροκίνητο. Τζάμπα κόπος. Είναι μια παρωχημένη τεχνολογία που βαθμιαία εξαφανίζεται.

Τελικό επιχείρημα: Tο 90% των οδηγών αγώνων, εκτός πίστας, επιλέγει αυτόματο...

Η Porsche στη ζωή μου

Με την Porsche οι σχέσεις μου είναι και πολλές και ποικίλες. Εκτός από θαυμαστής και οδηγός (σχεδόν πενήντα χρόνια πέρασαν από την πρώτη μου εμπειρία) εκτός από κάτοχος και έκθαμβος ποιητής (βλ. το σχετικό ποίημα πριν οκτώ post - 26.7.) υπήρξα κάποτε και …πρόεδρός της.

Να πως έχει η ιστορία:

Η Porsche ήρθε στην Ελλάδα το 1975. Ήταν η μεγάλη χρονιά του Αλέξανδρου Μανιατόπουλου. Μέσα σε δύο χρόνια άφησε μία αντιπροσωπεία και πήρε τρεις. Άφησε την Audi-NSU (την οποία έτσι κι αλλιώς σύντομα θα έχανε, αφού η μητέρα εταιρία αγοράστηκε από την Volkswagen που είχε εδώ πολύ γερό αντιπρόσωπο) και πήρε την Renault, την Porsche και την BMW.

Ήμουν στενός συνεργάτης του πριν από το 70. Είχαμε ήδη κάνει μερικές δουλειές μαζί το 64, στην πρώτη διαφημιστική εταιρία όπου εργαζόμουν ως υπάλληλος. Το 65 έκανα την δική μου εταιρία και κάποια στιγμή ξαναβρεθήκαμε. Η συνεργασία αυτή κράτησε σε διαφορετική βάση ακόμα και αφού εγκατέλειψα τις επιχειρήσεις και την διαφήμιση. Κι όταν τελείωσαν όλες οι μορφές της συνεργασίας, έμεινε η φιλία.

Γνωρίζοντας το ψώνιο μου για τα αυτοκίνητα, με ρώτησε αν ήθελα να συμμετέχω στην εταιρία Porsche Hellas που επρόκειτο να ιδρύσει. Συμφώνησα, πήρα το 20% των μετοχών (αχ, να το είχα σήμερα!) και την προεδρεία του Διοικητικού Συμβουλίου.

H Porsche Hellas ξεκίνησε καλά. Βέβαια τα πρώτα δύο αυτοκίνητα τα πούλησε στους ...συνεταίρους της (μία Turbo στον A. M., μία Carrera RS Targa σε μένα). Θυμάμαι ότι συμφωνήσαμε να τα πληρώσουμε μετρητοίς και χωρίς έκπτωση για να βοηθήσουμε την εταιρία.

Ο κύριος λόγος της καλής πορείας ήταν ότι εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει η δίλιτρη 924. Βέβαια δεν ήταν και πολύ Porsche (τα περισσότερα υλικά της ήταν Volkswagen και Audi) αλλά ήταν όμορφη, είχε το σήμα και την επιγραφή Porsche και κόστιζε λιγότερο από μία μεσαία Mercedes. Τον πρώτο χρόνο πουλήσαμε καμία διακοσαριά.

Και μετά, στο τέλος του 1976, ήρθε η καταστροφή. Όχι μόνο για μας – για όλο τον κλάδο αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Οι υπουργοί της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κώστας Μητσοτάκης (συντονισμού) και Θανάσης Κανελλόπουλος (οικονομικών) πολλαπλασίασαν τους φόρους εισαγωγής αυτοκινήτων. Όχι Πόρσε δεν μπορούσε να πουληθεί – ούτε Ρενό 5! Ήταν η εποχή που οι εταιρίες αυτοκινήτων για να επιζήσουν άρχισαν να συναρμολογούν αυτοκίνητα στην Ελλάδα. Τραγικές αυτοσχέδιες ιδιοκατασκευές, που ήταν σκέτες σκοτώστρες (θυμάμαι το Farma της Renault…)

Τότε έμεινα και εγώ χωρίς. Από μία κωμικοτραγική συγκυρία είχα πουλήσει την δική μου σε έναν επίμονο αγοραστή από την Θεσσαλονίκη. Ήθελε αυτή, μόνον αυτή και την πλήρωνε όσο-όσο. (Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ όμορφη. Την είχα πάει και στο εργοστάσιο, την είχα φτιάξει, της είχα βάλει και κάτι απίθανες ζάντες με τα πρώτα – παγκοσμίως – λάστιχα χαμηλού προφίλ: τα Pirelli P7). Μου λέει ο συνεταίρος: «δώστην και με τα ίδια χρήματα φέρνουμε άλλη».

