Πως έκοψα το τσιγάρο

Από τα δεκαεπτά μου κάπνιζα. Μετά τα είκοσι έγινα βαρύς καπνιστής και μετά τα τριάντα (δουλειά! σκοτούρες!) είχα φτάσει να φουμάρω τέσσερα πακέτα την ημέρα.

Ένα πρωί, μετά από ξενύχτι, πνίγηκα στον τσιγαρόβηχα. Ορκίστηκα να μην ξαναβάλω τσιγάρο στο στόμα μου – και κράτησα τον όρκο μου. Επί μήνες όμως κυκλοφορούσα με πακέτο και αναπτήρα για να μη νιώσω τον πανικό της στέρησης.

Ένιωσα όμως τον πανικό της εξάρτησης. Η νικοτίνη δεν αστειεύεται. Την τρίτη μέρα έτρεμαν τα χέρια μου. Είχα και μία δύσκολη συνάντηση με τον πιο δύστροπο πελάτη μου.

Ήταν αδύνατο να αντέξω. Ζήτησα συγγνώμη, έφυγα από την συνάντηση και ξαναγύρισα σε δέκα λεπτά με καπνοσακούλα και τσιμπούκι.

Το τσιμπούκι στάθηκε το όχημα της αποτοξίνωσης. Επί δύο χρόνια τραβιόμουνα με αυτό – ξόδεψα και αρκετά για ωραία straight briars από τον Dunhill.

Κάποια στιγμή βαρέθηκα τον μπελά (πίπες, σακούλες, καθαριστήρια, σκαλιστήρια) και το παράτησα. Δεν μου έλειψε καθόλου – είχα εντελώς αποτοξινωθεί.

Ε, λοιπόν, το dimoutech έπαιξε τον ρόλο της πίπας. Με βοήθησε να αποτοξινωθώ από τα blogs. Ελπίζω και σας…



Υ. Γ. Με την ευκαιρία έβγαλα τις πίπες μου από το ντουλάπι, τις ξεσκόνισα και τις φωτογράφησα. Είχα να τις δω 35 χρόνια. Μερικές από τις καλύτερες τις έχω χαρίσει – αλλά κι αυτές που έμειναν είναι όμορφες. (Να τις βλέπεις…).

Wheeeee! Wii!

Αυτή είναι η νέα θαυματουργή παιχνιδοκονσόλα Wii της Nintendo. Έχει σπάσει ρεκόρ πωλήσεων και έχει αλλάξει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑΣ.

Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό της; Ότι στο χειριστήριό της δεν πατάς κουμπιά (έχει και από αυτά) αλλά το χρησιμοποιείς σαν προέκταση του χεριού σου. Κουνάς το χέρι, το μπράτσο και όλο το σώμα και η κίνησή σου μετατρέπεται σε κίνηση του παιχνιδιού. Έτσι, για να παίξεις τέννις, χρησιμοποιείς το χειριστήριο σαν ρακέτα και κάνεις τις κινήσεις που θα έκανες στο γήπεδο - οι οποίες με ακρίβεια μεταφράζονται στην οθόνη. Υπέροχο σύστημα άσκησης!

Στην πρωτη φωτό βλέπετε με την σειρά από αριστερά τον εξοπλισμό: Δύο χειριστήρια (το ένα είναι έξτρα, όπως και η βάση φόρτισης) ένα nunchuck (χειριστήριο όταν παίζεις με δύο χέρια - όπως μποξ) η κονσόλα και τα καλύμματα των χειριστηρίων. Εκτός από την σχισμή που παίρνει το δίσκο υπάρχει μπροστά και ένα πορτάκι. Πίσω του κρύβεται μία υποδοχή για κάρτα SD και μπορείς από εκεί να δεις στην οθόνη ταινίες ή φωτογραφίες. Πάνω από την κονσόλα είναι η κεραία που συλλαμβάνει τις κινήσεις.

Όταν ανοίξεις την τηλεόραση στο κανάλι του Wii βλέπεις την αρχική οθόνη. Πάνω αριστερά εμφανίζεται οποιος δίσκος έχεις τοποθετήσει. (Εδώ κανείς) Τα άλλα τετράγωνα παραπέμπουν σε άλλες δυνατότητες για τις οποίες, παρακάτω.

Μπορείς να διαλέξεις το πρόσωπο με το οποίο θα ταυτίζεσαι στην οθόνη (λέγεται Mii). Mπορείς ακόμα και να το ζωγραφίσεις εσύ, όπως θέλεις. Σου δίνονται όλα τα ζωγραφικά εργαλεία. Επίσης όποτε χρειαστεί βγαίνει στην οθόνη πληκτρολόγιο και γράφεις με το χειριστήριο.

Η κονσόλα έρχεται με ένα δίσκο που περιέχει πέντε παιχνίδια: Τέννις, μπόουλινγκ, γκολφ, μποξ, μπέιζμπολ. Αν αγοράσετε το δεύτερο χειριστήριο (αλλιώς θα παίζετε μόνο εναντίον του κομπιούτερ) σε ειδικό πακέτο, παίρνετε άλλα έξη. Κι από κει και πέρα the sky is the limit - αρκεί να αντέχει η τσέπη σας. (Μπορείτε να παίζετε και τα παιχνίδια του Game Cube).

Το κόστος της κονσόλας είναι 200-250€ (το Media Markt είχε μία προσφορά με 190) και των παιχνιδιών 40-50€. Τα γραφικά στα τζάμπα παιχνίδια είναι στοιχειώδη αλλά στα αγορασμένα πολύ καλύτερα. Οι ήχοι είναι πολύ ρεαλιστικοί και στα μεν και στα δε. Από τα έξτρα παιχνίδια έχω δοκιμάσει το πινγκ πονγκ (άψογο) τα ολυμπιακά αθλήματα του Mario και ένα με πτήσεις, αεροπορικά ακροβατικά και αερομαχίες.

Τα μεγάλα νέα: Αν έχετε ασύρματη σύνδεση η κονσόλα συνδέεται πανεύκολα με το Internet. Με τον τρόπο αυτό γίνονται και οι αναβαθμίσεις του λογισμικού. Προς το παρόν υπάρχουν 3 κανάλια: News Channel, Shopping Channel και Weather Channel. Εδώ βλέπετε χθεσινή εκπομπή του News Channel. Δεν βρήκα ακόμα την δυνατότητα διαδικτυακού παιχνιδιού όμως δεν έχω διαβάσει ολόκληρο το manual (πολλές σελίδες!).

