Με την ευκαιρία της αποδημίας του Bergmann θα ήθελα να μιλήσουμε για την κατεξοχήν τεχνολογική τέχνη – τον κινηματογράφο.Καμία άλλη τέχνη δεν εξαρτάται τόσο από την τεχνολογία. Αν εξαιρέσει κανείς το σενάριο – που στην αρχική του μορφή είναι κείμενο, αλλά όταν ντεκουπαριστεί γίνεται σειρά εικόνων – όλα τα υπόλοιπα στην τέχνη αυτή είναι τεχνολογικά.
Κάμερα, φωτισμοί, ηχοληψία, μοντάζ. Όλα προϋποθέτουν τεχνολογία αιχμής.
Μπορεί να υπάρξει κινηματογράφος χωρίς σενάριο, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς μουσική, (όλα αυτά έχουν γίνει) αλλά όχι χωρίς τεχνολογία. Χωρίς κάμερα (αναλογική ή ψηφιακή) χωρίς εγγραφή ήχου, χωρίς συνάρμοση σκηνών.
Και οι άλλες παράγωγες οπτικοακουστικές τέχνες (τηλεόραση, video-art) είναι παιδιά του.
Ο κινηματογράφος είναι η τεράστια επική τέχνη της εποχής μας. Αν ο Όμηρος ζούσε σήμερα θα ήταν σκηνοθέτης. Το ίδιο και ο Μπαλζάκ. Οι μεγάλες αφηγήσεις μας είναι οπτικοακουστικές.Είναι η μόνη τέχνη που μπόρεσε να συνδυάσει το λαϊκό με το ελιτίστικο. Το μεγάλο κοινό με την υψηλή ποιότητα.
Οι μάζες λάτρεψαν τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Χίτσκοκ. Το ίδιο και οι κριτικοί. Το «Όσα παίρνει ο άνεμος», 68 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, εξακολουθεί να γοητεύει όλους – το ίδιο και η «Καζαμπλάνκα».
Αν κάποιος διανοούμενος σας μιλήσει εναντίον της τεχνολογίας – πείτε του μόνο μία λέξη: σινεμά.
Αφήστε τον, βυθιστείτε στην πολυθρόνα σας και αφεθείτε στην μαγεία. Είτε βλέπετε κλασικό ουέστερν του Τζον Φορντ, είτε ποίηση του Ταρκόφκι, είτε αυτοσαρκασμό του Γούντι Άλλεν, είτε σπλάτερ του Ταραντίνο – η γοητεία είναι εκεί!
Και, για να ξαναγυρίσουμε σε αυτόν, ο Μπέργκμαν, ο φιλόσοφος με την κάμερα, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην εποχή μας. Οι καταδύσεις του στην ψυχή θυμίζουν Ντοστογιέφσκη. Οι ποιητικές του στιγμές λυτρώνουν από την φρίκη της ύπαρξης, που ο ίδιος μας υποβάλλει.«Δι ελέου και φόβου...»
253 comments:
1 – 200 of 253 Newer› Newest»Στοκχόλμη. Νοέμβριος 1998. Με την τότε σύντροφό μου (Ελληνίδα, δημοσιογράφος στο Σουηδικό Ραδιόφωνο) ήμασταν προσκεκλημένοι στο Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου το οποίο είχε διοργανώσει "εβδομάδα Θόδωρου Αγγελόπουλου".
Η προβολή της ταινίας είχε αρχίσει (αν θυμάμαι καλά ήτανε "ο δρόμος για τα Κύθηρα"). Ξαφνικά κάθεται στο διπλανό μου κάθισμα ο Ingemar Bergman!!! Σε ένα διάλειμμα της ταινίας η πρώην μου τον ρωτάει πολύ διακριτικά αν θα ήθελα να της δώσει μια συνέντευξη (φυσικά είχε μαζί της ένα μαγνητόφωνο NAGRA).
Δεδομένου ότι ο Bergman, όσο ζούσε, έδινε σπανιότατα συνεντεύξεις θα ήτανε μία σχεδόν "παγκόσμια επιτυχία" αν της έδινε συνέντευξη.
Ο Bergman συνεσταλμένος και σχεδόν κοκκινίζοντας σαν μικρό παιδάκι αρνήθηκε ευγενέστατα την συνέντευξη με την εξής αιτιολογία:"σας παρακαλώ πολύ μην ξεχνάτε ότι είμαστε εδώ για να παρακολουθήσουμε το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου"......
Δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το έργο αποχώρησε. Το ίδιο αθόρυβα όπως είχε έλθει...........
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να κάνω κάποια σχόλια ή συγκρίσεις......
Υ.Γ. Είναι αλήθεια πως σήμερα κάνω σεφτέ? :-))))
Kαλησπέρα!
Τελειώνει ο πρώτος γύρος της θερινής κολυμβητικής ραστώνης μου με ένα ποστ για τον κινηματογράφο!
Για τον Bergmann, ιδού τα αγαπημένα μου: Φάννυ και Αλέξανδρος, Άγριες Φράουλες, Φθινοπωρινή Σονάτα, Όνειρα Καλοκαιρινής Νύχτας, 7η Σφραγίδα, Μαριονέτες και, από τα πολύ παλιά του, το Καλοκαίρι με τη Μόνικα. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, όλα μαζί στη "γενική λίστα" των πιό αγαπημένων ταινιών μου γενικώς.
Κι αγαπημένος μου ηθοποιός του, ο Μαξ Φον Σύντοβ (για τον Μπέργκμαν, ό,τι ο Τοσίρο Μιφούνε για τον Κουροσάβα).
Υ.Γ. Αποκλείεται να μην μπω στον πειρασμό να ξανασχολιάσω, σε ποστ για το σινεμά...
Μμμ...
Καλησπέρα.
Το σινεμά του ''ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ'' δεν είναι αρκετό γιΑ να δικαιολογήσει τον Κινηματογράφο ως τέχνη.
Ο κινηματογράφος όπως τον γνωρίζουμε μέχρι στιγμής είναι μια μπίζνα.
Κρατώ μόνο την τεχνική.
Σημαντική τέχνη ο κινηματογράφος , όντως. Κυρίως διότι συναθροίζει ανθρώπους. Η μεγάλη τεχνολογική έκρηξη (τηλεόραση , video , ιντερνετ) δεν έχουν καταφέρει ακόμα να τον ''γονατίσουν''. Τα τεράστια εμπορικά κέντρα τον έκαναν πάλι μόδα.
athanasia
αντιγράφω από το προηγούμενο ποστ:
Αγαπημένα έργα: Φάννυ και Αλέξανδρος, Άγριες Φράουλες, 7η σφραγίδα, Όνειρα Καλοκαιρινής Νύχτας...
Δεν μου λες ΝικόΔημε στην φωτό μήπως είσαι εσύ αφού πρώτα αφαίρεσες με το Photoshop τα μαλλιά σου;
Και μία ερώτηση, εάν δεν υπήρχε ο Μπέργκμαν, Γούντι Άλλεν, Ταραντίνο κλπ η τεχνολογία θα μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της;
Η τεχνολογική απόσταση μεταξύ της Καζαμπλάκας και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών είναι τεράστια και τα δύο όμως είναι αριστουργήματα άρα τα πάντα είναι ο άνθρωπος.
Αλλά και το "Καλοκαίρι με την Μόνικα" τι σοκ ήταν για την εφηβεία μου...
@ΝD,
Mα νομίζω ότι είναι τα ωραιότερα έτσι κι αλλιώς...
:-)
Κι οι Μαριονέτες, τι σοκ για την έγγαμη ζωή...
kolassasB said...
...άρα τα πάντα είναι ο άνθρωπος.
------------------------
Μη λέμε κοινοτοπίες - φυσικά είναι ο άνθρωπος - αλλά άλλο ο συγγραφέας με μία πένα και άλλο ο σκηνοθέτης με 30 τεχνικούς γύρω του. Η απόσταση μεταξύ ενός γραπτού και μίας ταινίας - ακόμα και της πιο πρωτόγονης - είναι αβυσσαλέα.
δοκιμαστικό σχόλιο για να δω αν φαίνεται το avatar μου.
Με συγχίζουν τα παιχνιδάκια του blogger.
Το αντίστοιχο του Μπέργκμαν στον γραπτό λόγο, στο δικό μου το μυαλό, είναι ο Καμύ. Κατα τα άλλα όλες οι ταινίες του ειναι αριστουργήματα. Και ολα τα αριστουργήματα ξαναβλέπονται, ξαναδιαβάζονται ή ξανααπαγγέλονται και ξανά.. Ανάμεσα σε όλα ξεχωρίζω την 7η σφραγίδα για την θεματολογία, την λιτότητα των εκφραστικών (κινηματογραφικών) μέσων ισως και λόγω εποχής και φυσικά για τους απαραμιλλους πρωταγωνιστές.
Καλησπέρα,
Έφυγε ένας από τους πιο αγαπημένους και σημαντικότερους ανθρώπους της τέχνης.
Το εκπληκτικό με τον Bergmann είναι ότι σταμάτησε να σκηνοθετεί κινηματογράφο απότομα και ενώ με το Φάνυ και Αλέξανδρος είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας του.
Όμως καταλάβαινε ότι είχε πει όσα χρειαζόταν να πει και πλέον ήταν αρκετά μεγάλος για να μπορεί να κουμαντάρει τον στόλο των τεχνικών και καλλιτεχνών που είναι απαραίτητοι για τη δημιουργία μιας ταινίας.
Το Καλοκαίρι με τη Μόνικα είναι μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει και μια από τις πιο γλυκιές αναμνήσεις μου.
Να αναφέρουμε και τη Σιωπή που για κάποιο λόγο δεν την ανέφερε κανείς. Αν θυμάμαι καλά είναι η πρώτη ταινία που χαρακτηρίστηκε "Αυστηρώς Ακατάλληλη" στην Ελλάδα.
Όσο για το σινεμά ως τέχνη, νομίζω πως είναι η μεγαλύτερη νίκη του ανθρώπινου πνεύματος.
Η μετατροπή ενός επιστημονικού μέσου παρατήρησης σε ποιητικό μέσο μετάδοσης ιδεών είναι πραγματικό επίτευγμα.
Τεράστιος ο Bergman αλλά επειδή το post είναι για τον κινηματογράφο ως μορφή τέχνης συνυφασμένη όσο καμία άλλη με την τεχνολογία θα πλέξω το εγκώμιο του μετρ και κατά τη γνώμη του μεγαλύτερου κινηματογραφικού δημιουργού: Άλφρεντ Χίτσκοκ. Πρώτος αυτός χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να ανυψώσει αυτό που λάτρευε και γνώριζε ως τέχνη και τεχνική ίσως όσο κανένας άλλος. Σενάριο, σκηνογραφία, φωτογραφία, μουσική υπόκρουση σε τέτοια μίγματα που οποιοδήποτε στιγμή ανακαλέσεις σκηνές από τις δημιουργίες του το πνεύμα σου παρασύρεται ολοκληρωτικά . Ποτέ άνθρωποι και μέσα δεν χόρεψαν τόσο αριστοτεχνικά υπό την καθοδήγηση τέτοιου χορογράφου...
Συγκλονιστική (και από πλευράς ερμηνειών: Ινγκριντ Μπέργκμαν και Λιβ Ούλμαν) και η Φθινοπωρινή Σονάτα, φιλμ του 1978.
Με εκείνη τη διαδοχική εκτέλεση (από μάνα και κόρη) του δεύτερου (από τα 24) πρελούδιου για πιάνο του Σοπέν...
Κινηματογραφικό δοκίμιο για τον πόνο με όχημα τη μουσική.
Στη σκεψη μου υπαρχει σαφως διαχωρισμος σε θεατρικο & τεχνολογικο κιν/γραφο.
Ο θεατρικος ειναι μεταφορα θεατρου σε αλλο μεσο. Ο τεχνο ειναι τεχνολογικη αμιλλα & παρακολουθει την εξελιξη στα κομπιουτερικά.
Ο πρωτος δινει αριστουργηματα,με ταινιες τυπου " Νονος ".
Ο δευτερος δινει " Πολεμο Αστρων " & " Τρανσφορμερς ".
Ειναι λαθος να σνομπαρει καποιος το ενα ειδος ( ανθρωποκεντρικο ) για το αλλο ( τεχνοκεντρικο ). Και στα 2 υπαρχουν οι φολες & οι επιτυχιες.
Πριν 2 χρονια ειχα μια συζητηση για το αν ο κινηματογραφος ειναι τεχνη. Υποστηριζα οτι δεν ειναι και ελεγα οτι ο σκηνοθετης που εχει πιο μεγαλο budget κανει και καλυτερες δουλειες. Μετα βεβαια αλλαξα γνωμη.
Το ερωτημα ομως που παραμενει ειναι γιατι σε αυτη την μορφη τεχνης, στις περισσοτερες φορες η επιτυχια ή η προβολη εφιστατε στις κακες τεχνες (εργα). Μια εξηγηση που μπορω να δωσω ειναι οτι ο κινηματογραφος σημερα αντιμετωπιζετε ως ψυχαγωγια (παω να περασω ομορφα την ωρα μου). Αυτο ισως εξηγει και την επιτυχια κακων τεχνων σε αλλους τομεις οπως λογοτεχνια, μουσικη, γλυπτικη κτλ -
πχ Britney Spears, Davinci Code.
Περιμενω να ξεκαθαρισω μερικα πραγματα απο αυτο το post.
Kατά την διάρκεια του 20 αρκετοί άνθρωποι εκφράστηκαν με επιτυχία μέσα από τον κινηματογράφο.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο κινηματογράφος σήμερα είναι τέχνη.
Μάλλον κάτι σε ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΌ του βγαίνει!
:-))))
ΥΓ:
αν δεν μου πετύχει το avatar θα γράψω κι άλλα!
:-))))
Αντιγράφω:
Σε συνέντευξή του στη σουηδική τηλεόραση το 2000 ο Mπέργκμαν είχε δηλώσει ότι ο θάνατος το 1985 της συζύγου του Iνγκριντ τον έκανε να αδιαφορεί τελείως για τη δική του επιβίωση. «Hταν το πιο φρικτό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου και με κατέστησε ανάπηρο... Tο γεγονός ότι δεν θα ξανασυναντήσω ποτέ την Iγκριντ είναι για μένα ολέθριο, μια φρικτή σκέψη».
Το να συζητάμε σήμερα πια αν ο κινηματογράφος είναι τέχνη μοιάζει αστείο.
Ίσως μέχρι την δεκαετία του 30 που ακόμα δεν είχε εμπεδωθεί το νέο μέσο να ήταν επιτρεπτό (παρά τα επιτεύγματα των Grifiths, Eisenstein, Murnau, Charlie Chaplin). Αλλά σήμερα; Είναι Η τέχνη του 20ου αιώνα.
george said...
ο κινηματογραφος σημερα αντιμετωπιζετε ως ψυχαγωγια
------------------------------
Mα έτσι αντιμετωπιζόταν πάντα η τέχνη. Οι άνθρωποι που πήγαιναν να δουν μία όπερα του Μοτσαρτ ή ένα έργο του Σαίκσπηρ πήγαιναν "για να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους". Δεν πήγαιναν από καθήκον για να υποστούν την κουλτούρα. Η καλή τέχνη είναι η καλύτερη ψυχαγωγία.
θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα την "έβδομη σφραγίδα", ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου έργο του ιερώνυμου μπός (καμμία σχέση με τον χιούγκο) με σάρκα και οστά.
ότι ειπώθηκε γιά αυτόν τον μέγιστο κινηματογραφικό - αντικινηματογραφικό δημιουργό σωστό, θα προσέθετα ίσως ότι ήταν από τους πιό ανεπιτήδευτους, πάντα δείγμα μεγάλης ωριμότητας.
δεν θα τον συνέκρινα με τον χίτσκοκ όπως κάνει ο mistirios, καθώς αυτός κατ' ουσίαν γυρνούσε κωμωδίες με το απαράμιλλο βρετανικό φλέγμα που τον χαρακτήριζε, θα τον συνέκρινα όμως άνετα με άλλους ουμανιστές σκηνοθέτες όπως ο κάρλ ντράϊερ ή ο γιασουχίρο όζου.
και βεβαίως κίτρινη κάρτα στον χάρρυ γιά το σχόλιό του στο προηγούμενο πόστ, άκου αγγελόπουλος!
harry
Ουδεμία σχέση υπάρχει ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, εκτός, βέβαια, από τη χρήση ηθοποιών. Ο κινηματογράφος είναι "παιδί" της λογοτεχνίας (κλασικό παράδειγμα ο Νονός που αναφέρεις κι εσύ).
Αν θυμάμαι καλά, ο Αιζενστάιν είχε παρατηρήσει τη χρήση ενός λεκτικού μοντάζ παράλληλης δράσης στη Μαντάμ Μπωβαρύ του Φλωμπέρ και το είχε χρησιμοποιήσει στην ανάπτυξη της θεωρίας του για το ιδεολογικό μοντάζ που οριοθέτησε τον ευρωπαϊκό, αλλά και τον αμερικανικό κινηματογράφο για τις επόμενες δεκαετίες.
--------------------------------
george
Το ότι το Σεσουάρ για Δολοφόνους κάνει μεγάλη επιτυχία, ακυρώνει τον Σαίξπηρ, τον Μπέκετ και τον Μίλλερ? Η λογοτεχνία δεν είναι τέχνη επειδή πουλάει τρελά ο Χάρυ Πότερ και ο Κώδικας Ντα Βίντσι?
--------------------------------
Αυτή η διάκριση μεταξύ "ανθρωποκεντρικού" και "τεχνοκεντρικού" κινηματογράφου με τρελαίνει.
Ο Πόλεμος των Κόσμων του Σπίλμπεργκ είναι μια ταινία με πολύ μεγάλη χρήση των οπτικών εφέ. Παράλληλα είναι και μια σπουδή πάνω στην οικογένεια και την ξενοφοβία (όπως, άλλωστε, και όλες σχεδόν οι ταινίες του Σπίλμπεργκ). Είναι "ανθρωποκεντρική" ή "τεχνοκεντρική"?
Η λέξη "ψυχαγωγία" έχει απολύτως θετικό νόημα ως σκοπός του θεατή, σε αντίθεση με τη "διασκέδαση"
Nikos Dimou said...
Ίσως μέχρι την δεκαετία του 30 που ακόμα δεν είχε εμπεδωθεί το νέο μέσο να ήταν επιτρεπτό (παρά τα επιτεύγματα των Grifiths, Eisenstein, Murnau, Charlie Chaplin). Αλλά σήμερα; Είναι Η τέχνη του 20ου αιώνα.
------------------------------
ΑΚΡΙΒΩς ΛΟΓΩ ΤΩΝ παραπάνω ονομάτων ο κινηματογράφος έπαψε να είναι τέχνη και κατέληξε ένα mass media. ΉΔΗ Από την δεκαετία του '20 κιόλας.
Μη μου θίγετε τον Χάρυ Πόττερ - είναι λογοτεχνική γραφή. Καμία σχέση με Ντα Βίντσι (ρεπορτάζ).
Φυσικά δεν υφίσταται διάκριση μεταξύ τεχνοκεντρικού και ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου. Όλες αυτές οι διαιρέσεις είναι τεχνητές. Ο καλός κινηματογράφος είναι και τα δύο.
Επειδή στα δράματα ρίχνω το κλάμα της ζωής μου, τα αποφεύγω, όσο γίνεται. Οταν όμως πρόκειται για αριστουργήματα, ενδίδω.
Το πιο καταθλιπτικό δράμα που έχω δει αρκετές φορές (ποιος ξέρει γιατί) είναι το "Θάνατος στη Βενετία".
Εδώ, η συνάντηση λογοτεχνίας και τεχνολογίας (όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μας ΝικόΔημος), σε συνδυασμό με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Ντέρκ Μπόγκαρντ, σε βυθίζει στην απελπισία του θανάτου... (Την πρώτη φρορά ένιωσα πολυ άσχημα, όπως τότε με τους "διχασμένους" του Κρόνεμπεργκ.)
Συνέρχομαι, όμως όταν ξαναβλέπω το "πάρτυ", αν κι εκεί ορισμένες σκηνές είναι μάλλον σατιρικές και μελαγχολικές, παρά κωμικές. Βέβαια, στο τέλος εισβάλλουν τα νιάτα και ξεχνάμε τη μελεγχολική ματιά του ταλαίπωρου γκαφατζή ινδου...
Πράγματι, "Η ζωή είναι ωραία":
[-Μα τι τα θέλουνε οι ναζί όλα τούτα τα αμόνια;]
Γέλιο και κλάμα, αντάμα. Αρκεί, στη σκηνή της ζωή μας, να μη γέρνει η ζυγαριά πολυ προς τη θλιβερή πλευρά...
Με αγάπη
Παράγραφος
delta mike
Κίτρινη κάρτα κι από μένα. Πολύ πιο κοντα ο Μπέργκμαν στον Αγγελόπουλο απ' ότι στον Ντράγιερ.
Βέβαια, μιλάμε για τρεις διαφορετικές γενιές κινηματογραφιστών και μάλλον για τρεις από τους δέκα σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, αλλά πιστεύω ότι η βαθιά χριστιανικότητα του Ντράγιερ θα έκανε τον Μπέργκμαν να ανατριχιάζει.
s_pablo
διαφωνώ γιά τον σπήλμπεργκ, ξέρει να κρατάει την κάμερα μεν μεν, αλλά όλιγον μπανάλ και διδακτικός γιά τα γούστα μου..
"ο πόλεμος των κόσμων", είναι πιστή μεταφορά στο εκράν της ομώνυμης νουβέλλας του h.g. wells.
γιά πραγματική σπουδή (τι σπουδή, ξεκοίλιασμα) του θεσμού της αμερικάνικης οικογένειας μία είναι η ταινία, the texas chainsaw massacre του tobe hooper.
sadosadist η παραδοξολογία έχει όρια. Διαγράψατε 80 χρόνια μεγάλης τέχνης. Δεν γίνεται διάλογος με τέτοιους αφορισμούς!
Όσοι βάζουν τον Αγγελόπουλο δίπλα στον Μπεργκμαν μου θυμίζουν την παροιμία: "και η κοσκινού τον άντρα της με τους πραμματευτάδες"...
Ακούστε κι άλλο ένα παράδοξο:
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι περισσότεροι των ανθρώπων δεν θα ένοιωθαν το συναίσθημα του έρωτα άν όλοι οι υπόλοιποι δεν τους έλεγαν ότι υπάρχει!
Και σας μιλάει ένας άνθρωπος που έχει λατρέψει στο παρελθόν τον κινηματογράφο.
ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ:
Η μεγάλη δύναμη της ΤΕΧΝΙΚΗς της κινούμενης εικόνας είναι η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.