Την έδωσα. (Ακόμα πονάω). Παράγγειλα μίαν άλλη και πήρα, για το ενδιάμεσο διάστημα, μία 924. Την οποία επέστρεψα μετά από δύο εβδομάδες. Θυμάμαι ακόμα πόσο έτριζε και κοπάναγε. Άθλιο αυτοκίνητο. Και ψόφιο. (Αργότερα βγήκε η turbo που βλέπετε στην φωτογραφία).

Όσο για την παραγγελία, αυτή ακυρώθηκε μόλις αναγγέλθηκαν οι φόροι (από 1,5 εκατομμύριο, πήγαινε 5!). Την Carrera μου ο Θεσσαλονικιός την έβγαλε από τον δρόμο σε μία στροφή (ήταν άγριο αμάξι) και την έκανε βίδες μετά από τρεις εβδομάδες. (Μου το είχαν κρύψει από την εταιρία για να μη στεναχωρηθώ και αργότερα το ανακάλυψα μόνος μου από τα τιμολόγια ανταλλακτικών).

Και η εταιρία; Πέρασε ένα μαύρο μεσαίωνα 23 ετών. Άρχισε να πουλάει Ρενό για να επιβιώσει. Αλλά ζημίωνε γιατί ήταν υποχρεωμένη από την σύμβαση να συντηρεί συνεργείο και απόθεμα ανταλλακτικών Porsche (κυρίως για τους τουρίστες). Κάποια στιγμή μετετράπη εντελώς σε dealer Renault. Όταν αποχώρησα από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, έδωσα κι εγώ τις μετοχές μου, που άλλωστε δεν είχαν απόδοση – μόνο ζημιές.

Όμως ο πεισματάρης Αλέξανδρος, έφτιαξε αργότερα άλλη εταιρία (Sportscar A. E.). Η επιμονή του επιβραβεύτηκε όταν άνοιξε η αγορά. Αφενός η μάρκα έβγαλε κι άλλα μοντέλα εκτός από την 911 (Boxster, Cayenne, Cayman) αφετέρου, προοδευτικά έπεσαν οι υπέρογκοι φόροι. Σήμερα η Sportscar είναι από τις πιο επιτυχημένες και κερδοφόρες αντιπροσωπείες.

Έτσι η Porsche στην Ελλάδα γκρεμίστηκε από τα ψηλά στα Τάρταρα - και μετά ανέβηκε πάλι στον Όλυμπο…

Οι φωτογραφίες των δύο μοντέλων είναι από το Διαδίκτυο (η δική μου Targa ήταν πράσινη με μαύρη μπάρα και η 924 ασημιά). Ό,τι μου απέμεινε από αυτή την περιπέτεια είναι το κοντέρ (αντικαταστάθηκε στην Γερμανία με την αλλαγή ελαστικών) η κλειδοθήκη και το επισκεπτήριο (προσέξτε το ανάγλυφο σήμα!).

Τα διαβολικά δίκτυα

Όχι δεν εννοώ αυτά του Internet που σύμφωνα με προφήτες της συμφοράς μας έχουν όλους δεμένους – ούτε καν τα δίκτυα της διαπλοκής. Εγώ, από όλα τα δίκτυα, διαβολικά θεωρώ τα ασύρματα γνωστά ως Wi Fi.

Είναι τα πιο χρήσιμα και τα πιο ασταθή. Και τα δικά μου και πολλών τρίτων που γνωρίζω. Στο RAM έπαιρνα πολλά μηνύματα παραπόνων. Κι όποιον ειδικό κι αν ρωτήσετε θα σας πει για την αστάθεια και το απρόβλεπτο που παρουσιάζουν.