Εδώ είναι η εικόνα ενός παίκτη (Mii): λέγεται Nick αλλά δεν είμαι εγώ - είναι ο συνονόματος ανεψιός μου, που ζωγράφισε έτσι τον εαυτό του.

Και κλείνω με μία εικόνα από το αγαπημένο παιχνίδι του Andy, ο οποίος, όπως μαθαίνω, χτυπάει το παγκόσμιο ρεκόρ σε πόντους...

Υ. Γ. Περιττό να σας πω ότι μετά από μία ώρα παιχνίδι Wii είσαι κάθιδρος και την άλλη μέρα πιασμένος. (Άντε να μου ξαναπουν για τα καθιστικά ηλεκτρονικά παιχνίδια!). Απαραίτητο: να υπάρχει ελεύθερος χώρος (γύρω στα 2Χ2μ. για κάθε άτομο) σε απόσταση 2 μ. από την κεραία.

Η επιστροφή του turbo

Όλοι όσοι στο παρελθόν είχαμε οδηγήσει αυτοκίνητα με στροβιλοσυμπιεστή (turbo) ξέραμε πως τα χαρακτηριστικά τους ήταν σαφέστατα. Και να μην ήξερες τι υπήρχε κάτω από το καπό, θα το μάντευες με την πρώτη επιτάχυνση.

Πρώτα θα ένιωθες την μεγάλη τους ιπποδύναμη και την ακόμα μεγαλύτερη ροπή – εντελώς δυσανάλογες με τον κυβισμό του κινητήρα.

Αλλά η δύναμη θα ερχόταν απότομα, μετά από ένα δισταγμό (turbo lag – αδρανειακή υστέρηση) που στα παλιότερα μοντέλα την χαρακτηρίζαμε «κλωτσιά» ή «μπότα». Ήταν τόσο ξαφνική που, αν δεν ήξερες, μπορούσες να χάσεις τον έλεγχο.

Τέλος το άλλο γνώρισμα ήταν η ταχύτητα με την οποία έτρεχε ο δείκτης του ρεζερβουάρ. Σχεδόν σαν το ταχύμετρο… Μεγάλες φαγάνες τα τούρμπο – όλο στα βενζινάδικα ήσουνα και η τσέπη άδειαζε σαν το ντεπόζιτο.

Εδώ και πέντε μέρες οδηγώ ένα αυτοκίνητο που, ενώ έχει τούρμπο, δεν παρουσιάζει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι ιδιαίτερα οικονομικό, επιταχύνει ευθύγραμμα από τις πιο χαμηλές στροφές και ενώ είναι γρήγορο, η δύναμή του εκδηλώνεται με πολιτισμένο, ήπιο και αθόρυβο τρόπο.

Πρόκειται για έναν εκπρόσωπο της νέας γενεάς των τούρμπο – των αποκαλούμενων light pressure ή απλώς light turbos. Τα τούρμπο αυτά, γέννημα των πετρελαιοκινητήρων (που τώρα πια χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι υπερσυμπιεστή), είναι μικρά και αφάνταστα γρήγορα. Μπορεί να φτάσουν και τις 250 000 στροφές ανά λεπτό. Η κατασκευή τους έγινε δυνατή από την επινόηση νέων υλικών που αντέχουν σε θερμοκρασίες μέχρι 1000 βαθμούς και νέων συστημάτων λίπανσης και ψύξης. Λόγω μεγέθους και ταχύτητος οι στροβιλοσυμπιεστές αυτοί εργάζονται από τις χαμηλές στροφές και επιδρούν περισσότερο στην ροπή παρά στην ιπποδύναμη. Η μαζική παραγωγή τους για τους πετρελαιοκινητήρες τα έκανε προσιτά και αξιόπιστα. Έτσι η μεταφορά και προσαρμογή τους στους βενζινοκινητήρες ήταν μία απλή υπόθεση.

Απλή… σαν το αυγό του Κολόμβου. Έπρεπε κάποιος να το σκεφθεί. Το έκανε πρώτη στα μικρά κυβικά η Volkswagen. (Η Saab είχε προηγηθεί στα μεγάλα κυβικά, χωρίς να προχωρήσει περισσότερο).

Αποτέλεσμα: ο τετραγωνισμός του κύκλου! Οι κινητήρες αυτοί επιτυγχάνουν ΚΑΙ μεγαλύτερη οικονομία – ΚΑΙ χαμηλότερες τιμές CO2 – ΚΑΙ μεγαλύτερη ροπή – ΚΑΙ (οριακά) καλύτερη ιπποδύναμη.

Π. χ. ο κινητήρας του αυτοκινήτου που οδηγώ (Renault Twingo GT) έχει 1149 κ. ε. Αποδίδει 100 ίππους (και σε overboost 110) η ροπή του είναι 14.8 Kgm/3000rpm, έχει εκπομπές CO2 140 γρ/χλμ και καταναλώνει κάτω από 6 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα. Κι αυτά για ένα όχημα που επιταχύνει 0-100 σε 9.7 δεύτερα και έχει ανωτάτη ταχύτητα 190 χλμ/ώρα.

Στην διαφήμισή της η Renault λέει ότι έχει την ιπποδύναμη ενός κινητήρα 1400 κ.ε. την ροπή ενός 1600 και την κατανάλωση ενός 1200. Και έτσι είναι.

Η Renault είναι η τρίτη εταιρία που χρησιμοποιεί το light turbo. Η πρώτη και πρωτοπόρος ήταν – και παραμένει – η Volkswagen. Ο κινητήρας TSi (TFSI στην Audi) 1400 κ. ε. με τρεις μορφές και ιπποδυνάμεις (122, 140 και 170 ίππων) θα περάσει στην ιστορία ως ο απόλυτος πρωτοπόρος. Ήδη τον χρησιμοποιεί σε πολλά μοντέλα (κάθε λίγο και άλλο) όλου του συγκροτήματος VAG. Σε ένα κινητήρα (335i) χρησιμοποίησε την ίδια τεχνική και η BMW.

To downsizing (σμίκρυνση) είναι προς το παρόν η μόνη λύση για να αντιμετωπίσουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες τις προκλήσεις της εποχής: ρύπανση και προδιαγραφές της Ε.Ε. Μικρότεροι κινητήρες σημαίνει: ελαφρότερα οχήματα, μεγαλύτερη οικονομία καυσίμου και λιγότερες εκπομπές καυσαερίων (αυτά τα δύο τελευταία μεγέθη είναι ευθέως ανάλογα).