Aπό εκεί μέχρι να θεωρηθεί ο κινηματογράφος τέχνη μεσολαβεί η ΜΑΖΑ.
Συγγνώμη αν γίνομαι ενοχλητικός αλλά έτσι κι αλλοιώς αυτή είναι μια γνώση για λίγους. Ενδεχομένως και άχρηστη. Δεν λέω... Θα δείξει.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουμε μια και καλή με τα φαντάσματα του εικοστού αιώνα.
Κύριε Δήμου,
Δεν βάζω τον Αγγελόπουλο δίπλα στον Μπέργκμαν. Είναι λίγο πιο κάτω. Αλλά πολύ λίγο.
Είμαι σίγουρος ότι ο Μπέργκμαν θα διαφωνούσε μαζί σας πάντως. Ο Αγγελόπουλος είναι η κλασική περίπτωση ανθρώπου που υποτιμάται εντελώς στη χώρα του και αποθεώνεται παγκοσμίως.
Για μένα στην τέχνη η αποδοχή από τους "συναδέλφους" σου είναι η σημαντικότερη. Τον Αγγελόπουλο τον εγκρίνουν οι Βέντερς, Γκοντάρ, Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι κλπ και τον απορρίπτει ο Ζερβός.
s-pablo,
μάλλον μιλάτε γιά άλλον dreyer, εγώ ομιλώ περί του carl πάντως.
σκηνοθέτης που γυρίζει ταινία με βαμπίρ (vampyr, 1932) δίνοντάς μας μία σπουδή πάνω στον φόβο, και την "μέρα οργής" toy 1943, ταινία - κόλαφο γιά την εκκλησία και τις πρακτικές της δεν είναι ακριβώς μοντέλο θρησκοληψίας...
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ
ΤΟΥ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ..
..που αφορά τον θάνατο της γυναίκας του,
και αναφέρει στο σχόλιό του ο resident:
«Hταν το πιο φρικτό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου και με κατέστησε ανάπηρο... Tο γεγονός ότι δεν θα ξανασυναντήσω ποτέ την Iγκριντ είναι για μένα ολέθριο, μια φρικτή σκέψη».
-------
Μήπως μας δουλεύει, ο ποιητής;;
Μεγάλοι άνθρωποι, μικρά λόγια..
Παράξενο....
Ο/Η Nikos Dimou είπε...
george said...
ο κινηματογραφος σημερα αντιμετωπιζετε ως ψυχαγωγια
---
Mα έτσι αντιμετωπιζόταν πάντα η τέχνη.
---
Ακριβώς. Οι θεατές, πχ, που πήγαιναν στο αρχαίο θέατρο για να παρακολουθήσουν τις τραγωδίες, παρακολουθούσαν την παράσταση τρώγοντας "τραγήματα" (κατά τον Αριστοτέλη τόσο περισσότερα, όσο το έργο δεν άρεσε), επιδοκίμαζαν κι αποδοκίμαζαν (μέχρι και πέτρες πέταγαν στους δύστυχους ηθοποιούς), τσακώνονταν, κι είχαν ανάγκη από τους ραβδούχους για να υπάρχει λίγη τάξη.
Κι αν υπήρχε κινητό, σίγουρα το θέατρο θα αντηχούσε από ring tones, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αφήστε που θα 'ταν γεμάτο και από καπνούς, αν υπήρχαν και τα τσιγάρα, αυτό το θεωρώ αυτονόητο.
ΎΓ Καλώς σας (ξανα)βρήκα. Μαυρισμένους και μη, αδιαφόρως.
Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω το σκεπτικό κάποιων σύμφωνα με το οποίο οποιαδήποτε δημιουργία η οποία προορίζεται για μαζική κατανάλωση ΔΕΝ είναι τέχνη. Δηλαδή τέχνη είναι ότι προορίζεται για την ελίτ και για τους λίγους; Ότι δεν έχει σαν σκοπό το κέρδος;
Με τέτοια σκεπτικά έχουμε φτάσει στο σημείο να δημιουργείται αφηρημένη τέχνη, ανεξήγητη ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό της.
Αυτό που αποτέλεσε το έναυσμα αυτού του ποστ (μην ξεχνάτε, είμαστε στο dontech) είναι η σύζευξη τεχνολογίας και τέχνης - δεν ξέρεις που αρχίζει η μία και που τελειώνει η άλλη. Όποιος έχει δουλέψει μουβιόλα (το έχω κάνει σε πολλές διαφημιστικές και άλλες ταινίες) ξέρει πως το μοντάζ είναι η κορύφωση της σκηνοθετικής τέχνης. Ένα πιο σκληρό κάτ, ένα πιο μαλακό φοντύ - αλλάζουν όλη την ατμόσφαιρα. Οι ρυθμοί εναλλαγής είναι μια τέχνη καθαυτή.
Πάντα με προοβλημάτιζε αυτή η σχέση. Γιατί ο Οθέλλος του Ορσον Ουέλλες είναι γυρισμένος με ευρυγώνιους και worm's perspective;
delta mike
Για τον ίδιο μιλάμε.
Σας προτείνω να δείτε τον Λόγο και να το ξανασυζητήσουμε.
Nikos Dimou said...
Πάντα με προοβλημάτιζε αυτή η σχέση. Γιατί ο Οθέλλος του Ορσον Ουέλλες είναι γυρισμένος με ευρυγώνιους και worm's perspective;
-------------------------
Γιατί ο ΟΥΕΛΛΕς ως μάστορας που ήταν και μέγιστος από ταλέντο ήταν από τους πρώτους που είδε το βασικό μειονέκτημα της ΠΡΟΟΠΤΙΚΗς του κινηματογραφικού φακού. Ο κινηματογραφικός φακός έχει την προοπτική της Αναγέννησης. Ο κινηματογράφος σε οπτικό επίπεδο μοιάζει σαν να μην ΕΙΔΕ ποτέ τις μεγάλες επαναστάσεις της ζωγραφικής.
Η χρήση του ευρυγώνιου είναι ένα τρικάκι που επανέρχεται στην ιστορία του κιν/φου. Υπάρχουν κι άλλα.
ΥΓ:
ΣΥΜΦΩΝΏ ΓΙΑ ΜΟΝΤΑΖ.
nikos dimou said...
Γιατί ο Οθέλλος του Ορσον Ουέλλες είναι γυρισμένος με ευρυγώνιους και worm's perspective;
-----------------------------
μα, γιατί ο όρσον ως enfant terrible και από τις μεγάλες πραγματικές ιδιοφυϊες του 20ου αιώνα, αρέσκετο σε χρήση ευρυγώνιων και άλλων αντισυμβατικών μέσων.
εξ άλλου, μην ξεχνάμε ότι όταν γύρισε τον "οθέλλο" του βρισκόταν ήδη στην περίοδο της πρώτης εξορίας του από το χόλυγουντ και στις ταινίες του αυτοσχεδίαζε διαρκώς - πάντα ιδιοφυώς.
ξεχνιέται αυτό το μονοπλάνο στην εισαγωγή του "touch of evil" με τον charlton heston που η κάμερα από την αμερική βρίσκεται στο μεξικό?
αν κάποιος κινηματογραφικός καλλιτέχνης έλαμψε σε όλους τους τομείς αυτής της τόσο πολυδιάστατης τέχνης, αυτός ήταν ο welles, άριστος τόσο στον καλλιτεχνικό όσο και στον τεχνικό τομέα.
s_pablo
ασφαλώς έχω δει τον χιλιοπαιγμένο και από την ελληνική τηλεόραση "λόγο" και ασφαλώς διαφωνώ με την άποψή σας περί θρησκοληψίας του dreyer.
μέσα από την ταινία αυτή, μεταφορά στην οθόνη θεατρικού έργου δανού ιερωμένου που εκτελέστηκε από τους ναζί, ο dreyer προτρέπει στην αναζήτηση του αληθινού θεού που εν δυνάμει κρύβει ο καθένας μέσα του σε αντιδιαστολή με την τυφλή πίστη σε ένα δογματικό σύστημα αξιών.
σταματώ εδώ όμως διότι ξεφεύγουμε από το θέμα του πόστ...
Εγώ νομίζω πως το πράγμα πάει πιο βαθειά: οι ευρυγώνιοι και η προοπτική του σκουλικιού (σε contre plongee) είναι η οπτική γωνία του Ιάγου που βλέπει τα πάντα να τον ξεπερνάνε - ολο το έργο έχει την δική του ματιά.
Ο Benjamin δεν είχε ενδιατρίψει στον κινηματογραφο...
Οι «Αγριες Φραάουλες» ήταν για καιρό και μάλλον παραμένει, το καλύτερο έργο που είχω δεί ποτέ. Λόγω ηλικίας που πρωτείδα το έργο, (γιατί το έχω δει πάνω από δέκα φορές) η Μπίμπι Αντερσον ήταν... από τους πρώτους μου έρωτες...
Ακολουθούν τα έργα «Η έβδομη σφραγίδα» (Τι συγκλονιστικό το σκάκι του ιππότη με τον θάνατο και αυτή η κουστωδία των σκιών στον ορίζοντα στο τέλος του έργου ) και το «Καλοκαίρι με την Μόνικα».
(Ξέρω... κοινοτυπώ αλλά αυτή είναι η γνώμη μου).
Πολλοί καταλόγιζαν στον Μπέργκμαν ότι ήταν «θεούσης». Ακόμα και αν είναι αλήθεια, με αυτόν τον αφηρημένο και μυστηριακό τρόπο, το αποδέχομαι απόλυτα.
Για να πούμε κάτι ευτράπελο... Η «Σιωπή» ήταν το μόνο έργο του Μπέργκμαν, που έκανε ουρές θεατών για πολλές ημέρες στην Αθήνα. Οι αίθουσες υπερπλήρεις! Πότε άδειαζαν; Πάντως όχι στο τέλος του έργου! Την Τρίτη εβδομάδα κατάφερα να δώ το έργο στό «Ελληνίς»
Γενικότερα από τον κινηματογράφο, με είχαν συγκινήσει και μου άρεσαν οι μεταφορές των έργων του Χέμινγουαίη, «Τα χιόνια του Κιλιμάτζαρο» και «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα». (Στο τελευταίο είχα ερωτευτεί την Ιγκριντ Μπέργκμαν).
Αυτή η αλληγορία με την λεοπάρδαλη που βρέθηκε παγωμένη στα χιόνια του Κιλιμάτζαρο και όλοι αναρωτιώταν τι δουλειά είχε μια λεοπάρδαλη σε αυτά τα ύψη... Πόσο συγκλονιστική!
Nikos Dimou said...
Εγώ νομίζω πως το πράγμα πάει πιο βαθειά: οι ευρυγώνιοι και η προοπτική του σκουλικιού (σε contre plongee) είναι η οπτική γωνία του Ιάγου που βλέπει τα πάντα να τον ξεπερνάνε - ολο το έργο έχει την δική του ματιά.
July 31, 2007 12:21 AM
----------------------
Μα όταν μιλάμε για Οθέλλο για Ιάγο ΜΙΛΆΜΕ!
:-))))
Ανεκαθεν πιστευα οτι οι μεηνστρημ ταινιες απευθυνονται σε νορμαλ κοινο,εστω & λαικο,σε αντιδιαστολη με σοφιστικε ελιτ.
Κι οτι οι περιθωριακες ταινιες της αναρχοθολουρας ειναι μια δυσλειτουργια του πνευματος.
Μαλφανξιον οσοι εχουν για αγαπημενες τους καποιες ταινιες που τις εχουν δει μονο αυτοι,ο σκηνοθετης & οι θειες τους.
Οι δημοφιλεστερες ταινιες,οπως φαινονται στα τσαρτς,ειναι οντως οι καλυτερες.
Στα καθ΄ημας,τα εργα των Φωσκολου,Δαλιανιδη ειναι αψογα.Για σοφιστικε,μονο Περρακης,Γκοριτσας,Κατακουζηνος.
Ο/Η delta_mike είπε...
"δεν θα τον συνέκρινα με τον χίτσκοκ όπως κάνει ο mistirios, καθώς αυτός κατ' ουσίαν γυρνούσε κωμωδίες με το απαράμιλλο βρετανικό φλέγμα που τον χαρακτήριζε, θα τον συνέκρινα όμως άνετα με άλλους ουμανιστές σκηνοθέτες όπως ο κάρλ ντράϊερ ή ο γιασουχίρο όζου."
Δεν έκανα καμία σύγκριση. Ο Χίτσκοκ χρησιμοποίησε το μέσο σε μέγιστο βαθμό. Κωμωδίες; Το vertigo, τα πουλιά, το ψυχώ, είναι κωμωδίες; Μάλλον πρέπει να δείτε περισσότερες ταινίες του...
Nikos Dimou said...
Εγώ νομίζω πως το πράγμα πάει πιο βαθειά: οι ευρυγώνιοι και η προοπτική του σκουλικιού (σε contre plongee) είναι η οπτική γωνία του Ιάγου που βλέπει τα πάντα να τον ξεπερνάνε - ολο το έργο έχει την δική του ματιά.
------------------------------
πιθανώτατα έχετε δίκιο, αν ήξερε να κάνει κάτι καλά ο ιδιοφυής welles εξ άλλου, ήταν το storytelling με απολύτως προσωπική ματιά.
μένοντας στον "οθέλλο" και στην σκηνή της δολοφονίας του cassio από τον rodrigo με την προτροπή του iago, σκηνή η οποία λαμβάνει χώρα σε χαμάμ ξεφεύγοντας από την σωστή αφήγηση της ιστορίας, είναι γνωστό ότι λόγω έλλειψης πόρων τα κοστούμια δεν έφτασαν και ο πάντα ευρηματικός orson κατέφυγε σε αυτήν την λύση ντύνοντας τους ηθοποιούς με πετσέτες, αθάνατε όρσον!!!
(αν δεν ήταν μαγική τέχνη ο κινηματογράφος, θα καθόμασταν να συζητάμε τέτοια βραδιάτικο?)
Mistirios said...
Το vertigo, τα πουλιά, το ψυχώ, είναι κωμωδίες; Μάλλον πρέπει να δείτε περισσότερες ταινίες του...
------------------------------
αν δεν βλέπετε το μάυρο χιούμορ πίσω από ΚΑΘΕ ταινία του μέτρ, λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω.
delta mike
Μίλησα για χριστιανικότητα και όχι για θρησκοληψία. Κατα βάση συμφωνούμε.
Όντως έχουμε βγει εκτός θέματος, οπότε σταματάμε εδώ. Πάντως, μιας και αναφερθήκαμε σε αυτά τα ονόματα, τα βασανιστικά αργά, τεράστια πλάνα του Ντράγιερ ποιον σας θυμίζουν?
-----------------------------------
Η χρήση της τεχνολογίας στον κινηματογράφο αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς στην τέχνη.
Ο κινηματογράφος, όπως έχει ειπωθεί ήδη, βασίζεται σε ένα τεχνολογικό επίτευγμα. Από την χρησιμοποίηση του ήχου (θεωρήθηκε τότε ο θάνατος του κινηματογράφου), μέχρι τις πράσινες οθόνες και το computer animation κάθε τεχνολογική εξέλιξη ενσωματώνεται στον κινηματογράφο και είτε πετυχαίνει (steadycam) είτε δημιουργεί τέρατα (υπερβολική χρήση steadycam).
Πάντως, όσο πιο εύκολα γίνονται τα πράγματα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τόσο ταπεινότερες αισθητικά γίνονται και οι ταινίες.
Ο Τσάπλιν στα Φώτα της Πόλης οπτικοποιεί ιδιοφυώς τον ήχο της πόρτας του αυτοκινήτου ενώ κλείνει. Ο Ζακ Τουρνέρ δημιουργεί ένα από τα αριστουργήματα του υπαινικτικού τρόμου στους Ανθρώπους Γάτες, ακριβώς επειδή δεν θέλει (δεν μπορεί?) να δείξει τη γάτα.
---------------------------------
Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του κου Δήμου για το κοντρ πλονζέ στον Οθέλλο.
Συνήθως το κοντρ πλονζέ χρησιμοποιήται για να προσδώσει μεγαλείο και ανωτερότητα. Η αντιστοίχηση της ματιάς του Ιάγου με τη ματιά της κάμερας δείχνει την κατωτερότητα που αισθάνεται ο ίδιος. Ιδιοφυές.
delta_mike said...
πιθανώτατα έχετε δίκιο, αν ήξερε να κάνει κάτι καλά ο ιδιοφυής welles εξ άλλου, ήταν το storytelling με απολύτως προσωπική ματιά.
--------------------------
Με τον Πολίτη ΚΕΙΝ ο κινηματογράφος εισήλθε στον κόσμο της αφήγησης. Όλο αυτό που βλέπουμε και αναγνωρίζουμε ως κινηματογράφο έκτοτε είναι η συνέπεια αυτού του έργου.
Η ιδιοφυία του Ουέλλες έγκειται στο γεγονός ότι έπαιρνε το προφανές και το αναποδογύριζε όσες φορές γούσταρε προκειμένου να περάσει αυτό που θέλει κάνοντας τον αντίπαλο να νομίζει ότι τελικά του έκανε το χατήρι.
ΣΕ οπτικό επίπεδο ήταν σα να τους είπε στο χολυγουντ: Ελάτε τώρα παλικάρια μου ... που νομίζετε ότι κάνουμε και τέχνη!!! Ιστοριούλες θα λέμε στον κοσμάκη φανταχτερά αμπαλαρισμένες και θα τα κονομάμε. Θα αντιγράψουμε αυτό που καταλαβαίνει ο κοσμάκης από λογοτεχνία (απλές νουβέλες δηλαδή με αρχή μέση τέλος). Από ζωγραφική έτσι κι αλλοιώς δεν καταλαβαίνει και τίποτα (έχει μείνει ακόμα στο βάζο με τα χρυσάνθεμα του Βαν Γκόγκ και από εκεί και μετά το ακατανόητο - οπότε μην τον παραζορίσουμε.
Και φυσικά τον πέταξαν έξω. Όχι γιατί δεν ήταν καλλιτέχνης. Το αντίθετο. Ήθελε τον απόλυτο έλεγχο (στο τι θα πει και πως). Καλλιτεχνικά πράγματα δηλαδή. Αν του το προσέφεραν αυτό που ζητούσε (να κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει δηλαδή) θα ήταν το σημείο καμπής που ο κινηματογράφος θα εξελισσόταν σε τέχνη.
...ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ.
Είπαμε: Μπίζνα.
Έκτοτε τον αντέγραψαν επακριβώς.
Καλησπέρα σε όλους
Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η αλματώδης ανάπτυξη της ψηφιακής κινηματογραφίας.
Σύντομα όλες οι ταινίες θα γυρίζονται ψηφιακά. Πλέον μερικές καινούργιες κάμερες δεν έχουν καν κασέτα ή σκληρό δίσκο εγγραφής, η εγγραφή γίνεται σε flash memory sticks.
Η ψηφιακή εγγραφή μειώνει πολύ το κόστος (κόστος φιλμ αλλά και σκηνικών) και δίνει άπειρες δυνατότητες στο μοντάζ.
Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος με την εποχή μου και την τεχνολογία της
Εντυπωσεις του Δ. απο σκηνοθετες που γνωρισε σε διαφημιστικα ?
Μεγαλη τεχνη η συμπυκνωση ενος θεαματος σε 18δ.
"Αν κάποιος διανοούμενος σας μιλήσει εναντίον της τεχνολογίας..."
Θα του πω να γδυθεί (τα ρούχα είναι αποτέλεσμα τεχνολογίας), να μην ξαναψωνίσει από σούπερ μάρκετ ή μπακάλικο, να κόψει το ρεύμα στο σπίτι του, να σταματήσει να γράφει σε χαρτί (αποτέλεσμα τεχνολογικής επεξεργασίας) κλπ κλπ. Μ' αυτούς θ' ασχολούμαστε τώρα;
Τέλος πάντων, θα του πω επίσης να πάει να μου βρει καμιά τηλεόραση που να παίζει όλες τις ταινίες, διότι η δική μου κόβει το πάνω και το κάτω στις WideScreen.
Τώρα είμαι στο Μόναχο (όπου γεννήθηκα). Ωραία πόλη, πόλη μουσείο. Και ακριβή σαν μουσείο βέβαια. Η Αμερικανίδα έπαθε πλάκα από τις τιμές εδώ (διπλάσιες από Σικάγο) και τη μόδα -- κολημμένη στο '60. Ε, τι να κάνουμε, τα μνημεία πληρώνονται κι αξίζουν τα λεφτά τους, αλλά τι κάθονται και μένουν όλοι εδώ πέρα και πληρώνουν τιμές μουσείου όταν οι μισθοί τους είναι 1200 ευρώ το μήνα; Δεν είναι για διαμονή ρε παιδιά τα μουσεία, θέλω να τους πω, για επισκέψεις είναι.
Τέλος πάντων. Μόλις γυρίσω στο Σικάγο, θα δω πάλι το Star Wars επεισόδιο 1. Τα τρία πρώτα επεισόδια είναι τα καλύτερα, ιδιαίτερα το τρίτο. Αλλά και στο πρώτο επεισόδιο, έχει τη φράση που κολλάει "your focus will determine your reality". Δεν ξέρω πώς το μεταφράσανε στην Ελληνική έκδοση. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μαθήματα της ζωής. Ή μάλλον, της μισής ζωής. Διότι η άλλη μισή θα καθοριστεί από τα όποια πάθη μας.
Πάθη και εστίαση. Του καθενός ο δρόμος.
"Πολλοί καταλόγιζαν στον Μπέργκμαν ότι ήταν «θεούσης»."
Αυτά παθαίνουν οι Ευρωπαίοι που ζουν σε μουσεία. Όπως και οι Αμερικανοί που βλέπουν πολύ τηλεόραση και χοντραίνουνε. Οι μεν Αμερικανοί στο σώμα, οι δε Ευρωπαίοι στον εγκέφαλο. Κακό πράμα το ξύγκι.
Καταλογίζουν λοιπόν και καταλογίζονται, για να περάσει η ώρα, γιατί τι άλλο να κάνεις όταν ζεις μέσα σε αντίκες και δεν μπορείς πια να φτιάξεις τίποτα. Ευτυχώς που υπάρχουν κι ορισμένοι άλλοι Ευρωπαίοι που χτίζουν σπίτια και κατασκευάζουν αεροπλάνα και διαστημόπλοια και χίια δυο έργα κι έτσι δημιουργούν και παράγουν ψωμί παιδεία ελευθερία κι επιλογές για τον κόσμο. Οι αριστεροί αρκούνται στο να καταλογίζουν και κατεβαίνουν στο δρόμο ζητώντας λεφτά. Όλο τα λεφτά έχουν στο μυαλό τους και τις ΟΥΣΑ, ντροπής πράματα δηλαδή, σαν κακομαθημένοι έφηβοι (φάκιν τεμπέληδες).
