Με την ευκαιρία της αποδημίας του Bergmann θα ήθελα να μιλήσουμε για την κατεξοχήν τεχνολογική τέχνη – τον κινηματογράφο.Καμία άλλη τέχνη δεν εξαρτάται τόσο από την τεχνολογία. Αν εξαιρέσει κανείς το σενάριο – που στην αρχική του μορφή είναι κείμενο, αλλά όταν ντεκουπαριστεί γίνεται σειρά εικόνων – όλα τα υπόλοιπα στην τέχνη αυτή είναι τεχνολογικά.
Κάμερα, φωτισμοί, ηχοληψία, μοντάζ. Όλα προϋποθέτουν τεχνολογία αιχμής.
Μπορεί να υπάρξει κινηματογράφος χωρίς σενάριο, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς μουσική, (όλα αυτά έχουν γίνει) αλλά όχι χωρίς τεχνολογία. Χωρίς κάμερα (αναλογική ή ψηφιακή) χωρίς εγγραφή ήχου, χωρίς συνάρμοση σκηνών.
Και οι άλλες παράγωγες οπτικοακουστικές τέχνες (τηλεόραση, video-art) είναι παιδιά του.
Ο κινηματογράφος είναι η τεράστια επική τέχνη της εποχής μας. Αν ο Όμηρος ζούσε σήμερα θα ήταν σκηνοθέτης. Το ίδιο και ο Μπαλζάκ. Οι μεγάλες αφηγήσεις μας είναι οπτικοακουστικές.Είναι η μόνη τέχνη που μπόρεσε να συνδυάσει το λαϊκό με το ελιτίστικο. Το μεγάλο κοινό με την υψηλή ποιότητα.
Οι μάζες λάτρεψαν τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Χίτσκοκ. Το ίδιο και οι κριτικοί. Το «Όσα παίρνει ο άνεμος», 68 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, εξακολουθεί να γοητεύει όλους – το ίδιο και η «Καζαμπλάνκα».
Αν κάποιος διανοούμενος σας μιλήσει εναντίον της τεχνολογίας – πείτε του μόνο μία λέξη: σινεμά.
Αφήστε τον, βυθιστείτε στην πολυθρόνα σας και αφεθείτε στην μαγεία. Είτε βλέπετε κλασικό ουέστερν του Τζον Φορντ, είτε ποίηση του Ταρκόφκι, είτε αυτοσαρκασμό του Γούντι Άλλεν, είτε σπλάτερ του Ταραντίνο – η γοητεία είναι εκεί!
Και, για να ξαναγυρίσουμε σε αυτόν, ο Μπέργκμαν, ο φιλόσοφος με την κάμερα, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην εποχή μας. Οι καταδύσεις του στην ψυχή θυμίζουν Ντοστογιέφσκη. Οι ποιητικές του στιγμές λυτρώνουν από την φρίκη της ύπαρξης, που ο ίδιος μας υποβάλλει.«Δι ελέου και φόβου...»
253 comments:
«Oldest ‹Older 201 – 253 of 253Διακοσάρα με την τσίμπλα στο μάτι;
Μου την έφαγε ο οικοδεσπότης την 200άρα!
Η πιο δυνατή ταινία για μένα, το "American Beauty". Καθρέφτης!
Στριμωγμένα ανάμεσα στην ρουτίνα, η αυτοδιάθεση να αντιπαλεύει τον ιδανικό τρόπο ζωής ισορροπώντας διαρκώς πάνω σε μια κλωστή.
Απόδειξη ότι το Ηollywood μπορεί να δώσει και πραγματικά διαμάντια, εκτός από πλαστικά και γυάλινα.
Nikos Dimou said...
Εγώ, φίλε μιλάω με γεγονότα. Εκτός αν ακυρώοσυμε όλη την τέχνη πριν το 1800... που όλη ήταν αποτέλεσμα παραγγελιάς.
July 31, 2007 7:32 PM
---------------------------------
Kαλησπέρα
Ωραία! Σε post για την τεχνολογία εγώ γύρισα στο 60 κι εσείς του δώσατε και κατάλαβε! 1800 και πίσω...
:-))))
Μετά από κάτι τέτοια πως να μην πρηστεί το σ'κώτ' του Χρ'στόδ'λου. Τα παιξε ο άνθρωπος με τους διαφωτιστές!
:-))))
Ο Μίκαελ Χάνεκε θέλει γερά νεύρα. Αλλά κάτι του λείπει ακόμα.
ΟΣΙΜΑ: !!!
Νομίζω πως την Αυτοκρατορία των αισθήσεων πρέπει να την δει ο Λευτέρης σε επαναλαμβανόμενες εξαναγκαστικές προβολές όπως ο νεαρός στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, μπας και ησυχάσουμε!
@lefteri m
η Sylvia σου χαλάει το ύφος. Ξανασκέψου το!
:-))))
Δεκαετια του 60 στην κοντινη πολη ειχε ερθει και εγκατασταθει ο κινηματογραφος.Ορδες φιλοτεχνων περνουσαν να "δουν" σινεμα .
Επαιζε μια ταινια με ηρωα τον Κωλοκοτρωνη.
Η ωρα η διαθεσιμη ομως των δυο νεαρων ειχε περασει και θα εχαναν το λεοφορειο για το χωριο τους.
Σκυφτοι για να μην γινουν αντιληπτοι και ενοχλητικοι στους αλλους φιλοτεχνους προσπαθησαν να φυγουν.
Εκεινη την στιγμη ακουστηκε η βροντερη φωνη του Κωλοκοτρωνη.
-ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΩΡΕ ΕΛΛΗΝΕΣ?
-Συγνωμη Θοδωρη που φευγουμε αλλα θα χασουμε το λεοφορειο για το χωριο!
@reactor69
"the ice storm" τοy Ang Lee. προγενέστερη ταινία του "American Beauty" με παρεμφερές θέμα (αμερικάνικο όνειρο), ολίγον τι βαρύτερη. ωραιότατες και οι δύο.
αλλά ας μη τα τσουβαλιάζουμε όλα. και το χόλλυγουντ έχει βγάλλει κατά καιρούς πολλές ωραίες ταινίες.
@sadosadist
και μετά λένε εμένα "κολλημένο"! από το '60 στο 1800 δεν κατάλαβες πως φθάσαμε ή απλώς σου αρέσει να γκρινιάζεις;
Ξέρω πως είναι μπελάς να διαβάζετε πολλά σχόλια - αλλά αν θέλετε να γράψετε κάτι, καλό είναι πριν, να κάνετε αυτό τον κόπο...
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη που όταν ρωτώνται "ποιες είναι η αγαπημένες σου ταινίες", απαντούν το Godfather και το Matrix.
Το μόνο που έχω να πώ είναι πως διαβάζοντας τα περισσότερα σχόλια σε αυτό το ποστ, καθώς και σε κάμποσα άλλα, νιώθω εντελώς ακαλλιέργητος και αμόρφωτος.
Ίσως επειδή 2-3 από τα έργα που αναφέρονται στα σχόλια τα είδα σε μικρή ηλικία, δεν έπιασα σωστά τα νοήματα και την αισθητική, με αποτέλεσμα να αντιπαθώ τον -λαϊκίστικα χαρακτηριζόμενο-"κουλτουριάρικο κινηματογράφο".
Θα τα ξαναπαλέψω.
Μη διαβάζετε τίποτα ρε. Φτύνετε και σφακελώνετε τους στερημένους χαζοχαρούμενους που πανηγυρίζουν όταν ο αριθμός των σχολίων γίνεται άρτιος με περισσότερα από ένα μηδενικά.
δε ξερω αν το πε καποιος αλλα εφυγε και ο antonioni..
drunk tank said: "και το χόλλυγουντ έχει βγάλλει κατά καιρούς πολλές ωραίες ταινίες."
Μία τέτοια, αριστουργηματική για μένα είναι και η ταινία instict με Antony Hopkins.
Σε κάνει να σκέφτεσαι για μέρες...
ΥΓ: Την έχει απόψε το star στις 10.
Επίσης, 7η σφραγίδα κανάλι βουλής στις 10 επίσης! :(
Και blow up, ΕΤ1 στις 9!
Θα τρελλαθούν τα βίντεο απόψε!
