Επιστροφή στη Nokia

Μετά από μία δεκαετία στην Sony Ericsson σαγηνεύθηκα από ένα μοντέλο της Nokia. Ανήκει στην λεγόμενη Business Series (E) και αποκαλείται Ε65.

Πρέπει να πω ότι το πρώτο που με γοήτευσε ήταν η ποιότητα κατασκευής. Ουδέποτε είχα συναντήσει τέτοια ποιότητα (κι είχα παράλληλα με τα S/E, Samsung, LG, και Motorola). Τα Nokia τα είχα εγκαταλείψει από παλιά λόγω πολύ δυσάρεστων εμπειριών με το σέρβις τους (μάλιστα τους είχα απονείμει, με παμψηφία και των αναγνωστών, την Χρυσή Λεμονόκουπα από την στήλη μου στο RAM).

Το δεύτερο αποφασιστικό ήταν το slide. Είμαι θερμός οπαδός αυτού του τύπου και τα προτιμώ – με δεύτερα τα oyster και τελευταία τα candybar. Όμως η S/E έβγαζε σχεδόν αποκλειστικά αυτά τα άχαρα παλούκια, τα δε slide της ήταν χοντρά και κακοφτιαγμένα. Η Samsung έχει πολύ ωραία slide, αλλά το λογισμικό της είναι άθλιο.

Το λογισμικό ήταν και ο λόγος που είχα μείνει τόσα χρόνια πιστός στη S/E – ήταν (και παραμένει) σαφώς το καλύτερο.

Το Nokia όμως με γοήτευσε. Απλό και σοβαρό design, άριστη κατασκευή (ανοίγει και κλείνει σαν χρηματο- κι όχι γραμματο-κιβώτιο) οθόνη 16.000.000 χρωμάτων, λογικό βάρος (114 γρ.) και (πολύ σημαντικό για μένα) Wi-Fi. Έχοντας ασύρματη σύνδεση και στο Ψυχικό και στα Κιούρκα κάνω τις μισές μου δουλειές γρήγορα και τσάμπα.

Επιπλέον έχει το πιο πλούσιο λογισμικό που έχω συναντήσει – συν το ότι μπορεί κανείς να κατεβάσει δεκάδες εφαρμογές και προγράμματα (τα περισσότερα δωρεάν) που το μεταμορφώνουν σε δικτυωμένο υπολογιστή.

Ως εδώ το post διαβάζεται σαν διαφήμιση της Nokia (και δεν παίρνω αμοιβές από την Alfa Copy!) αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά.

Ελάττωμα πρώτο: το απόλυτα χαζό σύστημα ανεύρεσης των επαφών. Αντί να δουλεύει αλφαβητικά με το πρώτο γράμμα, δουλεύει με συνδυασμούς γραμμάτων. Αν δώσεις Α δεν θα σου βγάλει τα ονόματα που αρχίζουν από Α – αλλά όσα περιέχουν Α. (Τα μισά…) Οπότε πρέπει να δώσεις άλλα δύο τουλάχιστον γράμματα για να περιοριστεί η επιλογή.

Ελάττωμα δεύτερο: η φωνητική κλήση (απαραίτητη λόγω Bluetooth). Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται να καταγράψεις φωνητικά στην συσκευή τα ονόματα που θέλεις, γιατί διαθέτει λογισμικό που διαβάζει μεγαλόφωνα ό,τι γράφεται στην οθόνη (σημαντικό για όσους έχουν προβλήματα όρασης). Άρα κάθε όνομα έχει και τον φωνότυπό του και τον απαγγέλλει μία ανδρική (Martin) ή γυναικεία φωνή (Ellen). Το κακό είναι ότι αν θες να κάνεις φωνητική κλήση πρέπει να πεις το όνομα όπως το διαβάζει ο Martin (ο οποίος τα Κιούρκα τα λέει: “k-k”). Να μην πω πως θα έλεγε την κυρία Ξενογιαννακοπούλου.

Κατά τα άλλα όμως άριστη συνεργασία με τον υπολογιστή (το Nokia PC Suite επιτρέπει όχι μόνο άψογο συγχρονισμό με το Outlook και με bluetooth, αλλά και πλήρες backup του τηλεφώνου – ακόμα και της κάρτας μνήμης). Η κάμερα 2ΜΡ χωρίς autofocus βγάζει καλύτερες και πιο ευκρινείς φωτό από τα αντίστοιχων MP cybershot της S/E. Και, ενώ δεν το περιμένει κανείς από ένα business phone, είναι άριστο ΜΡ3 με πολύ καλή ηχητική απόδοση τόσο χωρίς όσο και με ακουστικά. Με μία κάρτα 2GB (δική του μνήμη 150ΜΒ) φορτώνεις πολλά.

Last but not least: είναι το καλύτερο κινητό-παιχνιδομηχανή που έχω δουλέψει. Από την μάνα του έχει μόνο ένα παιχνίδι, μπορείς να κατεβάσεις και άλλο ένα δωρεάν – αλλά υπάρχουν πολλά στο Διαδίκτυο, με 5-10€, να παίζεις με τις ώρες…

Και όλα αυτά ελάχιστα κάτω από 400 ευρώ – όταν τα αντίστοιχων δυνατοτήτων smartphones πάνε γύρω στα 500.