Παράλληλα, χάρη στα τούρμπο, δεν μειώνεται – αντίθετα αυξάνεται η απόδοση των κινητήρων. Φτάσαμε ένα μεσαίο σταίησιον όπως το VW Golf Variant μήκους 4,56μ. και βάρους 1300 κιλών να επιταχύνει 0-100 σε 9,4 και να καίει γύρω στα 6 λίτρα τα 100! Κι αυτά χάρη στον θαυματουργό κινητήρα 1400 TSi – 122 ίππων.

Τα τούρμπο λοιπόν επέστρεψαν δριμύτερα – και έχουμε να δούμε κι άλλες καινοτομίες όταν εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο αυτή η τεχνολογία.

Καλά το λέω εγώ πως δεν υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη εφευρετικότητα. Οταν βρεθεί μπροστά σε μία πρόκληση, γεννάει!

2020 - πώς;

Το "Κυριακάτικο Βήμα" έχει ένα αφιέρωμα στο μέλλον με τίτλο: "Η Ζωή το 2020". (Δυστυχώς δεν εμφανίζεται στην ψηφιακή διαδικτυακή έκδοση - αλλά υπάρχει ακόμα στα περίπτερα). Αρχίζει με ένα άρθρο του Bill Gates που προβλέπει την διάδοση της ψηφιακής τεχνολογίας και στον τρίτο κόσμο - και την πλήρη δικτύωση του πλανήτη. Η ειδική έκδοση (που σε μεγάλο βαθμό είναι μετάφραση από την Γαλλική Monde) συνεχίζει με 6 κεφάλαια. Το καθένα τους περιέχει άρθρα ειδικών (αντιγράφω τίτλους κεφαλαίων):

1."Το 2020 οι αιωνόβιοι δεν θα είναι πλέον εξαίρεση και η βιολογία θα προσπαθήσει να φτάσει σε νέα όρια: εμμηνόπαυση στα 65, θάνατος στα 160. Καλώς ήλθατε σε ένα κόσμο γηραιό, στον οποίον πιθανότατα θα είμαστε υποχρεωμενοι να δουλεύουμε ως τα 80...."

2."Επιτέλους πόλεις βιώσιμες! Το 2020 η πόλη θα εξοικονομεί ενέργεια: ανακαινισμένο η μεταμορφωμένο ιδού το σούπερ οικονομικό σπίτι και οι νέοι τρόποι φωτισμού... Βρίσκονται ήδη στα σκαριά μέσα παραγωγής αυτόνομης ενέγειας που θα ανακυκλώνουν τα πάντα και θα 'τρώνε' την ρύπανση...".

3. "Τα ταξίδια θα πρασινίσουν. Η αναγκαιότητα να μειωθούν τα καύσιμα που εκπέμπουν αέρια του θερμοκηπίου, θα μας έχει οδηγήσει το 2020 στην επινόηση νέων ειδών οχημάτων, λιγότερο ισχυρών αλλά και λιγότερο ρυπογόνων..."

4. "Η διαδικτύωση των πάντων. Το 2020 μία παγκόσμια κοινότητα θα έχει ανθίσει στο Διαδίκτυο: ο τρόπος που μαθαίνουμε, εργαζόμαστε και ζούμε θα αλλάξει ριζικά. Χάρη στα μπλογκ και τα SMS οι πολίτες του κυβερνοχώρου θα αντιπαρατίθενται και και θα κινητοποιούνται έξω από κόμματα και κυβερνήσεις. Ακόμα πιο έξυπνες συσκευές θα τεθούν στην προσωπική υπηρεσία μας και οι καταναλωτές του αύριο θα ψωνίζουν σε νέου τύπου καταστήματα...".

5. "Ο πλανήτης βαρυγκομά. Το 2020 η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει την έκτη κρίση της ζωής. Ο πλανήτης θα πρέπει να θρέψει 9 δις κατοίκους. Ο κόσμος θα μοιράζεται το νερό με το σταγονόμετρο και ελλείψει πετρελαίου θα επιστρέψει στα ορυχεία: όλοι στον άνθρακα!".

Όπως βλέπετε, η ειδική έκδοση μιλάει για το μέλλον - αλλά αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά στην τεχνολογία. Μία ακόμα απόδειξη πως ζωή και τεχνολογία ταυτίζονται.

Το 2020, αν υπάρχω, θα είμαι 85 χρόνων. Οι συντριπτικά περισσότεροι από τους αναγνώστες αυτού του blog θα είναι πολύ νεότεροι. Πως βλέπουν το μέλλον;

Ποια τεχνολογική εξέλιξη θεωρείτε πιο πιθανή να εμφανιστεί στα επόμενα 12 χρόνια;

Και (άλλη ερώτηση) ποια εξέλιξη θα θέλατε εσείς να ζήσετε και να χρησιμοποιήσετε;

Ανώνυμα ή επώνυμα;

Καλή χρονιά σε όλους!

Θέλω να γιορτάσουμε τα δεύτερα γενέθλια μου ως blogger συζητώντας ένα θέμα που ανήκει στο χώρο της τεχνολογίας (αφορά το Internet) αλλά και της πολιτικής και της ηθικής.

Η δυνατότητα ανωνυμίας είναι η ευλογία αλλά και η πληγή του Διαδικτύου. Στηρίζει την ελευθερία της έκφρασης - αλλά και τις μεγαλύτερες καταχρήσεις της. Τα blog μου έχουν ζήσει και τις δύο όψεις του νομίσματος.

Άραγε τα ωφέλη της ανωνυμίας είναι περισσότερα από τις βλάβες που επιφέρει; Κι αν όχι, και έπρεπε να επιλέξουμε, τι θα διαλέγαμε;



Όταν το 1993 δημοσιεύθηκε στον New Yorker η διάσημη σήμερα γελοιογραφία του Peter Steiner με την λεζάντα «Στο Ιντερνέτ κανείς δεν ξέρει αν είσαι σκύλος», δεν έκανε μεγάλη εντύπωση. Ήταν ακόμα η αρχή του Διαδικτύου και πολλοί δεν ήξεραν καν σε τι αναφέρονταν.

Όμως με τον καιρό έγινε σλόγκαν, θεατρικό έργο (Nobody Knows I'm a Dog, του Alan David Perkins) αντικείμενο κοινωνιολογικών ερευνών (Morahan-Martin and Schumacher, 2000) για την ανώνυμη διαδικτυακή παρουσία δειλών, ντροπαλών, φοβικών ή και ανώμαλων ανθρώπων, όπως επίσης για το φαινόμενο της «διαδικτυακής παρενδυσίας» (το να παρουσιάζεσαι ως άτομο άλλου φύλου, ηλικίας, ή ιδιότητας) από τον David Trend. Επίσης φιλοξενήθηκε στο βιβλίο του Bill Gates: «The Road Ahead”.