Επειδή τον φαντάζομαι τον Γάτο ανεβασμένο στο σύνθετο, με κυρτωμένη ράχη, τις τρίχες Μοhican look και τα νύχια να εξέχουν τρία εκατοστά από τις πατούσες, θα κάνω μια ερώτηση στον Εxafricanlandlord Sadosadist μπας και τα βρούμε κάπου στη μέση!
Υποθέτωντας πως στο απώτερο μέλλον, όπου οι βασικές ανάγκες όλου του κόσμου έχουν καλυφθεί επαρκώς, ιδρυθεί μια αμιγώς μη κερδοσκοπική εταιρεία παραγωγής ταινιών, παρέχοντας budget τριπλάσια των σημερινών blockbuster, με κλήρωση(τυχαία) σε επίδοξους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, με αποκλειστικό σκοπό και γνώμονα την δημιουργία αυτή καθ' εαυτή, λαμβάνοντας υπ' όψιν πως ο δημιουργός θα έχει στην "παλέττα" του, σεναριογράφους, λογοτέχνες, ζωγράφους, γλύπτες, αρχιτέκτονες, συνθέτες, μουσικούς, ηθοποιούς, φωτογράφους, ειδικούς στην επεξεργασία του φιλμ, τα καλύτερα μηχανήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί και να χρησιμοποιήσει χωρίς, επαναλαμβάνω, πιέσεις και παρεμβάσεις, εξακολουθείς να θεωρείς πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι τέχνη;
Δεν διαφωνώ με όσα παρατηρείς στον σημερινό κινηματογράφο, αλλά αντιδρώ στο γεγονός ότι πιάνεσαι από αυτά για να τον απαξιώσεις ως έννοια, ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας.
Μπορούμε, δηλαδή, να πούμε πως ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν μπετατζής πολυτελείας, καθώς δημιούργησε τον Δαβίδ ύστερα από παραγγελία της κυβέρνησης της Φλωρεντίας για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς. Ακόμα και τα μέλη του αγάλματος είναι δυσανάλογα σε μέγεθος, καθιστώντας σαφές πως ο κύριος σκοπός ήταν η θέαση και η επικοινωνία του μηνύματος, και όχι αποκλειστικά η δημιουργία, διότι μόνο τοποθετημένο σε βάθρο, κάτι προφανώς προκαθορισμένο, οι αναλογίες του φαίνονται τέλειες στον θεατή.
(συνεχίζεται...)
Με αυτή τη λογική, μπορούμε να το θέσουμε και σε άλλη βάση το ζήτημα.
Τι ήταν τέχνη και τι θα είναι τέχνη.
Ενα βιβλίο του Ιουλίου Βερν, χάνει σήμερα την αξία του επειδή αναφέρεται σε κοινότοπα, ή ακόμα και πεπερασμένα, τεχνολογικά επιτεύγματα; Ναι, ίσως να μην συγκινεί τόσο το ανιψάκι μου που λιώσει το Final Fantasy, ή κάποιον που έχει υπηρετήσει μια ζωή σε πυρηνικό υποβρύχιο, όσο συγκίνησε έναν άνθρωπο στα μέσα του 19ου αιώνα.
Ή μήπως το Matrix, που θεωρώ πως βασίστηκε στην πιο πρωτότυπη και ανατρεπτική ιδέα στην ιστορία του κινηματογράφου, θα χάσει την αξία του με την πάροδο του χρόνου και την έλευση νέων τεχνολογιών;
Εν ολίγοις, θεωρώ πως η πρωτοτυπία στην τέχνη μπορεί να υπάρξει και μέσα σε απαίδευτα μυαλά, ακόμα κι αν το θέμα της είναι τετριμμένο για κάποιους, διότι πέραν και πρώτα από κάθε άλλη έννοια, πηγάζει από την επιθυμία του δημιουργού για επικοινωνία. Από εκεί και πέρα μπουρούμε να μιλήσουμε για τον τρόπο, την τεχνική και το είδος της τέχνης που επιλέγει κανείς για να μεταδώσει το μήνυμα.
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δέχομαι πως ένα έργο διατηρεί παγιωμένη την αξία του, πόσο δε μάλλον πως αυτή μπορεί να απαξιώσει, ή να εξυψώσει, ένα μέσο, είτε αυτό είναι η ζωγραφική, είτε ο κινηματογράφος.
Προτιμώ να εκτιμώ, παρά να κρίνω.
Η κριτικός κινηματογράφου Pauline Kael είχε πει κάποτε:
"The movies are so rarely great art, that if we cannot appreciate great trash, we have no reason to go".
Reactor69
Ο Ιούλιος Βερν (και κάθε συγγενής του της Sci-Fi) δεν αντλεί την αξία του από την τεχνολογική του επικαιρότητα - αλλά από τους χαρακτήρες, την πλοκή, την ποιότητα της γραφής. Δεν απαξιώθηκε ο Πλοίαρχος Νέμο διότι εντωμεταξύ εφευρέθηκε το υποβρύχιο...
Drunk tank,
Μα δεν νομίζω πως τσουβάλιασα τίποτα, απλά ταινίες όπως τα "Ράμπο", τα "Ρόκυ" κτλ δεν μπορώ, προσωπικά, παρά να τα δω ως ημιπολύτιμους λίθους, φτηνά επεξεργασμένους, έχοντας δει ΚΑΙ ταινίες όπως το "American Beauty". Αυτό εννοούσα.
Το "Ιce storm" πρώτη φορά το ακούω, οπότε ευχαριστώ για την πρόταση.
Οldman,
Κι εγώ σε παρόμοια φάση είμαι! Θα αδειάσω λίγο το σκληρό και θα "κατεβάσω" ιδιαίτερα. Πιρατεία: Υπαρκτός σοσιαλισμός διαμέσω τεχνολογίας ανεπτυγμένης μέσα στον καπιταλισμό! The high art of living "in between"!
Somebody,
"Θα τρελλαθούν τα βίντεο απόψε!"
On Telecom/On Rec!
Αποθήκευση προγράμματος τριών ημερών όλων των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών! Εχει και τα καλά της ως εταιρεία...
:ppp
Y.Γ@speak,don't stop now,speak: Γιούπιιιι!!!
αργησα, αργησα πολυ σ'ενα ποστ για το αγαπημενο μου θεμα. Ulrich Muhe-Serrault-Bergman-Antonioni. Μας αφηνουν σιγα σιγα για τον κοσμο των δικων τους εικονων.
Εχουν ειπωθει τοσα, θα ηθελα να σχολιασω σε ολα τα θεματα που τεθηκαν παρεμπιπτοντως στη διαρκεια της συζητησης, αλλα αφου αργησα, αυτοτιμωρουμαι και περιοριζομαι στο κυριο θεμα του ποστ.
Εβλεπα τις προαλλες τα εργα του Melies, το ιδιοφυες ταξιδι στο φεγγαρι και τον Melomane, γυρισμενο στα 1902. Ουσιαστικα ηταν ενα παιχνιδι με τα νεα τεχνολογικα μεσα. Επαιζε με τα παιχνιδια της οφθαλμαπατης που του προσεφερε το νεο μεσο, η καμερα και το φιλμ. Το φιλμ περασε σε διαφορες φασεις μεσα απο την τεχνολογια, και η κινηματογραφικη εξελιξη πραγματοποιουνταν στις ενδιαμεσες φασεις, στις περιοδους αναμεσα στα τεχνολογικα βηματα, οταν οι κινηματογραφιστες προσπαθουν να τελειοποιησουν τα μεσα που διαθετουν στη δεδομενη φαση.