Ο κινηματογράφος είναι το πιο αγαπημένο μου χόμπι (κι ακόμα αγανακτώ να βρω το τέλειο lazy boy ν' απολαμβάνω τις ταινίες) κι η φωτογραφία η αγαπημένη μου τέχνη. Κι οι αρχαίοι, εάν είχαν τη σημερινή τεχνολογία, θα γυρίζανε ταινίες και θα βγάζανε φωτογραφίες. Ότι τεχνολογία είχανε πάντως, τη χρησιμοποιούσανε στο θέατρο (ηχητική, από μηχανής θεοί, κλπ κλπ, δεν ήταν μαλάκες, εξυπνότατοι ήταν και δημιουργικότατοι).
Φοβερό πράμα ο σινεμάς, ειδικά στο σπίτι (για να μασουλάμε και τίποτα της προκοπής και να πατάμε και το pause όταν θέλουμε) και αναμένω κι ελπίζω να ζήσω να δω τον Τρισδιάστατο Οικιακό Κινηματογράφο.
Λευτέρης
Γεγονός είναι - και εκεί βλέπω το θαύμα και μαγεία - πως χάρη στην τεχνολογία, σήμερα υπάρχουν δεκάδες είδη κινηματογραφίας, τόσων που ο κάθε άνθρωπος έχει ΠΡΟΣΒΑΣΗ σε κάθε είδος από αυτά ανάλογα με την μόρφωση του, τα βιώματα του, την περιέργεια του, τις βαθύτερες σκέψεις του, τους φόβους του..
Ταινίες παιδικές για τα πρώτα χρόνια του, εφηβικές για τους πρώτους έρωτες, γιατί όχι και ..τσόντες, θρίλερ, περιπέτειες, western, φαντασίας, κωμωδίες, για διασκέδαση της οικογένειας, ντοκυμανταίρ όπου σήμερα ταξιδεύεις πέρα από κάθε όριο γνώσης.
Εκεί να δεις τεχνολογία, με μικροκάμερες επάνω σε πουλιά και ζώα που σου μεταφέρουν το οπτικό τους πεδίο μέσα στον χώρο σου. Υπέρυθρες λήψεις. Κάτι ασύλληπτο λίγα χρόνια μόλις πριν.
Που βοήθησε ουσιαστικά η τεχνολογία θα πει κάποιος, αριστουργήματα γυρίστηκαν και πριν από 50-60 χρόνια.
Πόσο χρόνο θέλανε όμως σε επεξεργασία και μοντάζ;
Βοήθησε λοιπόν επειδή οι ευκολίες που παρέχονται γλύτωσαν πολύ χρόνο δουλειάς 'κουπί', άνοιξαν τον δρόμο σε πολλούς δημιουργούς της τέχνης της κιν. εικόνας εφόσον παράλληλα, αύξησε κατακόρυφα τα εκφραστικά μέσα, με αποτέλεσμα να 'ανθίσουν' όλα τα είδη κιν/φίας με τελικό αποτέλεσμα να απευθύνονται σε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους, ανεξάρτητα προτιμήσεων, μόρφωσης κλπ.
Λογικό επόμενο βήμα η τηλεόραση και τα νέα είδη που με τη σειρά της έφερε. Σειρές, σειρές αυτοτελών επεισοδίων και τόσα που όλοι γνωρίζουμε.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που 'τηλεόραση στο σπίτι τους δεν έχουνε'..
Επειτα το dvd ή και home theater, όπου με μια προσεκτικά φτιαγμένη ταινιοθήκη μπορείς να απολαύσεις πλέον μια ταινία ανάλογα με την διάθεση σου.
Εκεί πλέον ολοκληρώνεται το παζλ της καθολικής πρόσβασης στον χώρο της εικόνας.
Να σκεφτούμε μόνον πόσα είδη κιν/φου θα μας έλειπαν, πόσοι θα τον στερούντο,
χωρίς την τεχνολογία..
"Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος με την εποχή μου και την τεχνολογία της"
Κι εγώ σε ένα σημείο, αλλά παραπονιέμαι που δεν έχουν βγάλει ακόμα την απόλυτη θεραπεία για τους πόνους στη μέση ανδρών πάνω από τα 35-40...
"αν δεν βλέπετε το μάυρο χιούμορ πίσω από ΚΑΘΕ ταινία του μέτρ, λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω."
Οι Αμερικανοί δεν έχουν δεχτεί εισβολή στη χώρα τους μέχρι τώρα (εκτός από τα κινέζικα προϊόντα) και συνεπώς κατασκευάζουν θεωρητικές απειλές του στυλ κατσαρίδες, εξωγήινοι, πουλιά, μύγες, τρανσφόρμερς, δεινόσαυροι, ανθρωποαράχνες, κομμουνιστές, ασφαλιστές, μανάδες που τηλεφωνούν τακτικά και μοτοσικλετιστές Hell's angels σε μικρές επαρχιακές πόλεις (όχι στις μεγάλες διότι εκεί τους πατάνε τα φορτηγά κι οι αδιάφοροι Κινέζοι μετανάστες οδηγοί).
Πάραυτα, βεβαίως και μπορείς να βοηθήσεις. Αυτό το "άμα δεν καταλαβαινεις λυπάμαι" είναι μη χρήσιμη (βλ. "άχρηστη") σνομπίστικη νοοτροπία που δεν αρέσει σε κανέναν. Δεν είναι καλό να μην αρέσεις. Όταν κάποιος δεν έχει δει τη δική σου άποψη, δείξε του, εξήγησέ του, μην προσπαθείς να τον μειώσεις, διότι γίνεσαι δυσάρεστος (όπως κι εγώ τώρα, είδες;). Για ταινίες συζητάμε και για τεχνολογία σινεμά, μην σαρκάζουμε και μην τσακωνόμαστε. Συγγνώμη δηλαδή αλλά εγώ στεναχωριέμαι όταν βλέπω τέτοια πράγματα.
==============================
"είναι η σύζευξη τεχνολογίας και τέχνης - δεν ξέρεις που αρχίζει η μία και που τελειώνει η άλλη."
Δηλαδή ποια η διαφορά; Τεχνίτης ο ένας, τεχνίτης κι ο άλλος. Ας πάρουμε ένα γλυπτό. Φτιάχνεται χωρίς τεχνολογικά εργαλεία (σφυρί κλπ); Ή ένα γραφείο αντίκα. Ή μήπως εξετάζουμε "τεχνική" από "καλαισθησία".
"Ο Πόλεμος των Κόσμων του Σπίλμπεργκ είναι μια ταινία με πολύ μεγάλη χρήση των οπτικών εφέ."
Οι από μηχανής θεοί στο αρχαίο θέατρο, οπτικά εφέ ήτανε.
Η ίδια η γραφή, δεν είναι παρά οπτικό εφέ, σύμβολα. Αντιστοιχίες γραμμών στον εγκέφαλο. Από πότε μάθαμε να βλέπουμε ένα κύκλο και μια γραμμή κολημμένη στον κύκλο και να το ονομάζουμε "α" και να ανοίγουμε το στόμα μας ανοιχτό...
Κι οι λέξεις, ονειρώξεις με στόχο τη φαντασία του καθενός. Ωραία πράματα δηλαδή. Οι εκτυπωμένες. Διότι οι προφορικές έχουν ελαφρώς διαφορετικό αντίκτυπο.
Η ίδια η γραφή είναι τεχνολογία και μάλιστα υψηλού επιπέδου. Πόσοι από σας ξέρετε να κατασκευάζετε χαρτί ή πάπυρο; Μελάνι;
Πόσοι από σας ξέρετε να λιώνετε μέταλο για να φτιάξετε τυπογραφικά στοιχεία, μετά να παρασκευάσετε μελάνι που να κολλήσει στο χαρτί χωρίς να το μουλιάσει ή διαλύσει, μετά να εκτυπώσετε σε αντίτυπα με μηχανές που θα φτιάξετε οι ίδιοι κλπ κλπ;
Ποιος είπε ότι το εκτυπωμένο βιβλίο (τελικό προϊόν με έγχρωμο γλασέ πλαστικοποιημένο εξώφυλλο, πολύχρωμα μελάνια υψηλής χημικής τεχνολογίας κλπ) δεν είναι προϊόν υψηλότατης τεχνολογίας;
Εγώ θα παραδεχόμουν τους διανοούμενους εάν μαζεύονταν όλοι μαζί να φτιάξουν μια μεγάλη οργάνωση που θα καθαρίσει την Ελλάδα από τα σκουπίδια -- μαζική εκστρατεία... άντε να γίνει και κάτι χρήσιμο, όχι μόνο άχρηστα πράματα... τι αηδίες είναι αυτές ("διανοούμενοι") κοτζάμ άντρες... αυτά είναι πράματα προεφηβικής ηλικίας, ο ώριμος άντρας είναι πάνω απ' όλα χρήσιμος.
Καλημέρα!
Λευτέρη καλώς μας όρισες τώρα και διπλός (hello sylvia!).
Αυτά που λες για την τεχνολογία τα έχουμε πει σε περασμένα ποστ του dontech (δες το "λογοτεχνία-τεχνολογία" στις 9 Ιουλίου - just scroll down). Φυσικά κάθε τέχνη προϋποθέτει την τεχνολογία της, αλλά ενώ η αφήγηση (ο Όμηρος, ο παραμυθάς) το σόλο τραγούδι, ο χορός, έχουν 2%, η λογοτεχνία έχει 10% τεχνολογία - ο κινηματογράφος έχει 50%! Και χωρίς τεχνολογία, δεν υπάρχει.
καλημέρα,
το συναρπαστικό με την τέχνη του κινηματογράφου είναι ότι γιά να πετύχει καλλιτεχνικά το τελικό προϊόν απαιτείται αγαστή συνεργασία πολλές φορές ακόμα και χιλιάδων ανθρώπων από τους παραγωγό - σκηνοθέτη έως τον τελευταίο κομπάρσο ή μαραγκό του στούντιο.
το παραπάνω διακωμωδεί υπέροχα ο blake edwards στην αρχική σκηνή της - υπερεκτιμημένης κατά την γνώμη μου - φάρσας του "the party" με τον peter sellers ως ινδό κομπάρσο.
πολλά εν δυνάμει αριστουργήματα κατακρεουργήθηκαν στο editing room όπως οι "magnificent ambersons" του welles, πολλοί σκηνοθέτες παραιτήθηκαν στην μέση των γυρισμάτων δίνοντας στον θεατή μόνο ματιές του τι θα μπορούσε να είναι το τελικό προϊόν αν...
άλλοι πάλι, όπως ο μέγιστος john ford δεν σήκωναν κουβέντα (έχοντας φυσικά την πλήρη κάλυψη του στούντιο) και όταν ένας ηθοποιός δυστροπούσε καθ' οιονδήποτε τρόπο σταματούσε τα πάντα στο σετ με την διάσημη ατάκα "quiet, an actor is trying to think!", το αντίθετο ακριβώς του μπέργκμαν ο οποίος αντιμετώπιζε τους ηθοποιούς του με απόλυτο σεβασμό.
πολλές μνείες έγιναν στον chaplin, ο οποίος ασφαλώς υπήρξε μέγας, χωρίς να γίνει καμμία στον buster keaton - ο οποίος υπήρξε πιό μέγας, ο καλλιτέχνης με την πληρέστερη κατανόηση όλων των δυνατοτήτων του μέσου πρίν τον welles.
ΥΓ lefteris, είσαι ο τελευταίος που δικαιούται να ομιλεί γιά wiseass commenting εδώ μέσα, άσε τους λαϊκισμούς κατά μέρος και προσπάθησε να κατανοείς τα σχόλια καλύτερα πληζ.
Καλημέρα,
Λευτέρη τώρα που γράφεις για δύο θα γράφεις τα διπλά? Έχουμε και δουλειές. :p
Εξαιρετική η παρατήρηση για τον απο μηχανής θεό. Να η τεχνολογία και στο θέατρο και μάλιστα, στο αρχαίο θέατρο.
---------------------------------
Ο Μπέργκμαν δεν ήταν θρησκόληπτος. Ξεκίνησε θρησκευόμενος και μετά την Περσόνα ήταν πλέον άθεος. Υπάρχει εκπληκτική κριτική του Β. Ραφαηλίδη για το Όλες Αυτές οι Γυναίκες όπου το αναλύει διεξοδικά το θέμα.
----------------------------------
Πίσω στην τεχνολογία και με αφορμή τις μικροκάμερες που αναφέρθηκαν. Μεγάλη στιγμή της τεχνολογίας στον κινηματογράφο ήταν η ταινία Μικρόκοσμος (1996).
Μόνο το σινεμά μπορεί να σε βάλει τόσο εύκολα μέσα σε έναν τόσο διαφορετικό κόσμο.
Είναι σαφές νομίζω ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον κινηματογράφο από την τεχνολογία.Ως ζωντανή τέχνη εξελίσσεται διαρκώς και θα χρησιμοποιεί τα διάφορα σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας, όπως και την ψηφιακή κινηματογράφηση. Άλλωστε από εμφανίσεως του κινηματογράφου υπήρξε έννοια συνυφασμένη με την τεχνολογία. Τεχνολογία δεν είναι η χρήση της κάμερας από μόνη της; Του μοντάζ; Του ήχου; Της φωτογραφίας;
Είναι σαφές βέβαια ότι υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του "κινηματογράφο των δημιουργών" και των υπολοίπων ειδών κινηματογράφου, δίχως να παραγνωρίζουμε ότι παντού υπάρχουν διαμάντια και "σκουπίδια". Θεωρώ δε ότι μια ταινία είναι 50%σενάριο, 25%κινηματογραφιστής και 25% μοντάζ.
ΥΓ: από όσα διαβάζω όλοι "ξεχνάτε" ή δεν εκτιμάτε όσο εγώ την αγαπημένη μου ταινία του Ingmar Bergman "Περσόνα".
ΥΓ2: στο ακόλουθο link υπάρχει ένα κείμενο του Wim Wenders για τον Bergman
http://drunktank5.blogspot.com/2007/07/ingmar-bergman.html
Ο/Η delta_mike είπε...
"αν δεν βλέπετε το μάυρο χιούμορ πίσω από ΚΑΘΕ ταινία του μέτρ, λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω."
July 31, 2007 12:43 AM
Ποιος ζήτησε βοήθεια; Εγώ σίγουρα πάντως όχι. Και αν τη χρειαζόμουν υπάρχουν πολύ εγκυρότερες πηγές να την αναζητήσω..
Ο/Η Sylvia & Lefteris είπε...
"Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος με την εποχή μου και την τεχνολογία της"
Κι εγώ σε ένα σημείο, αλλά παραπονιέμαι που δεν έχουν βγάλει ακόμα την απόλυτη θεραπεία για τους πόνους στη μέση ανδρών πάνω από τα 35-40... ....
Λευτέρη μου το φάρμακο υπάρχει. Λέγεται ανάσκελα!!
Μυστήριε,
σοβαρά τώρα, προσπαθήστε να δείτε το χιούμορ του χίτσκοκ, δεν θα το μετανοιώσετε και θα τον απολαύσετε πολύ περισσότερο, εγγυημένα.
δείτε την σχεδόν μισογυνιστική σάτιρα που κάνει στις απανταχού ευνουχίστριες μαμάδες στο "ψυχώ", τον χλευασμό της κάθε τύπου υστερίας αντικομμουνιστικής ή άλλης στα "πουλιά", τον καυτηρισαμό των ανδρικών εμμονών γιά την πλαστική γυναίκα - φετίχ που κατοικεί μόνο στον ανδρικό εγκέφαλο στο "βέρτιγκο", ανοίξτε λίγο τους ορίζοντές σας.
ο χίτσκοκ έκανε πρωτίστως ψυχαγωγικό κινηματογράφο υψηλωτάτου επιπέδου.
ΥΓ ευχαριστώ που με αναγνωρίζετε ως πηγή, έστω όχι πολύ έγκυρη :Ρ
Ο/Η drunk tank είπε...
Θεωρώ δε ότι μια ταινία είναι 50%σενάριο, 25%κινηματογραφιστής και 25% μοντάζ.
----------------------------------
Εγώ θα έλεγα ότι είναι 100% κινηματογραφιστής. Έχουμε δει εκπληκτικά σενάρια να καταστρέφονται στα χέρια κακών ή μέτριων σκηνοθετών.
Ένα καλό παράδειγμα (είμαι σίγουρος ότι αρκετοί θα διαφωνήσουν) είναι Ο Τζόννυ πήρε τ' όπλο του, που σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα, ενώ αρχικά ήταν να γίνει από τον Μπουνιουέλ. Φαντάζομαι τι αριστούργημα θα γινόταν και ανατριχιάζω.
Άλλωστε, έχουμε και παραδείγματα ταινιών με το ίδιο σενάριο που η μία δεν βλέπεται και η άλλη είναι εξαιρετική (Cape Fear, Cat People, Stalker κλπ). Και να μη μιλήσουμε για τον Άμλετ που έχει κακοποιηθεί ακόμα και από τον Τζεφιρέλι, ενώ ο Ολίβιε και περισσότερο ο Κοζίντσεφ έχουν δώσει αριστουργήματα.
---------------------------------
tasso
Μπρούμυτα για τη μέση. Το ανάσκελα σκοτώνει
Εμμένοντας στον τεχνολογικό τόνο του blog, να προσθέσω ότι ο κινηματογράφος ως τέχνη (και για όλα τα είδη) είναι η αίσθηση κι ο ψυχικός κόσμος του σκηνοθέτη που θέτει τις σκηνές...
Χωρίς να μπορώ ούτε καν να διαννοηθώ τον τίτλο του σκηνοθέτη ή του ειδικού, μια από τις καλύτερες recreation activities που κάνω στον ελεύθερο (πούντος?) χρόνο μου είναι να παίζω με το pinnacle studio 9.4 (μην πάτε στις πιο ανανεωμένες version έχουν τσούχτρες).
Παίρνω video απο διάφορες στιγμές και τα ανασυνθέτω βάζοντας μουσική... Τελευταίως φτιάχνω βίντεο με αληλλουχίες φωτογραφιών ΠΑΝΤΑ με μουσική επένδυση...
@Aphrodite
thanks που μας ξαναθύμισες το summer son
Ως καμεραμαν και μοντέρ είμαι μάλλον απαγοητευτικός (αδαής) αλλά επενδύω μουσικά τα frames με εφέ και ήχους και πραγματικά λυτρώνομαι...
Έχω γίνει τόσο obsessed που τελευταίως αγόρασα μια canon MD110 φθηνιάρικη βιντεοκάμερα για να την έχω παντού (η Sony High definition μου δεν υποστηρίζεται επαρκώς απο την τεχνολογία και τη λυπάμαι να μου την φάνε, ενώ η "μικρή" είναι παντός καιρού).
Για τις βιντεοκάμερες προτείνω μόνο τις μινιDV τύπου... όλες οι άλλες επι του παρόντος δεν ικανοποιούν...
Φυσικά δεν θα γίνω ποτέ σκηνοθέτης (ούτε για ταινίες του Ταμτάκου), αλλά το να δίνω τόνο, ήχο και νόημα σε στυγμιότυπα της ζωής των άλλων είναι κάτι πολύ ευχάριστο...
Δοκιμάστε το, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, και έχετε στο νου σας όταν μοντάρετε ταινίες όπως του Bergmann ή του Visconti ή (my favorite) το νότο του Solanas.
Kαλημέρα!
Μιας και αναφέρθηκε και ο Hitchcock, θυμίζω το Spellbound (Ingrid Bergmann-Gregory Peck, δεν ξέρω τον ελληνικό τίτλο), όπου υπάρχει και η καταπληκτική σκηνή του ονείρου (Salvator Dali) - οι παιδικές αναμνήσεις και η ενοχή.
To Vertigo αναφέρθηκε ήδη, η αίσθηση του ιλίγγου του ύψους εκπληκτική (έχω υψοφοβία και ξέρω..) - μαζί και η αναζήτηση του ίδιου ανθρώπου σε κάθε καινούργιο άνθρωπο.
Μαζί με το Notorious (Ιngrid Bergmann - Cary Grant, η αμφιβολία, ο έρωτας και ο φόβος), τη Rebecca (από το μυθιστόρημα της Daphne du Maurier, Joan Fontaine, Lawrence Olivier, η αίγλη της "πρώην" και η σύγκριση με την "νυν") και το Jamaica Inn (πάλι Daphne du Maurier, με την Maureen O'Hara, η ανακάλυψη του "κακού" μέσα στο "καταφύγιο"), συμπληρώνουν την πεντάδα των πιό αγαπημένων μου Hitchcock.
Το είπα ότι ο πειρασμός είναι μεγάλος...
Για τον Orson Welles, εκτός από τα Citizen Cane, The Magnificent Ambersons, The Touch of Evil, Othello, που αναφέρθηκαν ήδη, θυμίζω ότι έχει κάνει και Macbeth, μια πολύ συγκινητική Jane Eyre, τον μυστηριώδη Mr Arcadin και την πολύ ατμοσφαιρική Κυρία από τη Σαγκάη (θυμάστε την υπέροχη σκηνή με τους καθρέφτες?).
Θυμίζω όμως και τη φιγούρα του Harry Lime που έπλασε για τον Τρίτο Άνθρωπο του Carol Reed (σενάριο Graham Greene). Από τις πιό αγαπημένες μου ταινίες, θυμάστε τη μουσική, θυμάστε το κυνηγητό στους υπονόμους, θυμάστε και τη σκηνή του τέλους (Alida Valli-Joseph Cotten)?
γιά την athanasia:
"In Italy, for thirty years under the Borgias, they had warfare, terror, murder, bloodshed — they produced Michelangelo, Leonardo da Vinci and the Renaissance. In Switzerland, they had brotherly love, they had five hundred years of democracy and peace, and what did that produce? The cuckoo clock."
διάσημος και ως the cuckoo clock speech, αυτοσχεδιασμός εκτός σεναρίου του orson welles όταν εξέρχεται από την καμπίνα της ρόδας στο prater της βιέννης στον "τρίτο άνθρωπο".
ειδική μνεία πρέπει να γίνει γιά την εκπληκτική εξπρεσσιoνιστική φωτογραφία του robert kransker, καθώς βέβαια και στην εξ ίσου εκπληκτική μουσική επένδυση του anton karas, βιτρουόζου ενός παραδοαισκού αυτριακού έγχορδου, του zither, ο οποίοπς φυαικά μετά έγινε διάσημος και άνοιξε ταβέρνα στην βιέννη επονομαζόμενη ..."the third man".