Με μία φράση περιέγραψε τον συμβολισμό αυτής της γελοιογραφίας ο πιονιέρος του Διαδικτύου (usenet) John Gilmore: «σημαίνει ότι ο Κυβερνοχώρος θα είναι απελευθερωτικός, διότι γένος, ράτσα, ηλικία, εμφάνιση ακόμα και ‘σκυλότης’ (dogness), εκεί απουσιάζουν».

Αυτή βέβαια είναι η μία πλευρά της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο. Δρα απελευθερωτικά, προστατεύει την ιδιωτικότητα, καθιστά εφικτή την προσωπική εξομολόγηση, ή την διοχέτευση πολύτιμων πληροφοριών, που τα ΜΜΕ δεν τολμούν να δημοσιεύσουν. Συχνά οι πληροφορίες αυτές αποτελούν την μοναδική πηγή ειδήσεων από χώρες με απολυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα.

Η ανωνυμία, μαζί με την ευκολία της δημοσίευσης (ακόμα και ένας σκύλος μπορεί να στήσει ένα blog) έχει επιφέρει την μεγαλύτερη αλλαγή στον χώρο της δημοσιότητας μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας. Ο κάθε πολίτης, με μία δαπάνη λίγων ευρώ το μήνα, μπορεί να γίνει «εκδότης του εαυτού του» και να έχει πρόσβαση σε χιλιάδες ή και εκατομμύρια αναγνώστες. Επίσης μπορεί να συμμετέχει σε ομάδες συζητήσεων (fora και chat), σε τόπους συνάντησης, ή σε χώρους παράλληλης ζωής (όπως το Second Life) χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η αρνητική: Η ανωνυμία ευκολύνει την ανεύθυνη φημολογία, τη συκοφαντία, το διαδικτυακό κουτσομπολιό, τις απειλές και τις ύβρεις. Για να μην μιλήσουμε για το Διαδικτυακό έγκλημα – που κι αυτό βασίζεται στην ανωνυμία. Αν και συχνά διογκώνεται από τα ΜΜΕ (όπως κάθε τι καινούργιο) είναι σήμερα μία πραγματικότητα: από τον χάκερ (ή μάλλον cracker όπως θα έπρεπε να αποκαλούνται οι κακοί hackers) που σπάει τους απόρρητους κωδικούς του Πενταγώνου ως τον ληστή που ανοίγει τραπεζικούς λογαριασμούς ή κλέβει πιστωτικές κάρτες. Για να μην αναφέρουμε άλλες παραβατικές συμπεριφορές που ενισχύονται από την ανωνυμία, όπως του παιδόφιλου, του νεοναζί ή του τρομοκράτη.

Το θέμα έχει, πέρα από τις νομικές, και οικονομικές διαστάσεις. Το 2007 για πρώτη φορά στην Μεγάλη Βρετανία ο διαδικτυακός εμπορικός τζίρος ξεπέρασε τον πραγματικό. Σύντομα θα αποτελεί παντού την κύρια οικονομική δραστηριότητα (όπως ήδη συμβαίνει στον χρηματοπιστωτικό τομέα). Η διασφάλιση της θετικής ανωνυμίας και η προστασία από την αρνητική, γίνονται θέματα πρώτης προτεραιότητας. Θέλουμε να προστατέψουμε έναν επενδυτή, καταθέτη ή αγοραστή να παραμείνει ανώνυμος για τους τρίτους – αλλά να απαγορέψουμε στον χάκερ ή τον ληστή κωδικών να κυκλοφορεί ανώνυμος και ανεξέλεγκτος στο Διαδίκτυο. Δύο μάλλον αντιφατικοί στόχοι!

Φυσικά και στο Δίκτυο η ανωνυμία δεν είναι απόλυτη - υπάρχουν τρόποι και μέσα να καταλυθεί. Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό.

To Internet είναι ο μόνος χώρος επικοινωνίας όπου κυκλοφορούν περισσότεροι ανώνυμοι παρά επώνυμοι. Είναι σωστό αυτό; πρέπει να υπάρχει και να προστατεύεται η ανωνυμία – ή έτσι κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό;

Ο λόγος σε σας!

____________________________________

Y. Γ. Mη ξεχνάτε πως και στην Ελλάδα η ανωνυμία πάει στα δικαστήρια:
H υπόθεση Τσιπρόπουλου και blogme
(http://www.blogme.gr/wordpress/home.htm) δεν έληξε. Θα δικαστεί στις 18 Φεβρουαρίου 2009.

Αρχιμηνιά...

κι αρχιχρονιά!

Πολλές Ευχές!

To blog πάει διακοπές. Θα επανέλθει σε δεκαπέντε ημέρες, στις 2 Ιανουαρίου, για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μου ως blogger. Σας εύχομαι να περάσετε καλά. Τα σχόλια όλων των post θα μείνουν ανοιχτά.

Αντί για τα συνηθισμένα αγγελούδια, σας αφιερώνω μία φωτογραφία από ευχετήρια κάρτα του Σωματείου «Η Όπερα και η Σύρα». Απεικονίζει την αίθουσα του θεάτρου «Απόλλων» της Ερμούπολης, που ιδρύθηκε το 1862. Εκεί, την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου του 1925, η μητέρα μου Τόλια Καλβοκορέση (στο πιάνο) και η αδελφή της Μαρία (τραγούδι) έδωσαν συναυλία (φυσικά για φιλανθρωπικό σκοπό – μαζί με άλλες δύο νέες σπουδαγμένες ερασιτέχνιδες). Έργα Bach, Beethoven, Gluck, Mascagni, Gounod, Rachmaninoff, Puccini, Scriabin.

Καλές γιορτές και καλή χρονιά!

Και για όσους δεν τις γνωρίζουν ή θέλουν να τις ξαναθυμηθούν - οι "7 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες" είναι ΕΔΩ.

Σύγκριση φωτοκινητών

Για χάρη του Harry



Sony Ericsson K550i Cybershot, Autofocus, 2 Megapixel, 180 €.




Sony Ericsson K810i Cybershot, Autofocus, 3.2 Megapixel, 280 €.




Nokia N95 8GB, Autofocus, 5 Megapixel, 736 €.