Τα γκαγκς του βωβου κινηματογραφου, η εκρφραστικοτητα του Τσαπλιν, του Κητον, οι μεγαλεπηβολες εικονες του Γκριφιθ και του Φριτς Λανγκ ηταν μια προσπαθεια να αξιοποιηθει η νεα ανακαλυψη της σκετης κινουμενης εικονας. Και υστερα, στο επομενο βημα, η προσπαθεια να αξιοποιηθει ο ηχος μεσα στις ομιλουσες ταινιες. Και η μουσικη. Και να εχουμε ετσι τη μακρα φαση των "ολοκληρωμενων" (με ηχο και εικονα) αριστουργηματων, που μη εχοντας ακομα τις δυνατοτητς των τεχνικων εφε, επικεντρωνονταν στα πλανα, στη χρηση του φακου, στο μονταζ και στις ερμηνειες -που πλεον επαψαν να παιζουν τοσο με την εκφραστικοτητα του προσωπου και εγιναν πιο σωματικες. Και εχουμε τα αμερικανικα αριστουργηματα που αναφερθηκαν και παραπανω και παραλληλα την ευρωπαικη και ασιατικη ανθιση, που πρωτη, νομιζω, αριχσε να χρησιμοποιει ως μεσο την εικονα, για να αφοσιωθει με το περιεχομενο που αρχισε να γινεται περισσοτερο φιλοσοφικο. Και μετα, στο επομενο βημα, ξανακατακλυστηκαμε απο εικονες, αξιοποιωντας τη νεα δυναμη της εικονας, αυτη που μας εδωσαν τα εφε -και επανηλθαμε σε μια πιο εικονοκεντρικη κινηματογραφηση. Και φτανουμε τωρα, απο τα παιχνιδια του Μelies, που επαιζε με το φιλμ και την εικονα 100 χρονια πριν, στα ψηφιακα παιχνιδια του Lynch που στο τελευταιο εργο του αφηνει το φιλμ και παιζει με την ψηφιακη του καμερα στο χερι (ακολουθωντας αλλους κινηματογραφιστες, Ευρωπαιους και μη) και παιζει με τις εικονες του μαυλου μας.
Ολη η ιστορια του κινηματογραφου, ολα τα νεα ρευματα, ειναι απορροια των εκαστοτε τεχνολογικων εξελιξεων. Και βεβαια, παντα υπο αυτο το πρισμα πρεπει να βλεπονται και να εκτιμωνται.
Οσο για τον Bergman, τα λογια ειναι για μενα περιττα. Κατι προσαπθησα να γραψω chez moi, αλλα περιοριστηκα σε λιγα. Οι "Αγριες Φραουλες" και ο professor Borg, η πρωτη μου επαφη με τον "σοβαρο" κινηματογραφο. Οι "Σκηνες απο ενα γαμο" μια πρωτη σκληρη συνειδητοποιηση -ισως πιο νωρις απο οσο επρεπε. Η "Περσονα" η ταινια που οσες φορες κι αν τη δω θα ανακαλυπτω νεες αναγνωσεις. η "Φανυ και Αλεξανδρος"ισως η all time favorite. η "Εβδομαη Σφραγιδα" ο πρωτος μεταφυσικος μου τρομος. και τοσες αλλες.
Οσο για τον Antonioni, το "Blow up" και η "Νυχτα" ειναι τα δυο αγαπημενα μου (συμπτωματικα και του Bergman, οπως διαβασα καπου σημερα!).Και μια ατακα του Ιταλου που βρηκα σε αλλο μπλογκ, ιδιαιτερα ταιριαστη με το πνευμα του σημερινου ποστ:
-"What would you have made if you lived before film existed?"
-"Film."
Καπου ειδα οτι ο οικοδεσποτης δεν εχει δει τον Χανεκε που μοιραζει το Σινεμα. Αξιζει ο Κρυμμενος, που εχει κολλησει στο μυαλο μου εδω και 2 χρονια ΚΑΙ αξιζει να παραγγελθει απ'εξω (για γερμανοφωνους) το παραγνωρισμενο Das Schloss του Καφκα με πρωταγωνιστη τον Ulrich Muhe.
αχ, θελω κι εγω να πω και για Χιτσκοκ και Κουροσαβα και για Ουελς. Αλλα ειπα ηδη πολλα.
Καλο μηνα.
Γάτε,
"Ο Ιούλιος Βερν (και κάθε συγγενής του της Sci-Fi) δεν αντλεί την αξία του από την τεχνολογική του επικαιρότητα..."
Μα αυτό ακριβώς προσπάθησα να τονίσω, μειώνοντας την βαρύτητά του στην εξίσωση ως προς συγκεκριμένους αποδέκτες, σε εξίσου συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τα υπόλοιπα που αναφέρατε πιστεύω πως εννοούνται, αν και δεν είναι αυτά που ξεχώρισαν τον Ιούλιο Βέρν από τους συγγραφείς του καιρού του.
sadosadist, ΝΔ,
δεν έχω πειστεί ότι διαφωνείτε.
Ο sadosadist λέει ότι εδώ και καιρό, και τέλος πάντων, σήμερα, είναι πρακτικά αδύνατο να γυριστεί μια κινηματογραφική ταινία έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της Agora's (επενδύσεις, στούντιο, διανομή, κλπ.) και ο ΝΔ λέει ότι ποτέ έως τώρα στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρχε τόση τεχνολογία στην διάθεση του κάθε κινηματογραφιστή ώστε να κάνει low-budget υψηλή τέχνη (αρκεί να έχει κάτι να πει...)
Τα κάστανα που έχετε στη φωτιά είναι οι διαφορές μεταξύ των πατρώνων του Μπαχ και των επικεφαλής των Universal Studios. Οι μεν πρώτοι, συχνά καθοδηγούσαν, με τον τρόπο τους, αλλά δεν πουλούσαν κατά κανόνα τις παραγγελιές που έκαναν. Ισως τάιζαν λίγο τη ματαιοδοξία τους, πουλώντας μούρη. Οι δε δεύτεροι, πιθανώς να σε υποχρέωναν να γυρίσεις πορνοταινία με τη μάνα τους, αν είχαν πειστεί για το Return on Investment (ROI). Οχι απαραίτητα κακό, αναλόγως της ηλικίας και της συναίνεσης της μάνας τους. Αλλά γιατί να βγάζω εγώ τα κάστανα καλοκαιριάτικα:-;
Μένει όμως το ερώτημα: γιατί δεν έχουμε σήμερα "μεγάλες" ταινίες και "μεγάλους" δημιουργούς και όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την τελευταία ταινία που είδαμε και μας συγκίνησε, ως ταρακούνημα ζωής, ψάχνουμε σε θνήσκοντες και τεθνεώντες;
Ισως είμαστε απλώς γέροι. Αλλά εδώ, γράφουν κάποιοι "είδα το blow up και άλλαξε η ζωή μου". Να φανταστώ ότι στο μέλλον τα σημερινά παιδιά θα λένε τότε "είδα παλιά το Reservoir dogs ή τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών και άλλαξε η ζωή μου"; Καλύτερα όχι...
Σίγουρα, έχουμε αιρετικούς (που συχνά γίνονται σχεδόν πειραματικοί - π.χ. Γκρίναγουέι), ταλέντα που αναλώνονται (π.χ. Ταραντίνο) και αντιστεκόμενους αποχωρητές (π.χ. Τζάρμους), έχουμε το dogma (που δυστυχώς έβγαλε και το Dogville).
Αλλά, "μεγάλους", έχουμε;
Traum
ΥΓ. Το Ctrl-F δίνει ότι το όνομα του Φελλίνι αναφέρθηκε μόλις άπαξ, και μάλιστα εν παρόδω. Το καταθέτω, ως "αντίδραση" στην άποψη ότι το καλό σινεμά πρέπει να 'ναι μπίχλα και μαυρίλα. Οχι πως δεν είχε κι αυτός τις μελαγχολικές στιγμές του. Αλλά οι στιγμές τσίρκου που εκμαίευσε από φάτσες που διάλεγε, αρχικά στο δρόμο και αργότερα στο μετρό, είναι μαγιά μαγείας.
neutrino - έστω και καθυστερημένη - πολύτιμη!
traummeister - καμιά εποχή δεν αναγνωρίζει τους μεγάλους της. Χρειάζεται η προοπτική του χρόνου.
λέγε μη σταματάς τώρα λεγε said……
Μη διαβάζετε τίποτα ρε. Φτύνετε και σφακελώνετε τους στερημένους χαζοχαρούμενους που πανηγυρίζουν όταν ο αριθμός των σχολίων γίνεται άρτιος με περισσότερα από ένα μηδενικά.
August 1, 2007 4:17 PM
-----------------------------------
Διακρίνω μία αλλαγή του κ. Δήμου σχετικά με το πώς προσεγγίζει πλέον τους διάφορους υβριστές, προβοκάτορες κ.λ.π. του blog του. Άτομα που κρύβονται συνήθως πίσω από ένα ανώνυμο προσωπικό τους blog στο οποίο δεν επιτρέπουν την πρόσβαση επισκεπτών. Και που μπαίνουν στα δικά μας “ανοιχτά” blogs και γράφουν ό,τι τους κατέβει.