Από το δικό μου ασύρματο δίκτυο, τώρα, δεν έχω παράπονο. Λειτουργεί το 90% του χρόνου – ανάθεμα όμως κι αν ξέρω γιατί δεν λειτουργεί το υπόλοιπο δέκα. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί στην ίδια απόσταση και με τις ίδιες προδιαγραφές ο ένας υπολογιστής συνδέεται κι ο άλλος όχι. Ένας τρίτος συνδέεται μόνο για ένα χρονικό διάστημα και μετά χάνει το δίκτυο (το οποίο, όπως τεκμηριώνεται από άλλα μηχανήματα, είναι πάντα ενεργό). Ο μόνος τρόπος να το ξαναβρεί είναι η επανεκκίνηση. Το κόλπο λειτουργεί άσφαλτα.

Λέω ότι τώρα δεν έχω παράπονο – διότι μέχρι να φτάσω στο τώρα, έφτυσα αίμα. Επειδή το σπίτι μου έχει δύο επίπεδα (ισόγειο- υπόγειο) ένα ασύρματο router στην θέση του επιτραπέζιου δεν μπορούσε να το καλύψει όλο. Η λύση που βρήκα: ενσύρματη σύνδεση με τον επιτραπέζιο (είναι στο βάθος του υπογείου) και ενσύρματη σύνδεση του μόντεμ με ένα ασύρματο πομπό (hot spot) τοποθετημένο στο επάνω μέρος της σκάλας. Ο πομπός καλύπτει όλο το υπόλοιπο σπίτι.

Για να καταλήξω σε αυτή τη λύση δοκίμασα πολλές άλλες και διάφορα προϊόντα. Ένα από αυτά μου έχει κυριολεκτικά σπάσει τα νεύρα. Είναι ο RangeMax – υποτίθεται ο πιο δυνατός (και ακριβός) ασύρματος router της αγοράς με επτά κεραίες που συνεχώς ψάχνουν τους δέκτες, ακτίνα δράσης 120 μέτρα και εμβέλεια 46500 τετραγωνικά μέτρα. Τον είχα αγοράσει από την αρχή ελπίζοντας να δώσει λύσει στο πρόβλημα του πολυεπίπεδου διαμερίσματος.

Όλες αυτές οι εντυπωσιακές προδιαγραφές θα ήταν άριστες, αν μπορούσε κανείς να τον παραμετροποιήσει αρχικά. Κάθε τέτοιο μηχάνημα πρέπει, πριν λειτουργήσει, να συνδεθεί με έναν υπολογιστή και να περαστούν τα στοιχεία του δικτύου, του χρήστη και κάποια κρυπτογράφηση ώστε να μην είναι ανοιχτό το δίκτυο σε ξένους. Την διαδικασία αυτή την έχω κάνει αρκετές φορές με επιτυχία – όχι όμως στο Netgear Range Max.

Κάθε λίγο τον βγάζω από το ντουλάπι και κάνω άλλη μία προσπάθεια – συχνά με άλλον υπολογιστή. Αδύνατον. Ή κολλάει, ή βγάζει error, ή και τίποτα. Έχω κατεβάσει από την εταιρία του το αναλυτικό εγχειρίδιο (174 σελίδες), αναβαθμίσεις firmware, λογισμικό. Το έχω βάλει πείσμα – αλλά και αυτό το ίδιο. Και τελικά στο πείσμα τα μηχανήματα είναι ανίκητα.

Τώρα κάνω την δουλειά μου με ένα router της U.S. Robotics (πανεύκολη η τοποθέτησή του) και ένα μικρό ασύρματο πομπό της Netgear με μόνο μία κεραία, αλλά πολύ αποτελεσματική (όταν δουλεύει).

Μια και μιλάμε για δίκτυα: να είστε προσεκτικοί αν αγοράσετε κάρτα σύνδεσης GSM για υπολογιστή με Vista. Οι περισσότερες δεν είναι συμβατές. Η Vodafone για τις κάρτες τύπου PCMCIA έχει λογισμικό (το 9.1 αντί του 7.1 για τα ΧΡ) που μπορείτε να κατεβάσετε από το site της. Αυτό λειτουργεί σωστά. Για τις μικρότερες κάρτες (τύπου USB ή PCI Express) τα πράγματα αλλάζουν.