Ελπίζω πάντως να μην χρειαστώ σέρβις - ή, στα χρόνια που πέρασαν να έχει γίνει καλύτερο...

Αυτο - αυτοβιογραφία

Στη ζωή μου άλλαξα πάρα πολλά αυτοκίνητα. Σίγουρα περισσότερα από γυναίκες. Όμως με κανένα αυτοκίνητο δεν έζησα 14 χρόνια (όπως με την δεύτερη σύζυγό μου) ή 30 όπως με την τρίτη (και νυν). Το γεγονός ότι συνεργαζόμουν με εταιρίες αυτοκινήτων, είχα και δική μου, έκανε την αλλαγή πολύ εύκολη.

Το 1988 έγραψα στους 4Τροχούς ένα άρθρο για τα αυτοκίνητα που αγάπησα. Το συμπεριέλαβα μετά 10 χρόνια, συμπληρωμένο, στο βιβλίο μου «Η Τέλεια Διαδρομή». Από τότε ως σήμερα δεν έχω αποκτήσει πολύ σημαντικά αυτοκίνητα (έπαψα να έχω και τις οικονομικές δυνατότητες που μου πρόσφερε η ύπαρξη της διαφημιστικής εταιρίας). Σήμερα θα πρόσθετα στην πρώτη κατηγορία μία εξακύλινδρη BMW coupe, αναβαθμισμένη στα 2800 κυβικά – και πειραγμένη – καθώς και το Subaru Forester Turbo 2,5 XT που οδηγώ τώρα.



Αναπολήσεις

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ. (Προσοχή! Τονίζω το «αγάπησα». Πρόκειται για υποκειμενική επιλογή - όχι για βαθμολογία των «καλύτερων»).

'Ολα τα αυτοκίνητα με τα οποία έχω ζήσει (δεν βάζω τις σύντομες γνωριμίες λίγων ημερών) έχουν μία θέση στη μνήμη μου. Το καθένα φορτώθηκε στιγμές από τη ζωή μου, εμπειρίες, παθήματα - ταυτίστηκε με ανθρώπους, εποχές, καταστάσεις. 'Ομως στο «Μουσείο» μπαίνουν μόνο εκείνα που, σαν αυτοκίνητα, με κέρδισαν, με έπεισαν, με κατάκτησαν.

Μπορεί π.χ. το μικρό Vauxhall Viva που αγόρασα το 1965 να κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. ('Ηταν το πρώτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ αυτοκίνητο.) Αλλά σαν σχεδιασμός και σαν αποτέλεσμα ήταν «ολίγο». 'Ηδη από τους πρώτους μήνες προσπάθησα να το βελτιώσω. (Του έβαλα κάτι αμορτισσέρ Koni και πήδαγε σαν καγκουρώ...) Και μόλις βρήκα τα χρήματα το άλλαξα.

'Οχι πως το δεύτερο ήταν καλύτερο. Θαμπωμένος από την γοητεία των έξη κυλίνδρων, την φήμη της Αγγλικής τεχνολογίας (τότε ήταν πολύ ψηλά οι μετοχές της) το δέρμα στα καθίσματα και το ξύλο καρυδιάς στο ταμπλό, αγόρασα ένα Triumph 2000, που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. (Ευγενικό και άνετο, αλλά αργό...) Τέλος πάντων. Μαθαίνει κανείς από τα λάθη του.

'Η, έτσι νομίζει. Γιατί το τρίτο ήταν και το χειρότερο λάθος. Μία Rover 2000 (έχω ξαναμιλήσει γι αυτήν) που με άφηνε τρεις φορές την εβδομάδα. Το τι έχω σπρώξει και ρυμουλκήσει αυτό το αυτοκίνητο, δεν λέγεται. Πιο πολλά χιλιόμετρα έκανε ετεροκινούμενο παρά αυτοκινούμενο.
Εκεί βέβαια με είχαν παρασύρει οι τεχνικές προδιαγραφές (τέλειες στα χαρτιά: εκκεντροφόρος επί κεφαλής, τέσσερα δισκόφρενα, άξονας de Dion) και το γεγονός ότι την αντιπροσωπεία την είχε ένας φίλος γκαρδιακός (καλή του ώρα όπου κι αν είναι!) Αυτά όμως δεν βοήθησαν το αυτοκίνητο στην πράξη!

Ας κάνω μία προσπάθεια να κατατάξω τα αυτοκίνητα της ζωής μου μέχρι σήμερα - κατά την μέθοδο του CAR, με ορισμένες πρόσθετες κατηγορίες.