Υποθέτω πως ο κ. Δήμου επέλεξε την οδό της δημοσιοποίησης παρόμοιων σχολίων αδιαφορώντας στο να τα σχολιάσει ο ίδιος. Και αφήνοντας τον κάθε ένα από τους επισκέπτες του blog του να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Πιθανώς αυτή η αντιμετώπιση να είναι και η ποιό σωστή.
svensken
Ένα στα 20 δημοσιεύω - τα πιο ανώδυνα (τα άλλα είναι από χυδαία μέχρι ανόητα). Κι αυτό γιατί εκφράζουν μία άλλη άποψη (έστω και με παράξενο τρόπο) που συμπληρώνει το τοπίο...
@Lefteris
Το υγιές σώμα είναι αποτέλεσμα του τι τρώμε.H Άντζελα λέει ότι πρέπει να τρώμε είδη υγιεινής.Eνα περπάτημα 20-30 λεπτών φτάνει για να διατηρήσει την υγεία μας.Στα γυμναστήρια δεν συχνάζουν υγιή μυαλά.
Υ.ΓΠάντως είσαι καλοστεκούμενος αλλά κόψε το κρέας.
Ο/Η TraumMeister είπε...
Σίγουρα, έχουμε αιρετικούς....ΚΛΠ
Μαζί με αυτούς να βάλουμε και τον David lynch
όσο και αν δεν το θέλω, είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω με το σχόλιο του traummeister των 5:49.
βλέποντας τις καινούργιες παραγωγές, διαπιστώνω ότι είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πούν κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί, γίνομαι όλο και περισσότερο οπαδός του "η μόνη καλή νέα ταινία είναι η παλιά ταινία που δεν έχω δεί".
έχω την αίσθηση ότι αυτό ισχύει γιά όλες τις τέχνες σήμερα, είμαστε - γιά να παραφράσω την γνωστή φράση - overinfotained, oversexed και overboard, και βλέπω τον jeff beck να σπάει την κιθάρα του στο swinging london του 1966 ως φόρο τιμής στον μικελάντζελο.
Svensken,
Reactor69 said: "Διακοσάρα με την τσίμπλα στο μάτι;"
"Λέγε μη σταματάς τώρα λέγε" said:
"Μη διαβάζετε τίποτα ρε. Φτύνετε και σφακελώνετε τους στερημένους χαζοχαρούμενους που πανηγυρίζουν όταν ο αριθμός των σχολίων γίνεται άρτιος με περισσότερα από ένα μηδενικά."
Ι guess I had that coming...
Γάτος said: "Ένα στα 20 δημοσιεύω - τα πιο ανώδυνα (τα άλλα είναι από χυδαία μέχρι ανόητα)."
Μάλλον είμαι ο πιο χοντρόπετσος εδώ μέσα! Εμ, τι τα 'χουμε τα γαλόνια... (emoticon που βγάζει τη σφαίρα από τον ώμο με τα δόντια δεν έχει να συμπληρώσω την εικόνα;)
Υπέρμαχος της ελευθεροπαπαρολογίας δεν είμαι; Ας το λουστώ!
Υ.Γ: Ο Reactor σκοτώνει την πυρατοία!
"Πιθανώς αυτή η αντιμετώπιση να είναι και η ποιό σωστή."
Δεν έχει σημασία ποια αντιμετώπιση είναι "σωστή". Σημασία έχει τι γουστάρει ο κάτοχος του κάθε blog. Δεν μπορείτε να κατεβαίνετε στο δρόμο να φωνάζετε για ελευθερίες επιλογών και μετά από την άλλη να προσπαθείτε να βάλετε "γενικούς κανόνες για το τι είναι σωστό" στο σπίτι του καθενός.
"η Sylvia σου χαλάει το ύφος."
Μου φτιάχνει τη διάθεση τις περισσότερες φορές. Στην Αμερική έχουμε διάθεση. Στην Ευρώπη, το ξέρω, έχουμε ύφος.
"ας είμαστε και λίγο εύποροι (ψυχικώς, εννοώ) με τους κριτικούς κινηματογράφου"
Προσωπικά δεν μ' ενδιαφέρουν, διότι δεν τους ακούω. Το προσωπικό μου γούστο, στο βαθμό που μου επιτρέπουν τα μέσα μου, υπερτερεί ακόμα και της αγίας γραφής. Δεν αναγνωρίζω τίτλους.
Το πρόβλημα είναι ότι όλοι αυτοί έχουν ευνουχίσει ολόκληρη ήπειρο κι ας ήταν μια ζωή μετριότητες.
""και το χόλλυγουντ έχει βγάλλει κατά καιρούς πολλές ωραίες ταινίες."
Το Groundhog day το έχετε δει; Το χίλιγουντ βγάζει 100 ταινίες και στην Ελλάδα φτάνουν μόνο οι 3 (οι πιο εμπορικές συνήθως).
============================
"Ε, λοιπόν αυτό το "ολικό έργο τέχνης" το πραγματοποίησε μερικές δεκαετίες μετά, ο κινηματογράφος. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο Βάγκνερ σήμερα θα ήταν σκηνοθέτης;"
Είδες; Με ενέπνευσε φαίνεται το μέρος (και οι διακοπές) κι άρχισα να φιλοσοφώ. Σήμερα ο Βάγκνερ; Μετεμψυχώθηκε σε Τζεφιρέλι και Lord of the Rings.
Κι ενώ όπερα του Βάγκνερ δεν μπορώ να ακούσω με τίποτα ολόκληρη, την ταινία θα την έβλεπα ευχαρίστως.
Μου φαίνεται ότι έγινα Αμερικανάκι. Δηλαδή, διατηρώ το δικαίωμά μου, ως πελάτης ("θεατής" επί το ευγενικότερον), να διαλέξω ποιο έργο θα δω και πώς θα το δω κι αν μ' αρέσει ή όχι. Στην Ευρώπη δεν είναι ο θεατής το επίκεντρο, αλλά ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Η δικτατορία του προλεταριάτου (δηλαδή του 1% των κυβερνόντων), έγινε δικτατορία των κουλτουριάρηδων. Αυτό φαίνεται ακόμα κι απ' τα ρούχα πολλές φορές. Ενώ στην Αμερική τσακίζεται ο άλλος να φτιάξει ρούχο να ικανοποιήσει τον πελάτη που θα το φορέσει, στην Ευρώπη πρέπει να πας σε πλαστικό χειρούργο για να σε φτιάξει έτσι ώστε να σου κάνουν τα ρούχα που έφτιαξε ο μαιτρ...
Είχα γράψει κάποτε ότι μ' αρέσει να διαβάζω Νίκο Δήμου διότι σέβεται τον αναγνώστη του. Σπούδασε βέβαια σε χώρα (Γερμανία), όπου δεν μπορεί ο άλλος να γράφει ακατανόητα πράγματα και να περιμένει ότι θα χάσει κανείς τον καιρό του να τον διαβάσει... αυτά συμβαίνουν σε βαλκάνια φαίνεται μόνο, όπου ο συγγραφέας ή ο δημιουργός γίνεται και μικρός τύρρανος και προσπαθεί να επιβάλει την κάθε αρλούμπα στον κάθε ένα (κι άμα πει κανείς "δεν μ' αρέσει", τον λένε κι άσχετο, διότι το παν είναι να ανήκουμε κι εμείς στην ομάδα των άλλων... κολλεκτιβισμός κι ομοιομορφία). Πάει λοιπόν ο άλλος και λέει "είμαι κριτικός κινηματογράφου" (αυτός που ήταν γκαρσόνι αλλά βρήκε ο μπάρμπας μέσο στην εφημερίδα) και πιάνει και γράφει ότι γουστάρει. Δεν έχω δει ούτε ένα κριτικό να μην γράφει με βάση το προσωπικό του γούστο. Οπότε κι εγώ, διαλέγω με το δικό μου προσωπικό γούστο (εκτός κι αν θέλει κανείς να μου πει ότι έχω βραβευτεί διεθνώς σε δύο ηπείρους επαγγελματικά, έχω ζήσει ένα σωρό πράματα και έχω κάνει άλλα τόσα, για να καταλήξω στο τέλος να υιοθετώ το προσωπικό γούστο του πρώην γκαρσονιού που βρέθηκε στο Λονδίνο 2 μέρες και στην Αστόρια μια βδομάδα και το παίζει ταξιδεμένος).