"Ένα σενάριο με λογοτεχνικές αρετές είναι χρήσιμο μόνο σαν τρόπος να πείσεις για τη βιωσιμότητα της ταινίας εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η παραγωγή της.Οχι ότι το σενάριο αποτελεί καθεαυτό εγγύηση για την ποιότητα του ολοκληρωμένου έργου - γνωρίζουμε πολλα παραδείγματα κακών ταινιών που προέκυψαν από "καλά" σενάρια. Δεν είναι μυστικό ότι η δουλειά στο σενάριο αρχίζει από τη στιγμή που γίνεται δεκτό και αγοράζεται. Αυτή η δουλειά συνεπάγεται τη συμμετοχή του σκηνοθέτη του ίδιου στο γράψιμο ή τη στενή συνεργασία του με τους σεναριογράφους ώστε να διοχετεύει τις ικανότητές τους προς την κατεύθυνση που εκείνος επιθυμεί".
Αντρέι Ταρκόφσκυ
@s_pablo
αναφερόμουν με τα ποσοστά που έδωσα, όπως καταλαβαίνεις, σε ταινίες "δημιουργών". Ο Τζεφιρέλλι που ανέφερες ως παράδειγμα γύρισε έναν καθαρά Χολυγουντιανό Άμλετ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο Βέντερς, έχοντας στα χέρια του ένα υπερβολικά αδύναμο σενάριο γύρισε το Million Dollar Hotel χρησιμοποιώντας ψήγματα μόνον του ταλέντου του.
Πολλά νομίζω τα παραδείγματα που μπορούν να αναφερθούν. Δυστυχώς δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή κάποιο "κακό σενάριο που ο σκηνοθέτης του το μετέτρεψε σε αριστούργημα.
Έγραψε ο Ν.Δ. στα σχόλια του post "Οι μικροί φίλοι" (20.07.07):
"Το Doncat παραβάρυνε. Τα λέμε εδώ - η τεχνολογία είναι πιο ουδέτερη (βαρέθηκα τις άγονες αντιπαραθέσεις"
Αισθάνθηκα και εγώ υπεύθυνος για το ανωτέρω σχόλιο και αποφάσισα να το έχω στο μυαλό μου όταν σχολιάζω.
Οι Sylvia & Lefteris έγραψαν
"ελπίζω να ζήσω να δω τον Τρισδιάστατο Οικιακό Κινηματογράφο"
Υπάρχει σήμερα τρισδιάστατος κινηματογράφος (έστω και μη οικιακός);
Οι πιο εντυπωσιακές, τεχνολογικά, προβολές που έχω δει, οι προβολές μεγάλης επιφάνειας του Νέου Ευγενίδειου Πλανητάριου.
Sylvia & Lefteris
Hello Sylvia, γεια σου Λευτέρη! Γνωρίζει ελληνικά η Sylvia, να σας θεωρούμε ως από κοινού σχολιαστές;
Kαλημέρα
Συμφωνώ με delta_mike για ΧΙΤΣΟΚ.
:-)))
athanasia
"North by Northwest"?
"Rear Window"?
"Psycho"?
το πρώτο είναι all time favourite
Τεχνολογία είναι η τεχνική (τεχνίτης - μέθοδος) που έχει λόγο και αιτία. Φυσικά είναι κάτι το αποδείξιμο και επαναλήψιμο...
Προσωπικά όμως πιστεύω ότι η Τέχνη είναι κάτι πολύ διαφορετικό καθώς απευθύνεται στα συναισθήματα και όχι στη λογική. Δεν είναι κατ' ανάγκη αποδείξιμη... Ούτε έχει στόχους και λειτουργικότητα πάντοτε...
Για τους απο μηχανής θεούς δεν είμαι ο καταλληλότερος να μιλήσω... Τεχνολογικά πάντως για τους Αρχαίους ήταν ότι και για τους σημερινούς Αμερικάνους ο τηλεβόας (χωνί). Άρα κάποιο άλλο ειδικό βάρος είχαν οι Θεοί που ως ξώανα (και ποτέ υποδυόμενοι από ηθοποιούς) παρενέβαιναν στην Ανθρώπινη μοίρα και έλυναν το δράμα...
Τώρα όσο για την τεχνολογία φαντάζομαι ότι αυτή υπόκειται στο marketing, business, trends, εταιρίες που δημιουργούν role models etc. Κοντά σε αυτήν και τα αερόπλανα (μεγάλος μου έρωτας αυτά μόνο και ουχί τα αυτοκίνητα) λογής τραίνα διαστημόπλοια κλπ.
Τώρα βέβαια ως αντίλογος υπάρχει και ο κύκλος του Durer... Επίσης στη φύση όπου έχει καταστρατηγηθεί η συμμετρία και η ομορφιά τα αποτελέσματα ήταν πάντοτε ολέθρια. Όταν ήταν να εκγριθεί το φάρμακο της Θαλιδομίδης ο Αμερικανός ηγήτωρ του εκεί ΕΟΦ είπε απλά ότι διστάζει να το εκγρίνει γιατί δεν ήταν συμμετρικό... Φυσικά οι εταιρίες και υπόλοιποι νεόκοποι συνάδελφοί του τότε, τού είχαν είπαν ότι ανοητολογεί..
Ενεκρίθη το φάρμακο και ευρέθη εκ των υστέρων ότι ήταν υπαίτιο για τις τερατογενέσεις των αρχών του 70s.
Άγνωστες αι βουλές της τέχνης και της τεχνολογίας...
Σχετικά με το σινεμά 3d αναβίωσης:
Πειραματίζονται πολλοί.
Θυμίζω το: ''Μonsters of grace'' του Bob Wilson (το είδαμε και στην Αθήνα πριν από χρόνια με μουσική Phillip Glass).
Επίσης γίνονται πειράματα για απολύτως ψηφιακούς ηθοποιούς.
Νομίζω ότι σε 10 με 15 χρόνια θα είναι μια πραγματικότητα ( mainstream). Αφού πρώτα αποφασιστεί το μοίρασμα της αγοράς από τα μεγάλα κεφάλαια του χώρου.
Ήδη αυτό που ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί ''κινηματογράφο'' μετασχηματίζεται σε ψηφιακές παραγωγές κατευθείαν για την τηλεόραση. Μέσα στην επόμενη πενταετία αυτό θα βλέπουμε. ΛΊΓΟ ΠΙΟ ΜΕΤΆ όλος αυτός ο όγκος παραγωγής θα περάσει στο internet. Οι κινηματογραφικές αίθουσες όπως τις γνωρίζουμε θα καταργηθούν ( αφού φυσικά αποσβέσουν οι εταιρείες την επένδυσή τους και λάβουν το προσδοκόμενο κέρδος). Τότε θα γίνει και η αντικατάστασή τους με αίθουσες ειδικά διαμορφωμένες για την προβολή των μεγάλων παραγωγών 3d.
Όλα αυτά είναι μια πορεία χαραγμένη από την ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη στον χώρο.
Επί της ουσίας τίποτα.
Nikos Dimou
και δικό μου all time favorite το north by NW, η σκηνή στο όρος rushmore εκ των καλυτέρων μονοπλάνων στην ιστορία του κινηματογράφου, και φυσικά η τελική σκηνή που ο κάρυ γκράντ πέφτει στο κρεββάτι στο βαγκόν -λί με την eva marie saint, fade out, επόμενο πλάνο το τραίνο που είσέρχεται στην σήραγγα που μοιάζει με γυναικείους μηρούς!
στο δε "rear window" ο χίτς βγάζει από τους πρωταγωνιστές του την κατίνα που όλοι κρύβουμε βαθειά μέσα μας, με την γκρέις κέλλυ αμίμητη στον ρόλο της high society κατίνας.
λίγοι σκηνοθέτες παρουσίασαν τόσο παιχνιδιάρικα τις ψυχώσεις, την λίμπιντο και την διττότητα του ανθρώπου.
Νikiplos said
Προσωπικά όμως πιστεύω ότι η Τέχνη είναι κάτι πολύ διαφορετικό καθώς απευθύνεται στα συναισθήματα και όχι στη λογική. Δεν είναι κατ' ανάγκη αποδείξιμη... Ούτε έχει στόχους και λειτουργικότητα πάντοτε...
----------------------------------
σύμφωνα πάλι με τον Αντρέι Ταρκόφσκυ (συγχωρείστε την αδυναμία μου)
Σκοπός κάθε τέχνης-εκτός αν απευθύνεται στον "καταναλωτή σαν εμπορεύσιμο αγαθό-είναι να εξηγήσει στον ίδιο τον καλλιτέχνη και στους γύρω του γιατί ζει ο άνθρωπος, ποιο το νόημα της ύπαρξης του. Να εξηγήσει στους ανθρώπους για ποιο λόγο εμφανίστηκαν σε αυτό τον πλανήτη-ή τουλάχιστο να τους θέσει το ερώτημα"
Παει και ο Αντονιόνι!!
drunk tank
Μην κολλάμε πολύ στον Ταρκόφκυ. Είναι ένα ειδικό ύφος, καλό όταν πιάνει, ανιαρό και φλύαρο όταν δεν καταφέρνει να μαγέψει.
Αν λέγατε στον Χιτσκοκ ότι: "Σκοπός κάθε τέχνης είναι να εξηγήσει στον ίδιο τον καλλιτέχνη και στους γύρω του γιατί ζει ο άνθρωπος, ποιο το νόημα της ύπαρξης του" θα έσκαγε στα γέλια (και δικαίως). Αυτός είναι ο σκοπός της φιλοσοφίας, όχι της τέχνης. Η τέχνη ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, πλουτίζει και παρηγορεί. Αλλά δεν "εξηγεί". Αυτά (προσπαθεί να) τα κάνει η κακή τέχνη.
Όποτε ο Ταρκόσφκυ ξεχνούσε τον βαρύγδουπο αυτόν ορισμό, έκανε καλό κινηματογράφο...
Αυτό δεν χωνεύω και στον Αγγελόπουλο. Όσο έκανε κινηματογράφο ("Θίασος": αριστούργημα) ήταν άριστος. Μετά άρχισε να κάνει εικονογραφημένη φιλοσοφία. Αφελέστατη. Οι "ποιητικές" ατάκες ήταν εφηβικού επιπέδου. Τον έσωζαν ο Αρβανίτης με την εξαίσια φωτογραφία και η εξίσου εξαίσια Καραΐνδρου...
Καλά - αυτός είχε φύγει από καιρό. 94 - με πολύ ταλαιπωρία...
Το Vertigo είναι η αγαπημένη ταινία του 90% των σκηνοθετών παγκοσμίως. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ταινία που να έχει τέτοιου είδους αποδοχή.
Λατρεμένη χιτσκοκική ταινία το Marnie. Δεν ξέρω γιατί. Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη του.
Όμως, πιστεύω, ότι αδικούμε πολύ τον μετρ αποδίδοντας του μόνο ψυχαγωγικές διαθέσεις.
Το Rear Window δεν είναι απλώς μια ταινία για ηδονοβλεψίες, αλλά μια ματιά πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο. Τα πουλιά είναι μια αλληγορία για τον πουριτανισμό και την ξενοφοβία.
Σαφώς, ο Χίτσκοκ ήταν σαδιστής, ελλειματικός και μισογύνης αλλά ήταν μόνο αυτά?
--------------------------------
Δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ταινία με αποκλειστικά ψηφιακούς ηθοποιούς, αλλά η δουλειά του Σέρκις στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ως Γκόλουμ και στον Πινγκ Πονγκ στον ομώνυμο ρόλο ήταν τουλάχιστον εκπληκτική
@NΔ
η ένστασή μου σε όλα όσα λέτε είναι ότι πιστεύω πως η φιλοσοφία εμπεριέχεται στην έννοια της φιλοσοφίας. και ο κινηματογράφος, εκτός από τέχνη, είναι άλλος ένας τρόπος έκφρασης όπως η μουσική,η ποίηση και η λογοτεχνία.
επιπλέον, το φιλοσοφικό στοιχείο δεν νομίζω ότι απουσιάζει από τις ταινίες του Μπέργκμαν, του Αντονιόνι, του Φελίνι, του Κουροσάβα κ.α.
όσον αφορά το σημείο της "εξήγησης", το ότι τίθονται απλώς (δίχως πάντοτε να απαντώνται ) ερωτήματα σχετικά με τη ζωή,τον θάνατο,το θείο κοκ στον θεατή δεν είναι κατ' ανάγκη κακό. σίγουρα δεν είναι διασκεδαστικό, μήτε εύκολο στη θέαση.
το πώς τα χρησιμοποιεί ο κάθε καλλιτέχνης δείχνει το μέγεθός του (π.χ. Ταρκόφσκυ Vs Αγγελόπουλος)
Σ' έναν κόσμο που ο Νικολά Σαρκοζί μπαίνει στην λίστα με τους πιο καλοντυμένους άντρες και ο άλλος από μαιτρ της Έβδομης καταλήγει με 20ετές εγκεφαλικό μην περιμένετε και καμιά σοβαρή συζήτηση περί αισθητικής!!!
:-))))
Όλοι μαζί την κάνουνε?
Το Blow Up παραμένει μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες
Η φιλοσοφία στην τέχνη αξίζει μόνο όταν δεν φαίνεται. Αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες. Όταν οι ιδέες αρχίζουν να υποκαθιστούν τις μορφές και τα βιώματα, έχουμε εκτρώματα.
Nikos Dimou said...
Η φιλοσοφία στην τέχνη αξίζει μόνο όταν δεν φαίνεται. Αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες.
-------------------------
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.
Η αναπτυξη της τεχνολογιας ειναι αληθεια οτι εχει φερει ανεπανορθωτα χτυπηματα στον Κινηματογραφο.
Η αναλογια μεταξη του συνολου των ταινιων σε σχεση με τα αριστουργηματα της 7ης τεχνης βαθμιαια μεγαλωνει οσο η τεχνολογια και τα τεχνικα διαθεσημα μεσα γινοντε καλητερα.
Σημερα εχουμε πολυ περισσοτερα "σκουπιδια" και αναλογικα μαυτα, ελαχιστα αριστουργηματα σε σχεση με παλάιοτερες εποχες!!!!
Ερωτεύτηκα με το "πέρα από τα σύννεφα". Και δεν ήξερα, τότε, ότι ο Αντονιόνι ήταν παράλυτος και ανίκανος να μιλάει!
Τελικά χθες είπαμε διπλό αντίο!
s_pablo,
εννοείται ότι το rear window δεν είναι μόνο voyeurism, αλλά πως μπορεί κάποιος σε μερικές αράδες να αναλύσει έναν δημιουργό που καταπιάνεται με κάθε λογής λεπτές εκφάνσεις του ανθρώπινου ψυχισμού σε κάθε του ταινία?
κατ' εμέ, η ταινία με την πιό διεισδυτική ματιά στους μηχανισμούς του κινηματογράφου είναι το sunset boulevard του μεγίστου billy - nobody's perfect - wilder, μία άκρως φιλοσοφική ταινία αν θέλετε (επειδή ακριβώς δεν καταφεύγει σε κανενός είδους διδακτισμό).
ΥΓ όλη αυτή η αγγελοπουλοταρκοφσκιολογία μου θυμίζει εντόνως τζιμάκο:
"φράνσις φόρντ κόπολλα
ράϊνερ βέρνερ φασμπίντερ
και ξερό ψωμί"
(χωρίς χλευαστική διάθεση)
Sadosadist ,άλλο το 3d tv- cinema που είναι περίπου ότι βλέπεις με τα 3d γυαλιά και άλλο το holographic tv-cinema όπου ο πρωταγωνιστής θα κάθεται στο τραπέζι που κάθομαι και εγώ. Το τελευταίο σε κινούμενη εικόνα πιθανόν να είναι έτοιμο σε είκοσι χρόνια.
Μετά την ερωτική πράξη, ο σύζυγος ρωτάει την γυναίκα του:
- Σ' άρεσε αγάπη μου;
- Σαν ταινία του Αγγελόπουλου ήταν, απαντάει εκείνη.
- Δηλαδή; Ξαναρωτά εκείνος. Εννοείς ότι είχε μεγάλη διάρκεια;
- Όχι, του λέει, εννοώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Διαβάζοντας το ποστ αναρωτήθηκα γιατί το ονομάσατε "η μαγεία της τεχνολογίας" και όχι "η τεχνολογία της μαγείας", αφού μιλούσατε για σινεμά.
Οσον αφορά την τεχνολογική εξέλιξη στην διαχείριση της εικόνας, περισσότερο και από το τί θα μας δώσει σε αυτό που θα λέμε "σινεμά" στο μέλλον, με προβληματίζει η χρήση της από τον πολύ κόσμο και όχι από τους κινηματογραφιστές.
Παράλληλα με το κύμα "γραφομανίας" που ενέσκυψε με το Ιντερνετ, σε μορφή λογοτεχνίζουσας φλυαρίας, ακούω να φουσκώνει και το τσουνάμι της "σινεμανίας", όπου ο καθένας μας κυρίως θα σκηνοθετεί παρά θα ζει τη ζωή του και τα κεριά, στις τούρτες γενεθλίων, θα ανάβουν και θα ξανανάβουν ώσπου να πετύχει το πλάνο και να μη γυαλάρουν οι μίξες του Γιαννάκη (δεν έβαλα το άλλο παράδειγμα με το πολυπληθές αεροπλανικό στο κρεββάτι - πού να τους συντονίσεις όλους εκεί; - γιατί μας διαβάζουν και παιδιά).
Τουλάχιστον ο sadosadist (a genuine talent in nickname picking...) θα συμφωνεί πως σύντομα ό,τι μπορούμε να ζήσουμε θα πρέπει να μπορεί να ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΘΕΙ.
Τί ειρωνεία που αυτή η τέχνη (ως τέχνη) ξεκίνησε να μιλήσει για όλα όσα δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Ανεκδοταρα για τον καραφλο. Δεν το 'χα ακουσει...
Απο αυριο χοτ διακοπές.
Να κραταγαν αληθεια
για ολη τη μικρη ζωη μας...
TraumMeister said...
Διαβάζοντας το ποστ αναρωτήθηκα...
-------------------------------
Έχετε δίκιο - αντίστροφα είναι καλύτερο. Θα το αλλάξω.
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να αλλάξω και το doncat. Διότι υπάρχει τέτοιο blog (ανενεργό). Γι αυτό και η διεύθυνση μας είναι dimoutech.blogspot.com...
Καλο μεσημερι- παλι ζεστη κανει μου φαινεται…
Αντιγραφω απο το imdb.com
(http://www.imdb.com/name/nm0000005/bio)
αποψεις του Μπεργκμαν για τον Welles, οχι για καποιο ιδιαιτερο λογο αλλα γιατι εχει ενδιαφερον να ακους τις γνωμες των δημιουργων για τους αλλους δημιουργους.
Οταν το’χα πρωτοδιαβασει ειχε χασει κατι ο Μπεργκμαν στα ματια μου- ξαναειδα ην «Εβδομη Σφραγιδα» αργοτερα και ανενηψα...
[on Orson Welles] "For me he's just a hoax. It's empty. It's not interesting. It's dead. Citizen Kane, which I have a copy of- is all the critics' darling, always at the top of every poll taken, but I think it's a total bore. Above all, the performances are worthless. The amount of respect that movie's got is absolutely unbelievable."
[On Orson Welles] "I've never liked Welles as an actor, because he's not really an actor. In Hollywood you have two categories, you talk about actors and personalities. Welles was an enormous personality, but when he plays Othello, everything goes down the drain, you see, that's when he's croaks. In my eyes he's an infinitely overrated filmmaker."
Καμια φορα θυμωνω οταν εμπλεκομαι σε συζητησεις για το αν ο κινηματογραφος ειναι τεχνη, αν η αφηρημενη ζωγραφικη ειναι τεχνη, αν οι εννοιολογικοι κανουν τεχνη, αν η ζωγραφικη πεθανε κοκ.
Για να μη θυμωνω πια συνηθως ζητω να μου αποδειξουν γιατι ΔΕΝ ειναι τεχνη κι οχι να αναμασω εγω τα ιδια και τα ιδια επιχειρηματα. Και με οποιο ορισμο για την τεχνη θελουν απο τον Αριστοτελη, τον Καντ μεχρι τον Dewey.
Ο κινηματογραφος με συναρπαζει γιατι εκτος απο ολα τα αλλα εχει και τον χαρακτηρα της ομαδικης δουλειας με βαση ενα κοινο οραμα ή εστω την πιστη στο οραμα του σκηνοθετη. Οσο μεγαλος και να ειναι ο δημιουργος φανταζεστε μια ταινια με αθλιους ηθοποιους , τρισαθλια φωτογραφια, ενοχλητικα αταιριαστη μουσικη; Φυσικα ο δημιουργος θα επαιρνε το δημιουργημα του και θα το πεταγε στα σκουπιδια πριν το δει το φως της σκοτεινης αιθουσας. Τι να σου κανει το final cut?Υπαρχει αλλη τεχνη που να εξαρταται τοσο πολυ απο τη συνεργασια ταλαντουχων ανθρωπων εν τη γεννεσει της (οχι οπως μια κακη ορχηστρα μπορει να «εκτελεσει» ενα συμφωνικο εργο) αλλα και απο τη τεχνολογια;
Περα απο τις δυσοιωνες προβλεψεις, προσωπικα ειμαι πολυ αισιοδοξη.
Οσο πιο πολυ …τεχνολογια τοσο καλυτερα
για τον απλουστατο λογο οτι ο δημιουργος εχει πια περισσοτερα μεσα.
Αν μ’αυτα επιλεξει να κανει οτι πολλοι γραφιστες με τη χρηση του photoshop απλα θα κανει κακη τεχνη.
Φανταζεστε ομως ενα ψηφιακο περιβαλλον οπου ο σκηνοθετης θα ειναι ο απολυτος Θεος; Εκει δεν υπαρχουν δικαιολογιες, ο,τι παρουσιαζεται στο πανι ειναι αποτελεσμα της απολυτης επιλογης του.
Μονο ψηφιακους ηθοποιους δεν μπορω να φανταστω να επικρατουν και γιατι χαλαει η συνταγη της ταυτισης με τον ηρωα και γιατι το βλεμμα το ακατοικητο των ψηφιακων δεν το αντεχω ιδιως οταν υπαρχουν ηθοποιοι, που κανουν αριστουργηματικες ερμηνειες μονο με τα ματια.
Από φίλο με email:
Τι να πει κανείς για τον κινηματογράφο. Έχει αλλάξει την αντίληψή
μας για τα πράγματα, όρισε ξανά τον χρόνο, τον τόπο και το όνειρο.
Είναι τόσο βαθιά η επιρροή του (σε όλες του τις μορφές) ώστε αν
προσπαθήσουμε να τον περιγράψουμε σαν φαινόμενο θα αποτύχουμε.