Πολύ Ενδιαφέροντα:

Porsche 911 Carrera
Renault Alpine A310 V6
Renault 5GT Turbo
NSU 1200TT
NSU Ro80

Ενδιαφέροντα
Renault 11 Turbo
Audi 50GLS
Audi 80GT
BMW 630 CS (Coupe)
Renault 5TS

Ικανοποιητικά
Renault 5 Alpine
Renault 14TS
Audi 100 Coupe
BMW 316

Βαρετά (και απαράδεκτα):
Rover 2000
Triumph 2000
Porsche 924
Audi 100

(Προλαμβάνω απορία: 'Οχι, δεν ήμουν Ωνάσης. Αλλαζα συχνά αυτοκίνητα, αλλά παλιότερα αυτό το χόμπι ήταν προσιτό - ιδιαίτερα αν είχες εταιρία που τα αγόραζε για λογαριασμό σου. Άλλωστε τα αυτοκίνητα κόστιζαν τότε λιγότερο - ακόμα και σε σταθερές τιμές - διότι δεν είχαν τις σημερινές φορολογίες. Για να καταλάβετε: η Carrera μου, το 1975, είχε πληρωθεί 1.050.000 δρχ. - ήταν και Targa! Από κει και πέρα, επειδή η αξία των αυτοκινήτων ανέβαινε συνεχώς (λόγω πρόσθετων φορολογιών), πουλώντας δεν έχανες ποτέ. Διακινούσες - και μεγάλωνες - το ίδιο κεφάλαιο. Μόνο που, από ένα σημείο και μετά, τα επόμενα μου αυτοκίνητα ήταν όλο και μικρότερα, επειδή δεν είχα την δυνατότητα να κάνω σημαντικές προσθήκες στο αρχικό κεφάλαιο).

Μερικές παρατηρήσεις για την κατάταξη: H Porsche 911 κανονικά θα χρειαζόταν δική της ανεξάρτητη κατηγορία. Δεν συγκρίνεται ούτε με τα άλλα της «πρώτης τάξης». Ωστόσο, οι δύο πρώτες κατηγορίες θα αποτελούσαν την συλλογή του (ιδεατού) μουσείου μου. Σε μια μεγάλη αίθουσα τα πρώτα, σε μια δεύτερη τα «ενδιαφέροντα».

Στην έκθεση αυτή θα συνυπήρχαν η ωμή (και λίγο «ανισόρροπη») δύναμη της Porsche, η γρήγορη φινέτσα και άνεση της Alpine, το απέραντο υπερστροφικό κέφι του ΤΤ, η απαλή σιγουριά του Ro80, η οξεία κορύφωση του 5GT turbo και η πιο ευγενική ανάπτυξη του 11 turbo.

Guest stars θα ήταν μερικά καλά αυτοκίνητα που οδήγησα για αρκετό καιρό - χωρίς να τα ζήσω. ('Ενας μήνας δεν φτάνει!) Π.χ.: Alfa Romeo Giulia Super, Fiat 128, Lancia Prisma ie, BMW 735i, Porsche 928.

Προβλέπω μία ερώτηση: Γιατί επαναλαμβάνονται περισσότερο μερικές μάρκες; Είναι θέμα σχέσης με ορισμένους ανθρώπους και αντιπροσωπείες. 'Αλλωστε, όπως έγραψε κι ένας από τους πολλούς επικριτές μου - εγώ δεν είμαι δοκιμαστής! («Από που κι ως που ο Δήμου tester!») Εχω λοιπόν το θάρρος - η θράσος - της υποκειμενικής μου κρίσης και χρήσης!

Και με το κείμενο αυτό (που χρωστούσα) κλείνω άλλο ένα κεφάλαιο από τα αυτοκινητικά μου απομνημονεύματα. Τα οποία πολλούς ερέθισαν και πολλούς ακόμα θα εξοργίσουν. Πάντα ενοχλεί μερικούς το να μιλάς για το πρόσωπό σου και να αναφέρεσαι σε σπάνια, ωραία και ακριβά πράγματα - είτε Ferrari, είτε Rembrandt - όταν υπάρχουν πολλά άλλα, πιο άμεσα προβλήματα. Ωστόσο, ένα μέρος της ανθρώπινης ποιότητας οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε για Ferrari και Rembrandt και Τέλειες Διαδρομές - κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες.



Οι πίνακες από τον κατάλογο της μεγάλης έκθεσης "Αυτοκίνητα στην Τέχνη", Μόναχο 1986. Allan d' Archangelo: Highway U.S. 1, No 5 (1962). Arman: Μόνιμο Πάρκινγκ (60 οχήματα, 16,5 μ. ύψος, 1982) και Magritte: Η Οργή των Θεών, (1960).

Αγαπάτε τα Saab;

Πριν αρκετές δεκαετίες το δεύτερο βιβλίο της Φρανσουάζ Σαγκάν έκανε εντύπωση με τον τίτλο του: "Αγαπάτε τον Μπραμς;". Το πρώτο - "Καλημέρα Θλίψη" - είχε κάνει εντύπωση με το περιεχόμενό του. Τελικά η θλίψη δεν την άφησε σε όλη της τη ζωή - και ούτε οι γρήγορες Τζάγκιουαρ (που τις οδηγούσε χωρίς παπούτσια για να νιώθει τα γκάζια) μπόρεσαν να την βοηθήσουν.