To Nokia βγάζει πάντα πιο ψυχρά χρώματα - εδώ όμως άλλαξε και το φως και τα παρακρύωσε. Για εκτίμηση της ανάλυσης και της ευκρίνειας, κάντε κλικ σε κάθε φωτό. Ta S/E γενικά έχουν υψηλό χρωματικό κορεσμό - υπερβολικό στην πρώτη φωτογραφία. Δεν έκανα καμία επεξεργασία.

Το πολυμηχάνημα

(Kάντε κλικ στην φωτογραφία).

'Ενας κατάλογος με όλες τις δυνατότητες του νέου Nokia N95 8GB θα έπιανε δύο - ίσως και τρεις - δακτυλογραφημένες σελίδες. Εξαίρετη φωτογραφική μηχανή 5 Megapixel (φακός Carl Zeiss)+ flash, βίντεο κάμερα σε ποιότητα DVD, GPS, multimedia player, δέκτης ραδιοφώνου, δικτυακή παιχνιδομηχανή n-Gage, Quickoffice με όλες τις λειτουργίες (Word, Excel, Powerpoint, κλπ.), Wi-fi, Internet Radio, άμεση σύνδεση με YouTube, εξαίρετο Internet browsing. Φυσικά Bluetooth και Infrared - και καπάκι 8 Giga αποθηκευτικός χώρος...

Α, ναι - κάνει και τηλεφωνήματα...

Σε σχέση με το απλό Ν95, έχει διπλασιαστεί η RAM για πιο άνετη πλοήγηση στο Internet, έχει 20% μεγαλύτερη οθόνη, ζυγίζει 8 γρ. παραπάνω (128) και έχει λύσει το πρόβλημα με την διάρκεια της μπαταρίας.

Το αστείο κοστίζει 740 € - χωρίς σύνδεση- αλλά, αν τα διαθέτει κανείς, δεν θα πρότεινα άλλο χριστουγεννιάτικο δώρο.

Είναι slide προς δύο κατευθύνσεις - από την μία βγάζει ένα άνετο πληκτρολόγιο και από την άλλη τα κλασικά κοντρόλ για multimedia (play, pause, stop, fast forward, fast backwards). Εκεί αλλάζει αυτόματα και η οθόνη από portrait σε landscape.

Μερικές φωτογραφικές δοκιμές: Δεξιά βλέπετε μία δύσκολη φωτογραφία σε χαμηλό φωτισμό, χωρίς φλας. Είναι οι πολυτελέστατες τουαλέτες του "Le café d’Athènes" που αντικατέστησε το Zonar's. Κάτω βλέπετε ένα κομμάτι φωτογραφίας σε μεγέθυνση (ολόκληρη την βλέπετε στην οθόνη του κινητού επάνω. Ως γνωστόν οι οθόνες, λόγω γραμμών, βγαίνουν πάντα φλου). Πάντως η ανάλυση αντέχει και μεγέθυνση πολύ μεγαλύτερη.

Μειονέκτημα της φωτογραφικής μηχανής: αργεί να εστιάσει. Παίρνει όπως όλες οι compact την φωτογραφία σε δύο κινήσεις. Πρώτα νετάρει, στην μισή διαδρομή του πλήκτρου, και μετά τραβάει. Για γρήγορα θέματα δεν ενδείκνυται: το παιδάκι ή το γατάκι θα έχουν φύγει από το πλάνο... (Οι αντίστοιχες μηχανές της Sony Ericsson είναι πιο γρήγορες - αλλά μόνον οι SLR προλαβαίνουν τα πάντα).

Αντίθετα το βίντεο είναι καλό και με ανεκτό ήχο (αν σκεφθεί κανείς πως έρχεται από μικρόφωνο τηλεφώνου...).

Άλλο μειονέκτημα: λόγω τεράστιας μνήμης, δεν παίρνει κάρτα δεδομένων. Που σημαίνει πως δεν υπάρχει η ευελιξία του να βγάλεις την κάρτα και να την διαβάσεις σε card reader (π. χ. σε desktop που δεν έχει bluetooth ή σε εκτυπωτή). Ευτυχώς έχω στην τσάντα μου ένα μικρό καλώδιο mini USB - 10 πόντους - και πορεύομαι. Διότι - και αυτό είναι πλεονέκτημα - και τα ακουστικά συνδέονται σε κανονική είσοδο mini jack 3,5 mm και όλo το τηλέφωνο με mini USB.

Και πάμε τώρα στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι - το GPS. To N95 8GB περιέχει ήδη όλους τους χάρτες της Ευρώπης (στο απλό Ν95 έπρεπε να τους κατεβάσει κανείς από το www.nokia.com/maps - πράγμα που, αν υπάρχει wi-fi, δεν είναι δύσκολο).

Ο δέκτης GPS λειτουργεί πολύ καλά και σας εντοπίζει μέσα σε 1-3 λεπτά. Φυσικά, όπως όλα τα GPS, καλόν είναι να είναι ακάλυπτος και στο ύπαιθρο.

Η θέση εντοπίζεται επακριβώς - μέχρι και αριθμός σπιτιού. Μετά ορίζεις το πού θες να πας και σου βγάζει γραπτό δρομολόγιο ή, αν προτιμας, διαδρομή στον χάρτη.

Πλήρης σύγχυση επικρατεί για το αν και πόσο κοστίζει το GPS. Ρώτησα σε δύο καταστήματα και σε δύο παρόχους κινητής τηλεφωνίας. Άλλοι μου είπαν ότι για κάθε επικοινωνία με τους δορυφόρους χρεώνεσαι ένα τηλεφώνημα στο εξωτερικό, άλλοι ότι υπάρχει συνδρομή 70 € τον χρόνο, κλπ.

Στην πραγματικότητα ο εντοπισμός και η απλή πλοήγηση δεν κοστίζουν τίποτα. Ούτε οι χάρτες χρεώνονται. (Καλόν είναι να ανανεώνονται συχνά). Αν τώρα θέλει κανείς φωνητική πλοήγηση, οδηγούς πόλεων και ξενάγηση, πρέπει να τα πληρώσει έξτρα με μία κάποια συνδρομή (εκεί μάλλον παίζουν τα 70 € τον χρόνο).