Αυτό είναι το πρόβλημά μου με τους κριτικούς (και τους ακολούθους τους): Επειδή έτσι γουστάρουν, βάζουν αστεράκια σε μια ταινία και πάνε όλοι οι άλλοι που τους διαβάζουν και μαθαίνουν απ' έξω τις κριτικές τους για να τις επαναλάβουν στην καφετέρια. Κι ας είναι και βλακείες.
Και για να κάνουν και κάποιοι άλλοι τους "διαφορετικούς, πλήν σοφούς", πετάνε και αφορισμούς σε κάθε τι καινούργιο. Της μόδας είναι... μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η Ευρώπη είναι η ήπειρος της αρχαιολατρείας και αυτο-περιορισμού ("δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια"), ενώ η Αμερική το αντίστροφο ("πώς μπορώ να το κάνω αυτό;").
Όσον αφορά τέλος τη θεοποίηση της μελαγχολίας και της ασθένειας και το χαρακτηρισμό του καταθλιπτικού κινηματογράφου ως "σοβαρός κινηματογράφος" (με εξαιρέσεις βέβαια), έχω να πω "όσα δεν φτάνει η αλεπού...".
Προσωπικά κάθε ταινία που πουλάει μελαγχολία και κατάθλιψη τη βλέπω με πολύ ύποπτο μάτι πριν καν τη δω. Πείτε με επιπόλαιο, αλλά αφού υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσει κάποιος το ίδιο πράγμα, δεν βλέπω το λόγο ο όποιος προβληματισμός να εκφράζεται μόνο μελαγχολικά. Νισάφι πια. Μια ζωή έχουμε μόνο. Μόνο μία (και δύο να είχαμε, και πάλι δεν θα άξιζε να τις θάβουμε στη μελαγχολία).
@Reactor69
Δεν έχω χρόνο. ΠΝΊΓΟΜΑΙ σήμερα.
Τι θα' λεγες αν σου έλεγα ότι το THE MATRIX είναι μια στην κυριολεξία θεολογική ταινία (τριλογία);
Δες σχετικό post στους bloggerines.
Η μεγάλη επιτυχία του αφορά στο ότι σου δείχνει συνέχεια τα πράγματα σαν να μην υπήρχε ελεύθερη βούληση ενώ η κεντρική του ιδέα είναι πως υπάρχει ελεύθερη βούληση σ΄έναν κόσμο σχεδιασμένο και χωρισμένο σε καλό - κακό.
Στην ουσία του το ΤΗΕ ΜΑTRIX είναι μια ταινία για ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΥς ΜΑΓΟΥς.
Απίστευτο; ΚΙ ομως έκανε θραύση. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα παρεμφερών συνταγών αλλά δεν έχω χρόνο τώρα.
υγ:
ΌΤΑΝ ΛΈΩ ΌΤΙ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟς ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΈΧΝΗ γιατί δεν ακούγεται ότι παράλληλα λέω πως ΚΡΑΤΩ την ΤΕΧΝΙΚΉ την κινημ/κή;
Lefteris ωραία η σινδονιάδα. Μου θυμίζει θεατρικούς μονολόγους...
Ο πρωταγωνιστής μόνος στην σκηνή και τα βάζει με όλους - he takes on the whole world!
νομίζω ότι ο οικοδεσπότης μας πρέπει να σταματήσει να δέχεται αιτήσεις, η θέσις του lenny bruce του παρόντος μπλόγκ κατελήφθη - επαξίως - από τον lefteris.
τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια!
Sadosadist,
"Η μεγάλη επιτυχία του αφορά στο ότι σου δείχνει συνέχεια τα πράγματα σαν να μην υπήρχε ελεύθερη βούληση ενώ η κεντρική του ιδέα είναι πως υπάρχει ελεύθερη βούληση σ΄έναν κόσμο σχεδιασμένο και χωρισμένο σε καλό - κακό."
Στο κομμάτι που προσπαθεί να πείσει πως μπορούμε να παρέμβουμε, χωρίς όμως να το καθιστά απόλυτα σαφές, παίζει με τις έννοιες της πίστης και της αυτογνωσίας(στο πρόσωπο του Νίο) αλλά πουθενά δεν δείχνει ουσιαστικά πως συμβαίνει. Αντιθέτως στο τέλος το αφήνουν ανοιχτό προς τιμήν τους. Καλό - κακό; Μπα, μάλλον διαφορετικά άκρα που αντιπαλεύουν το ένα το άλλο. Από τις λίγες ταινίες που ξέφυγαν θα έλεγα εγώ. Απλά μου φαίνεται πως το είδες από την πλευρά των ανθρώπων... Τζζ... Τζζζ... (ηλεκτρικό τικ λόγω χρόνιου βραχυκυκλώματος!)
"Τι θα' λεγες αν σου έλεγα ότι το THE MATRIX είναι μια στην κυριολεξία θεολογική ταινία (τριλογία);"
I would say spank me in the ass but give me a freaking break!
Πολύ... μαύρη ο Οracle Ιωάννης!
ΕΛΕΟΣ!
Από τη "τεχνολογία της μαγείας" φτάσαμε στην μαγεία μέσω της τεχνολογίας (Matrix). ΄Ενα συνονθύλευμα θεωρίας συνωμοσίας, new age bla-bla και (καλών) ψηφιακών εφέ. Η πρώτη ταινία δεν ήταν κακή αλλά τα sequels βαρετά και προβλέψιμα μέχρι θανάτου.
κινηματογράφος (ουσ): πρωτόγονη τέχνη, στην οποία εικόνες καταγράφονταν μέσω φακού σε φωτοευαίσθητη επιφάνεια με ταχύτητα 24 καρέ το δευτερόλεπτο δίνοντας στον θεατή την ψευδαίσθηση της κινήσεως.
στην αρχή βωβός και ασπρόμαυρος, στην συνέχεια ομιλών και έγχρωμος, στο τελευταίο του στάδιο πομφολογίζων και παπαρολογών.
έχει αντικατασταθεί από το HVE (holographic vista experience), pay per view υπηρεσία της micromount, του κολοσσού που δημιουργήθηκε το έτος 2325 μεταξύ των microsoft και paramount.
Ο/Η Lefteris είπε...
Το Groundhog day το έχετε δει; Το χίλιγουντ βγάζει 100 ταινίες και στην Ελλάδα φτάνουν μόνο οι 3 (οι πιο εμπορικές συνήθως).
----------------------------------
Δεν υπάρχει χολυγουντιανή ταινία που να μη φτάνει στην Ελλάδα. Κυρίως ταινίες σαν το Groundhog Day (Μέρα της Μαρμότας) που έχουν και καλλιτεχνικό άλλοθι.
Παρεμπιπτόντως εκπληκτική ιδέα, υλοποιημένη με τις κλασικές καλές αμερικάνικες προθέσεις και τον Μπιλ Μάρει απολαυστικότερο από ποτέ.
Έχω την αίσθηση ότι αν οι αμερικανοί πίστευαν στα επι(παρα)μύθια των ταινιών τους θα ήταν Η.Σ.Π.Α και όχι Η.Π.Α.
reactor 69
:-))))
:-)))
---------------------------
Απλά μου φαίνεται πως το είδες από την πλευρά των ανθρώπων... Τζζ... Τζζζ...
------------------------
Η τέχνη μιλάει πάντα για το ανθρώπινο. Δεν μπορείς να μιλήσεις με ένα έργο τέχνης για τον θεό ή για μια εξωγήινη πραγματικότητα. ΑΝ ΤΟ ΚΆΝΕΙς ΌΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΕΙΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΦΙΛΤΡΟ. Τον άνθρωπο όπως τον ξέρουμε δηλαδή.
σχετικά με ΜΑΤRIX:
Είναι δυνατόν ένας diablero (Neo) έχοντας φτάσει σε τέτοιο επίπεδο δύναμης ώστε να συνομιλεί επί ίσοις όροις με τον μεγάλο αρχιτέκτονα -θεό να επιλέξει να γυρίσει πίσω γιατί είναι εξαρτημένος στο μουνί;
:-)))
Αυτά μόνο μια παπαδιά που έχει να ..μίσει 'πό πρόπερσι θα τα 'καμνε!!!