Δανείζομαι το τίτλο της Σαγκάν για να διερευνήσω τις ανεξήγητες προσκολλήσεις και απωθήσεις που νιώθουν οι άνθρωποι για τις μάρκες των αυτοκινήτων. Δεν μιλάω για την ποιοτική αξιολόγηση, ούτε για την ανάλυση των χαρακτηριστικών. Μιλάω για τον τύπο που λέει: «εγώ με τίποτα δεν μπαίνω σε Όπελ!». (Αγγλικά η φράση είναι πιο δυνατή: I would not be seen dead in an Opel!). Ούτε πεθαμένος, δεν μπαίνει μέσα.

Πρόκειται συνήθως για αντιπάθειες που δεν έχουν σχέση με την αξία η την ποιότητα των αυτοκινήτων της μάρκας, αλλά με την «εικόνα» που έχει σχηματίσει γι αυτά ο αντιδρών. Η εικόνα αυτή συνδέεται σίγουρα με την προσωπικότητα της μάρκας, με την ιστορία της, αλλά και με τους ανθρώπους που οδηγούν τα προϊόντα της. Θα έχετε σίγουρα ακούσει την φράση: «Η BMW φτιάχνει εκπληκτικά αυτοκίνητα, αλλά ο Έλληνας ιδιοκτήτης μιας "Μπέμπας" μου προκαλεί αλλεργία - γι αυτό και δεν θα αγόραζα ποτέ BMW».

Συχνά χαρακτηρίζουμε όχι μόνο τις μάρκες αλλά και τους ανθρώπους, σε σχέση με τα αυτοκίνητα που οδηγούν. Πώς βλέπετε ένα τυπικό κάτοχο Mercedes; Γιατί αγοράζει κάποιος μία Lotus; Σε τι διαφέρει ο οδηγός ενός Passat από ενός Volvo – στην ίδια τιμή;

Η εικόνα μιας μάρκας λειτουργεί άσχετα από την πραγματικότητα. Οι Alfisti λάτρευαν την Alfa Romeo ακόμα και τα πρώτα χρόνια μετά την αγορά της από την Fiat, όπου έβγαζε κάτι θλιβερά προϊόντα - ευτυχώς συνήλθε! Εκεί έπαιζε ρόλο η προσκόλληση στην ιστορία και το παρελθόν. Ανάποδο πρόβλημα αντιμετωπίζει η Skoda. Τα αυτοκίνητά της σήμερα είναι άριστα - αλλά ακόμα την στοιχειώνει η παλιά θορυβώδης, δύσοσμη και ασταθής κληρονομιά της.

Αυτές οι έλξεις και απωθήσεις έχουν ακόμα ένα στοιχείο λογικής. Τι να πω όμως για τον φίλο μου τον Κ. που αντιπαθεί βαθύτατα τα Saab; Ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να σου κάνει μία μακροσκελέστατη διάλεξη με βασικό θέμα: «Γιατί τα Saab είναι μία σκέτη απάτη». Θα σου πει ότι είναι τεχνολογικά καθυστερημένα αφού χρησιμοποιούν ακόμα αρχαίους τετρακύλινδρους κινητήρες, ότι κακώς φημίζονται για την ασφάλειά τους η οποία στα τεστ αποδεικνύεται «κατώτερη και από μία Laguna!», ότι είναι μεταμφιεσμένα Opel αφού είναι χτισμένα επάνω στις πλατφόρμες της Vectra… και πολλά άλλα επιχειρήματα. Αλλά επιχειρήματα (υπέρ και κατά) μπορείς να βρεις για κάθε μάρκα. Το παράξενο είναι το πάθος που διακατέχει τον Κ. Λες και κάποιο Saab του πάτησε την μάνα.

Αντίστοιχα λειτουργούν οι προσκολλήσεις. Ένας γνωστός μου ορκίζεται στην Lancia. Σπουδαία μάρκα, δεν λέω, και όλοι θυμόμαστε τις HF (Χάκα Έφφε) τις Stratos και τις Integrale - για να μην πάμε πιο πίσω. Αλλά σήμερα δεν περνάει τις καλύτερες στιγμές της (για να το πω ήπια) και η επιβίωσή της είναι αμφίβολη. Αυτό δεν πτοεί τον φανατικό, ο οποίος ισχυρίζεται πως «αν κλείσει η Lancia, εγώ θα αγοράσω τρία αμάξια, θα τα βάλω στην ναφθαλίνη και θα τα βγάζω ένα-ένα, να μου κρατήσουν για την υπόλοιπη ζωή μου».

Οι κατασκευαστές και οι διαφημιστές γνωρίζουν καλά αυτές τις ανορθολογικές στάσεις του κοινού - και προσπαθούν να τις καλλιεργήσουν (ή αντίθετα να τις καταπολεμήσουν). Μία παλιότερη τηλεοπτική διαφήμιση του Golf είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Το επιχείρημα της συζύγου (αλλά και της διαφήμισης) συνοψίζεται στην φράση: «Ναι, αλλά δεν είναι Golf!». Το καινούργιο αυτοκίνητο μπορεί να έχει όλες τις χάρες του κόσμου, να είναι στο σύνολό του καλύτερο από το Golf - αλλά, αφού "δεν είναι Golf", είναι χαμένο από χέρι.