Και κάτι ενδιαφέρον για όσους έχουν άλλα μοντέλα της Nokia. Οι χάρτες μπαίνουν και σε αυτά (τους έβαλα στο Ε65). Βέβαια ο εντοπισμός θέσης θα γίνει με το χέρι από εσάς (εκτός αν προστεθεί εξωτερικός Bluetooth δέκτης GPS). Αλλά κακό είναι να έχει κανείς λεπτομερείς χάρτες όλης της Ελλάδας (και της Ευρώπης) στο κινητό του; Στο site με τους χάρτες που ανάφερα αναγράφεται ποια κινητά μπορούν να τους πάρουν. Είναι κάπου 3,5 ΜΒ. Αν το τηλέφωνο δεν έχει σύνδεση Wi-fi μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας το πρόγραμμα Nokia Map Loader και να τους περάσετε από εκεί.

Ε, με ένα τέτοιο τηλέφωνο θα πρέπει να ευχηθεί κανείς: καλές γιορτές!

Τεχνολογία και Μορφολογία

Από παλιά ο άνθρωπος έδινε όμορφη μορφή στα αντικείμενα που χρησιμοποιούσε. Μια ματιά στα αρχαία αγγεία και στα κινέζικα βάζα, θα σας πείσει.

Ωστόσο με την βιομηχανική επανάσταση και την μαζική παραγωγή, η ωραία μορφή δεν ήταν πια θέμα του χειροτέχνη κατασκευαστή. Την εξωτερική εμφάνιση την έδιναν μηχανήματα – και κάποιος έπρεπε να μελετήσει αυτή την μορφή έτσι που α) να είναι ωραία και ελκυστική, β) να είναι εύκολο να κατασκευαστεί μηχανικά και γ) να ταιριάζει με τις λειτουργίες του αντικειμένου. Γεννήθηκε το επάγγελμα του βιομηχανικού σχεδιαστή, του στυλίστα, του μορφολόγου.

Όλοι έχουμε ακούσει για τους Nuccio Bertone, Georgetto Giugaro, “Pinin” Farina, από τον χώρο του αυτοκινήτου – αλλά και άλλα ονόματα σχεδιαστών σας είναι γνωστά: F. A. Porsche, Raymond Loewy, Philippe Stark, Le Corbusier, όλη η σχολή του Bauhaus (Gropius, Mies van der Rohe, Breuer) που σχεδίαζαν έπιπλα και αντικείμενα. Εταιρίες διάσημες για την εμφάνιση των προϊόντων τους ήταν μεταπολεμικά η Braun που σάρωνε τα βραβεία στις εκθέσεις και σήμερα η Apple που πουλάει δεκαπλάσιες ποσότητες ενός προϊόντος, τεχνολογικά όμοιου με τα ανταγωνιστικά, χάρη στην μορφή του.

Το πόσο πουλάει το design το είχα περιγράψει σε ένα κείμενό μου στο RAM με τίτλο: «Η σύζυγος και η γκόμενα». Περιγράφω εκεί πως παράτησα ένα τέλειο από πλευράς λειτουργίας κινητό για να εμπλακώ με ένα άθλιο κατασκεύασμα (που με ταλαιπώρησε αφάνταστα με το κακό λογισμικό του) μόνο και μόνο γιατί ερωτεύτηκα την εμφάνισή του. (Η ιστορία: ΕΔΩ)

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ορισμένα αυτοκίνητα πουλάνε «από τα αποδυτήρια», λόγω γραμμής, ενώ άλλα, καλύτερα από κάθε άποψη, δεν σταυρώνουν αγοραστή γιατί απλώς δεν αρέσουν.

Στα νιάτα μου είχα και μία προσωπική εμπλοκή στο θέμα της Βιομηχανικής Μορφολογίας. Αντιγράφω από τους «Δρόμους»:

Αρχές της δεκαετίας του 60, μόλις είχα γυρίσει από την Γερμανία συνάντησα τον Θεμιστοκλή Βαράγκη που πρόσφατα είχε επιστρέψει από την Αγγλία - σπουδές εσωτερικής αρχιτεκτονικής.

Ο (μακαρίτης σήμερα) Βαράγκης ήταν τότε ένας χείμαρρος από ιδέες και σχέδια. Αναβράζων και κοχλάζων. Είχε ήδη αρχίσει να στήνει και να συνθέτει διάφορα πράγματα, που δεν είχαν αποκλειστικά επιχειρηματικό χαρακτήρα. Αργότερα αφοσιώθηκε πιο πολύ στις επιχειρήσεις. Μία από τις πρώτες του δραστηριότητες (μαζί με τον Π. Kανναβό) ήταν η Έκθεση Συγχρόνου Σπιτιού.

Εγώ, λίγα χρόνια νεότερος, έψαχνα συνεχώς για δουλειά. Υπηρετούσα στο Ναυτικό και φυσικά δεν μπορούσα να εργάζομαι με κανονικό ωράριο. Οι δραστηριότητες του Βαράγκη μου ταίριαζαν, τόσο χρονικά όσο και θεματικά. Η τότε σύζυγος μου ήταν αρχιτέκτων και, όπως με την απουσία μου στην Γερμανία είχα χάσει τις παλιές δικές μου παρέες, βρισκόμουν συνεχώς με αρχιτέκτονες. Μία μακρινή (εξ αγχιστείας) συγγένεια με τον Πικιώνη μου είχε δώσει την απόλαυση της γνωριμίας του. (Έχω γράψει γι αυτήν, στον σχετικό τόμο-αφιέρωμα του Ε.Μ.Π.) Ας αφήσουμε που κι από πριν είχα ασχοληθεί - και μέσα στις σπουδές μου - με θέματα αισθητικής του χώρου.

Έτσι βρέθηκα να κάνω Δημόσιες Σχέσεις για την Έκθεση Συγχρόνου Σπιτιού και, μετά, για το Κέντρο Βιομηχανικής Μορφολογίας.

Στην δεύτερη αυτή περίπτωση, ο ρόλος μου δεν ήταν μόνο του Συμβούλου Δημοσιότητας. Ήταν ταυτόχρονα και ο ρόλος του "θεωρητικού" ο οποίος έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσει, να εκφράσει και - στη συνέχεια - να εκλαϊκεύσει τις βασικές έννοιες της Βιομηχανικής Μορφολογίας σε ένα εντελώς απροετοίμαστο κοινό. Για το σκοπό αυτό έγραψα δεκάδες άρθρα και κείμενα, μετέφρασα ξένες μελέτες - που δημοσιεύτηκαν στο μικρό περιοδικό του Κέντρου. Είχα την συνολική εκδοτική ευθύνη αυτού του εντύπου, μόνο που (λόγω Ναυτικού) δεν εμφανιζόταν πουθενά το όνομά μου.