Όσο για τον Μπέργκμαν, αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς μπορεί κανείς
να φθάσει σε τόσο βαθιά και συνοπτικά ψυχογραφήματα, όπως π.χ. της
μάνας και της κόρης στη σκηνή μπροστά στο πιάνο στην Φθινοπωρινή
Σονάτα. Τέλεια ομαδική εργασία; Ικανότητα του σκηνοθέτη να
εκμαιεύει το καλύτερο; Δεν ήμουν ποτέ σε κύκλους ανθρώπων της
τέχνης για να μπορώ να δώσω μια απάντηση.
Χαίρομαι πολύ που γύρισε λίγο η κουβέντα προς τον Χίτσκοκ. Τι να κάνουμε ώρες ώρες πρέπει να γίνεσαι λίγο προβοκάτορας.
Delta Mike
Οι ορίζοντες μου είναι ανοιχτοί και ειδικά για αυτό το λόγο δεν εισέρχομαι σε βαθιές αναλύσεις στο έργο κάθε μεγάλου δημιουργού γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δεις το δέντρο μόνο και να χάσεις το δάσος.
Φυσικά και βλέπω το σαρκασμό του Χίτσκοκ αλλά είναι μόνο μία κουταλιά από το κοκτέϊλ. Εγώ με το αρχικό μου ποστ ήθελα να εστιάσω (και ακόμα θέλω) στο πόσο καλά ο Χίτσκοκ χρησιμοποιεί το μέσο (τη τεχνολογία δηλαδή) για τα δεδομένα της εποχής του.
Και για να αλλάξουμε γήπεδο τι λέτε για λίγο Κιούμπρικ; Ή ακόμα και Τζον Χιούστον; Πόσοι σκηνοθέτες ποιάσαν τόσα διαφορετικά είδη ταινιών και έδωσαν διαμάντια σε όλα;
Kubrik:
Lolita
Dr. Strangelove
2001 Space Odyssey
Clockwork Orange
Barry Lyndon
John Huston:
Maltese Falcon
Asphalt Jungle
Treasure of Sierra Madre
The African Queen
άλλοι δύο πανπλούσιοι!
Και μετά λέει ο άλλος πως ο κινηματογράφος δεν είναι τέχνη...
Kubrick
Paths Of Glory
Dr. Strangelove
2001 Space Odyssey
The Killing
Lolita
Houston
Maltese Falcon
Treasure Of The Sierra Madre
Asphalt Jungle
Key Largo
επιμένω στον Billy Wilder και καταθέτω λίστα πάραυτα:
On Sunset Boulevard
Some Like It Hot
Double Indemnity
The Fortune Cookie
Irma La Douce
The Apartment
Stalag 17 (με Otto Preminger διοικητή στρατοπέδου!)
The Lost Weekend
(έπονται Howard Hawks, Lewis Milestone και Frank Capra).
Ακόμα θυμάμαι το σοκ που έπαθα όταν μικρός και απαίδευτος ήδα το "Κουρδιστό Πορτοκάλι". Ένας βιασμός της μικροαστικής μου κουλτούρας (τώρα είναι απλά αστική). Τόλμησα να το δω μετά από πολλά χρόνια και με αρκετή προετοιμασία.
Και αγαπητέ Νίκο να συμπληρώσω για Χιούστον τη μεταφορά του Μόμπυ Ντικ με τον ανυπέρβλητο Γκρέκορι Πεκ.
Kακή αρχή έκανα - να μην το ρίξουμε στους καταλόγους...
Δε θα βρεις ουτε εναν καθηγητη - ακομα και τον πιο ελιτιστη- του αναγεννησιακου θεατρου που να μη σου πει πως το μεγαλειο του ηταν ο συνδιασμος της πιο λαικης ψυχαγωγιας με την υψηλη αριστοκρατικη ποιηση...
Συμπερασμα σκηνοθετες οπως ο Μπεργκμαν ειναι κλασσικοι...οσο τιποτα...θα μεινουν στην ιστορια. Δεν υπαρχει τεχνη του δημιουργου, τις αυταπατες αυτες εθρεψε το publishing industry περασμενους αιωνες ακριβως γιατι μπορεσε να διακινησει τεραστια χρηματικα ποσα με το ελαχιστο εργατικο δυναμικο.
Ο κινηματογραφος οχι μονο ειναι τεχνη αλλά έσωσε τη τέχνη...ακόμα συζητούμε για τη γραφή της Γουλφ με κινηματογραφικους όρους...ας αναρωτηθούμε γιατί
Point taken...
Αδύνατη βέβαια η μεταφορά του Μέλβιλ σε οτιδήποτε άλλο μέσο - αλλά τουλάχιστον ήταν αξιοπρεπής - χάρη και στον Γκρέγκορυ Πεκ.
athanasia said...
"... θυμάστε το κυνηγητό στους υπονόμους, θυμάστε και τη σκηνή του τέλους (Alida Valli-Joseph Cotten)?"
---------
...και την σκηνή, που πρώτη φορά εμφανίζεται ο Ορσον Ουέλλες στην ταινία. Εκεί που τον φωτίζει το παράθυρο της κυρίας που διαμαρτύρεται και η γάτα χαϊδεύεται στα πόδια του. Το ύφος του Ορσον Ουέλλες, μισοένοχο, μισοπονυρό, μισοφιλικό, να ζητάει κατανόηση ενώ σκέφτεται πως να ξεφύγει το θυμάστε;
"The third man" με τις χορδές να παίζονται από αόρατα χέρια... Μία από τις καλύτερες ταινίες μου! (Πάλι κοινοτοπώ)
To καλύτερο έργο της τελευταίας σαιζόν... (κατά την άποψή μου): "Das leben der anderen"
...Και ο πρωταγωνιστής του έργου, Ούλριχ (Αλάριχος) Μιούχε, πέθανε προχθές σε ηλικία 54 χρονών.
Νομίζω ότι ένα από τα γνωρίσματα του μεγάλου δημιουργού είναι ότι οι ταινίες του δεν μοιάζουν με κανενός άλλου. Αναφέρω ενδεικτικά τους Luis Bunuel, John Cassavetes και Woody Allen ως χαρακτηριστικά παραδείγματα μεγάλων σκηνοθετών που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν στις ταινίες τους το δικό τους εντελώς προσωπικό σύμπαν.
Και ένα ενδιαφέρον κείμενο για τον Ingmar Bergman με αφορμή το θάνατο του.
Nikos Dimou said...
.
.
.
Και μετά λέει ο άλλος πως ο κινηματογράφος δεν είναι τέχνη...
----------------------------
A... έχω κι εγώ 5 -6 λίστες με τέτοιες συνταγές !!!
:-))))
σε λίγα χρόνια που θα έχει φύγει τελεσίδικα η λάμψη του πρώτου κοιτάγματος και θα βλέπουμε όλο και πιο πολύ τον κινηματογράφο να επαναλαμβάνεται ( ΠΡΆΓΜΑ ΠΟΥ ΓΊΝΕΤΑΙ ΉΔΗ ΔΗΛΑΔΉ ΕΔΏ ΚΑΙ ΚΑΙΡΌ) σαν την μικροαστή που τρέχει από σαββατιάτικο σε σαββατιάτικο γάμο με ολοκαίνουργια φορέματα ... τότε θα φανεί αυτό που λέω.
:-))))
Πάντως η τεχνολογία δεν βοηθάει πάντοτε... Θυμηθείτε τον Πόλεμο των Άστρων... Στην τριλογία ο Λούκας είχε πενιχρά τεχνολογικά μέσα (καλά βέβαια για την εποχή τους). Στις τελευταίες (90s και μετά) ταινίες καίτοι με τεχνολογία αιχμής τα αποτελέσματα ήταν απαγοητευτικά...
όσο για τον Αντονιόνι
Zambriski point...
και ξερό ψωμί...
Αφού λοιπόν κι εσείς αναποδογυρίσατε τον τίτλο ... να τα αναποδογυρίσω κι εγώ και να πω το εξής:
Ο κινηματογράφος είναι τέχνη... Αλλά όπως λένε και οι Μεγάλοι Μάγοι, μας είναι παντελώς ΑΧΡΗΣΤΗ γιατί όλα είναι ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ!!!
ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙς;
ΚΑΝΑ STUDIO?
:-))))
sadosadist
αδίκως κοπιάζετε και παραδοξολογείτε
ο κινηματογράφος γίνεται όλο και πιο πλούσιος, ζωντανός και ποικιλόμορφος
για κάθε τυποποιημένη ταινία του Χόλλυγουντ παράγονται δεκάδες πρωτότυπες σε κάθε γωνιά της γής...
nikiplos
συμφωνώ - τα τεχνολογικα΄μέσα δεν είναι το παν
μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες "Η νύχτα των ζωντανών νεκρών" του Ρομέρο γυρίστηκε με ελάχιστα μέσα και κανένα τρυκ
κι όμως ακόμα σου παγώνει το αίμα
(Ωστόσο όταν μιλάω για τεχνολογία δεν εννοώ τα προχωρημένα ωηφιακά κόλπα - αλλά την βασική: κάμερα, ήχος, μοντάζ).
@TraumMeister
Συμφωνώ απόλυτα για γραφομανία και σινεμανία.
ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
ίΣΩς τότε να είναι τέχνη πως πεθαίνει ένας άνθρωπος σ΄ένα μακρινό αστέρι.
:-))))
Η ίδια του η ζωή δηλαδή!
:-))))
------------------------------
@carder said...
Sadosadist ,άλλο το 3d tv- cinema που είναι περίπου ότι βλέπεις με τα 3d γυαλιά και άλλο το holographic tv-cinema όπου ο πρωταγωνιστής θα κάθεται στο τραπέζι που κάθομαι και εγώ. Το τελευταίο σε κινούμενη εικόνα πιθανόν να είναι έτοιμο σε είκοσι χρόνια.
-----------------
Για να φτάσουμε εκεί χρειάζονται ανακαλύψεις από πολλές ειδικότητες της επιστήμης ( πχ. νευροφυσιολογία , γεννετική , βιοτεχνολογία κλπ) και αφού γίνει αυτό χρειάζεται ένα διάστημα όπου θα πρέπει να κατανοηθεί από τους καλλιτέχνες τι έχει ανακαλυφθεί.
Εξαρτάται λοιπόν!!!
Nikos Dimou said...
sadosadist
αδίκως κοπιάζετε και παραδοξολογείτε
ο κινηματογράφος γίνεται όλο και πιο πλούσιος, ζωντανός και ποικιλόμορφος
για κάθε τυποποιημένη ταινία του Χόλλυγουντ παράγονται δεκάδες πρωτότυπες σε κάθε γωνιά της γής...
July 31, 2007 5:02 PM
-------------------------------
Εγώ τον θέλω...(τον κιν/φο) φτωχό αθάνατο και κούκλο από του φυσικού του!!!
:-))))
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΩ ΤΩΡΑ:
Δώστε σας παρακαλώ μια απάντηση στο εξής ερώτημα:
Είναι δυνατόν κάποιος που έχει επενδύσει 10,20,50,100 και βάλε μύρια δολλάρια στην παραγωγή μιας ταινίας να μην θέλει να βγάλει έστω και ένα ευρώ από αυτή την επένδυση;
Αυτό σημαίνει ότι θέλει να πουλήσει ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΆ ΤΟΥ ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΌΤΙ Η ΤΑΙΝΊΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. δΗΛΑΔΉ ΑΠΌ ΠΟΟΟΟΟΟΛΎ κόσμο από πάαααααααααρα ποοοοοολύ κόσμο.
ΕΔΩ ΣΤΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΘΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ.
άσε που ... αφού η ιστορία έδειξε ότι ο ποοοοοοολύς κόσμος τσιμπάει ... να και μια καλή ευκαιρία για πλύσεις εγκεφάλου.
υγ:
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ. ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΘΝΗΤΟς ΚΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟς.
sadosadist
τι απλοϊκά κριτήρια είναι αυτά;
Επειδή η τέχνη έχει κόστος - δεν είναι τέχνη;
Και η αρχιτεκτονική;
Και ποιος είπε πως ένα μεγάλο έργο τέχνης δεν μπορεί να αρέσει στο κοινό;
Τα καλύτερα έργα ήταν και μπεστ σέλερ - από τον Μπαλζάκ και τον Ντίκενς ως τον Τζον Φορντ και τον Ταραντίνο...
sadosadist μίλησα για Holographic tv όχι για τηλεμεταφορά. Αποτελέσματα, όχι καλής ποιότητας, υπάρχουν από το 1969.
@Nikos Dimou said...
Συμφωνώ.
ΜΌΝΟ ΠΟΥ:
-----------------
''Και ποιος είπε πως ένα μεγάλο έργο τέχνης δεν μπορεί να αρέσει στο κοινό;''
------------------
είπα εγώ τέτοιο πράγμα;
2) καιοι διαφημίσεις της κοκα κόλα αρέσουν αλλά δεν είναια υτό κριτήριο.
3) ο ταραντίνο είναι εκτελεστής. Υπάλληλος. Αν ο παραγωγός του δεν συμφωνούσε ( και συμφώνησε γιατί είδε κέρδος - χέστηκε για την τέχνη) θα δούλευε ακόμα στο βιντεο κλαμπ.
4) η ίδια η αρχιτεκτονική έχει δείξει την αριστοκρατική καταγωγή της.
@carder
Κι εγώ δεν μίλησα για τηλεμεταφορά. Αυτό νομίζω είναι πολύ μακρινό. ΠΟτέ δεν ξέρεις όμως.
sadosadist αδυνατώ να σας παρακολουθήσω...
κι ο Μπαχ και ο Χάυντν υπάλληλοι ήταν - και λοιπόν;
Ειλικρινά δεν έχω άλλο χρόνο και θίγουμε θέματα που θέλουν ώρες συζητήσεως.
Αυτό που θέλω σε γενικές γραμμές να πω είναι ότι στην σημερινή εποχή ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΖΗΤΗΜΑ το κόστος στην δημιουργία της τέχνης. Ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή.
Βλέπω την τέχνη ( και όχι μόνο εγώ) να γίνεται δημόσιο αγχολυτικό. Το έγραψα και παραπάνω. Θέλω να πιστεύω ότι η τέχνη είναι κάτι άλλο.
Το ''υπάλληλος'' πηγαίνει όχι στο επάγγελμα του καλλιτέχνη αλλά στο: ''υπάλληλος στο μυαλό''. ΕΚΜισθωμένο μυαλό δηλαδή.
και να πω και κάτι τελευταίο:
ΤΟ ΓΕΓΟΝΌς ΤΟΥ ΌΤΙ ΤΟ UNDERGROUND της δεκαετίας του '60 ΑΠΑΞΙΏΘΗΚΕ εκ των πραγμάτων στην πορεία ΛΌΓΩ ΤΗς ΑΦΈΛΕΙΑς της ιδεολογίας του, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το ξαναεφεύρουμε.
Τραγικό! Μαλώνουν πάλι για το τι είναι τέχνη! Σε λίγο θα τις βγάλουν έξω να τις μετρήσουν...
Υψηλή τέχνη είναι κάθε ανθρώπινο δημιούργημα που φτιάχνεται με κόπο και ιδρώτα! Ως εκ τούτου, τα σημαντικότερα θα τα βρείτε διάσπαρτα σε αποχετευτικά δίκτυα!
:ppp
Υ.Γ: Ελεος!
sadosadist
Έχετε δίκιο πως η εμπορική τύχη μιας ταινίας ορίζει και την καλλιτεχνική της τύχη.
Το μεγάλο αίτημα των κινηματογραφιστών των προηγούμενων δεκαετιών ήταν ο έλεγχος του final cut, του τελικού μοντάζ δηλαδή, και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δημιουργοί απέρριψαν ταινίες τους.
Όμως, αυτή ακριβώς η λογοκρισία δημιούργησε αυτό που αργότερα ονομάστηκε από τον Φρανσουά Τρυφώ "σινεμά του δημιουργού". Δηλαδή, τα τεχνάσματα που οι σκηνοθέτες χρησιμοποίησαν για να παρακάμψουν την ανοησία των παραγωγών-λογοκριτών τους, είναι αυτά που ανύψωσαν κάποιες από αυτές σε υψηλή τέχνη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Χίτσκοκ, ο Πρέμινγκερ, ο Χωκς κλπ.
Στην εκτός Χόλυγουντ κινηματογραφία τέτοιο πρόβλημα δεν υπήρξε, εκτός από τις χώρες του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού όπου είχαμε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Τέλος, όσον αφορά την εμπορικότητα μιας ταινίας κακώς βλέπετε τα πράγματα τόσο στενά. Στην Ελλάδα π.χ. εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών είναι νομίζω το Safe Sex, μια ταινία στα εμπορικά μέτρα της χώρας.
Την ίδια εποχή Το βλέμμα του Οδυσσέα του Αγγελόπουλου έκανε το 1/10 των εισπράξεων αυτών. Γνωρίζετε πόσα εισιτήρια έκοψε ο Αγγελόποπουλος παγκοσμίως και πόσα το Safe Sex? Ποια ταινία ήταν τελικά πιο ανταποδοτική στους χρηματοδότες της?
Nikos Dimou hat gesagt...
κι ο Μπαχ και ο Χάυντν υπάλληλοι ήταν - και λοιπόν;
Νομίζω πως η διαφορά που βλέπει ο sadosadist μεταξύ των αφεντικών των συνθετών και του Ταραντίνο είναι ότι οι πρώτοι δεν επένδυαν ως επιχειρηματίες στους συνθέτες και συνεπώς δεν τους ενδιέφερε αν οι συνθέσεις των υπαλλήλων τους πουλήσουν. Ήταν ευχαριστημένοι όταν ο Χάυντ φρόντιζε οι περούκες των μουσικών να είναι πουδραρισμένες και ο Μπαχ να μάθουν λατινικά τα παιδάκια της χορωδίας.
Βεβαίως οι πωλήσεις ενδιέφεραν τους εκδότες του Μπετόβεν και τους ιμπρεσάριους του Μότσαρτ, αλλά και πάλι τα σχετικά ποσά ήταν ψίχουλα μπροστά στις επενδύσεις του Χόλυγουντ.
Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι το 90% της κινηματογραφικής παραγωγής είναι για τα σκουπίδια.
Όμως, αυτά τα σκουπίδια δεν κάνουν λιγότερο τέχνη τον κινηματογράφο. Είναι σαν να λέμε ότι επειδή υπάρχει η Βανδή και ο Φοίβος, ο Μότσαρτ είναι για τα πανηγύρια.
Η ρομαντική αυταπάτη της τέχνης ως "έμπνευσης του ελεύθερου καλλιτέχνη" μας έχει μολύνει ως το κόκκαλο. Τα καλύτερα έργα στην ιστορία της τέχνης έγιναν από παραγγελίες.
Και το γεγονός ότι το 80% των ταινιών που κυκλοφορούν είναι σκουπίδια δεν αποδεικνύει τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ποιητικές συλλογές.
Μας ενδιαφέρουν μόνο αυτές που δεν είναι.
Ουπς! Πέθανε και ο Αντονιόνι...
Η "σιωπή" αγαπημένη μου ταινία του Μπέργκμαν.
Δεν έχω παρακολουθήσει πολύ την συζήτηση, αλλά ας πω κάτι. Μήπως η τέχνη θέτει ερωτήματα ενώ η φιλοσοφία προσπαθεί να τ'απαντήσει;
s_pablo
τα κακά της moderation - είχα δημοσιεύσει το σχόλιό μου ενώ ερχόταν το δικό σου και πριν το δω. Διαφέρουμε κατά 10%!
Nikos Dimou said...
Η ρομαντική αυταπάτη της τέχνης ως "έμπνευσης του ελεύθερου καλλιτέχνη" μας έχει μολύνει ως το κόκκαλο. Τα καλύτερα έργα στην ιστορία της τέχνης έγιναν από παραγγελίες.
------------------------------
O καθένας επιλέγει την πλάνη του.
Δεν πειράζει πέντε πάνω πέντε κάτω θα τα βρούμε :)
το σινεμα του δημιουργου είναι μια νεκρή υπόθεση.
Χαιρετώ.
S_pablo είπε "...Η λογοτεχνία δεν είναι τέχνη επειδή πουλάει τρελά ο Χάρυ Πότερ και ο Κώδικας Ντα Βίντσι?"
Δεν ειπα πως δεν ειναι τεχνη, αλλα τα συγκεκριμενα ( Ο Χαρυ Ποτερ βεβαια εχει παρει καλες κριτικες) σιγουρα ειναι κακες τεχνες. Το ερωτημα μου ειναι γιατι στο κινηματογραφο (και στην μουσικη τωρα τελευταια) παρατηρουμε πιο εντονα το φαινομενο των "κακων τεχνων".
ΝΔ είπε... "Οι άνθρωποι που πήγαιναν να δουν μία όπερα του Μοτσαρτ ή ένα έργο του Σαίκσπηρ πήγαιναν "για να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους". Δεν πήγαιναν από καθήκον για να υποστούν την κουλτούρα."
Συμφωνω λοιπον. Το ερωτημα μου ειναι, το ανεφερα παραπανω στο S_pablo, γιατι ο κινηματογραφος εχει περισσοτερα δειγματα κακης τεχνης;
sadosadist είπε...
…σε λίγα χρόνια που θα έχει φύγει τελεσίδικα η λάμψη του πρώτου κοιτάγματος και θα βλέπουμε όλο και πιο πολύ τον κινηματογράφο να επαναλαμβάνεται …
Τα θεματα στη τεχνη ( λογοτεχνια, κινηματογραφο, εικαστικα ) ειναι λιγα και πεπερασμενα:
Θανατος, Υπαρξη, Ταυτοτητα, Ερωτας…
(ζητημα να’ναι ενα-δυο ακομα- αυτα μου’ρχονται τωρα ευκαιρα.)
Το θεμα δεν ειναι τα καινουργια θεματα αλλα οι διαφορετικη (οχι απαραιτητα καινουρια) ματια.
Αυτο ειναι το ενδιαφερον με τη τεχνη !
Το ιδιο θεμα- δεκα διαφορετικοι καλλιτεχνες -δεκα διαφορετικα αποτελεσματα- δεκα διαφορετικες προσεγγισεις…
(ακομα κι αν το στουντιο ειναι το ιδιο)
Πολλες φορες δε η απαγορευση τη βοηθα περισσοτερο απο την ελευθερια.
George said...
Το ερωτημα μου ειναι γιατι ο κινηματογραφος εχει περισσοτερα δειγματα κακης τεχνης;
-----------------------
Και πού το ξέρετε ότι έχει περισσότερα; Μετρήσατε την κακή τέχνη σε άλλους κλάδους; Εγώ σας λέω πως πάνω κάτω είναι τα ίδια. Μόνο που εσείς δεν βλέπετε τα κακά βιβλία (εμένα μου τα στέλνουν) και τους κακούς πίνακες. Όσο για την μουσική σας παραπέμπω στην Έφη Θώδη...
sadosadist said...