Μεγάλη ταλαιπωρία πέρασα με μία κάρτα εξπρές της Wind (Merlin XU870 Express HSDPA) για την οποία με διαβεβαίωναν ότι λειτουργεί με το νέο λογισμικό (λήψη από το site) αλλά ουδέποτε λειτούργησε. Όπως και μία εναλλακτική λύση με USB, που μου πρότειναν. Στην Cosmote, πιο ειλικρινείς, δηλώνουν: «για Vista προς το παρόν, τίποτα».

Είναι προφανώς θέμα χρόνου – φαντάζομαι πως το φθινόπωρο το πρόβλημα θα λυθεί. Γιατί μόνο με μία τέτοια κάρτα η φορητότητα γίνεται απόλυτη. Και με το κόστος να έχει πέσει στα 50 € τον μήνα για 300ΜΒ - δεν είναι καν πολύ ακριβή.

Διάλειμμα: Χαλαρά...

Τώρα δεν είναι ώρα για θέματα - τεχνολογικά ή άλλα. Τώρα είναι η ώρα για χαλάρωση. Ακόμα και για εκείνους που έμειναν στην πόλη. (Τι ηδονή να κατεβαίνεις από το Ψυχικό στο Σύνταγμα σε δέκα λεπτά!).

Βάζω μόνο τρεις φωτογραφίες από τον Μικρό Γιαλό της Λευκάδας όπου πέρασα δύο υπέροχα δεκαήμερα πριν από χρόνια. Για να ξεκουράσουν τα μάτια. Στο μέλλον θα υπάρξουν θέματα πολλά, θα αναβιώσει και το Doncat (εκλογές έρχονται!) θα ανάψουν τα αίματα. (Αν και αμφιβάλλω - δεν έχω κατάλαβει τι θα αλλάξουν).

Μέσα ή έξω από την πόλη - χαλαρώστε. Αφήστε την πίεση να πέσει, τους ρυθμούς να επιβραδυνθούν, τον χρόνο να χαζέψει...

Όσοι μείναμε, μπλογκάρουμε άνετα κι ελεύθερα, χωρίς θέμα και σε ρυθμούς ανατολίτικους - άντε και πέντε σχόλια την ημέρα...

Ο πυρετός του καινούργιου

Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν κοιμηθήκατε από ανυπομονησία;

Πότε ξενυχτήσατε περιμένοντας;

Πότε επιστρέψατε στα παιδικά χρόνια όταν η υπόσχεση του νέου παιχνιδιού σας κρατούσε ξύπνιο και όρθιο;

Από όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν τώρα να με κρατήσουν σε εγρήγορση – μόνο τα τεχνολογικά έχουν πιθανότητες. Δεν θα ξενυχτούσα για καινούργια ρούχα ούτε παπούτσια. Για ένα καινούργιο κινητό (που το άφησα ολονυχτίς να φορτίσει) μάλλον όχι. Για ένα καινούργιο φορητό υπολογιστή; Πιθανό. Για ένα καινούργιο αυτοκίνητο; Σίγουρα.

Εσάς, τι θα σας έδινε ανήσυχο ύπνο;

____________________________________

Πριν 22 χρόνια είχα έτσι περιγράψει τα συναισθήματά μου. Το αυτοκίνητο ήταν ένα Renault 5 GT Turbo, μαύρο. Το κράτησα 3 χρόνια και μετά το άλλαξα με ένα άσπρο, δεύτερης γενιάς. Εκπληκτικό αυτοκίνητο. Όλες οι προσδοκίες της άγρυπνης νύχτας βγήκαν αληθινές.


1985 - Παραμονή παραλαβής του 5GT Turbo


Α – ο πυρετός του καινούργιου αυτοκινήτου! Σαν τον νέο έρωτα - δεν σ’αφήνει να κοιμηθείς. Το νιώθεις ανυπόμονο κάτω από το σπίτι και δεν βλέπεις την ώρα να ξημερώσει. Να το πάρεις, να ανοιχτείτε στους δρόμους, να γνωριστείτε. Τι άραγε θα σε μάθει; Πόσο διαφορετική θα είναι η ίδια διαδρομή επειδή το αυτοκίνητο είναι άλλο;

Είναι η μόνη περίπτωση που ξαναζώ τον παιδικό πυρετό της Πρωτοχρονιάς και της γιορτής μου. Χαρίστε μου οτιδήποτε άλλο - από βίντεο μέχρι βίλα - δεν θα επηρεάσει καθόλου την ποιότητα του ύπνου μου. Αλλά νέα ερωμένη ή νέο αυτοκίνητο = αϋπνία.