Κι όμως ... δώσε στη μάζα συναίσθημα αλλά μην την κάνεις να αισθανθεί και χαζή. Δεν ήταν το μνι κύριέ μου ήταν το υψηλότερο ιδανικό αυτό της αγάπης, το κίνητρο του εκλεκτού.
Τουλάχιστον ο Χριστός ως fiction ήρωας ήταν πιο μάγκας. Την άφησε την Μαγδαληνή να τσουρομαδιέται και την έκανε. Όσκαρ όμως δεν πήρε.
Το βραδάκι ίσως πω κι άλλα κουτσομπολιά. Κάτι πήρε τ' αυτί μου για DOGVILLE.
:-))))
Ο/Η Lefteris είπε...
Δεν έχω δει ούτε ένα κριτικό να μην γράφει με βάση το προσωπικό του γούστο.
---------------------------------
Μετά τον τροχό μπορείτε να ανακαλύψετε και την Αμερική αν δεν σας κάνει κόπο.
Ζω για τη στιγμή που οι κριτικοί θα γράφουν με βάση το δικό σας προσωπικό γούστο.
Έχετε καταφέρει σε μια σελίδα να υποβιβάσετε σε κατώτερους σας τους κακούς μαθητές, τους φτωχούς και τα γκαρσόνια. Σε προηγούμενο ποστ σας είπα ότι δεν το περίμενα από εσάς. Τώρα περιμένω πολύ χειρότερα. Εσείς άλλωστε έχετε υπονοήσει σε προηγούμενο θέμα ότι η εργασία απελευθερώνει.
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την οίηση σας ότι επειδή έχετε επιτύχει επαγγελματικώς, μπορείτε να κάνετε τα πάντα.
Δηλαδή το νέο επιχείρημα για μια ταινία θα είναι άρεσε στο Μήτσο που βγάζει 10.000 ευρώ το μήνα καλό θα είναι ή αφού άρεσε στον Γιάννη που έχει δική του επιχείρηση είναι αριστούργημα.
κατι τα αντικομμουνιστικα -ψυχροπολεμικα- του λευτερη κατι ο κινηματογραφος δεν ειναι τεχνη -ως συζητηση- κατι ο ραμπο στα γεραματα...η tracy lords λειπει για να πιστεψω οτι ειμαστε ακομα στα 80ς
απόπειρα κριτικής:
dogville: ισοπεδωτική αντιαμερικανική μπαλαφάρα, με pretensions art cinema, κάτι σαν john steinbeck ή king vidor from hell.
Κάπου διάβασα την άποψη, και έχω το προαίσθημα ότι στο μέλλον θα αποδειχθεί ορθή, ότι ο κινηματογράφος στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα, έχει παραχωρήσει τη θέση της βασικής αφηγηματικής τέχνης, στα Video Games. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πεθάνει, όπως δεν πέθανε η λογοτεχνία όταν παραχώρησε την ίδια θέση στον κινηματογράφο τον εικοστό αιώνα, αλλά ότι θα αφορά λιγότερο κόσμο, και θα μειωθούν δραματικά τα οικονομικά μεγέθη. Ξέρω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση το αν τα Video Games είναι τέχνη, κατά την προσωπική μου άποψη υπάρχει η δυνατότητα ένα Video Game να είναι τέχνη, αν αυτός/ αυτοί που το φτιάχνουν έχουν τέτοια πρόθεση και ικανότητα, αλλά δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ακόμα τέτοιο δήγμα. Φανταστείτε όμως τι δυνατότητες ανοίγονται. Ο αποδέκτης, από απλός θεατής μετατρέπεται σε συνδημιουργό του έργου. Το έργο μπορεί να είναι διαφορετικό κάθε φορά που το προσεγγίζεις. Μπορείς να αλληλοεπιδράς με άλλους χρήστες-παίκτες. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και άλλες δυνατότητες που μου διαφεύγουν. Νομίζω ότι αυτή είναι γενικά η τάση που διαμορφώνεται, ο χρήστης από απλός δέκτης, να εξελίσσεται σε συνδημιουργό, όπως συμβαίνει και με το internet (blogs, youtube κτλ)
1.
Εάν ο Μήτσος λέει ότι το τάδε έργο είναι αριστούργημα γι’ αυτόν, τότε είναι γι’ αυτόν. Για σένα και για μένα μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Κάθε άνθρωπος έχει απόλυτο δικαίωμα στο προσωπικό του γούστο, εντός νομίμων ορίων. Λέει το 90% μιας χώρας ότι η τάδε ταινία είναι καλή (τους αρέσει, τι να κάνουμε) και έρχεται ένα 10%, καθοδηγούμενο από 0,1% «διανοουμένων» να την απορρίψει. Ο πραγματικά μεγάλος διανοούμενος μπορεί εύκολα να αποδεχτεί το γούστο του 90% της χώρας του (πρέπει να έχει τη γνώση και το ένστικτο), χωρίς να απορρίπτει όλους τους άλλους με προεφηβικά κόμπλεξ «εγώ ξέρω κι εσύ δεν ξέρεις». Get over it.
Παλεύω για το δικαίωμα του Μήτσου να λέει τη γνώμη του χωρίς να φοβάται τη δικτατορία των «διανοουμένων» (οι οποίοι όταν έρχονται εδώ, τους πέφτει η μαγκιά, γιατί κανείς δεν τους ακούει εκτός από κάτι σαλιάρες γκόμενες που δεν ξέρουν το αλφάβητο).
2.
Εάν όντως στην Ελλάδα φτάνουν όλες οι ταινίες, ,τότε αυτό είναι καλό. Σημαίνει ότι έχετε πολλές επιλογές και πλούσια αγορά, άρα περνάτε καλά. Ελευθερία = Επιλογές, άρα καλά πάμε.
3.
Ισότιμη κοινωνία με δικαιώματα κλπ, σημαίνει ότι το γούστο και η άποψη του καθένα, εντός εύλογων ορίων, γίνεται σεβαστή. Εάν ο Μήτσος λέει ότι ο Μπέργκμαν είναι πατάτα, σεβαστή η γνώμη του και ίσως θα πρέπει να εξεταστεί κι αυτή η περίπτωση (που ξέρεις;).
4.
Αυθεντίες. Μάλιστα.
Η γνώμη των αυθεντιών για τον Τιτανικό: «αβύθιστο καράβι κι ο καπετάνιος αστέρι».
Η γνώμη των αυθεντιών του Harvard University για τον IBM PC, για το φωτοτυπικό μηχάνημα, για το συνδετήρα χαρτιών, για τις περισσότερες οικιακές συσκευές: «θα είναι εμπορική αποτυχία».
5.
Φωνάζουν οι Έλληνες για ελευθερία κι επιλογές. Μόλις τους δίνεις κοινωνία ανοιχτών επιλογών, φωνάζουν: «να οργανωθούμε και να συμφωνήσουμε όλοι για τα ίδια, να ξέρουμε τι μας γίνεται, πρέπει να περιορίσουμε τις επιλογές σε μία μόνο». Αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους:
α) Μας ενδιαφέρει υπερβολικά η γνώμη του γείτονα.
β) Έχουμε ανασφάλεια για τη δική μας γνώμη και αναζητούμε μια αυθεντία να μας πει τι να πιστέψουμε. Κόμπλεξ κατωτερότητας.
γ) Προτιμούμε όχι τη μέθοδο Τούλμιν, αλλά την Αριστοτέλεια (να διαφωνήσουμε με επιχειρήματα έως ότου όλοι συμφωνούμε υποχρεωτικώς, αφού πρώτα έχουμε δεχτεί μια κοινή λογική η οποία καταλαμβάνει τελικά το όλο θέμα και δεν αφήνει περιθώρια).
"ισοπεδωτική αντιαμερικανική μπαλαφάρα"
Από τους αντιαμερικανούς, έχω μάθει αρκετά χρήσιμα πράγματα με λίγο ψάξιμο, τα οποία όμως δεν είχαν σχέση με Αμερική (περιγράφανε, άθελά τους, τη Ρωσία).
Το μεγαλύτερο λάθος των Αμερικανών ήταν που αφήσανε το Ντε Γκωλ να παρελάσει στο Παρίσι όταν τους απελευθερώσανε από τους Γερμανούς, στους οποίους είχαν παραδοθεί σχεδόν αμαχητί.