O καθένας επιλέγει την πλάνη του.
----------------------
Εγώ, φίλε μιλάω με γεγονότα. Εκτός αν ακυρώοσυμε όλη την τέχνη πριν το 1800... που όλη ήταν αποτέλεσμα παραγγελιάς.
ΝΔ ειπε ... "Και το γεγονός ότι το 80% των ταινιών που κυκλοφορούν είναι σκουπίδια δεν αποδεικνύει τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ποιητικές συλλογές."
Δηλαδη παρατηρητε και σε αλλες μορφες τεχνης το φαινομενο; ειχα την εντυπωση οτι ηταν μονο στο κινηματογραφο και στην μουσικη (σε τοσο μεγαλα ποσοστα)
Γάτε,
"Η απόσταση μεταξύ ενός γραπτού και μίας ταινίας - ακόμα και της πιο πρωτόγονης - είναι αβυσσαλέα."
Τι ακριβώς εννοείτε;
Προσωπικά, έχοντας διαβάσει μόνο 1 βιβλίο για κάθε 100 ταινίες που έχω δει, νομίζω πως ο κινηματογράφος ποτέ δεν θα μπορέσει να μας δώσει τις εικόνες ενός βιβλίου.
Κάθε ανάγνωση, ακόμα και από τον ίδιο αναγνώστη σε διαφορετικό χρονικό διάστημα, είναι μοναδική. Λες και γράφεται ένα νέο κάθε φορά, σαν παράλληλο σύμπαν.
Ο κινηματογράφος σου επιβάλλεται, δεν αφήνει τόσο χώρο στη φαντασία, κατακλύζει τις αισθήσεις και περνάει το όποιο μήνυμα.
Οποιος έχει διαβάσει την τριλογία του Τόλκιεν, ΠΡΙΝ δει την ταινία, καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ.
Οι ταινίες ήταν αριστουργήματα, αλλά σκότωσαν την "μοναδικότητα" που αναφέρω πιο πάνω. Τώρα για όλους ο Γκάνταλφ είναι ο ίδιος.
Δεν διαλέγω, απλά καταθέτω υποκειμενική άποψη(δεν υπάρχει άλλο είδος!).
Nikos Dimou είπε...
…Μετρήσατε την κακή τέχνη σε άλλους κλάδους; Εγώ σας λέω πως πάνω κάτω είναι τα ίδια. Μόνο που εσείς δεν βλέπετε τα κακά βιβλία (εμένα μου τα στέλνουν) και τους κακούς πίνακες…
Για να συμπληρωσω στα εικαστικα εχουμε καταντησει στις εκθεσεις οχι να χαιρομαστε επειδη ειδαμε το Α εργο αλλα αν υπαρχει ενα Α εργο με λογο υπαρξης!
Θα’ρθει η Μπιεναλλε της Αθηνας τωρα τον Σεπτεμβρη θα δειτε--στοιχημα οτι θα καταγραφει ως καλλιτεχνικη επιτυχια!
η απόσταση για την οποία μιλούσα ήταν στην χρήση τεχνολογίας (δεν διαβάσατε ολόκληρο το σχόλιο).
Συμφωνώ για τον Άρχοντα. Ο κανόνας μου: τα καλά βιβλία χάνουν στον κινηματογράφο - τα μέτρια ή κακά κερδίζουν.
reactor
Έχετε δει τους 12 πίθηκους? Τα ίδια πάνω κάτω που λέτε για τα βιβλία, λέει ο πρωταγωνιστής αφού έχει δει το Vertigo, για τις ταινίες.
Ενδιαφέρον.
---------------------------------
viewokto
Πριν από λίγα χρόνια ένας γάιδαρος "ζωγράφισε" έναν πίνακα για τον οποίον οι "τεχνοκριτικοί" της Νέας Υόρκης ορκίζονταν πως επρόκειτο περί αριστουργήματος.
Οι ανόητοι της εφημερίδας που το διάβασα το παρουσίασαν ως τεστ παρουσιαζοντας τον "πίνακα" δίπλα σε έναν πίνακα του Κλεε και έναν του Πόλοκ, προκαλώντας μας να βρούμε τον ψεύτικο.
Το παρήγορο είναι ότι ακόμα κι εγώ ο άσχετος κατάλαβα ποιος ήταν ο πίνακας του ζώου. Υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης λοιπόν.
---------------------------------
Κύριε Δήμου και reactor
Ακριβώς επειδή το σενάριο (το βιβλίο στην προκειμένη περίπτωση) είναι η πρώτη ύλη μιας ταινίας και όχι η ίδια η ταινία, είναι εντελώς άστοχο να κάνουμε τέτοιου είδους συγκρίσεις.
Ο Δον Κιχώτης του Κοζίντσεφ ουδεμία σχέση έχει με τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Είναι έργα δυο διαφορετικών δημιουργών όπως έργα δυο διαφορετικών δημιουργών είναι η Ηλέκτρα του Σοφοκλή και η Ηλέκτρα του Ευριπίδη
Γάτε,
Το σχόλιο το διάβασα, απλά με το "-ακόμα και της πιο πρωτόγονης-" με μπερδέψατε, γι' αυτό και σας ρώτησα.
Σκέφτομαι να τον ξαναπιάσω τον Αρχοντα. Θυμάμαι πως είχα φτάσει στο σημείο να διαβάζω με το σταγονόμετρο για να μην τελειώσουν!
@ND (για Hitchcock)
Και το Νοrth by Northwest, και το Rear Window και το Psycho μου αρέσουν πολύ (είναι στα αμέσως "μετά" κατά σειρά προτίμησής μου).
Το Psycho μάλιστα (μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ κι η τρομακτική σκηνή στο ντους) το είδα όταν άρχισα να καταλαβαίνω (ως βίωμα, όχι ως πληροφορία) τι σημαίνει μαμά και γιός.
Το North by Northwest και οι συμβολισμοί του και το Rear Window και η περιέργεια (ωραία high society "κατίνα" όμως η Grace Kelly...) είναι ωραιότατα για καλοκαίρι, πάρτε κι ένα ποτό στο χέρι και βολευτείτε σε πάνινη πολυθρόνα του σκηνοθέτη...
@Delta_Mike + Dion M.,
Tώρα που τον θυμηθήκαμε τον Τρίτο Άνθρωπο, με βλέπω να τον ξαναβλέπω (για πολλοστή φορά)... Με την ευκαιρία, η Alida Valli εκπληκτικά ωραία (τη θυμάστε και στο Paradine Case του Hitchcock, να μαγεύει -δικαίως- τον Gregory Peck?)
@Rallou,
Τη Σιωπή έχω να την [ξανα]δω 30 χρόνια, την πρωτοείδα με φίλες μου (ετών 15 τότε), εντυπωσιαστήκαμε πολύ, καταλάβαμε ελάχιστα (τότε), ευκαιρία να ξαναδοκιμάσω...
Υ.Γ. Κουροσάβα δεν πιάσαμε καθόλου, μου φαίνεται... Να πω ή να μην πω?
:-)
όπως σε όλες τις τέχνες, έτσι και στον κινηματογράφο ισχύει το form versus content...
βάλτε πολύ φόρμα, και πέφτετε στην παγίδα του φορμαλισμού (βλ, σοσιαλιστικός ρεαλισμός, θεοδωράκης παντός είδους στρατευμένη τέχνη κλπ), βάλτε πολύ περιεχόμενο χωρίς φόρμα και γίνεστε ακατάληπτος.
στον κινηματογράφο παρατηρείται συχνώτατα αυτό το φαινόμενο με overproduced ταινίες και ολίγη - ή καθόλου ουσία.
εκεί που το κακό παραγίνεται είναι στα remakes.
ο "τιτανικός" πχ, η ακριβώτερη στην εποχή της ταινία, φαντάζει σαν υπερμεγέθης φελλός που βουλιάζει στον παγωμένο ατλαντικό συγκρινόμενος με την έξοχη αγγλική μεταφορά της δεκαετίας του 50, βασισμένη στο επίσης έξοχο βιβλίο "a night to remember".
το ίδιο ισχύει και γιά το "all quiet on the western front", το αριστούργημα του milestone βασισμένο στο βιβλίο του ρεμάρκ, από τις λίγες στιγμές που μεταφορά βιβλίου στην οθόνη ίσως ξαπερνά το βιβλίο, ουδεμία σχέση έχει με την γλυκανάλατη εκδοχή της δεκαετίας του '70.
άλλο παράδειγμα το cape fear με έναν εξοχο robert mitchum στο πρωτότυπο κοκ.
εκεί που πραγματικά προβληματίζομαι τι να προτιμήσω είναι το "the shining" του kubrick (δεν ξέρω αν θέλω κιόλας, ούτε το βιβλίο ούτε η ταινία με ενθουσίασαν).
athanasia να πεις - θυμάμα ακόμα την αίσθηση της αγχώδους αβεβαιότητας που μου ενστάλαξε το Rashomon (ήταν το πρώτο του που είδα, τότε που πάλευα με τον σκεπτικισμό...). Και μετά βέβαια ΟΛΑ!
Για Κουροσάβα (που, για μένα, είναι ο μεγαλύτερος όλων), θυμίζω ενδεικτικά μόνον:
Rashomon (κι εγώ, μετά τον ΝΔ): Oι εκδοχές πολλών για το ίδιο συμβάν, η αβεβαιότητα για την αλήθεια. Η ιστορία δύσκολη και σκοτεινή, το συναίσθημα που μένει παρ' όλα αυτά γαλήνιο.
7 Σαμουράι: Βλέπεται και ξαναβλέπεται για το χιούμορ, την ανθρωπιά του και τις πολεμικές σκηνές του...
Ikiru (δεν ξέρω αν έχει παιχτεί στην Ελλάδα και με ποιό τίτλο): Η αλλαγή πορείας ενός ταπεινού γραφειοκράτη που μαθαίνει ότι πεθαίνει και, στο τέλος (μετά το θάνατο του "ήρωα"), ένας αλλιώτικος Rashomon (ποιός ήταν τελικά αυτός ο άνθρωπος, ήξερε, δεν ήξερε ότι πεθαίνει, γιατί έκανε ό,τι έκανε?- καθένας κι οι εντυπώσεις του). Πολύ ουσιαστικό και συγκινητικό, κάθε φορά που το βλέπω, βλέπω καινούργια πράγματα.
Hidden Fortress: Μια ιστορία ειπωμένη από τη σκοπιά των ταπεινών μισθοφόρων.
Υοjimbo: Το χιούμορ του στρατιώτη που πουλάει τις υπηρεσίες του και απίστευτες σκηνές με ξίφος.
Throne of Blood (o γιαπωνέζος Macbeth): Πολύ δυνατός και πολύ σκοτεινός.
Κagemusha: Ο μετασχηματισμός ενός φτοχοτυχοδιώκτη σε ηγέτη.
Stray Dogs: O αστυνόμος κι ο μικροκλέφτης, βίοι παράλληλοι καθώς ο αστυνόμος κυνηγά τον παράνομο για να πάρει πίσω το κλεμμένο πιστολι του. Από τις πρώτες ταινίες που γύρισε με τον Μιφούνε (ο οποίος είναι εδώ εξαιρετικός).
S Pablo,
"Έχετε δει τους 12 πίθηκους? Τα ίδια πάνω κάτω που λέτε για τα βιβλία, λέει ο πρωταγωνιστής αφού έχει δει το Vertigo, για τις ταινίες."
Εχουν περάσει χρόνια. Ωστόσο, διαβάζοντας ένα βιβλίο, η "εικόνα" και ο "ήχος" είναι προιόντα της σκέψης σου, όχι input!
Η διαφορά νομίζω σαφής.
athanasia
Ran?
Και για Kubrick, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο ενδείκνυται Dr Stangelove (ή, Ηοw I Stopped Worrying and Learned to Love the Bomb..., όπως είναι ο δεύτερος, εναλλακτικός, τίτλος).
"Dimitri, we have a problem..." (θυμάστε την τηλεφωνική συνομιλία των δύο ηγετών?)
:-)
@ΝΔ,
Ουπς, Ran. Μεγάλη παράλειψη, καθώς -ειδικά ο Κουροσάβα- είναι εξαιρετικός στον Σαίξπηρ. Επειδή έχει πολύ καλά χωνέψει τις μεγάλες αλήθειες, ίσως, τόσο καλά ώστε δεν του χρειάζεται να μας "διδάξει".
Και, επιπλέον, ένας πολύ ωραίος Γιαπωνέζος Ηλίθιος (από τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκη). Ο Μιφούνε είναι κάπως υπερβολικός, αλλά ο θαυμάσιος ηθοποιός (προς μεγάλη μου ντροπή, ξεχνώ το όνομά του) που παίζει τον Ηλίθιο είναι θαυμάσιος, διαυγής, ευγενικός και τόσο ευάλωτος.
Θα θυμηθούμε κι άλλους Κουροσάβα, νομίζω είναι απ' αυτούς που δεν θα βρει κανείς εύκολα "ήσσονες" ταινίες τους.
Προσωπικά έχω βαρεθεί πια να ακούω ότι η μεγάλη τέχνη (μουσική, κινηματογράφος κτλ) τελείωσε με τη δεκαετία του '60. Τα ίδια θα έλεγαν άλλωστε και τότε πολλοί για τη μεγάλη τέχνη που τελείωσε με τον μεσοπόλεμο και ούτω καθεξής... Θέλει κόπο να ανακαλύπτεις το συναρπαστικό στο νέο και να ξεπεράσεις τα φράγματα που επιβάλει η ηλικία. Αμάν πια με την προγονολατρεία! Το ότι η τεχνολογία διευκολύνει την παραγωγή της τέχνης δεν σημαίνει ότι την ευτελίζει. Η εμπορική επιτυχία δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη της καλλιτεχνικής αξίας. Κουλτουριάρικος μύθος νομίζω είναι αυτό. Προσωπικά όταν είδα Ταρκόφσκι με έπιασε χασμουρητό ατελείωτο. Κάποιους μπορεί να τους συγκινεί, εμένα με κοιμίζει.
s_pablo είπε...
…Πριν από λίγα χρόνια ένας γάιδαρος "ζωγράφισε" έναν πίνακα …
Οι «τεχνοκριτικοι» και οι δημοσιογραφοι (μαζι με συλλεκτες και μουσεια) παντα νιωθουν πολυ ασχημα οταν πριονιζεται η καρεκλα τους και παυουν να ειναι οι μονοι ικανοι και αξιοι να ορισουν ποιο ειναι καλο εργο τεχνης και ποιο οχι. Ολα αυτα μου φαινονται ψευδοερωτηματα.
Προσωπικα δεν θα ειχα προβλημα να δω το εργο του συμπαθους γαιδαρου ως τεχνη αν ηξερα οτι κατι ηθελε να πει ο ποιητης. Αλλα επειδη εκτος απο αγαπησιαρικη φατσα και συμπαθητικη γκαριδα δεν νομιζω να θελει να επικοινωνησει ιδιαιτερα μεσω τεχνης…
PS: Αν και πολυ με πληγωσατε με τον Harry Potter…
Εχω κι εγω τις ενστασεις μου αλλα τοση καταφρονηση πια…
Εν μεσω Ran και Κουροσαβα τωρα τι λεω η γυναικα; θα ξεσηκωσω λαικη κατακραυγη...
Θυμαται κανεις μια σπονδυλωτη ταινια τριων σκηνοθετων- ο ενας ηταν ο Κουροσαβα
οπου ενα τοπιο απο πινακα του Van Gogh «ζωντανευει» μπροστα στα ματια μας;
Σπαω το κεφαλι μου να θυμηθω…
Ο/Η viewokto είπε... Θυμαται κανεις μια σπονδυλωτη ταινια ...
Λες για τα όνειρα του κουροσαβα?
Jesus,too much κουλτουρα...
Εγω προτιμω ταινιες δρασης με
Σβαρτσενεγκερ
Σταλλονε
Σηγκαλ
Νορρις
Βαν Νταμμ
Λαντγκρεν
Ρομπερτς
αλλα & σοφτ με
Πατσινο
Ντε Νιρο
Γκηρ
Ντελον
Θερμαν
Θερον
Τζολι
( της γνωστης εκφρασης απο ηθοποιια ... & απο ... ηθοποιαρες...)
Αλλα & ο,τι βγαζουν οι Κοππολα - Σκορτσεζε - Σπηλμπεργκ ( τα πολιτικα του ) ...
Μεχρι τη μετεφηβικη ηλικια ( ελαφρυντικο στα δικαστηρια) πηγαινα κανα Στουντιο," Το βαθος τ' ουρανου ειναι κοκκινο " κλπ.
Μετα συνηλθα...
Μου ξεφυγε ο μεγαλος Νικολσον,#2 μετα τον Πατσινο.
Σχετικά με τον Κουροσάβα:
Συμφωνώ με το σχόλιο της Αθανασίας για τις μεγάλες στιγμές του, τα έργα που αναφέρει είναι, πράγματι, εξαιρετικά.
Θα 'θελα να θυμίσω, απλά, το Madadayo (1993). Δεν πρόκειται για αριστούργημα, αυτό είναι βέβαιο. Όταν όμως το είδα, συγκινήθηκα εξαιρετικά.
Κι ήταν γραφτό να είναι το τελευταίο του έργο.
resident
Ευχαριστω- θα εσκαγα!
Αμα κολλησει κατι …
Athanas;ia said:
Με την ευκαιρία, η Alida Valli εκπληκτικά ωραία (τη θυμάστε και στο Paradine Case του Hitchcock, να μαγεύει -δικαίως- τον Gregory Peck?)
------
Θυμάμαι τη "Υπόθεση Παραντάϊν" στον κινηματογράφο, βιβλίο στην βιβλιοθήκη του πατέρα, (ένα από τα πρώτα που διάβασα ενώ ήμουν στο δημοτικό και ό,τι κατάλαβα), και "θέατρο της Τετάρτης" στο ραδιόφωνο.
Μια ταινία του Ingemar Bergman που δεν αναφέρθηκε και νομίζω ότι είναι πολύ καλή είναι το "σκηνές από ένα γάμο".Πρέπει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης να την θεωρούσε σημαντική γιατί μετά από 30 χρόνια έγραψε το δεύτερο μέρος της που ήταν και η τελευταία του ταινία (saraband).
Εχω τη πεποίθηση πως το μέλλων θα μας φέρει πολύ καλό κινηματογράφο. Οι μικροί λαοί (μέσα σ’αυτούς και η Ελλάδα), δεν έχουν ακόμα εξαντλήσει την κοινωνική και ιστορική θεματολογία τους, οι άπειρες εμπειρίες τους δέν έχουν ακόμα βρεί καλλιτεχνική διέξοδο στην έβδομή τέχνη. Στον άλλο αντίποδα, η Αμερική, με πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν, και καλή χρηματοδότηση, έχει κατα τη γνώμη μου εξαντλήσει τη πορεία της στό χώρο.
---------------------------
Καιρός να κάνω και εγώ τίς διακοπές μου. Φεύγω αύριο για Ελλάδα. Κατευθυνσή μου η Αιτωλοακαρνανία (γενέθλια γή), και η Λευκάδα (διαμαντόπετρα, της γής το δαχτυλίδι). Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους! Θα τα πούμε τον Σεπτέμβρη.
LocusPublicus καλές διακοπές. Η Λευκάδα είναι υπεροχη - μόνο που θα την βρείτε πολύ γεμάτη. Κάντε μία βουτιά για μένα στους Εγκρεμνούς!
Νομίζω ότι τα σχόλια κάπως παραστράτησαν από το θέμα του ποστ και το πνεύμα του dontech, αλλά αφού έγινε, κατακαλόκαιρο είναι, ακολουθώ κι εγώ.
Εκτιμώ πολλές από τις λεγόμενες σινεφίλ ταινίες, για να μην επαναλάβω ονόματα και κουράσω να πω ότι το γούστο μου είναι κοντά στης αθανασίας, στου delta_mike, στου γάτου κλπ.
Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον Αγγελόπουλο, ούτε τον Tarkovsky.
Όταν ήμουν νεότερος μου άρεσαν και οι δύο - ιδιαίτερα ο δεύτερος ήταν απ’ τους αγαπημένους μου.
Έχω δει όλες του τις ταινίες, τη «Νοσταλγία» δεν θυμάμαι πόσες φορές.
Μέσα στα χρόνια έπεσε από την εκτίμησή μου, ο γάτος με καλύπτει με την ανάλυσή του.
Ακόμα και η «Νοσταλγία» σήμερα μου φαίνεται βαρετή.
Ξέρω ότι στεναχωρώ ή ερεθίζω αρκετούς μ’ αυτό, αλλά δεν έχω όρεξη για αντιπαράθεση.
Καταθέτω την προσωπική μου γνώμη και κάθε διαφορετική άποψη δεκτή.
Αυτό δεν μου συνέβη για όλους τους εφηβικούς μου αγαπημένους (Kubrik, Bergmann, Kurosawa, Bunuel, Chaplin, Woody Allen, Peckinpah, F.F. Coppola, Welles, Antognoni, Goddard κλπ), οι οποίοι αν και κρίθηκαν με πιο αυστηρό μάτι μες στα χρόνια, κατάφεραν να μείνουν στην κορφή.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ ισότιμους όσους ανέφερα, απλά είναι ένα μάτσο πολυαγαπημένων δημιουργών, ατάκτως ειρημένων
(αλίμονο πόσους έχω ξεχάσει...)
Άλλοι δημιουργοί πάντως, δεν τα κατάφεραν στο χρόνο του μικρόκοσμού μου, ξεφούσκωσαν.
Εκτός απ’ τον Tarkovski θυμάμαι πρόχειρα Polanski (εξαιρώ το «Dance of the Vampires»), Bertolucci (καλό το Tango, αλλά υπερτιμημένο), Lars von Trier (με είχαν εντυπωσιάσει το “Element of crime” και το “Europa”).
Εκτιμώ όμως και εκατοντάδες απλές, mainstream ταινίες, περιπέτειες, φαρσοκωμωδίες, ιστορικές, western, θρίλερ, sci-fi κλπ - καθαρή ψυχαγωγία - δεν χορταίνω να βλέπω το Blues Brothers!
Μια άλλη αυθαίρετη κατηγορία φιλμ που μ’ αρέσουν είναι τα low budget films, εκεί όπου το μάξιμουμ επιτυγχάνεται με το μίνιμουμ.
Έχω ξαναγράψει για το «Johnny got his gun» του Donald Trumbo, μια από τις συγκλονιστικότερες ταινίες που έχω δει.