Και να ήταν η πρώτη φορά! Πόσα αυτοκίνητα πέρασαν από την ζωή μου… (Το κείμενο δεν έχει ως θέμα τις γυναίκες). Πάντα είναι η πρώτη φορά. Και πόσο σημαντική είναι αυτή η πρώτη επαφή, τα λίγα χιλιόμετρα της αρχής! Αμέσως νιώθω αν μου πάει η όχι. Και σπάνια αναθεωρώ την πρώτη εντύπωση.

Το σωστό αυτοκίνητο είναι σαν το καλό έτοιμο ρούχο. Το φοράς, σου κάθεται - και φεύγεις.

Πως φέρομαι σε ένα νέο αυτοκίνητο; Όχι, δεν το ροντάρω, απλώς το γυμνάζω. Το μαθαίνω προοδευτικά να ανεβάζει την δύναμη και την ροπή του. Αισθάνομαι σαν τον προπονητή ενός καθαρόαιμου που πρέπει να βγάλει μέσα από το άτι όλες του τις δυνατότητες. Βέβαια μερικές φορές δεν πρόκειται για άτι αλλά για μουλάρι. Νόθο και άσχετο. Τα έχει η ζωή αυτά…

Το ροντάρισμα πάντως είναι μύθος που τον συντηρούν οι κατασκευαστές επειδή τους συμφέρει. Οι σημερινές κατασκευαστικές ανοχές δεν έχουν ανάγκη την τριβή της χρήσης. Αλλά δεν είναι προτιμότερο – σκέπτονται οι κατασκευαστές – να οδηγείται το νέο αυτοκίνητο προσεκτικά και αργά, μέχρι να το μάθει ο οδηγός; Έτσι μειώνονται σημαντικά οι βλάβες που καλύπτονται από την εγγύηση.

Ας αφήσουμε που είναι και ένα προληπτικό μέτρο για τις ενδεχόμενες κακοτεχνίες (Δευτεριάτικα αυτοκίνητα) που θα εμφανιστούν συνήθως στα πρώτα χιλιόμετρα – και θα μπορούσαν, με εντατική χρήση, να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις. Αλίμονο - υπάρχουν ακόμα μοντέλα που ολοκληρώνονται στα χέρια των οδηγών…


Όλα αυτά λοιπόν συνηγορούν για την συνέχιση του στρωσίματος. Όχι όμως πως το έχουν ανάγκη τα μηχανικά μέρη. Πιο πολύ το χρειάζεται ο οδηγός. Έτσι ροντάρω τώρα τον εαυτό μου, μαθαίνοντας αυτές τις μέρες το καινούργιο μου τούρμπο.

Α, ναι - σε ανανεώνει το νέο αυτοκίνητο. Θέλεις να ξανακάνεις όλες τις γνωστές διαδρομές, όλα τα αγαπημένα ταξίδια. Σαν να ξαναζείς από την αρχή.

Έτσι, με σοφά, περίτεχνα παιχνίδια πορευόμαστε και παρηγορούμε τον εαυτό μας μπροστά στο μαύρο φόντο του θάνατου.

(Παιχνίδι: πράξη ελευθερίας - η άμυνά μας στην μοίρα). Νήπιοι; Παιδιά; Δεν πειράζει. Καλύτερα παιδιά (αιώνια παιδιά) παρά πρόωροι γέροι.

_________________________________

Κι εσείς; Πότε νιώσατε για τελευταία φορά τον πυρετό του καινούργιου; Και για τι; (Κι ας μην ακούσω ανοησίες για καταναλωτική κοινωνία - το 1940 που τον πρώτο-ένιωσα, δεν υπήρχε...).

Το εθνικό μας χέρι

Αυτό το καλοκαίρι ταξίδεψα πολύ σε Εθνικές και άλλες οδούς. Και πάλι έμεινα άναυδος από την εκπληκτική αυτή ελληνική εφεύρεση: το παράλυτο αριστερό χέρι.