Εξίσου παράλογες είναι οι απόψεις που απορρίπτουν συλλογικά μια κατηγορία αυτοκινήτων. «Εγώ δεν αγοράζω γαλλικό αυτοκίνητο!» (ή ιταλικό, ή κορεάτικο). Αλλά τι θα πει «γαλλικό αυτοκίνητο»; Υπάρχουν τρεις μάρκες και δεκάδες μοντέλα – μπορεί κανείς να τα απορρίψει όλα μαζί;

Ωστόσο φαίνεται πως και απέναντι σε ένα τόσο εξελιγμένο τεχνολογικό είδος, δεν λειτουργούμε με επιστημονικά και τεχνολογικά κριτήρια. Τελικά οι άνθρωποι δεν θα γίνουν ποτέ ψυχρά ρομπότ με υπολογιστές στον εγκέφαλο. Θα τσακώνονται με πάθος για θρησκείες, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες - και για μάρκες αυτοκινήτων…

_____________________________________________

Άρθρο από το CAR, ξαναγραμμένο.

_____________________________________________

Τεχνολογική μελαγχολία

Τίποτα δεν δείχνει τόσο έντονα το πέρασμα του χρόνου, όσο η τεχνολογική εξέλιξη. Τίποτα δεν γερνάει τόσο γρήγορα όσο η προπέρσινη τεχνολογία. Βλέπεις τα κινητά, τα PDAs, τις φωτογραφικές, τα εξαρτήματα υπολογιστών του παρελθόντος και σε πιάνει μελαγχολία. Άχρηστα τα περισσότερα, ριγμένα, ξεχασμένα, σε ένα ντουλάπι που θυμίζει οστεοφυλάκιο.

(Ναι, στο Μεγάλο Ντουλάπι υπάρχουν ριγμένα εξαρτήματα να φτιάξεις δύο και τρεις υπολογιστές: τροφοδοτικά, σκληροί, κάρτες, και πολλές πλεξούδες καλώδια…)

Άλλη μελαγχολία είναι η αδυναμία σου να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις. Πριν καλά-καλά μάθεις για το ένα, κυκλοφόρησε ήδη το επόμενο. Νέες λέξεις, νέοι όροι, νέες τεχνικές, ένα τεράστιο λεξικό στο κεφάλι σου που ξεχειλίζει.

Ακόμα σε στοιχειώνουν οι εντολές του DOS. Πότε ήταν που έγραφες cd\, mem, dir, diskcopy, del, στην μαύρη οθόνη; (Ευτυχώς που τις θυμάσαι - καμιά φορά σε ξελασπώνουν και στα Vista…). Τώρα βέβαια με τα κλικ είναι τα πράγματα πιο εύκολα. Τι βουνό ήταν η πλοήγηση στο Internet, με εντολές του UNIX!

Όλα αυτά που έμαθες, ξεπερνιούνται από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά πρέπει να μάθεις και τα νέα, αλλιώς, αν συναντηθείς με εικοσάρηδες, θα σε πούνε αρχαιολογία.

Και η άλλη μελαγχολία: οι ωραίες συσκευές που διακαώς επιθυμείς, που με κόπο αποκτάς (υπερνικώντας τις αναστολές σου) και που δεν προλαβαίνεις να αξιοποιήσεις. Τι να τα κάνεις τα υπερεξοπλισμένα κινητά, αφού δεν παίρνεις πάνω από τρία τηλεφωνήματα την ημέρα – και πέντε μηνύματα τον μήνα; Τι σου χρησιμεύει η πανίσχυρη κάρτα γραφικών, όταν δεν έχεις καιρό να παίξεις παιχνίδια; (Για το Word, αρκεί και το τσιπάκι στο motherboard). H καινούργια Nikon, με τους πανάκριβους φακούς, μαραζώνει στην θήκη της. (Να μην πούμε για την βιντεοκάμερα που έχει μουχλιάσει). Το Home Cinema, που στήθηκε με κόπο και έξοδα, έχει πολύ καιρό να παίξει ταινία. Συσσωρεύονται τα DVD που δεν έχεις δει, τα CD που δεν έχεις ακούσει (για να μην μιλήσω για τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει). Μη διαμαρτύρεστε: και το βιβλίο τεχνολογικό προϊόν είναι – παλιάς τεχνολογίας.




Μέσα στην τεχνολογία υπάρχει μία υπόσχεση δύναμης και ανανέωσης. Ένα νέο προσωπικό σου εξάρτημα σε κάνει να νιώθεις (για λίγο) καινούργιος. (Κι όταν κάποια τεχνολογική σου προέκταση δυσλειτουργεί, νιώθεις κι ο ίδιος άρρωστος). Ταυτιζόμαστε με τα τεχνήματά μας. Μας δίνουν ζωή. Εγώ, ο αδύναμος, όταν οδηγώ τους 230 ίππους του Forester, αισθάνομαι ρωμαλέος σαν έφηβος. (Κι όσο γερνάω τόση περισσότερη δύναμη χρειάζομαι).