Τα τελευταία χρόνια απολαμβάνω τις ταινίες που έχουν πολύ χαλαρό σενάριο, σχεδόν ανύπαρκτο ή μάλλον αδιάφορο, αλλά αφηγούνται την απλή καθημερινότητα, τις μικρές μας στιγμές, χωρίς υπερβολές, χωρίς αίματα, χωρίς δράματα, χωρίς τίποτα.
Αναφέρω ενδεικτικά το «Lost in translation» της Sophia Coppola, το «Broken Flowers» του Jarmousch και το «Sideways» του Alexander Payne.
Μόνον ένα εμπόδιο- η μόνη μου ψηφιακή μηχανή - Fujifilm S700, αν και νέα και ακριβή, νομίζω πως χάλασε. Κάθε φορά που τραβάω φωτογραφία, η μηχανή αποτυπώνει μόνον το μισό. Το άλλο μισό είναι ένα απέραντο άσπρο.
Σάς ευχαριστώ πολύ για τις ευχές κύριε Δήμου!
andy
μια μικρή διόρθωση. Είναι Dalton και ουχί Donald. Μέγιστος σεναριογράφος και συγγραφέας (έχει γράψει και το ομώνυμο βιβλίο), απαγορευμένος από το καθεστως Μακάρθυ, κάκιστος σκηνοθέτης, όμως. όπως κατάλαβατε διαφωνώ μαζί σας για την ταινία.
----------------------------------
athanasia
Όντως μέγας σαιξπηριστής ο Κουροσάβα. Να θυμίσω ότι στο πιο γνωστό του σενάριο που δεν έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος, το τραίνο της μεγάλης φυγής του Κοντσαλόφσκι, κλείνει την ταινία με μια ατάκα από Ριχαρδο ΙΙΙ
@s_pablo,
πολύ σωστή η διόρθωση του ονόματος,
φυσικά εξακολουθούμε να διαφωνούμε για την σκηνοθετική αξία.
Δεν γνωρίζω τα εναντίον επιχειρήματα, αλλά να πω ότι τα "λάθη" και η "φτήνια" επιπέδου b-movie της ταινίας,
όχι μόνο δεν με ενοχλούν, αλλά αντιθέτως τα βρίσκω μέρος της δύναμής της!
(όπως η μονοφωνική μουσική)
Το τελικό μου κριτήριο βέβαια δεν είναι άλλο από το επίπεδο εσωτερικής διέγερσης, από τη δύναμη της έκτασης που μου προκαλεί, από τα συναισθήματα που ξυπνάει.
Θα παρομοίαζα το Johnny got his gun με το 1984 του Orwell (το βιβλίο, όχι την απαράδεκτη ταινία).
Κάθε φορά που τη βλέπω ξανανακαλύπτω τον ήλιο, συνειδητοποιώ πόσο σπουδαίο είναι που έχω τα μάτια μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου, το πουλί μου.
Τι μου θύμισες!
Πετάω απ' τη χαρά μου!!
athanasia,
Ikiru: αν συμπεραίνω σωστά, πρόκειται για τον «καταδικασμένο». Το 'χω δει πολλά χρόνια πριν στην τηλεόραση (αθάνατη ΕΡΤ). Κυκλοφορεί σε DVD - όπως και τα άπαντα του Κουροσάουα. Να υποθέσω ότι εκτιμάτε και τον καλύτερο ευρωπαίο μαθητή του (Λεόνε);
andy
χαίρομαι που πετάς από τη χαρά σου.
Τα υπόλοιπα είναι περιττά
Είδατε τον παιχνιδιάρη Λεονάρντο Ντα Βίντσι στο
http://www.tecnocino.it/articolo/cenacolo-di-leonardo-i-nuovi-misteri-nascosti/4905/
Η τέχνη είναι και παιχνίδι...
Hello Sylvia, γεια σου Λευτέρη!
Χαίρετε. Αυτό ήταν καταλάθος. Πήγα να φτιάξω blog με φωτογραφίες, ταξίδια κλπ, αλλά ήταν μπελάς κι έμεινε μόνο το nick.
Εκτός από τα παραμύθια (star Wars κλπ), οι αγαπημένες ταινίες συμπεριλαμβάνουν
- Devil's Advocate
- Life is beautiful (με τον Μπενίνι)
- The Inner Circle (Κονσταλόφσκι)
Τέλος πάντων, αυτά τα τρικ με το μυστικό δείπνο του Ντα Βίντσι... με κάνανε να σκεφτώ... υπάρχει αντίστροφος κινηματογράφος; Δεν ξέρω. Πάντως στα σίγουρα υπάρχει αντίστροφο θέατρο, όπου οι ηθοποιοί κάθονται στο αμφιθέατρο, εκεί που κανονικά θα καθότανε οι θεατές. Το λένε κοινοβούλιο (εδώ το λένε senate).
"ΑΚΡΙΒΩς ΛΟΓΩ ΤΩΝ παραπάνω ονομάτων ο κινηματογράφος έπαψε να είναι τέχνη και κατέληξε ένα mass media."
Ο κινηματογράφος ήταν πάντα mass art κι αυτό είναι καλό. Βέβαια, αυτό είναι και θέμα γούστου. Πότε θα καταλάβουμε ότι ο Μέγιστος Σοσιαλισμός είναι η ελεύθερη εξάπλωση του εμπορίου, της τέχνης και της τεχνολογίας;
Πότε θα ξεφύγουμε από το προεφηβικό κόμπλεξ "έχω κάτι κρυφό να σου δείξω που δεν το ξέρουν οι πολλοί", ή "εγώ ξέρω πιο πολλά από τους πολλούς και πάω τώρα να το παίξω μέγας στο καφενείο", ή "μόνο εγώ έχω συναισθήματα", ή "μόνο εγώ αξίζω την τέχνη";
Ο Μπέργκμαν έκανε ταινίες για να τις δει ο κόσμος, δεν έστειλε ονομαστικές προσκλήσεις σε ολίγους.
Τι είναι αυτός ο φοβερός φόβος κι αφορισμός κατά του εμπορίου... μπας και ξέρετε κάναν άλλο τρόπο με τον οποίο θα είχατε δει τις ταινίες του Μπέργκαν... το εμπόριο τις έφερε σε σας, όχι η Παπαρήγα...
"Μήπως η τέχνη θέτει ερωτήματα ενώ η φιλοσοφία προσπαθεί να τ'απαντήσει; "
Έχω παρατηρήσει ότι έχω "ερωτήματα" μόνο όταν βαριέμαι, ή όταν έχω βρεθεί σε αδιέξοδο πράξεων. Κατά τα άλλα, πράττω. Πολύ περισσότερο απ' ότι πριν από 20 χρόνια. Τα ερωτήματα τ' αφήνω μόνο για υπόβαθρο (μουσική υπόκρουση) στους μεγάλους βαρετούς αυτοκινητοδρόμους. Ειδικά όταν κάνω αποστάσεις πάνω από 600-700 μίλια σε βαρετό τοπίο, όλο παρατηρήσεις, ερωτήματα και συμπεράσματα είμαι.
"Γνωρίζει ελληνικά η Sylvia, να σας θεωρούμε ως από κοινού σχολιαστές; "
Δυστυχώς η μόνη λέξη που ξέρει είναι η λέξη "μ...α" που την ακούει από μένα όταν οδηγάω στην κίνηση. Αλλά την ενημερώνω για το blog και ανοίγουμε ενδιαφέρουσες κουβέντες... η γυναίκα δεν καταλαβαίνει γρι από την Ελληνική νοοτροπία... και της εξηγώ τις διαφορές. Τις εξηγώ γιατί οι Ευρωπαίοι βλέπουν καταθλιπτικές ταινίες και γιατί οι Έλληνες ευφραίνονται με "η ζωή εδώ τελειώνει σβήνει το καντήλι μου" χορεύοντάς το την Κυριακή του Πάσχα... είναι κάτι σαν τους Αμερικάνους που για να γιορτάσουν το γεγονός ότι παντρεύονται, πάνε την προηγούμενη νύχτα στα στριπτιζάδικα...
"Οι «τεχνοκριτικοι» και οι δημοσιογραφοι (μαζι με συλλεκτες και μουσεια) παντα νιωθουν πολυ ασχημα οταν πριονιζεται η καρεκλα τους και παυουν να ειναι οι μονοι ικανοι και αξιοι να ορισουν ποιο ειναι καλο εργο τεχνης και ποιο οχι."
Μάλλον αναφέρεσαι σ' αυτούς που βγάζανε στο γυμνάσιο 12/20 με το ζόρι. Τους έδινα το γραπτό μου να αντιγράψουν και πάλι σουρώνανε... μετά γίνανε καλλιτέχνες, πολιτικοί και "κριτικοί". Αυτές δεν είναι σοβαρές δουλειές, αυτά είναι ψευτο-χόμπι επί πληρωμή. Πάρεργα.
Κριτικούς κινηματογράφου δεν διαβάζω πια ούτε γι' αστείο. Εκ γενετής ήμουν πολύ πιο εξυπνος απ' αυτούς. Επίσης, αυτό που μετράει για να πάω να δω μια ταινία, είναι το προσωπικό μου γούστο (δεν καταφέρανε ακόμα να με κάνουνε πρόβατο των μετρίων μαθητών και μετρίων εγκεφάλων -- γεννήθηκα όμορφος, αθλητικός και έξυπνος και δεν έχω κανένα δικαίωμα να ασεμνώ επί του εαυτού μου ακούγοντας αυτά που λένε οι άσχημοι, ασθενικοί και κουτοί).
Επίσης, όσοι προσπαθούν ακόμα να ρίξουν γκόμενα με το να λένε "δεν ξέρεις τίποτα... έχεις δει Μπέργκμαν;", ή "αυτά που βλέπεις είναι εμπορικά, άρα κατώτερης ποιότητας... για να είσαι έξυπνος, πρέπει να βλέπεις πράγματα άσχημα, ακαλαίσθητα και ακατανόητα, φτιαγμένα από σχιζοφρενείς και μαστούρηδες", καλύτερα να πάνε σε κάνα γυμναστηριο και κάνα σχολείο, διότι νους υγιής εν σώματι υγιές κι αυτά που κάνουν τώρα, δεν έχουν ουδεμία σχέση με την υγεία σώματος και πνεύματος. Το σεξ-απήλ δεν φτιάχνεται με αντιρρήσεις του στυλ "εγώ ξέρω και οι άλλοι δεν ξέρουν και δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο Μπέργκμαν επέτρεψε σε άλλους εκτός από μένα να δω τις ταινίες του". Αυτά είναι χωριατο-ελιτισμοί τύπου Μαντάμ Σουσού.
Τελικά το ζώο-σύμβολο της μεσογείου πρέπει να γίνει το κοκοράκι.
Ζήτω ο σινεμάς που έδωσε τη δυνατότητα στους φτωχούς να έχουν πρόσβαση σε ότι έργο τέχνης θέλουνε. Για τον ίδιο λόγο, ζήτω τα CD κλπ. Δεν αρέσουν στους αριστερούς, διότι οι αριστεροί θέλανε πάντα να μην έχουν επιλογές οι φτωχοί, για να τους φανατίσουν. Καλή ώρα όπως και οι φανατικοί Ισλαμιστές... τους προτρέπουν να πεινάνε, για να έρθουν πιο κοντά στον Αλάχ (ή το Λένιν), διότι ένας είναι ο θεός (ένα ιν του κόμα).
Για τους κομπογιαννίτες ψευτο-αριστερίζοντες ελιτίστες που θέλουν τους φτωχούς να πεινάνε, να μην έχουν πρόσβαση σε τεχνολογία και έργα τέχνης, και να είναι αγράμματοι πάντα και να μην έχουν πρόσβαση στην τέχνη (διότι οραματίζονται εαυτούς ως βασιλιάδες που βλέπουν ιδιωτικό θέατρο, απρόσιτο στη "χλέμπα"), αυτούς που κοροϊδεύουν άλλους με βάση τα γούστα τους στην τέχνη και αυτούς που πουλάνε χωριάτικους ελιτισμούς και ψευτο-κουλτουρο-ρατσισμούς προσπαθώντας να δείξουν στο καφενείο (σε μια παρέα των 1.500 ευρώ συνολικά) ότι είναι οι "πρώτοι" του μαγαζιού, μια φράση από Οκλαχόμα:
Βig hat, no cattle.
Από το πρωί σήμερα μαζεύουμε τα usb sticks και τους mp3 players του άτιμου Πέρση από το Μαραθώνα. Το αίμα και η φρίκη της χθεσινής μάχης έφεραν τον αίθριο καιρό και μας δώρισαν αυτή την τεχνολογία που θα μελετήσουμε αφού την αφιερώσουμε στην Αθηνά. Τριάντα χιλιάδες Αθηναίοι οπλίτες έχουνε ξετρελαθεί με τα περσικά τραγούδια και χριστιανός δε θα μείνει να παραφυλάει αν ακούσει τον πέρση ΛεΠα να άδη ότι κι απόψε στη σκοπιά πονάει η μοναξιά μα εγώ αγαπημένη μου αντέχω.
Ο Λευτέρης είπε:
"Έχω παρατηρήσει ότι έχω "ερωτήματα" μόνο όταν βαριέμαι, ή όταν έχω βρεθεί σε αδιέξοδο πράξεων. Κατά τα άλλα, πράττω. Πολύ περισσότερο απ' ότι πριν από 20 χρόνια. Τα ερωτήματα τ' αφήνω μόνο για υπόβαθρο (μουσική υπόκρουση) στους μεγάλους βαρετούς αυτοκινητοδρόμους. "
..................
Γι'αυτό μήπως δεν είσαι καλλιτέχνης (ή φιλόσοφος)...όχι πως θα'πρεπε να είσαι πάντως...Και ποιος σου είπε πως αυτοί δεν πράττουν όταν δημιουργούν;
...............
"...μετά γίνανε καλλιτέχνες, πολιτικοί και "κριτικοί". Αυτές δεν είναι σοβαρές δουλειές, αυτά είναι ψευτο-χόμπι επί πληρωμή. Πάρεργα."
...............
Καλό το "ταμπεραμέντο" αλλά μήπως υπερβάλλουμε και λίγο;
Τώρα που το σκέφτομαι φιλόσοφος είσαι. Έχεις μόνο απαντήσεις!
Φιλικά...
R.
Καλή μέρα και καλό μήνα!
Rallou: Lefteris και υπερβολή πάνε μαζί. Λευτέρης χωρίς υπερβολή θα ήταν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο...
@ N.D.
καλό το σκόρδο αλλά μετά δεν σε φιλάει κανείς...
:-)
Λευτέρη,
Μερικά από τα πιο φωτεινά μυαλά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου αδυνατούσαν να πιάσουν τη βάση μέσα στα λευκά κελιά που ονομάζουμε σχολεία. Τέτοιου είδους κατηγοριοποίηση δεν την περίμενα από εσάς.
Όσο για τους κριτικούς θα συμφωνήσω, όχι γιατί είναι λιγότερο έξυπνοι και λιγότερο όμορφοι από εσάς, αλλά επειδή οι περισσότεροι κάνουν τη δουλειά τους με λάθος τρόπο.
Θα έπρεπε να προτείνουν τρόπο να βλέπεις και όχι τι να βλέπεις.
lefteris said...
'Για τους κομπογιαννίτες ψευτο-αριστερίζοντες ελιτίστες που θέλουν τους φτωχούς να πεινάνε, να μην έχουν πρόσβαση σε τεχνολογία και έργα τέχνης, και να είναι αγράμματοι πάντα και να μην έχουν πρόσβαση στην τέχνη (διότι οραματίζονται εαυτούς ως βασιλιάδες που βλέπουν ιδιωτικό θέατρο, απρόσιτο στη "χλέμπα"), αυτούς που κοροϊδεύουν άλλους με βάση τα γούστα τους στην τέχνη και αυτούς που πουλάνε χωριάτικους ελιτισμούς και ψευτο-κουλτουρο-ρατσισμούς προσπαθώντας να δείξουν στο καφενείο (σε μια παρέα των 1.500 ευρώ συνολικά) ότι είναι οι "πρώτοι" του μαγαζιού, μια φράση από Οκλαχόμα:
Βig hat, no cattle.'
εδω που τα λεμε αυτη η παραγραφος οχι δεν ειναι μονο υπερβολικη ειναι και ολοσωστη. προσυπογραφω. τ αλλα για το αθλητικο κορμι σου Λεφτερη, τ' αφηνω ασχολιαστα:)))
Πριν λίγο καιρό διάβασα κάπου τη φράση "συμπαγής ποιότητα" και μου φάνηκε ολιγον τι ακατανόητη.
Διαβάζοντας όμως το ποστ του ΝΔ και τι αποκρίσει των σχολιαστών για τον Κινηματογράφο και τον Bergman, σύνειδητοποίησα τι πάει να πει "συμπαγής ποιότητα".
Διαβάζω και μαθαίνω, κυρίως από τις "διαφωνίες" σας, αν και δεν νομίζω ότι πρόκειται πάντα για διαφωνίες, αλλά για διαφορετικές προσεγγίσεις - όπως ξέρουμε, το διαφορετικό δεν είναι κατ΄ ανάγκην και αντίθετο.
Σας ευχαριστούμε, εμείς οι άσχετοι, περί τα κινηματογραφικά, αναγνωστες του μπλογκ, όλους σας.
Και πιο πολύ τον αγαπημένο μας ΝικόΔημο, που έχει το κέφι και το σθένος να ανθοβολεί ακόμα και σε συνθήκες Σαχάρας.
Καλημέρα σας
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
καλημέρα - καλό μήνα,
πέραν της καλλιτεχνικής τελειότητάς του, ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του κουροσάβα είναι ότι έβγαλε το γιαπωνέζικο σινεμά έξω από την χώρα του και κατέστησε γνωστούς στο δυτικό κοινό κοινό σκηνοθέτες όπως τον ozu και τον kobayashi.
η ασία εξελίσσεται σε μεγάλη κινηματογραφική υπερδύναμη - είναι εξ άλλου γνωστό ότι το χόλλυγουντ της πίνει το αίμα εδώ και χρόνια - γιά όσους δεν τα έχουν δεί, συνιστώ ανεπιφύλακτα τα old boy και sympathy for mr vengeance του κορεάτη park chan-wook, καθώς και οτιδήποτε του ιάπωνα takeshi 'beat' kitano - κινηματοφραφική απόλαυσις εγγυημένη.
γιά την κριτική πολλά μπορεί να πεί κανείς, κατά νου έρχεται η pauline kael, κριτικός κιν/φου στο new yorker magazine επί εικοσιπενταετία, η οποία δημιούργησε σχολή με τις κριτικές της και έγραψε την πληρέστερη κριτική του citizen cane, ένα μικρό έργο τέχνης από μόνο του.
θυμίζω εδώ και τον δικό μας βασίλη ραφαηλίδη ο οποίος ήταν απολαυστικώτατος άσχετα με το αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε κανείς με τις κριτικές του.
μία παρασιτική τέχνη η κριτική αν θέλετε, αλλά πολλές φορές τόσο γοητευτική.
ορμώμενος από το σχόλιο του φίλου μου lefteris, ας κλείσω και εγώ με ένα ρητό που λέμε εδώ στο τέκσας:
"much sizzle and no stake"
delta_mike said...
"much sizzle and no stake"
--------------------------------
Προφανώς εννοείς steak :))
Ξεχάσαμε την Κίνα - την ανερχόμενη δύναμη (και εδώ). Ξανάβλεπα προχθές στο DVD του Βήματος τα "Ιπτάμενα Στιλέτα" - όχι το καλύτερο του Γιανγκ Ζιμου, αλλά τι ρυθμός, τι ποιότητα και τι τεχνική (τεχνολογική) μαεστρία, ολότελα υποταγμένη στην αισθητική.
Θα έλεγα μάλιστα ότι στο θέμα μας (τεχνολογία + μαγεία) οι Κινέζοι είναι σήμερα οι Πρώτοι!
Ο/Η Rallou είπε...
@ N.D.
καλό το σκόρδο αλλά μετά δεν σε φιλάει κανείς...
---
Μα, ραλλού, τι λες τώρα, με απογοητεύεις.
Απλά, φρόντισε να μοιραστείς το ακριβό σου σκόρδο με το ερωτικό σου αντικείμενο. Και θα δεις αν θα σε φιλήσει μετά ...
@delta_mike
λέγοντας οτιδήποτε του takeshi kitano συμπεριλαμβάνεις και το "κάστρο του Τακέσι";
αστειεύομαι!
καλημέρα και καλό μήνα σε όλους
οι κινέζοι είναι μακράν οι καλύτεροι στη χορογραφία κύριε Δήμου. εκπληκτική και στα "ιπτάμενα στιλέτα", εκπληκτική και στο "τίγρης και δράκος".
και έχουν και υπέροχους μύθους να στηρίξουν τον κινηματογράφο τους.
Nikos Dimou said...
Ξεχάσαμε την Κίνα - την ανερχόμενη δύναμη (και εδώ).
------------------------------
ο - άκρως υπερεκτιμημένος - ταραντίνο κατά 80% εμπνέεται από ή αντιγράφει τους κινέζους.
πέραν του καταξιωμένου γιμού υπάρχουν και άλλοι λιγώτερο (σε μένα τουλάχιστον) γνωστοί όπως ο wong wai και το εξαιρετικό του in the mood for love, μέγας μάστορας στην σινεματική αφήγηση.
ΥΓ steak steak steak - εδώ στο τέκσας είμαστε ανωρθώγραφοι :P
Μετά τον Bergman και τον Michel Serraut, πάει κι ο Antionioni ...
Κάθε μέρα κι ένας, ας ελπίσουμε να μη συνεχιστεί.
Δεν είπα καλο μήνα ο γάιδαρος (και δεν ζωγραφίζω κιολας).
Καλό μήνα λοιπόν,
Μέγιστος Ιάπωνας σκηνοθέτης (ανώτερος του Κουροσάβα κατά την ταπεινή μου άποψη) ο Κένζι Μιζογκούτσι.
---------------------------------
Για την κριτική εν γένει προτείνω μια μικρή ανάγνωση του δοκιμίου του Όσκαρ Ουάιλντ Ο κριτικός ως καλλιτέχνης.
Άλήθεια, μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο κείμενο τεχνοκριτικής είναι το Περι Ποιητικής του Αριστοτέλη?
s_pablo
Δεν είναι ανάγκη ο καθένας που μπαίνει να λεει "καλό μήνα" πάει το blog. (Άρα δεν είσαι γάιδαρος).
Η Ποιητική δεν είναι το πρώτο κείμενο κριτικής - είναι το πρώτο κείμενο αισθητικής. Η κριτική αφορά συνήθως ένα συγκεκριμένο έργο.