Αλλά τι ήταν το Κέντρο Βιομηχανικής Μορφολογίας;

Ήταν μία μεταφορά στα καθ' ημάς του γνωστού Design Center του Λονδίνου. Στεγαζόταν σε δύο ορόφους του νεόδμητου τότε κτηρίου πλατεία Συντάγματος και Ερμού 2. (Αρχιτέκτων Δημήτρης Παπαζήσης. Τότε ξεχώριζε για την αρχιτεκτονική του γραμμή - σήμερα είναι πιο γνωστό λόγω MacDonalds...) Φιλόδοξη προσπάθεια - 700 τ. μ. στο πιο ακριβό σημείο της Αθήνας! – άρχισε να λειτουργεί το 1962. Στην αρχή γνώρισε σημαντική επιτυχία και συγκέντρωσε αρκετά εκθέματα. Όμως η ανταπόκριση του κοινού δεν ήταν ανάλογη (ποιος τότε ενδιαφερόταν για design!) οι εκθέτες είδαν πως η παρουσία τους εκεί δεν έφερνε ανάλογα οικονομικά οφέλη και δεν ανανέωσαν...

Πολλοί γνωστοί Αθηναίοι είχαν εμπλακεί σε αυτή την προσπάθεια. Εμπνευστής και ψυχή του Κέντρου ο Θεμιστοκλής Βαράγκης. Ήταν διευθύνων Σύμβουλος του Κέντρου, μαζί με τον Ηλία Ξανθάκο που φρόντιζε περισσότερο τα οικονομικά. Πρόεδρος δέχθηκε να γίνει ο ογδοηκοντούτης - αλλά πάντα πρόθυμος να υπηρετήσει νέες ιδέες – ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς. Είναι ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς στα χρονογραφήματα που έγραψε για το περιοδικό του Κέντρου, πως προσπαθούσε να εξηγήσει (υποψιάζομαι και στον εαυτό του) την έννοια της Μορφολογίας.

Παράλληλα με το Κέντρο (που ήταν Ανώνυμη Εταιρία) δημιουργήθηκε και ένα Σωματείο: Η Ελληνική Εταιρία Βιομηχανικής Μορφολογίας. Τα ονόματα που συναντάει κανείς στο Διοικητικό Συμβούλιο είναι χαρακτηριστικά: Πρόεδρος Θύμιος Παπαγιάννης. Αντιπρόεδρος: Θεμ. Βαράγκης. Γενικός Γραμματέας: Αντώνης Λαμπάκης. Ειδικός Γραμματέας: Τάκης Ζενέτος. Ταμίας: Μιχάλης Κατζουράκης (υπεύθυνος για πολλά από τα έντυπα του Κέντρου). Μέλη: Αλέκος Αναστασιάδης, Γεράσιμος Μολφέσης, Ιππόλυτος Παπαηλιόπουλος, Τίμος Χριστοδούλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισοί από αυτούς είχαν αποφοιτήσει (όπως κι εγώ) από το Κολέγιο Αθηνών.

Ήταν καλή η παρέα, μα ο τόπος δεν ήταν έτοιμος (δεν ξέρω αν είναι καν σήμερα). Ξεσηκώθηκαν και οι Θεσσαλονικείς για να υπερασπιστούν τα προνόμια της Δ.Ε.Θ. Οι επισκέπτες αραίωσαν, οι εκθέτες επίσης. Ούτε η "υψηλή προστασία της Α. Μ. του Βασιλέως Παύλου" δεν έσωσε το Κέντρο. Το μόνο που μου έμεινε - εκτός από τις αναμνήσεις - είναι ένας σκονισμένος φάκελος. Τον ανοίγω και ανθολογώ διάφορα χαρακτηριστικά κείμενα και στοιχεία της εποχής... Είναι τα έντυπα του Κέντρου: κατάλογοι εκθετών, κανονισμός, διαφημιστικά, τεύχη του περιοδικού (έξη κυκλοφόρησαν, το πέμπτο μου λείπει).

Αυτά σαν αναμνήσεις – αλλά οι εμπειρίες αυτές στέριωσαν μέσα μου ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τις μορφές των βιομηχανικών προϊόντων. Θεωρώ ότι η Βιομηχανική Μορφολογία έχει δώσει εκπληκτικά δείγματα δουλειάς, που ξεπερνάνε τα όρια της κατασκευής και μπαίνουν στον χώρο της τέχνης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα μεγάλα μουσεία μοντέρνας τέχνης υπάρχουν πλέον και δείγματα βιομηχανικών προϊόντων – από καφετιέρες μέχρι αυτοκίνητα…

_________________________________

Επάνω είκόνα από διαφημιστικό έντυπο για τα κινητά της LG, στην μέση η εξέλιξη του iPod και κάτω η μεγάλη μου αγάπη: Lamborghini Miura, design by Bertone.

Γράμματα και στοιχεία

Σίγουρα γράφετε. Με τι γράφετε; Οπωσδήποτε με υπολογιστή (αλλιώς δεν θα ήσασταν εδώ). Αλλά και με το χέρι; Σε τι ποσοστό; (Εγώ αν γράψω πάνω από μία σελίδα με το χέρι, παθαίνω κράμπα).

Πώς φτάσατε στον υπολογιστή – απευθείας, ή μέσω γραφομηχανής; (όπως εγώ). Γράφετε με τυφλό σύστημα ή κοιτάτε το πληκτρολόγιο; Χτυπάτε με όλα τα δάχτυλα ή κυνηγάτε τα γράμματα με τους δείκτες;

Στο πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένων (κατά 90% θα είναι Word) τι γραμματοσειρά έχετε για βασική (default); Τα αρχικά προτεινόμενα Times New Roman – ή κάποια άλλη;


Οι γραμματοσειρές (στοιχεία τις λέμε στη τυπογραφία) διαιρούνται σε δύο μεγάλες οικογένειες: τις ισοπαχείς και τις ανισοπαχείς, που θυμίζουν την παλιά καλλιγραφία, όταν, πιέζοντας την πένα, πάχαινε η γραμμή. Αντίθετα τα ισοπαχή ή ευθύγραμμα προέρχονται από το κεφαλαιογράμματο ελληνικό αλφάβητο.

Αλλά και οι ανισοπαχείς διακρίνονται σε serif και sans serif: οι πρώτες με πέλμα (πατούρα) δηλαδή διακοσμητικές απολήξεις στις άκρες των γραμμάτων – οι άλλες όχι.

Κλασικές ισοπαχείς είναι η Olympia, και η Helvetica από την οποία προήλθαν τα Arial. Πρόγονος των περισσότερων ανισοπαχών είναι η Garamond από την οποία κατάγονται τα Elzevier και τα Times.