Χαρακτηριστικό για την ταύτιση είναι αυτό που έγραψε ο Periclis σε σχόλιο του προπερασμένου ποστ. Στήνοντας τον νέο του υπολογιστή κόλλησε κι ένιωσε αυτό που όλοι μας έχουμε περάσει: «…βρέθηκα τελικά αντιμέτωπος με την κόλαση, να μην τρώω και να μην κοιμάμαι για δυο μέρες». Θα το ένιωθε αυτό αν μαστόρευε στο πλυντήριο; Αλλά ο υπολογιστής (όπως και το αυτοκίνητο) είναι προέκταση του εαυτού μας.

Ωστόσο αυτή η ταύτιση, η δύναμη, η ευεξία, η ανανέωση, είναι μία ψευδαίσθηση. Σίγουρα πολύ ευπρόσδεκτη και απαραίτητη. Αλλά όχι πάντα επαρκής.

Απάνω στο τίτλο του blog γράφει: the joy of tech. Ναι, είναι χαρά η τεχνολογία και πολλές ωραίες στιγμές μου έχει χαρίσει. Αλλά όπως έγραψε ο Κάτουλος για τον έρωτα «tempus amoris cubiculum non est» (ο χρόνος δεν είναι η παστάδα του έρωτα) θα έλεγα ότι ο χρόνος δεν είναι ο χώρος της τεχνολογίας. Για δύο λόγους: δεν μας φτάνει ο χρόνος να την χαρούμε σε όλες τις μορφές της. Αλλά και για την αστραπιαία εξέλιξή της. Η φθορά εδώ είναι πιο γρήγορη από οπουδήποτε αλλού.

Έπειτα είναι και ο άλλος χρόνος, ο δικός σου. Σκεπτόμουνα ότι ένας ορισμός του γήρατος είναι όταν σου παίρνει περισσότερο χρόνο να κάνεις τα ίδια πράγματα. Πριν δύο δεκαετίες ακόμα ήταν πιο εύκολο να αφομοιώνεις νέες έννοιες και παραστάσεις. Τώρα θέλει ζόρι.

Ως εδώ. Έπρεπε να γραφτεί κι αυτό το κείμενο, για την άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Ναι στην Οικολογία - όχι στην Οικοχονδρία!

Ακούω στις ειδήσεις: στις 15 Οκτωβρίου χιλιάδες μπλόκερς (sic) θα διαδηλώσουν στο Διαδίκτυο για το περιβάλλον…

Καλόν είναι να διαδηλώσουν – άραγε θα κάνουν και κάτι γι αυτό; Π. χ. να μην πετάνε τις παλιές μπαταρίες τους στα σκουπίδια;

Η πιο αποτελεσματική φροντίδα για το περιβάλλον δεν είναι ή τήρηση του πρωτόκολλου του Κυότο (που δεν το τηρούμε…) αλλά η καθημερινή φροντίδα του καθενός. Αν κάποτε φτάσουμε στο σημείο ο καθένας από εμάς να σέβεται το περιβάλλον ως ιδιώτης, επιχειρηματίας, δημόσιος λειτουργός, πολιτικός, κλπ., τα περισσότερα προβλήματα θα λυθούν.

Μετά το Νόμπελ του Al Gore, το ήδη υπερτονισμένο πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη (global warming) τείνει να γίνει πανδημία (νοητική).

Έχουμε περάσει πολλές νοητικές πανδημίες τα τελευταία χρόνια: τις τρελές αγελάδες, το SARS, την γρίπη των πουλερικών και άλλα φαντάσματα.

Βέβαια η υπερθέρμανση δεν είναι φάντασμα – είναι πραγματική. Ωστόσο γίνεται φάντασμα όταν ξεφύγει από τις πραγματικές, επιστημονικές της διαστάσεις και γίνει υστερία και κινδυνολογία.

Διαβάζω ένα κυριολεκτικά ψύχραιμο βιβλίο: το “Cool it” του Bjorn Lomborg. Με στατιστικές , 1116 σημειώσεις, 82 σελίδες βιβλιογραφία, κάνει μία ορθολογική-επιστημονική θεώρηση του προβλήματος. Ξεφουσκώνει πολλές από τις υπερβολές του Al Gore (π. χ. οι πολικές αρκούδες όχι μόνο δεν εξαφανίζονται αλλά ο πληθυσμός τους πενταπλασιάστηκε από το 1960 μέχρι σήμερα).

(Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Βρετανός δικαστής σερ Μάικλ Μπάρτον απαγόρευσε την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μία ενοχλητική αλήθεια» στα δευτεροβάθμια σχολεία της Μεγάλης Βρετανίας, διότι περιέχει υπερβολές, κινδυνολογίες και επιστημονικά αναπόδεικτα στοιχεία. Το σκεπτικό της απόφασης: ΕΔΩ).