Επειδή έχουμε κάπως ξεφύγει - νομίζω - από τον προβληματισμό του post (και τη θεματολογία τούτου δω του blog), θα καταθέσω τη διαφωνία μου με τη θέση του ΝΔ ότι ο κινηματογράφος είναι η «κατεξοχήν τεχνολογική τέχνη» κι ότι «καμία άλλη τέχνη δεν εξαρτάται τόσο από την τεχνολογία».
Οι περισσότερες μορφές τέχνης εξαρτώνται από την τεχνολογία. Η ζωγραφική δεν θα υπήρχε χωρίς την τεχνολογία των χρωμάτων. Η γλυπτική χωρίς την τεχνολογία της κατεργασίας των υλικών. Η μουσική, η πλέον «καθαρή» μορφή τέχνης, όπου μορφή και περιεχόμενο ταυτίζονται πλήρως, δεν θα υπήρχε χωρίς την τεχνολογία. Κάπου μπορεί να μας φαίνεται σχεδόν «αυτονόητη» η τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι παλιότερες μορφές τέχνης (αν και οι Kraftwerk δεν θα υπήρχαν χωρίς τη σύγχρονη τεχνολογία) αλλά ποιός μας λέει ότι σε μερικά χρόνια η κινηματογραφική τεχνολογία δεν θα φαντάζει τόσο αυτονόητη όσο αυτή μιας κιθάρας;
Καλό μήνα κι από μένα...
Λευτέρη, μάλλον υπερβάλλεις... Όλοι μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί και όλοι έχουμε το δικαίωμα γνώμης... Άλλωστε η τέχνη δεν είναι κάτι το αποδείξιμο για να την βάλω να την μετρήσω με IQ τεστ.
Αν και πρωτεύσας στη Μαθηματική Εταιρία στα μαθητικά μου χρόνια, δεν θεωρώ ότι αυτό σώνει και καλά πρέπει να μετουσιώνεται και σε ευθυκρισία. Ούτε οι σπουδές ούτε οι επιδόσεις σώζουν... Βεβαίως πρέπει να μετρούν ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, αλλά όχι παντού και επι παντός επιστητού. Βέβαια κατανοώ τον τόνο σας γιατί στην Ελλάδα δυστυχώς για τους κατοικούντες εν ταύτη, δεν μετρούν πουθενά, ούτε και εκεί που κανονικά θα έπρεπε... εκεί άλλωστε ευθύνεται και η αγραμματοσύνη μας ως λαού...
Κακή ξύλινη εκπαίδευση, κακή νοοτροπία, αδιάφορη επί της παιδείας κοινωνία που ανταμοίβει τελευταίως με ασύδοτο τρόπο τους ανομούντες. Συνάμα και το "κράτος" νομιμοποιεί τις ανομίες στέλνοντας κάθε φιλότιμη προσπάθεια στο πυρ το εξώτερο... Από την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους στα 1830 και ύστερα κυβερνάει τον τόπο ετούτο μια τάξη που ποτέ της ιστορικά δεν "πήγε" τα γράμματα... Στο αντίθετο άκρο το Ισραήλ... Όσοι έχουν εμπειρία με αυτή τη χώρα καταλαβαίνουν τι εννοώ...
Τώρα η τέχνη είτε το θέλουμε είτε όχι απαιτεί παιδεία και αυτή... Άλλο να περαιώνεις την Β'θμια εκπαίδευση και να βασίζεις την παιδεία σου επί των τεχνών στους γονείς σου και στα χρήματά τους (όπως ακριβώς και για τις ξένες γλώσσες που το Ελληνικό Κράτος αγνοεί), και άλλο να περαιώνεις τα μαθητικά σου χρόνια και να έχεις δει αριστουργήματα όπως του Ρούμπενσ, του Σίλε και του Κλίμτ.
Έχεις άλλο εφαλτήριο βάθρο όπως και να το κάνουμε...
Στη Βιέννη του 87 είχα πάθει πολιτισμικό σοκ όταν διαπίστωσα πως εγώ ένας αριστεύσας στο σχολείο ήμουν σχεδόν κάτω απο τους μετρίους Βιεννέζους αλητάκους του 12/20 που περιγράφετε... Μόνο στα μαθηματικά πρώτευα ενωπίον τους... Στη Φυσική υστερούσα γιατί αυτοί τα default τα είχαν διδαχθεί με τη βοήθεια υποστηρικτικής τεχνολογίας, και όλα αυτά πριν 20 έτη!
Και μην με χαρακτηρίσει κανείς από άγνοια Ευρωπαϊστή ή κάποιον που αλληθωρίζει προς την Εσπερία... Απλά τα στραβά μας δεν πρέπει να τα συγκαλύπτουμε...
Αναπόφευκτα και οι κριτικοί μας υστερούν σε adequacy όπως όλες οι άλλες ειδικότητες...
Δεν είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα για αν καταξιωθεί κανείς σε οποιαδήποτε τέχνη πρέπει να περάσει απ' έξω...
S_pablo στείλτε καλύτερα το bottom line αυτού του άρθρου (Όσκαρ Ουάιλντ) too long!
vrennus
έχω ήδη απαντήσει δύο φορές σε αυτό το επιχείρημα που αλλωστε είναι και δικό μου (βλέπε ποστ 9.7).
Διάβασε τα σχόλια.
Συνοπτικά οι τέχνες διαφέρουν κατά το ποσοστό της τεχνολογίας: μουσική (φωνή) χορός, αφήγηση (έπη, παραμυθάδες) - καθόλου. Γραφή 10% κλπ. Κινηματογράφος όμως χωρίς τεχνολογία δεν υπάρχει
" τ αλλα για το αθλητικο κορμι σου Λεφτερη, τ' αφηνω ασχολιαστα"
Σπανίως το έχω πια, αλλά δεν παύω να θαυμάζω ένα αθλητικό σώμα και όποτε έχω χρόνο γυμνάζομαι.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να χαρακτηρίζουμε "πεζότητα" ένα καλό σώμα και να εστιάζουμε μόνο στο "πνεύμα".
Εάν υπερβάλω, το κάνω σκόπιμα, για να ισορροπήσω τη ζυγαριά. Πάει ο άλλος και βάζει 10 κιλά στη μια πλευρά, ε, πρέπει κι εγώ να βάλω 15 κιλά στην άλλη πρώτα και μετά, όταν ισορροπήσει, θα βγάλω τα 5.
Πολλοί εδώ μέσα μου δίνουν πολλές καλές ιδέες για ταινίες τις οποίες δεν ήξερα καθόλου (δεν έχω πολύ χρόνο). Ευχαριστώ. Δεν ήξερα για τους νέους Ασιάτες, είχα κολήσει στον Κουροσάβα κι εγώ.
"Τώρα που το σκέφτομαι φιλόσοφος είσαι. Έχεις μόνο απαντήσεις!"
Αυτό το κόλησσα εδώ στο ΟΥΣΑ. Οι Ευρωπαίοι έχουν μανία με τις ερωτήσεις, οι Αμερικάνοι με τις απαντήσεις. Οι Ευρωπαίοι τρώνε τα νειάτα τους με το να αναρωτιούνται τι είναι η ζωή και που πάμε, και οι Αμερικανοί τρώνε τα νειάτα τους χωρίς ν' αναρωτιούνται τι κάνουνε και έχοντας απαντήσεις πριν τις ερωτήσεις.
"Όσο για τον Μπέργκμαν, αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς μπορεί κανείς
να φθάσει σε τόσο βαθιά και συνοπτικά ψυχογραφήματα"
Μου φαίνεται ότι βοηθάει και η απλότητα της γλώσσας και σκέψης και η έλλειψη υπερ-εκφραστικότητας που έχουμε στη Μεσόγειο. Η αποδοχή δηλαδή. Πάω ας πούμε και παίρνω μια φωτογραφία μιας μάνας που θηλάζει το παιδί της. Και σκέφτομαι "α, ωραίο... μια μάνα θηλάζει το παιδί της". Genuine. Παίρνω τη φωτογραφία (ο ιερόσυλος εγώ) και φεύγω. Τη δείχνω σε Αμερικανούς και Σουηδούς και λένε "ωραία φωτογραφία, τι γλυκιά, μια μάνα θηλάζει το παιδί της". Ξέρουν ότι πρόκειται για ισχυρό δεσμό, δεν χρειάζονται σχολιασμοί.
Άμα τη δείξω σε Έλληνα "κουλτουρέ", θα την ανάγει σε κοινωνικό-πολιτικό φαινόμενο και θα μου τη χαλάσει τελείως.
Όταν έδειξα στη Sylvia τη φωτογραφία που μόλις σας έστειλα, μου λέει "brrr... cold... shiny, clear ice". Λέω κι εγώ "πέτυχα, αυτό ήθελα κι εγώ να τραβήξω". Πιάσε να τη δώσεις σε παρλαπίπα της αριστερής διανόησης ή της "κουλτούρας" και θα πει κάτι που άμα το μεταδώσουμε στο διάστημα θα τρομάξουνε οι εξωγήινοι και θα μας αφήσουνε ήσυχους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, θα ήταν καλοί άνθρωποι όλοι οι Έλληνες, αν πρώτευαν στους διαγωνισμούς της μαθηματικής επιχείρησης. Μακάρι να πρώτευαν οι περισσότεροι Έλληνες στους διαγωνισμούς!
"Άλλωστε η τέχνη δεν είναι κάτι το αποδείξιμο για να την βάλω να την μετρήσω με IQ τεστ."
Συμφωνώ με όλα αυτά που λες. Εγώ άλλο ήθελα να πω: ότι, γιατί εγώ ο του 19 και 20 να κάθομαι ν' ακούω τους 12άρηδες μετά από 20 χρόνια... ότι δηλαδή, δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγαίνουνε όλοι οι 12άρηδες του τότε να το παίζουνε "πνευματική δικτατορία". Κάθε φορά που τους άκουσα, απέτυχα. Οπότε, δεν τους ακούω και περνάω καλά.
Διότι αυτοί λένε ότι η τέχνη είναι υποκειμενική, από την άλλη όμως, δεν σου επιτρέπουν να έχεις προσωπικό γούστο (!). Άρα, τι είδους υποκειμενική είναι;
Όταν είπα ευθαρσώς ότι το Munich ήταν κάκιστη ταινία, βαρετή και γεμάτη άχρηστα κουτσομπολιά (έχω βαρεθεί να βλέπω καουμπόηδες και ινδιάνους, αμερικάνους και βιετναμέζους, όπως και εβραίους και ναζί, αμάν πια) και αχρηστέψανε την εικόνα μιας θαυμάσιας πόλης όπως το Μόναχο (η Αμερική δεν έχει ακόμα τέτοια πόλη) για να βλέπουμε ένα μάτσο εβραίους (πάλι!) να κυνηγάνε ναζί (πάλι! αμάν πια! νισάφι!) και στο τέλος τίποτα, ε, μπαρούφα ήταν, είπα εγώ, και ορμήξανε οι κουλτουριάρηδες να με φάνε, διότι δεν έχω δικαίωμα να έχω γούστο... το γούστο μου θα το διαμορφώσει και επιβάλει το κόμμα και η επιτροπή των 12άρηδων του τότε... τι λε ρε...
Ένα πράμα που μ' αρέσει στη Sylvia, είναι ότι μου λέει directly "I don't like it". Period. Κι ένα πράμα που της αρέσει σε μένα, είναι ότι μπορώ να δω μια καταθλιπτική ταινία και να βγάλω χιούμορ από κει μέσα, όντας γενναιόδωρος και καλύπτοντας τις ατέλειες του σεναριογράφου.
Munich... τίποτα. Αυτοί πρέπει να σπουδάσουν άλλα 50 χρόνια για να φτάσουν στο επίπεδο του Ορέστη Μακρή και του Θανάση Βέγγου.
Πάω βόλτα τώρα με την όμορφη κοπελιά, διότι πρέπει να χωνέψω τα βαριά Γερμανικά κρέατα. Έκανα αμάν να συνηθίσω στα Αμερικάνικα συντηρητικά, τώρα παλεύω να χωνέψω Γερμανικά κρέατα...αχ, Κρήτη!
Τέλος πάντων, ο κινηματογράφος είναι όχι μόνο η νέα τέχνη, αλλά και η τέχνη που κατάφερε να ενώσει άλλες μαζί. Το καλό κινηματογραφικό έργο, είναι και φωτογραφικό αριστούργημα (σταματήστε όπου θέλετε με pause στην ταινία Once Upon a time in America, πρόκειται για φωτογραφία αριστούργημα), ή μουσικά αριστουργήματα που περνάνε μέσα από τις ταινίες. Ο παραγωγός πρέπει να συνδυάσει
α) Κινούμενη εικόνα και εικόνα πραγματικότητας-φαντασίας.
β) Καδράρισμα κινούμενης εικόνας
γ) Καδράρισμα φωτογραφίας
δ) Μουσική υπόκρουση - συγχρονισμός
ε) Μεταβολή συναισθημάτων και προσοχή μην προσβάλουμε και κανέναν άσχημα.
στ)Υπόθεση-πλοκή... και νόημα... τι θέλω να πω και πώς να το πω, όταν αλλάζει συνεχώς η εικόνα;
Είναι μεγάλη τέχνη και δοκιμάζει όλες τις αισθήσεις και απαιτεί ταλέντο και καλλιέργεια κι εκπαίδευση σε πολλά θέματα.
Πλησιάζει πολύ κοντά στην ολοκληρωμένη τέχνη, όπου θα αγγίζονται όλες οι αισθήσεις, όχι μόνο μία ή δύο και όπου η τέχνη, θα αγγίζει πια την τεχνική και θα χορεύει μαζί της χωρίς έλλειψη αρμονίας, χωρίς να υπάρχει λόγος διαχωρισμού. Κι αυτό θα είναι φοβερή κατάκτηση για το ανθρώπινο πνεύμα.
Ειδικά αν σκεφτούμε ότι ο κάθε φτωχός πιτσιρικάς θα μπορεί ο ίδιος να εξασκήσει το ταλέντο του στον υπολογιστή του.
Ευκαιρίες δεν θέλατε για όλους; Ιδού η Ρόδος.
Λευτέρη εκεί που βρίσκεσαι τώρα, στην Βαυαρία, διατύπωσε ο Βάγκνερ την θεωρία του Gesamtkunstwerk (συνολικού έργου τέχνης). Βέβαια αυτός εννοούσε την όπερά του που το λιμπρέτο της ήταν ποίηση (το έγραφε ο ίδιος) και ερχόταν μετά η μουσική, η σκηνογραφία (ζωγραφική) η σκηνοθεσία και η ηθοποιία.
Ε, λοιπόν αυτό το "ολικό έργο τέχνης" το πραγματοποίησε μερικές δεκαετίες μετά, ο κινηματογράφος. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο Βάγκνερ σήμερα θα ήταν σκηνοθέτης;
Αφού αναφέρθηκε η όπερα και το "συνολικό έργο τέχνης", γυρίζοντας στον Μπέργκμαν, θυμίζω ότι έχει κινηματογραφήσει πολύ ωραία τον Μαγεμένο Αυλό. Συνολικό έργο τέχνης...
Κι επειδή το ξέχασα, άλλο ένα πάρα πολύ ωραίο (και σκοτεινό) έργο του: Through a Glass Darkly (Νομίζω ελληνικός τίτλος είναι Μέσα από τον καθρέφτη).
Πολύ ωραία στοιχεία για το πώς δούλευε ο Μπέργκμαν δίνει το "My Story" της Ingrid Bergmann (το βρήκα φέτος την άνοιξη μεταχειρισμένο στο Portobello και άξιζε τον κόπο), με κείμενα για τη δουλειά για τη "Φθινοπωρινή Σονάτα" από τους δύο Μπέργκμαν (΄Ινγκμαρ και Ίνγκριντ) και, επίσης, τη Λιβ Ούλμαν.
Αν μπορώ κάπως να συνοψίσω αυτές τις περιγραφές: Έντονη και αμοιβαία προσωπική σχέση με καθέναν χωριστά από τους ηθοποιούς του, ενδιαφέρον για τον συγκεκριμένο άνθρωπο που παίζει το ρόλο, υπομονή κι επιμονή απέναντι στη συστολή, την αμηχανία, τη διαφορετική προέλευση και εμπειρία, την εχθρότητα προς τον χαρακτήρα που υποδύονται, ή και τη δυσκολία συνεργασίας μέσα στην ομάδα.
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση όχι μόνο για το σινεμά, αλλά οπουδήποτε καλείται κανείς να συνεργαστεί με ανθρώπους.
Ποστ για την μαγεία της τεχνολογίας ή την τεχνολογία της μαγείας, σχολιάζω επαναληπτικώς υποκύπτοντας στον πειρασμό... :-)
Για το Johnny Got His Gun, συμφωνώ με τον Andy (για τους λόγους που ανέφερε ο Andy, τη συγκεκριμένη ταινία δύσκολα θα άντεχα να την ξαναδώ πριν περάσουν λίγα χρόνια).
Για τους σπουδαίους Γιαπωνέζους, Κινέζους και λοιπούς Ασιάτες σκηνοθέτες, νομίζω το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι εκτιμούν πολύ την αξία μιας ωραίας ιστορίας και ξέρουν να επιτυγχάνουν την -τελική- απλότητα της αφήγησης (οπτικά, λεκτικά και μουσικά), χωρίς να γίνονται απλοϊκοί ή δυσνόητοι. Μ' άλλα λόγια, κατορθώνουν να αποφεύγουν τα συνήθη προβλήματα του Αμερικάνικου και του Ευρωπαϊκού σινεμά (απλοϊκότητα - διανοουμενισμός).
Για τον Ozu, θυμίζω το πολύ συγκινητικό Tokyo Story, που μάλιστα ξαναπαίχτηκε σχετικά πρόσφατα στην Αθήνα (Αττικόν ή Απόλλων, αν θυμάμαι καλά).
Θυμίζω και τον εξαιρετικό Μizoguchi, πιό "γιαπωνέζο" από τον Kurosawa, με την έμφασή του στις κοινωνικές συνθήκες στην παλιά Ιαπωνία και ιδίως στη θέση των γυναικών (Life of Oharu, Ugetsu Monogatari, το τελευταίο ξαναπαίχτηκε και πέρσι το καλοκαίρι στην Αθήνα).
Για τον Ζιμού (ή Γιμού), θυμίζω το εξαιρετικό "Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια".
Σωστά θυμήθηκε ο Vrennus τον Sergio Leone αναφορικά με τον Kurosawa. Kαι Οι Επτά Ήταν Υπέροχοι/7 Samurai, Για Μια Χούφτα Δολλάρια/Yojimbo. Ωστόσο, ο "παππούς" είναι αλλιώς...
Κι ο Lucas έχει "κλέψει" Kurosawa (ιδίως Hidden Fortress). Μαζί με τον Coppola και τον Spielberg (αν θυμάμαι καλά), είναι μεγάλοι θαυμαστές του "παππού" και μάλιστα το έδειξαν και εμπράκτως (για το comeback του "παππού" με τις τελευταίες πολύ μεγάλες ταινίες του).
Λεφτέρης έφα:
καλύτερα να πάνε σε κάνα γυμναστηριο και κάνα σχολείο, διότι νους υγιής εν σώματι υγιές
Υποψιάζομαι μια κρυμμένη γλωσσική ειρωνεία από τον Λευτέρη, αλλά είναι πολύπαθη αυτή η φράση και χαρακτηριστική της εθνικής μας γελοιότητας.
Κατ΄αρχήν, νομίζω πως θα ήταν ορθότερο να λέγεται και να γράφεται "νους υγιής εν σώματι υγιεί" (δοτική του ουδέτερου "υγιές"). Δεν παίρνω κι όρκο, δεν είμαι φιλόλογος.
Ευκαιρίας δοθείσης, ότι κι αν μας είπαν επί χούντας, αμφιβάλλω αν είχε πει κανάς αρχαίος έλληνας τέτοια παπαριά, ότι το υγιές μυαλό αναπτύσσεται σε υγιές σώμα. Πάντως, αποκλείεται να το έχει πει ο Ηφαιστος! (Μήπως το είπε κανάς "THIS_IS_PARTA!" σε ταινία του Χόλιγουντ, ίσως;)
Λογικότερο μου φαίνεται να είναι μετάφραση από τον Λατίνο Ioυβενάλιο (2ο μ.Χ. αιώνας) που λέει: orandum est ut sit mens sana in corpore sano σε ένα του ποίημα που κωλογλείφει τον άρρωστο αυτοκράτορα (δεν είχανε επιφυλλίδες στις κυριακάτικες τότε και γράφανε ποιήματα). Στο ποίημα, ο "Τζούβι", ισχυρίζεται το "αντίθετο" από την συνήθη ερμηνεία, λέει δλδ. ότι και σε άρρωστο κορμί φωλιάζει νους οξύς, καλό θα ήταν να είναι υγιές και το σώμα, αλλά δεν θα σκίσουμε και το μαγιό μας.
Εμείς, πήραμε τη φράση, την διαστρέψαμε πλήρως (νοηματικά), την αποδώσαμε στους Ελληνες, και δεν καταφέρνουμε ούτε να συνεννοηθούμε πώς γράφεται!
Μιας που μάλλον δεν είναι αρχαία η φράση, μήπως να αρχίσουμε να την λέμε σε κανονικά ελληνικά, κι όχι χουνταίικα; Π.χ. "Γερό μυαλό, σε γερό κορμί";
Αν είναι να επιμείνουμε στους αρχαίους έλληνες, γιατί δεν παίζουμε κατευθείαν Θαλή, "το μεν σώμα υγιής, την δε ψυχή εύπορος, την δε φύσιν ευπαίδευτος" για τον ορισμό του ευτυχή ανθρώπου; Επειδή αυτό τσούζει, ε;
Traum
ΥΓ. Lefteris, εγώ και σεις, που αξιωθήκαμε και καλλιεργήσαμε μπόι, κορμοστασιά, πνεύμα και ευφυΐα, και κυρίως, διαχειριστήκαμε ορθώς τον 20ποντο ανδρισμό μας, ας είμαστε και λίγο εύποροι (ψυχικώς, εννοώ) με τους κριτικούς κινηματογράφου. Ας πούμε, εκείνος ο τυπάκος στο MAD ΤV που κάνει το cinemad, δεν είναι κούκλος κι ευφυής;
Και ο αισθησιακός (μέχρις ...ακρωτηριασμού) Nagisha Oshima (Η αυτοκρατορία των αισθήσεων). Έβλεπα τώρα την φιλμογραφία του: 55 ταινίες!
Το τελευταίο "Σινεμά" έχει δύο βραβευμένες ταινίες του γνωστού Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε - δεν έχω δει καμία. Έπεται σεμινάριο.
traummeister
σαφώς η έκφραση προέρχεται από τα λατινικά (Buechmann 248).
Post a Comment