Τα πλάγια στοιχεία λέγονται italics γιατί τα πρωτοχρησιμοποίησαν οι Ιταλοί. Υπάρχουν και τα μαύρα, ή παχέα, που τα ξέρουμε και ως bold.

Την πρώτη μου ποιητική συλλογή (1953) την στοιχειοθέτησα μόνος μου με στοιχεία της κάσας – Νέα Ελζεβίρ – στο υπόγειο τυπογραφείο Αρ. Παπαζήση.


Όταν πήγα στην διαφήμιση (1963) τους τίτλους των καταχωρίσεων τους χάραζαν με το χέρι ειδικοί γραφίστες ειδικευμένοι στο να σχεδιάζουν γράμματα. Ήταν η πιο δύσκολη και απαιτητική δουλειά στα σχεδιαστήρια.

Μετά κυκλοφόρησαν (μεγάλη ευκολία!) τα Letraset – φύλλα με αυτοκόλλητα τυπογραφικά στοιχεία κάθε είδους.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήρθε η φωτοσύνθεση και άλλαξε τα πάντα. Όταν πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή που μπορούσε να αλλάζει και να συνθέτει γραμματοσειρές – τρελάθηκα! Τον φόρτωσα με τόσες γραμματοσειρές που δεν μπορούσε να ξεκινήσει…

__________________________________________

Οι 3 εικόνες (1,3,4) είναι από το βιβλίο του Τάκη Κατσουλίδη: "Το Σχέδιο του Γράμματος" (Καστανιώτης 1991). Ο Τ. Κ. έχει σχεδιάσει δύο από τις ωραιότερες ελληνικές γραμματοσειρές (υπάρχουν στο τέλος της εικόνας 1). Στις σκιές της εικόνας 3 φαίνεται πώς αλλάζει το σχέδιο ανά σειρά ανισοπαχών γραμμάτων και στην 4 τα τρικ που χρειάζονται για να φαίνονται ισοπαχή τα γράμματα. Στην εικ. 2 οι γραμματοσειρές του υπολογιστή που έχουν Mg στο όνομα, είναι της Magenta.

Τι θα γίνει κύριε Σουφλιά;

Τον Οκτώβριο του 2007 για πρώτη φορά πουλήθηκαν στην Γερμανία περισσότερα πετρελαιοκίνητα ΙΧ από βενζινοκίνητα. Ας σημειωθεί ότι τα πετρελαιοκίνητα είναι πιο ακριβά στο κόστος αγοράς (αλλά έχουν χαμηλότερη δαπάνη λειτουργίας και συντήρησης). Η τάση προς το πετρέλαιο κυριαρχεί πλέον σε όλη την Ευρώπη. Και είναι φυσικό διότι:

• Οι σύγχρονοι πετρελαιοκινητήρες είναι κατά 30 έως 40% πιο οικονομικοί από ένα ανάλογο βενζινοκινητήρα. Σε συγκριτικά τεστ έχουν αποδειχτεί εξίσου ή και περισσότερο οικονομικοί από τα πολυδιαφημισμένα υβριδικά αυτοκίνητα (αλλά με πολύ μικρότερο κόστος κατασκευής – και άρα αγοράς).

• Χάρη στις τεχνικές έγχυσης common rail και τα διπλά τούρμπο, αποδίδουν υψηλές ιπποδυνάμεις, συγκρίσιμες με τους βενζινοκινητήρες. Ήδη από παλιά είχαν πολύ μεγαλύτερη ροπή. Είναι πια εντελώς αθόρυβοι τόσο που ο οδηγός δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Με αποτέλεσμα τώρα να υπάρχουν μεγάλες πολυτελείς λιμουζίνες (BMW σειρά 7, Mercedes S) με ντήζελ.

• Οι πετρελαιοκινητήρες είναι πιο αξιόπιστοι από τους βενζινοκινητήρες (ρωτήστε τους ταξιτζήδες). Έχουν πολύ χαμηλότερο κόστος συντήρησης.

• Τέλος (το πιο σημαντικό) έχουν πολύ χαμηλές εκπομπές CO και, εφόσον είναι εξοπλισμένοι με φίλτρο σωματιδίων, καλύπτουν τις αυστηρότερες οικολογικές προδιαγραφές της Ε. Ε.

Κι ενώ όλη η Ευρώπη (αλλά και οι ΗΠΑ) στρέφονται προς το πετρέλαιο, εδώ εξακολουθεί να ισχύει η αρχαία απαγόρευση κυκλοφορίας πετρελαιοκίνητων ΙΧ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Θιασώτης της απαγόρευσης ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ. Το υπουργείο Μεταφορών στην προηγούμενη κυβέρνηση είχε κάνει ευνοϊκή εισήγηση αλλά ο κ. Σουφλιάς την απέρριψε.

Γιατί; Ποιος μπορεί να μπει στο νου του Θετταλού Σαρακατσάνου;

Υπάρχει περίπτωση να μην θέλει κάποιος εχέφρων άνθρωπος μείωση κατανάλωσης καυσίμων και μείωση ρύπων;

Εν τω μεταξύ οργιάζει η λαθρο-πώληση και κίνηση, ιδιαίτερα στους μεγάλους κυβισμούς (4Χ4, κλπ) οι οποίοι ωφελούνται ιδιαίτερα από την οικονομία του ντήζελ.

Αυτοκίνητα Αθηναίων εμφανίζονται με έδρα την επαρχία και όλως τυχαίως κυκλοφορούν και στην Αθήνα. Σιωπηρά η λαθροχειρία γίνεται ανεκτή – αλλά γιατί δεν νομιμοποιείται;

Ομολογώ ότι μου είναι αδύνατο να καταλάβω γιατί συντηρείται αυτή η απαγόρευση. Αν είναι για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος, όπως λέγεται, – τότε γιατί δεν εκσυγχρονίζονται (ή απαγορεύονται) τα ταξί. Κυκλοφορούν στις πόλεις περισσότερο από τα ΙΧ, έχουν παλιούς κακοσυντηρημένους πετρελαιοκινητήρες και κανένα δεν διαθέτει φίλτρο σωματιδίων – με αποτέλεσμα να μας έχουν φλομώσει στην καπνιά. Μία ματιά στις μετρήσεις των ρύπων θα ήταν αρκετή.

Αλλά ποιος πολιτικός τα έβαλε ποτέ με τους ταξιτζήδες; Ενώ οι ΙΧήδες, πρόβατα επί σφαγήν...