Λευτέρης
ΥΓ. Καταπληκτική πόλη το Μόναχο. Άντε να βγουν οι αριστεροί "διανοούμενοι" (όποιος πιστεύει στον παράδεισο της ΕΣΣΔ είναι ηλίθιος, όχι διανοούμενος) και να πουν ότι στο Μόναχο δεν υπάρχει πραγματική τέχνη, διότι χρησιμοποιήθηκε τεχνολογία.
"Είναι δυνατόν ένας diablero (Neo) έχοντας φτάσει σε τέτοιο επίπεδο δύναμης ώστε να συνομιλεί επί ίσοις όροις με τον μεγάλο αρχιτέκτονα -θεό να επιλέξει να γυρίσει πίσω γιατί είναι εξαρτημένος στο μουνί;
"Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια."
Tracy Lords.
ΥΓ- Καταλαβαίνετε ελπίζω ότι μου είναι αδύνατον να σχολιάσω στα 2.500 υποθέματα του ποστ, ούτε καν στο βασικό δεν τολμώ. Ηδη μου πήρε κάτι ώρες να διαβάσω τα μενιρο-σχόλια!!! Πού να μπλέξω κι εγώ τις κοτσίδες μου με τόσα ωραία σχόλια, τόσα έξυπνα και τόσα αντιπαραθετικά... Αφήστε, θα μείνω στα μετόπισθεν να σας απολαύσω σε ρεσιτάλ μαγολογία της τε(χ)νίας ή κάτι τέτοιο...
ΥΓ2- Σαδο-σαδό, βάλθηκες να πιάσεις φτου-κα-προ και τις δύο γωνίες, οπότε μας αφήνεις μόνο τις μαζο-μαζό? Μαζώ? R U NUTS?! Ο κινηματογράφος ΕΙΝΑΙ τέχνη όταν ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης, και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, όταν είναι διεκπεραίωση, πέρα και πάνω από υπαλληλικά, βιοποριστικά, παραγγελιές κτλ. Ολοι νομίζω τελικά συμφωνούμε in principle, απλώς χάνουμε στις γωνίες. Και ο Don το ίδιο τελικά είπε: no money, no honey.
Αλλά είπα, δεν σχολιάζω... Εχω έναν εκλεκτό του {...} και του έχω βάλει dvd να βλέπει (τα προσεχώς σε string), πριν τον περάσω και στη μεγάλη οθόνη να γκαβωθεί εντελώς...
;)))
ΥΓ3- Λευτέρη, αφίσσα.
:))))
Για τον Μπεργκμαν:
οι ταινιες του γηινες και ασχολουμενες με καθημερινα "απλοικα" θεματα, δινουν στον θεατη αισιοδοξια ή ικανοποιηση για αυτο "που ειναι" η ζωη και οχι για αυτο που θα θελαμε να ειναι, and this is high art...
με την λογοτεχνια (τυπου Μπεργκμαν, Ταρκοφσκυ, Αγγελοπουλο) KAI OXI MONO THN TEXNΟΛΟΓΙΑ ΤΥΠΟΥ ΜΑΤΡΙΞ , κερδιζει κανεις περισσοτερα "για την ψυχη του", αλλα τα ματια δυστυχως ικανοποιουνται πιο άμεσα, γιαυτο εχει μετατραπει το ολο θεμα σε μπιζνα οπως αναφερθηκε στα σχολια
εν τω μεταξυ ,υπαρχει και η πεποιθηση οτι ολες οι κουλτουρε ταινιες εχουν τεραστια καλλιτεχνικη αξια, εγω βρισκω καποιες ταινιες του ταρκοφσκυ λιγο "κλειστες" στην νοηση μου.. ή το προβλημα ειναι δικο μου ή ο ταρκοφσκυ πραγματικα δεν ηθελε να επικοινωνησει (΄η μαλλον να ξεπουλησει την ιδιατερη ματια του ωστε να επικοινωνησει με την αννούλα, οπως κανει ο δημιουργος του καθε ματριξ)
Προλαβα να δω λιγη απο την Εβδομη Σφραγιδα ξανα, στο καναλι της Βουλης. Σαν την τελευταια φραση του ποστ.. "δι'ελεου και φοβου περαινουσα την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν".
Την καταραμενη παρτιδα σκακι την κερδισε ο Bergman -αθανατος!
Ο/Η Lefteris είπε...
Ο πραγματικά μεγάλος διανοούμενος μπορεί εύκολα να αποδεχτεί το γούστο του 90% της χώρας του (πρέπει να έχει τη γνώση και το ένστικτο), χωρίς να απορρίπτει όλους τους άλλους με προεφηβικά κόμπλεξ «εγώ ξέρω κι εσύ δεν ξέρεις». Get over it.
---------------------------------
Ποια γνώση πρέπει να έχεις για να αποδεχτείς ως αριστούργημα την Υπολοχαγό Νατάσσα?
Ο Οιδίποδας Τύρρανος βγήκε τρίτος στους τραγικούς αγώνες, όμως ο Αριστοτέλης τη χαρακτηρίζει ως τη σημαντικότερη τραγωδία.
Καλός μαλάκας και ο Αριστοτέλης, κομπλεξικός και χωρίς ένστικτο.
Καλές οι εξυπνάδες αγαπητέ Λευτέρη, αλλά τίθεται ένα ζήτημα. Υπάρχουν πράγματα που γνωρίζουμε και πράγματα που θέλουμε να μάθουμε. Για αυτά που θέλουμε να μάθουμε που απευθυνόμαστε?
α) Σταματάμε εναν περαστικό και τον ρωτάμε
β) Κάνουμε γκάλοπ και ότι πει η πλειοψηφία
γ) Εμπιστευόμαστε τον ειδικό της αρεσκείας μας που η αισθητική του δεν προσβάλει τη δική μας
δ) Γνωρίζω τα πάντα/ Δεν απαντώ
@s_pablo,
"Για αυτά που θέλουμε να μάθουμε που απευθυνόμαστε?
α) Σταματάμε εναν περαστικό και τον ρωτάμε
β) Κάνουμε γκάλοπ και ότι πει η πλειοψηφία
γ) Εμπιστευόμαστε τον ειδικό της αρεσκείας μας που η αισθητική του δεν προσβάλει τη δική μας
δ) Γνωρίζω τα πάντα/ Δεν απαντώ"
Απλό:
ε) Μπαίνουμε doncat / dimoutech και διαβάζουμε Λευτέρη.
:))))
Αντε, και για μια δεύτερη γνώμη, ρίχνουμε και μια ματιά στο ποστ του Don...
Καληνύχταμέραααααα!
:))))))
"Για αυτά που θέλουμε να μάθουμε που απευθυνόμαστε"
Μάζεψε πέντε διαφορετικές γνώμες και βάλε μέσα και τη δική σου.
Απόλυτη γνώση δεν υπάρχει.
"Ποια γνώση πρέπει να έχεις για να αποδεχτείς ως αριστούργημα την Υπολοχαγό Νατάσσα? "
ΔΕΝ χρειάζεται "γνώση" για να χαρακτηρίσεις ένα έργο τέχνης ως αριστούργημα. Η τέχνη απευθύνεται στο συναίσθημα και ΔΕΝ είναι ούτε επιστήμη, ούτε πεδίο αξιωμάτων.
Η "Υπολοχαγός Νατάσα" μπορεί κάλιστα να θεωρηθεί αριστούργημα από 500 άτομα και άλλα 500 μπορεί να πουν ότι είναι μελό μπαρούφα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ανεξάρτητα. Μη σκεφτόμαστε σαν να έχουμε κολλήσει ακόμα στο Ανθολόγιο του δημοτικού... είναι δυνατόν να ψάχνεις "ειδικό" για να σου πει ποια γυναίκα σου αρέσει; Ή πιο φαγητό σου αρέσει; Ή ποιος πίνακας ζωγραφικής συγκινεί εσένα προσωπικά;
Αν είναι δυνατόν ρε παιδιά... δηλαδή άμα δεις μια ταινία που δεν σου αρέσει, θα βγεις έξω και θα πεις "αριστούργημα" μόνο και μόνο επειδή το είπε κάποιος "κριτικός";
"Καλός μαλάκας και ο Αριστοτέλης, κομπλεξικός και χωρίς ένστικτο."