Τα δύο στα τρία αυτοκίνητα είχαν ανοιχτό το παράθυρο του οδηγού. Από το άνοιγμα αυτό κρεμόταν ένας βραχίονας με χέρι. Αλλά πώς κρεμόταν!

Αδιανόητες οι γωνίες και οι θέσεις που έπαιρναν αυτά τα χέρια. Σαν να μην είχαν κόκαλα. Σαν να μην είχαν καν μύες, τένοντες, αρθρώσεις. Έμοιαζαν περισσότερο με κουρέλια, σφουγγαρόπανα, ξεσκονόπανα. Η παλάμη κοίταζε προς τα πίσω, λες και την είχαν εξαρθρώσει με φοβερά βασανιστήρια. Τα δάχτυλα λυτά, χαλαρά, σαν κρόταλα.

Το παράλυτο αυτό χέρι έδινε μία σαφέστατη εικόνα της γενικής μας κυκλοφοριακής παράλυσης. Ο οδηγός αντιμετώπιζε την διαδικασία της οδήγησης σαν να ήταν αποχαυνωτικό υδρομασάζ. Λυμένος, χαμένος, μπαϊλντισμένος, δεν ήξερες αν είναι ξύπνιος ή σε κατάσταση ύπνωσης.

Αυτό το χέρι έλεγε περισσότερα για την αιτία των τροχαίων ατυχημάτων μας, από όλες τις εκθέσεις της αστυνομίας. Πώς να αντιδράσει γρήγορα σε μία επικίνδυνη φάση, πώς να φρενάρει, να επιταχύνει – όταν βρίσκεται σε παραλυτικό κώμα; Για να βγει από την ύπνωση, να αποκτήσει, νεύρα, αντιδράσεις, μυϊκό τόνο, χρειάζεται ώρα – όπως αυτός που ξυπνάει από βαθύ ύπνο.

Μου έγιναν εμμονή αυτά τα χέρια – αν είχα συνοδηγό με κάμερα θα τον έβαζα να τα φωτογραφίζει. Μου έκαναν εντύπωση οι θέσεις που έπαιρναν. Άνοιξα και εγώ το παράθυρό μου, αψηφώντας τον καυτό λίβα, και προσπάθησα να τα μιμηθώ. Αδύνατον! Κόντεψα να στραμπουλίξω τον αγκώνα και τον καρπό μου, αλλά δεν μπορούσα να πιάσω ούτε μία από τις στάσεις. Πώς το έκαναν;

Και το έκαναν όλοι: τα χέρια δεν κρέμονταν μόνο από αγροτικά Τογιότα και Τσιγγάνικα Ντάτσουν ούτε από φτηνά Κορεάτικα και ταπεινά σαραβαλάκια. Είδα ανάλογες καταστάσεις σε αυτοκίνητα πανάκριβα και ευγενούς μάρκας. Είδα παράλυτο χέρι να κρέμεται από μεγάλη Τζάγκιουαρ, από BMW και Μερτσέντες, από Σααμπ και Βόλβο.

Καλά, δεν χρειάζονται τον κλιματισμό μέσα στο ντάλα μεσημέρι; Φαίνεται πως όχι. Προκειμένου να χάσουν την ευχαρίστηση του να στραμπουλίξουν αποτελεσματικά το μπράτσο τους και να το επιδείξουν σε όλους τους εποχούμενους. «Να, δείτε το δικό μου! Παίρνει τρεις στροφές ως τα δάχτυλα!».

Αν κυκλοφορούσαν στους δρόμους μας Ινδοί φακίρηδες, θα έσκαγαν από την ζήλια. Αυτοί δένουν τα πόδια τους κόμπο, εμείς λύνουμε τα χέρια μας και τα γυρίζουμε ανάποδα. Και, φυσικά, όταν θέλουμε να αλλάξουμε ταχύτητα, δεν βάζουμε μέσα το αριστερό – αφήνουμε το τιμόνι. Πάει και έτσι το αμάξι. Για να μην αναφέρω τις (συχνότατες) περιπτώσεις όπου ο οδηγός, είτε καπνίζει, είτε τρώει σάντουιτς, είτε ρουφάει φραπεδιά – και όλα αυτά πάντα με το δεξί (το «καλό το χέρι» - έτσι έμαθε από μικρός). Το αριστερό εκεί, κρεμασμένο σαν την μπουγάδα για να στεγνώσει. Ποιος οδηγεί; Μα ο «Ούτις». Τιμάμε τις αρχαίες παραδόσεις.