Ο Lomborg εξετάζει μεθοδικά τη σχέση κόστους-ωφέλειας (cost benefit analysis) στην καταπολέμηση της υπερθέρμανσης. Το κόστος π.χ. εφαρμογής του Κυότο θα ξεπερνούσε τα 14,5 τρισεκατομμύρια δολάρια – μήπως θα μπορούσαν αυτά τα τεράστια ποσά να αξιοποιηθούν καλύτερα;

Η καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο για την βελτίωση της ζωής στον πλανήτη. Μήπως με λιγότερα χρήματα μπορεί να επιτευχθεί καλύτερη βελτίωση;

Αν, π.χ. (κατά Al Gore) δεκαπέντε στις χίλιες πολικές αρκούδες πεθαίνουν κάθε χρόνο από υπερθέρμανση, μήπως, για να μην ελαττώνεται ο πληθυσμός τους, θα ήταν πιο απλό να νοιαστούμε για τις σαράντα εννέα που σκοτώνονται από κυνηγούς;

Αν, σύμφωνα με μία προβολή, θα έχουμε το 2050, 365.000 θανάτους από καύσωνα – μήπως πρέπει να τους αντιπαραβάλουμε με τους 1.700.000 θανάτους από κρύο (που θα μειωθούν); Και για να σώσουμε τα θύματα του καύσωνα είναι πιο απλό να κατεβάσουμε την θερμοκρασία ολόκληρου του πλανήτη – ή να βελτιώσουμε τις συνθήκες της ζωής τους (με πολύ μικρότερο κόστος).

Ναι, γράφει ο Lomborg, κατά τα πιο απαισιόδοξα σενάρια, το επίπεδο της θάλασσας θα ανέβει 30 πόντους (ένα πόδι) μέσα στον 21ο πρώτο αιώνα. Ποιος όμως γνωρίζει ότι έχει ήδη ανέβει ακριβώς το ίδιο, μέσα στα τελευταία 150 χρόνια; Οι άνθρωποι προσαρμόστηκαν, χωρίς καν να το καταλάβουν.

Το κόστος του να πρασινίσουμε (και τις στέγες) να ασπρίσουμε τις επιφάνειες (και τους δρόμους) των μεγαλουπόλεων, όπου σύντομα θα ζει το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, μπορεί να κατεβάσει τις θερμοκρασίες στο κέντρο τους κατά 3 βαθμούς (περισσότερο από το Κυότο – και με το ένα χιλιοστό του κόστους).

Ο Lomborg δεν αρνείται το πρόβλημα - αρνείται όμως να το περιορίσει στο Co2 και προτείνει πολλές απλές, φθηνές και πρακτικές λύσεις.

Ναι, λοιπόν στην οικολογία – όχι στην οικο-υστερία, την κινδυνολογία, και τον λαϊκισμό. Και επαναλαμβάνω: η φροντίδα για το περιβάλλον αρχίζει από το σπίτι μας και την γειτονιά μας. Ανακυκλώνετε τα σκουπίδια σας; Μόνον έτσι θα πάμε μπροστά.

____________________________________________

Ο Δανός καθηγητής Bjorn Lomborg, έγινε παγκόσμια γνωστός με το αιρετικό βιβλίο του "The Skeptical Environmentalist" (Cambridge, 2001). To Time τον κατέταξε στις 100 σημαντικότερες (most influential) προσωπικότητες του πλανήτη. Το νέο του βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις CYAN.

____________________________________________

Τεχνολογικά πείσματα

Από το τελευταίο μου post πέρασε πολύς καιρός και πλείστα όσα τεχνολογικά συνέβησαν στην ζωή μου. Ευχάριστα και δυσάρεστα.

Τα πιο δυσάρεστα ήταν δύο περιπτώσεις με «τεχνολογικό πείσμα». Έτσι αποκαλώ την παράλογη αντίρρηση ορισμένων μηχανημάτων (ή και προγραμμάτων) να συνεργαστούν.

Από παιδί πάλευα με μηχανήματα. Αλλά από το 1985 που ασχολούμαι με πληροφορική, βρίσκομαι σε μία διαρκή διαμάχη - το υλικό και το πνεύμα των υπολογιστών κάνει αντίσταση.

Πρώτη περίπτωση: Αντικατέστησα την σύνδεση ISDN στα Κιούρκα με μία ADSL Conn-X στα 1024. Για τις λίγες ώρες που είμαι εκεί, μου φτάνει και μου περισσεύει.

Δεν αφηγούμαι τι τράβηξα για να στήσω την σύνδεση. Είναι η τρίτη Conn-X που οργανώνω και για τρίτη φορά διαπίστωσα όχι μόνο ότι οι οδηγίες παραμένουν λανθασμένες (τις σωστές τώρα τις ξέρω απέξω) αλλά ότι είχε πάλι γίνει λάθος στους αρχικούς κωδικούς που μου είχε γράψει ο ΟΤΕ. Νέα τηλεφωνήματα στην Οtenet (ευτυχώς αυτή είναι προσιτή – το 1242 βουίζει συνέχεια).

Τέλος πάντων την έστησα και δούλεψε αμέσως με το παλιό μου (και αθάνατο) Dell Latitude 610 που κατοικεί μονίμως εκεί. Όταν όμως έφερα το νέο μου Sony Vaio TZ, ήταν αδύνατο να συνδεθεί. Έβλεπε το ασύρματο δίκτυο, αλλά μου έλεγε πως είναι μόνο τοπικό (local only) και δεν είχε πρόσβαση στο Internet.