Ουδέποτε είπα κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, αυτά που ακούω εδώ μέσα είναι σαν να πάω σ' ένα σινεμά, να δω ένα έργο, να με ρωτήσει κάποιος "καλό ήταν;" και να του πω "δεν ξέρω, περιμένω να δω τι θα πουν οι κριτικοί".
Πολλές ταινίες έχω δει πριν τις πιάσουν οι κριτικοί (ή πριν διαβάσω οτιδήποτε) και οι μετέπειτα κριτικές "ειδικών" (αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί οι ειδικοί;), ουδέποτε άλλαξαν τη γνώμη που είχα εγώ. Διότι εγώ είμαι ο πελάτης (θεατής), εγώ πλήρωσα και αφιέρωσα χρόνο και δική μου και η γνώμη με βάση το γούστο μου και το δικό μου αισθητήριο.
Επίσης, για την καλλιέργεια του όποιου αισθητηρίου, διάλεξα τα τελευταία 10 χρόνια να μην την αναθέτω σε καταθλιπτικούς. Ούτε παραπάνω ζούνε, ούτε και καλύτερα... τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Λευτέρης
ΥΓ. Δηλαδή η γιαγιά μου που έβλεπε τον Υπολογαχό Νατάσα, δεν είχε το δικαίωμα στο δικό της αισθητήριο; Τι κακό έχει το εργάκι; Και πόλεμο έχει, και έρωτα και δράμα κι απ' όλα. Πλήρες είναι. Άμα το είχε γράψει Σουηδός θα ήταν καλύτερο;
(Θα σταματήσω εδώ γιατί το παράκανα και αυτό είναι κατάχρηση φιλοξενίας... αλλά πιστεύω ότι έγινα αντιληπτός επαρκώς...)
Λευτέρη,
Σας έχασα. Κάποια στιγμή σας έβλεπα με το κυάλι, αλλά τελικά με έναν ελιγμό, διπλό άξελ και τριπλή κωλοτούμπα στον αέρα την κάνατε για μέρη μακρυνά κι ονειρεμένα.
Μπορεί να φταίει το αποσπασματικό της επικοινωνίας ή μπορεί να φταίει το νησί, αλλά άκρη δεν βγάζουμε.
Όταν εισέρχεται ο παραλληλισμός τέχνης, φαγητού και γυναικών, ο Σ. πάμπλος αποχωρεί διότι ο πολύς λαικισμός του φέρνει καούρες στο στομάχι και άσχημες γυναίκες στο κρεβάτι
-------------------------------
Αφροδίτη
Αυτό δεν είναι ε. Είναι γ με μπουρμπουλήθρες
Καλημέρα!
250 σχόλια το ρεκόρ του *tech (μήνα Αύγουστο με moderation).
Βέβαια για τεχνολογία δεν είπαμε πολλά - αλλά για αισθητική άφθονα.
De gustibus ή περί ορέξεως...
@ Lefteris
Διαβάστε τη γνώμη του πιο γνωστού αμερικάνου κριτικού κινηματογράφου Roger Ebert.
"We have completed the first century of film. Too many moviegoers are stuck in the present and recent past. When people tell me that "Ferris Bueller's Day Off" or "Total Recall" are their favorite films, I wonder: Have they tasted the joys of Welles, Bunuel, Ford, Murnau, Keaton, Hitchcock, Wilder or Kurosawa? If they like Ferris Bueller, what would they think of Jacques Tati's "Mr. Hulot's Holiday," also about a strange day of misadventures? If they like "Total Recall," have they seen Fritz Lang's "Metropolis," also about an artificial city ruled by fear?
I ask not because I am a film snob. I like to sit in the dark and enjoy movies. I think of old films as a resource of treasures. Movies have been made for 100 years, in color and black and white, in sound and silence, in wide-screen and the classic frame, in English and every other language. To limit yourself to popular hits and recent years is like being Ferris Bueller but staying home all day.
I believe we are born with our minds open to wonderful experiences, and only slowly learn to limit ourselves to narrow tastes. We are taught to lose our curiosity by the bludgeon-blows of mass marketing, which brainwash us to see "hits," and discourage exploration."
Το πλήρες άρθρο εδώ.
@ jaded man
"I ask not because I am a film snob. I like to sit in the dark and enjoy movies"
Μα αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Ακριβώς το ίδιο πράγμα, με άλλα λόγια. Πολλοί έχουν πάψει πια να ευχαριστιούνται ταινίες και απλά τρέχουν όπου τους πει μια μειοψηφία σνομπ "κριτικών". Ο Ebert δεν είναι σνομπ (αν και με έχει στείλει σε μια δυο ταινίες που δεν μ' αρέσανε, γενικώς τον ψιλοχρησιμοποιώ ως "γενικό οδηγό"). Κι αυτή είναι η χρήση που κάνω: χρησιμοποιώ τους "κριτικούς" ως οδηγούς, μαζί με γνώμες φίλων, ή απλά, όπως το λέει κι αυτός, exploration... μπαίνω σ' ένα σινεμά και βλέπω ότι νομίζω ότι θα μου αρέσει...
Ούτε εξαναγκάζω τον εαυτό μου να "αρέσκεται" σύμφωνα με τα γούστα κάποιων περίεργων κριτικών, αλλά ούτε και απορρίπτω αυτά που αρέσουν σε άλλους. Απλά δεν τα τρώω κι εγώ...
Αυτό το exploration λείπει πολύ από την ελληνική "φοβισμένη" κοινωνία, όπου δεν τολμάει κανείς να πει "δεν μ' αρέσει αυτό", διότι πρέπει με το ζόρι να του αρέσει, αφού το είπε ο τάδε και ο δείνα "κριτικός" κι αφού έχει γίνει κατεστημένο μεταξύ των "διανοουμένων"... αυτή είναι Ευρωπαϊκή συνήθεια γενικά... είμαι στο Μόναχο, ζητάω χτυπητό καπουτσίνο με παγάκια (για να μην τρέχω στο Starbucks) και με κοιτάνε περίεργα... δίπλα του έχει τη μηχανή του εσπρέσσο, δίπλα και το ψυγείο, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει την ακαμψία του, να φτιάξει ένα καπουτσίνο, να τον χτυπήσει με παγάκια και να βγάλει 5 ευρουδάκια στο πιτς φιτίλι... (πάντα αφήνω τιπ 2 ευρώ για τον καφέ και 10 ευρώ για το φαι), αλλά αυτός μετά θα παραπονιέται ότι δεν έχει λεφτά... γιατί εγώ ο ιερόσυλος του ζήτησα να ξεφύγει λίγο από την τεμπέλικη συνήθειά του να φτιάχνει τον καφέ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ.
Τα ίδια και στο σινεμά. Το Star Wars το θεωρώ σοβαρότατο κινηματογράφο, αλλά οι εραστές της κατάθλιψης, της λατρείας της παρακμής και του "εν ζωή θανάτου", θα πούνε το αντίθετο, όχι επειδή έτσι είναι το γούστο τους, αλλά επειδή μπερδεύουν τη βλοσυρότητα με τη σοβαρότητα (διαφορετικές λέξεις και έννοιες). Άμα ζούσανε στην αρχαία εποχή, θα είχαν χαρακτηρίσει τον Αριστοφάνη γελοίο... επειδή έγραφε κωμωδία ο άνθρωπος (που είναι πιο δύσκολο είδος από το δράμα). Άσε που θα είχαν απορρίψει το θέατρο της Επιδαύρου σαν "μικροαστικη συνήθεια".
Δεν έχουν αρκετό intellectual capacity, ή διανοητική δυνατότητα και ευελιξία να απολαύσουν και κάτι διαφορετικό από τις μπλαζέ καταθλιπτικές εφηβικές ανοησίες που μας πλασάρουν ως αριστουργήματα πολλές φορές.
Τελικά μου φαίνεται ότι το ρόλο της σνομπ "αριστοκρατίας" και πνευματικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα τον έχουν αναλάβει οι αριστεροί διανοούμενοι (!). Ψωμί (όσο αποφασίσουμε εμείς να σας χορηγήσουμε με το κουπόνι), Παιδεία (αυτή που θα αποφασίσει η επιτροπή να διδάξει στα παιδιά σας), Ελευθερία (τα όρια της οποίας θα αποφασίσουμε εμείς οι λίγοι, για σας τους πολλούς). Ενδιαφέρον.
Post a Comment