Λένε τα βιβλία ασφαλούς οδήγησης ότι πρέπει να κρατάμε το τιμόνι και με τα δύο χέρια σε θέση «δέκα και δέκα». Δεν πάει να λένε! Εμείς ξέρουμε καλύτερα. Με το ένα δάχτυλο το τιμόνι και με το άλλο (του ίδιου χεριού) τις ταχύτητες. Και το αριστερό;

Α, το αριστερό – ένδοξα κρεμασμένο από το παράθυρο, σημαία και σύμβολο του έθνους.

Χρόνια παρακολουθούσα και απορούσα. Ώσπου ξαφνικά φέτος έγινε μέσα μου φως και κατάλαβα. Τώρα εξηγείται πως αυτά τα χέρια εξαρθρώνονται και παίρνουν τέτοιες απίθανες στάσεις. Ακολουθούνε ένα παραδοσιακό αρχέτυπο. Όχι οποιοδήποτε χέρι – αλλά το ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ: το χέρι του Καραγκιόζη.

Το έχετε σίγουρα προσέξει – έχει πολλές αρθρώσεις, μπορεί να κάνει κύκλο, ζιγκ-ζαγκ ή να γυρίσει ανάποδα (όταν ο Καραγκιόζης βαράει καρπαζιά στο Κολλητήρι που είναι πίσω του).

Αυτό ήταν. Χιλιάδες χέρια του Καραγκιόζη στους Εθνικούς Δρόμους. Χιλιάδες καραγκιόζηδες πίσω από τα χέρια. Ακόμα και σε Τζάγκιουαρ. Ναι, γιατί; Δεν έχετε δει καραγκιόζη με Τζάγκιουαρ; Εγώ ξέρω αρκετούς…

Βάστα Vista ή άστα, σβήστα!

Πως τα πήγατε με τα Vista; Τα φοράτε στον υπολογιστή σας; (Η λέξη διαλέχτηκε επίτηδες – επειδή είναι και μόδα). Τα δοκιμάσατε έστω; Τα βάλατε και τα βγάλατε;

Η πρώτη μου επαφή έγινε με τις διαδοχικές beta και μετά με την RC1 (Release Candidate 1). Όλα αυτά σε χωριστά διαμερίσματα (partitions) του δίσκου, για να μη «μολύνουν» τα ΧΡ. Από την αρχή με γοήτευσαν τα χρώματα και τα γραφικά τους. Σίγουρα είναι ο πρώτος λόγος να αγοράσει κάποιος τα Windows Vista. Ένα ωραίο περιβάλλον εργασίας είναι πολύτιμο για μας που περνάμε ώρες στον υπολογιστή.

O δεύτερος είναι η ασφάλεια και ο τρίτος η σταθερότητα. Σίγουρα είναι τα ασφαλέστερα Windows ως τώρα και τα πιο σταθερά. Πρόκειται σαφώς για το πιο φιλόδοξο προϊόν πληροφορικής ever - και η δημιουργία του απαίτησε εκατομμύρια εργατοώρες και εκατομμύρια γραμμές κώδικα. Στα μισά του δρόμου το έσβησαν (Project Longhorn) και το ξανάστησαν από την αρχή.

Αλλά (υπάρχει πάντα το αλλά) η εγκατάστασή τους μπορεί να εξελιχθεί σε άσκημη περιπέτεια.

Είχα ως τώρα δύο προσωπικές εργασιακές επαφές με τα Vista (και πολλές εμπειρίες τρίτων). Η μία ήταν θετική – η άλλη τραυματική.