Έφαγα τέσσερα πρωινά χωρίς αποτέλεσμα. Ούτε με καλώδιο Ethernet δεν επικοινωνούσε. Στο Ψυχικό συνδεόταν άψογα. Άλλα φορητά που έφερα για δοκιμή στα Κιούρκα, δεν είχαν πρόβλημα.

Βέβαια μπορούσα να το πάρω απόφαση και να παραιτηθώ. Άλλωστε το ΤΖ έχει μόνιμη σύνδεση Vodafone Mobile Connect την οποία μπορούσε να χρησιμοποιεί και στα Κιούρκα. Αλλά ποτέ δεν έχω ενδώσει στο πείσμα μίας συσκευής ή ενός λογισμικού. Μία πείσμα εσύ – δύο εγώ!

Έκανα format και ξανάστησα όλο το Vaio από την αρχή (με βάση τα DVD για restore που η τσιγκούνα Sony δεν τα δίνει, αλλά σου ζητάει να τα φτιάξεις εσύ!).

Μου πήρε μερικές ημέρες, αλλά πέρασε το δικό μου. Το ανανεωμένο ΤΖ είδε αμέσως το δίκτυο και το Διαδίκτυο των Κιούρκων.



Τα τελευταία μου αποκτήματα είναι ηχητικής μορφής. Ένα σετ διάφανα ηχεία “Soundsticks” της Harmann Kardon (τα βλέπετε δεξιά και αριστερά από την οθόνη) που, παρόλη την εντυπωσιακή τους εμφάνιση, έχουν και άριστο ήχο (συνήθως τα πολύ «ντεζαϊνάτα» αντικείμενα υστερούν στην απόδοση).

Από κάτω βλέπετε μία λεπτομέρεια από τους δορυφόρους και δεξιά το διάφανο επίσης subwoofer.

Το δεύτερο απόκτημα ήταν ένα πικάπ της Lenco (το βλέπετε στην πρώτη φωτό) που έχει σύνδεση USB και ψηφιοποιεί αυτόματα τα βινύλια. Με την βοήθεια ενός προγράμματος που λέγεται Audacity (Αυθάδεια – τι θράσος!) τα μετατρέπει σε .wav, .ogg, ή mp3. Για κάποιον που έχει μερικές χιλιάδες βινύλια, είναι μεγάλη υπόθεση.

Δεύτερη περίπτωση πείσματος: Το Audacity μου έσπασε τα νεύρα. Την πρώτη φορά που το εγκατέστησα μου ακύρωσε την κάρτα ήχου! Νόμιζα στην αρχή ότι μόνο τα προϊόντα της ψηφιοποίησης δεν ακούγονταν – μέχρι που διαπίστωσα ότι δεν ακουγόταν τίποτα!

"Δεν έχω ήχο!" που λέει κι ο Σαββόπουλος.

Έκανα νέα εγκατάσταση της κάρτας ήχου (κατεβάζοντας από το Internet τους τελευταίους drivers) αλλά μάταια. Μόνο όταν έβγαλα την Αυθάδεια από το σύστημα, επανήλθε ο ήχος.

Πάλι κόντρα πείσμα: εγκαθιστώ την Αυθάδεια ξανά από την αρχή. Αυτή τη φορά η κάρτα ήχου δούλεψε για λίγο και επιλεκτικά. Π. χ. ακουγόταν το Nero Show Time αλλά όχι το Windows Media Player ή το iTunes.

Η τρίτη - κι η καλύτερη - εγκατάσταση βγήκε σωστή. Τώρα παίζουν όλα και η ποιότητα των ψηφιοποιήσεων είναι εντυπωσιακή. Το πρόγραμμα δίνει και δυνατότητες για την βελτίωση του ήχου.

Αλλά γιατί κάθε κίνηση να θέλει τόσες ώρες, τόσες επαναλήψεις και τόση υπομονή; Γιατί να πρέπει να κατεβάσεις δέκα πράγματα από το Διαδίκτυο; (Π. χ. η Αυθάδεια δεν έχει δικό της κωδικοποιητή για ΜΡ3 και πρέπει να βρεις άλλον στο Internet). Γιατί χρειάζεται να κάνεις format σε έναν υπολογιστή μόνο και μόνο για να συνδεθεί με ένα ασύρματο δίκτυο;

Η Ανωριμότητα της Πληροφορικής - ή η Αντίσταση των Υλικών (και των άυλων);


Υ. Γ. Είδα τις νέες μεγάλες ψηφιακές της Nikon. Την επαγγελματική D3 και την μικρή της αδελφή D300. Τι υπέροχα τεχνολογήματα – πραγματικά έργα τέχνης. Δύο λεπτά να τις κρατήσεις στο χέρι, δύο κλικ και τις ερωτεύεσαι… Και μία ολόκληρη νέα σειρά φακών με νανοτεχνολογικό επίχρισμα!

Α - η τεχνολογία δεν σταματάει ποτέ. Στον αγώνα αυτόν εμείς μένουμε πίσω και νιώθουμε, συνεχώς, πεπαλαιωμένοι…