Όπως έγραψα πριν λίγους μήνες στο RAM:

«Τελικά τις μέρες του Πάσχα την έκανα την πατάτα μου: έσκασα 220 € και έβαλα στον επιτραπέζιο, πάνω από τα XP, την έκδοση αναβάθμισης των Vista. Σας ικετεύω: μην το τολμήσετε. Παρόλο που είχα συλλέξει τους οδηγούς (drivers – τουλάχιστον όσους βρήκα) παρόλο που είχα κάνει όλες τις προετοιμασίες, η αναβάθμιση ΔΕΝ είναι επιλογή. Εκτός από το ότι δεν λειτουργούν τα μισά προγράμματα και οι μισές συσκευές, το σύστημα γίνεται ασταθές, παρουσιάζει κολλήματα και κρεμάσματα. Σε τέσσερις μέρες έκανα βαθύ format και ξανάστησα τα XP και όλα τα προγράμματα από το μηδέν».

Άστα - σβήστα!

Αντίθετα, εκεί όπου έχει γίνει εγκατάσταση από την αρχή – στον φορητό μου – λειτουργούν άψογα. Το Toshiba Satellite ήρθε με Vista και το χρησιμοποιώ για τις περισσότερες δουλειές. Βέβαια και εδώ πέρασα μία μεταβατική φάση μέχρι να βρεθούν οι drivers για τις υπόλοιπες συσκευές και τα προγράμματα που είχαν γραφτεί για να εργάζονται με το νέο λειτουργικό.

Τώρα κάνω ένα τρίτο πείραμα. Μια και είχα το λειτουργικό σύστημα να κάθεται (και για να μην κλαίω τα 220) έκανα νέα εγκατάσταση στον επιτραπέζιο – αλλά αυτή τη φορά σε χωριστό διαμέρισμα, στον δεύτερο σκληρό δίσκο. Έχω έτσι αρχική επιλογή μόλις ξεκινάει ο υπολογιστής: να φορτώσει είτε τα ΧΡ είτε τα Vista. Τον έχω ρυθμίσει έτσι που, αν δεν επιλέξω αλλιώς, μετά από 20 δευτερόλεπτα να πηγαίνει στα ΧΡ (αφού με αυτά κυρίως δουλεύω).

Ε, λοιπόν τα Vista μόνα τους είναι συγκινητικά αβοήθητα. Από όλες τις συνδέσεις του υπολογιστή αναγνωρίζουν μόνο μία dial up PSTN στα 56Kbps – ούτε την ασύρματη (παρόλο που ο υπολογιστής έχει κάρτα και στα ΧΡ δικτυώνεται ασύρματα) ούτε την ISDN (δεν «βλέπουν» το modem) ούτε καν την Ethernet. Για όλα αυτά πρέπει να βρω τους οδηγούς. Από τα περιφερειακά μόνον έναν από τους τρεις εκτυπωτές, κανένα σκάνερ, ούτε την videocam.

(Είναι χαρακτηριστικό πως όταν έκανα την νέα εγκατάσταση των ΧΡ, εκείνα βρήκαν σχεδόν τα πάντα, αυτόματα και μόνα τους…).

Άρα: ωραία τα Vista αλλά μόνο σε καθαρή εγκατάσταση (clean install) και ει δυνατόν σε έτοιμο μηχάνημα όπου άλλοι θα έχουν φροντίσει για την συμβατότητα και την έλλειψη συγκρούσεων. Και παρόλο που τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει πολύ και όλες οι εταιρίες έβγαλαν λογισμικό και οδηγούς για Vista (τελευταία πρέπει να ήταν η Sony Ericsson: κυκλοφόρησε την σουίτα συγχρονισμού στις 28 Ιουνίου) και πάλι κάθε εγκατάστασή τους έχει δουλειά και μικροπροβλήματα.


Αλλά, όταν φτάσουν να λειτουργούν σωστά, αξίζουν τον κόπο. Εκτός από την ασφάλεια και την σταθερότητα (βράχος!) τα γραφικά σε γοητεύουν συνέχεια. Διάφανα, ζωντανά παράθυρα, αιθέρια χρώματα. (Φυσικά, για να τα βλέπεις αυτά και να λειτουργήσει το aero χρειάζεται και ισχυρός υπολογιστής με γερή κάρτα γραφικών).

Ακόμα και τα παιχνίδια είναι κομψοτεχνήματα. Όποιος παίξει Πασιέντζα ή Κυψέλες στα Vista, νιώθει πολύ φτωχά όταν επιστρέψει στα ΧΡ. Σαν πρωτευουσιάνος που γύρισε στην επαρχία...